Grand Prix-wegrace van Duitsland 1987

De trainingen werden aanvankelijk overschaduwd door het wegvallen van Freddie Spencer en later door de zware val van Mike Baldwin, maar uiteindelijk bleek Wayne Gardner ruim anderhalve seconde sneller te zijn dan de concurrentie. Dat lag vooral aan Gardner zelf, want achter hem stonden de Yamaha YZR 500's van Christian Sarron en Eddie Lawson.

Hoewel Ron Haslam zijn gebruikelijke bliksemstart had, liepen Wayne Gardner en Eddie Lawson snel weg van het veld, waarbij Gardner duidelijk de snelste was. In de tiende ronde was Lawson Gardner echter weer genaderd en Gardner gaf hem een teken om voorbij te komen, in de hoop nog wat slipstream te kunnen pakken. Het mocht niet baten, een elektronisch probleem[1] wierp hem uiteindelijk terug naar de tiende plaats. Nu ontstond een gevecht achter Lawson tussen Christian Sarron, Randy Mamola en Ron Haslam. Sarron moest echter opgeven doordat zijn koppeling, die hij al bij de koppelingsstart verbrand had, het begaf. Shunji Yatsushiro leek vierde te worden, maar hij viel in de laatste bocht. Opmerkelijke prestaties waren er van Bruno Kneubühler, die elfde werd en vooral van Richard Scott, nu dertiende, maar die bij zijn debuut in de Grand Prix van Spanje al een punt had gescoord en die nu al genoemd werd als tijdelijke vervanger voor Mike Baldwin bij Roberts-Lucky Strike-Yamaha. Winnaar Lawson was niet overtuigd van de snelheid van zijn Yamaha YZR 500. Nog vóór hij na de race afstapte zei hij tegen teammanager Giacomo Agostini: "De Honda van Gardner is niet bij te houden". Randy Mamola nam dankzij zijn tweede plaats de leiding in het 500cc-wereldkampioenschap over.

Tijdens de trainingen zag het er nog helemaal niet goed uit voor de Duitse rijders. Toni Mang kwam er zonder kleerscheuren door, maar Martin Wimmer brak een been en twee vingers, Manfred Herweh werd door een val uitgeschakeld en Reinhold Roth scheurde een sleutelbeen, nadat hij al de snelste tijd had gereden.

Het was een goede zaak dat de duwstart was vervangen door de koppelingsstart, want zowel Reinhold Roth als Sito Pons en Carlos Cardús waren zodanig geblesseerd dat zij door hun monteurs aangeduwd moesten worden voor de opwarmronde. In de race was er bij Roth niet veel te merken van zijn gescheurde sleutelbeen. Hij zat meteen in een driemans kopgroep, achter Toni Mang en voor Jacques Cornu. Aanvankelijk namen deze drie samen een voorsprong, maar gaandeweg de race liep Mang iets verder weg, nam Cornu de tweede plaats over en kwamen de achtervolgers Carlos Cardús, Luca Cadalora, Carlos Lavado en Sito Pons zo dichtbij dat Roth maar nipt derde werd.

Nadat de 125cc-race tijdens de Spaanse GP onverwacht spannend was geweest omdat de fabrieks-Garelli's van Jörg Möller en de fabrieks-MBA's van Jan Thiel aan elkaar gewaagd bleken, was die spanning er ook al tijdens de trainingen in Hockenheim. Nu waren het echter de privé-MBA's van August Auinger en Pier Paolo Bianchi die Garelli naar de kroon staken. Het MBA-team verloor Paolo Casoli, die bij een val in de training drie vingers had gebroken. Bovendien raakte Domenico Brigaglia bij een val geblesseerd.

De eerste vier in de training bleven ook in het begin van de race bij elkaar, met Fausto Gresini aan de leiding. Die probeerde met gebaren zijn stalgenoot Bruno Casanova te helpen om los te komen van August Auinger en Pier Paolo Bianchi, maar toen dat niet lukte ging hij er alleen vandoor. Auinger werd tweede voor Casanova en Bianchi. De MBA-fabrieksrijders Domenico Brigaglia en Andrés Sánchez beperkten de schade en werden vijfde en zesde.

Krauser sloot de trainingen goed af, met Gerhard Waibel, Stefan Dörflinger en Ian McConnachie bij de eerste vier, maar McConnachie was tijdens die trainingen wel een keer hard gevallen. Jorge Martínez bezette de derde startplaats.

