Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1989

Tijdens de trainingen had Wayne Gardner, die zowel met stalen als carbonfiber-remschijven trainde, grote remproblemen. Daardoor reed hij in de corkscrew teamgenoot Mick Doohan van zijn machine en kwam hij later nog eens ten val. Met zijn reservemachine reed hij ten slotte de derde trainingstijd. Wayne Rainey had juist weinig problemen en verklaarde na de training dat hij zijn poleposition zonder al te veel moeite bereikt had. Iedereen maakte zich zorgen over de remmen en de banden in de race, die spannend beloofde te worden omdat de trainingstijden dicht bij elkaar lagen. Freddie Spencer had hoofdpijn, die hij weet aan zijn val tijdens de GP van Australië, maar reed toch de negende tijd.

Wayne Rainey

Al voor de race kwam het bericht dat de hoofdpijn van Freddie Spencer werd geweten aan een middenoorontsteking en dat hij niet zou starten. Kevin Schwantz had de beste start, maar vanaf de tweede startrij schoot Eddie Lawson hem al voor de eerste bocht voorbij. Lawson moest Schwantz toch laten gaan en werd zelf ingelopen door Wayne Gardner, Kevin Magee en Christian Sarron. Wayne Rainey nam de leiding en zes seconden voorsprong op Schwantz. Magee en Gardner gingen een onderling gevecht aan dat eindigde toen Gardner ten val kwam en een been brak. Rainey won overtuigend voor Schwantz en Lawson, maar na de finish gebeurde een bizar ongeluk. Bubba Shobert feliciteerde Lawson rijdend, maar klapte daarna hard achterop Kevin Magee, achter een blinde heuvel had besloten om middel op het circuit een staande burnout te maken. Shobert werd met ernstig hoofdletsel naar het ziekenhuis vervoerd en Magee brak een enkel en een onderbeen.

Uitslag 500cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten 1 Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 58"56'17 1 20 2 Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 59"03'02 2 17 3 Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 59"16'09 6 15 4 Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 59"19'91 4 13 5 Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 59"24'40 7 11 6 Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 59"26'77 5 10 7 Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1:00"26'08 11 9 8 Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda +1 ronde 12 8 9 Bubba Shobert Cabin-HRC-Honda USA +1 ronde 13 7 10 Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda +1 ronde 15 6 11 Alessandro Valesi Iberna-Yamaha +1 ronde 16 5 12 Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha +2 ronden 17 4 13 Simon Buckmaster Team Katayama-Honda +2 ronden 18 3 14 Bruno Kneubühler Römer-Honda +3 ronden 19 2 15 Michael Rudroff Rallye Sport-Honda +3 ronden 21 1 16 Fernando Gonzáles De Nicolás Club Cross Pozuelo-Honda +4 ronden 23 17 Vincenzo Cascino Nolan-Suzuki +4 ronden 22 Niet gefinished Coureur Merk Oorzaak Grid Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Versnellingsbak 8 Nicholas Schmassmann Technotron-Honda 20 Randy Mamola Cagiva Corse Krukas 14 Ron Haslam Pepsi-Suzuki 10 Eugene Brown Suzuki 24 Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda Val[2] 3

Niet gestart Coureur Merk Oorzaak Grid Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha Oorontsteking 9 Niet gekwalificeerd Coureur Merk David Busby Honda Michael Wild Suzuki Niet deelgenomen Coureur Merk Oorzaak Adrien Morillas ELF-ROC-HRC-Honda [3] Shin’ichi Itō Seed-HRC-Honda [4] Shunji Yatsushiro Pentax-HRC-Honda [4] Kunio Machii Nescafé-Yamaha [4] Jose Morillas Honda Sepp Doppler Honda Alois Meyer Rallye Sport-Honda Romolo Balbi Honda Massimo Broccoli Cagiva Corse Michael Dowson Yamaha Fabio Biliotti Team Katayama-Honda John Kocinski Roberts-Yamaha [5] Ernst Gschwender Suzuki Deutschland Thierry Crine Konica Minolta-Suzuki [6] Juan López Mella Xunta-Honda Cees Doorakkers Honda Eddie Laycock Millar-Honda Norihiko Fujiwara Tech 21-Yamaha [7] Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda [8]

Net als vorig jaar waren de Amerikanen John Kocinsky en Jim Filice sterk in de kwalificatietraining. Filice was nu weliswaar vierde (in 1988 tweede) maar wel de snelste Honda-coureur. Alberto Rota was de verrassing. Hij zette zijn "Team Italia"-Aprilia op de tiende startplaats.