Stefan Dörflinger nam meteen de leiding voor Gerhard Waibel, Jorge Martínez en Ian McConnachie. Die laatste kreeg toch last van zijn val in de training en moest het leidende trio laten gaan. Manuel Herreros was ook niet fit na een val in de training en ging in gevecht om de vijfde plaats met Luis Miguel Reyes, Jörg Seel en Karoly Juhasz. Waibel nam de leiding van Dörflinger over en leidde het grootste deel van de wedstrijd, vooral bedreigd door Martínez, die in het laatste deel van de race op safe reed omdat hij in Hockenheim nog nooit de finish had gehaald. McConnachie werd toch nog vierde voor Herreros, Seel en Heinz Paschen, nadat Reyes met koelproblemen was teruggevallen.

De trainingen in de zijspanklasse verliepen in het algemeen goed, met uitzondering van die van de gebroeders Alfred en Martin Zurbrügg en Rolf Biland/Kurt Waltisperg. Martin viel uit het zijspan van zijn broer en brak daarbij een voet. Biland had voortdurend last van vastlopers en gaten in de zuigers en kon in het hele weekend slechts twee volledige ronden rijden. Egbert Streuer gebruikte de trainingen om zijn nieuwe motor met membraaninlaten te testen, reed de derde trainingstijd, maar startte in de race met zijn motor uit 1986.

Bij de start was het even spannend omdat de combinatie van Alain Michel en Jean-Marc Fresc niet wilde aanslaan. Omdat er drie combinaties op de eerste startrij stonden konden de anderen moeilijk passeren. Egbert Streuer had de beste start, gevolgd door Steve Webster en Theo van Kempen, die profiteerde van de mislukte start van Michel. Rolf Steinhausen en Derek Bayley volgden. In de tweede ronde had Webster de leiding al overgenomen en hij gaf die niet meer af. Het bleef de hele race wel een gevecht tussen Webster en Streuer die in de laatste ronde probeerde in de Sachscurve Webster te passeren. Dat had hij tijdens de Preis von Baden-Württemberg in 1986 bij Rolf Biland ook gedaan, maar Webster wist dat en hij hield de deur dicht. Na vijf ronden had Alain Michel zich al vanuit het middenveld langs twintig combinaties gevochten en hij bezette de derde plaats. Van Kempen was in gevecht met Rolf Steinhausen, Derek Bayley, Steve Abbott en Derek Jones, maar Jones, Steinhausen en Bayley moesten met mechanische problemen opgeven.

Freddie Spencer ontdekte na een training dat er iets plakte in zijn raceoverall. Het bleek bloed bij zijn knie te zijn. Een kunststof kniebeschermer was verbrijzeld en het harde plastic had zich door het leer heen in zijn knie geboord. Spencer moest van de race afzien en werd in het ziekenhuis behandeld. Daardoor was hij weer voor enkele weken uitgeschakeld. Spencer had bij fabrikant Nankai speciaal om hardere kniebeschermers gevraagd, en was dus zelf verantwoordelijk voor de problemen.

Egbert Streuer had zelf een experimentele Yamaha-motor van membraaninlaten voorzien, waarvoor hij echter nog geen passende carburateurs had. Aanvankelijk kreeg hij van Honda vier 38mm-carburateurs van een Honda RS 250-productieracer. Toen Rolf Biland tot de conclusie kwam dat hij zich niet voor de zijspanrace kon kwalificeren, demonteerde hij zijn Dell'Orto-carburateurs en gaf ze aan Streuer. Uiteindelijk knapte er een cilinderkopbout en reed Streuer de zijspanrace met zijn "normale" motor.

Tabaksreclame was in Duitsland strikt verboden. Zelfs vrachtauto's moesten afgeplakt worden, evenals de motorfietsen en de kleding van de coureurs. Het Nederlandse Lucky Strike-kamp loste dit anders op. Egbert Streuer veranderde de reclame op zijn machine in "LUCKY STREUER" en Theo van Kempen maakte - in het Lucky Strike-lettertype - reclame voor de "SPEEDWEEK ASSEN".

Na de race in Hockenheim zond Roberto Gallina een telexbericht naar HRC waarin hij erop aandrong de Honda NSR 500's van Freddie Spencer aan Pierfrancesco Chili te geven. Met de GP des Nations op Monza voor de deur was dat extra belangrijk. Chili reed op dat moment nog met een oude driecilinder Honda NS 500, maar stond wel op de zesde plaats in het 500cc-wereldkampioenschap, terwijl Spencer nog geen enkele keer de start had gehaald.