Jim Filice pakte de kopstart in de race, gevolgd door Jacques Cornu, Carlos Cardús, Sito Pons en John Kocinsky, terwijl Juan Garriga tijd nodig had om op snelheid te komen, maar hij mengde zich ook om de strijd in de kopgroep. Kocinsky rukte op naar de tweede plaats en reed rustig het gat met Filice dicht. Uiteindelijk nam hij de leiding over en won hij de race. Ook Garriga leek Filice nog te bedreigen, maar hij kwam ten val. Om de derde plaats vond ook een felle strijd plaats, die Luca Cadalora won ten koste van Sito Pons.

Uitslag 250cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten 1 John Kocinski Roberts-Yamaha 48"19'96 1 20 2 Jim Filice HRC-Honda 48"27'98 4 17 3 Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 48"32'75 2 15 4 Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 48"37'36 5 13 5 Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 48"42'19 7 11 6 Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 48"42'63 8 10 7 Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 48"52'64 3 9 8 Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 49"13'94 9 8 9 Loris Reggiani HB-HRC-Honda 49"22'66 11 7 10 Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 49"29'34 17 6 11 Iván Palazzese Aprilia-Rotax 49"38'54 15 5 12 Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha +1 ronde 12 4 13 Jochen Schmid Honda +1 ronde 20 3 14 Didier de Radiguès Aprilia-Rotax +1 ronde 28 2 15 Gary Cowan Docshop-Yamaha +1 ronde 23 1 16 Alex Barros McDonald's-Venemotos-Yamaha +1 ronde 25 17 Fabio Barchitta Rudy Project-Aprilia-Rotax +1 ronde 33 18 Stefano Caracchi Honda +1 ronde 31 19 Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax +1 ronde 22 20 Richard Oliver Yamaha +1 ronde 19 21 Fausto Ricci FMI-Aprilia-Rotax +1 ronde 30 22 Andreas Preining Aprilia-Rotax +1 ronde 24 23 Richard Moore Yamaha +1 ronde 34 24 Don Greene Yamaha +1 ronde 35 25 Jean-François Baldé Yamaha +1 ronde 36 Niet gefinished Coureur Merk Oorzaak Grid Daniel Amatriaín Team Katayama-Ducados-HRC-Honda 26 Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda Val 13 Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha Val 6 Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 16 August Auinger Project Consult-Yamaha 14 Javier Cardelús JJ Cobas-Rotax 27 Alberto Rota FMI-Aprilia-Rotax Krukas 10 Jean Foray Yamaha 21 Alan Carter Aprilia-Rotax 18 Robbie Petersen Aprilia-Rotax 29 Thomas Stevens Yamaha 32

Niet gekwalificeerd Pilota Moto Michael Duhamel Aprilia-Rotax Patrick van den Goorbergh Docshop-Yamaha Paolo Casoli Pileri-AGV-Honda Andy Leisner Honda Urs Jücker Yamaha Daniel Coe Yamaha Doug Brauneck Yamaha Luis Lavado Yamaha Hans Becker Honda Steve Crevier Aprilia-Rotax Jeffrey Sayle Yamaha Jim DeWitte Honda Lucio Pietroniro Yamaha Chris D'Aluisio Yamaha Jon Cornwell Aprilia-Rotax David Busby Honda Darren Millner Yamaha Eric Kondo Yamaha José Barresi Yamaha James Stephens Yamaha Niet deelgenomen Coureur Merk Oorzaak Wilco Zeelenberg Samson-Sharp-Honda Carlos Lavado Geen machine[9] Renzo Colleoni Aprilia-Rotax Marcellino Lucchi Aprilia-Rotax Alain Bronec Aprilia-Rotax Tadayuki Okada Cabin-HRC-Honda [4] Toshinobu Shiomori Yamaha [4] Adrien Morillas Yamaha Daryl Beattie Honda Maurizio Vitali Honda| Junya Arai Honda [4] Toshihiko Honma Yamaha [10]

Hoewel Egbert Streuer en Bernard Schnieders als enigen al eerder naar Laguna Seca waren gereisd om te trainen, reden ze slechts de vijfde trainingstijd, mede omdat Schnieders moeite had met de vele linkerbochten en verkrampt in het zijspan zat. De gebroeders Markus- en Urs Egloff waren de snelsten. Zij hadden ook een nieuwe, veel hoekiger stroomlijnkuip, die eigenlijk bestemd was voor een nieuw chassis dat in Europa was gebleven. De meestal zo snelle Rolf Biland was derde en moest ruim een seconde toegeven op de Egloffs.

Na de grote moeite en extra kosten die de zijspanrijders hadden moeten maken om in Laguna Seca te kunnen rijden, was de race een grote tegenslag. Na de 500cc-race was het grootste deel van de toeschouwers vertrokken. De gebroeders Egloff gingen er meteen vandoor en namen een flinke voorsprong op Steve Webster, Rolf Biland, Egbert Streuer en Alain Michel. Na negen ronden nam Webster de leiding over en de Egloffs vielen zelfs nog terug achter Michel omdat bakkenist Urs last kreeg van kramp. Biland haakte met motorpech af en Egbert Streuer had bijzonder veel pech. Bij de start was het helmvizier van Bernard Schnieders stuk gegaan en dat brak tijdens de race af. Met gebaren werd de pit gewaarschuwd, maar toen het duo naar binnen ging voor een nieuwe helm had Bernard al zo veel vuil in zijn ogen dat verder rijden onmogelijk was.

Uitslag zijspanklasse Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten 1 Steve Webster Tony Hewitt Brown-Silkolene-LCR-Krauser 46'48"240 2 20 2 Alain Michel Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 47"05'558 4 17 3 Markus Egloff Urs Egloff BP-SMS-Yamaha 47"12'630 1 15 4 Masato Kumano Markus Fährni LCR-Yamaha 48"15'768 6 13 5 Barry Brindley Graham Rose Fowler-Yamaha 48"17'293 9 11 6 Yoshisada Kumagaya Brian Barlow Windle-Yamaha 48"50'403 11 10 7 Fritz Stölzle Hubert Stölzle LCR-Krauser 12 9 8 Alfred Zurbrügg Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 7 8 9 Bernd Scherer Thomas Schröder BSR-Krauser 15 7 10 René Progin Laurent Magnenat LCR-Krauser 6 11 Wolfgang Stropek Steve Campbell LCR-Krauser 5 12 Judd Drew Brian Houghton LCR-JPX 4 13 Tony Baker Trevor Hopkinson LCR-Krauser 3 14 Gary Thomas Eckart Rösinger LCR-Krauser 2 15 Derek Jones Peter Brown LCR-Yamaha 13 1

Niet gefinished Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid Steve Abbott Shaun Smith LCR-Yamaha 8 Rolf Steinhausen Bruno Hiller Busch-ADM 10 Yvan Nigrowsky Jacques Corbier LCR-JPX 14 Theo van Kempen Simon Birchall Beijeman-LCR-Krauser Ketting 18 Rolf Biland Kurt Waltisperg Dow Chemical-LCR-Krauser Motor 3 Egbert Streuer Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha Helmvizier 5 Tony Wyssen Kilian Wyssen LCR-Krauser Ongeval Niet deelgenomen Coureur Bakkenist Merk Kenny Howles Steve Pointer LCR-Krauser Billy Gällros Håkan Olsson Yamaha Barry Smith David Smith Windle-ADM Ray Gardner Tony Strevens LCR-Krauser Clive Stirrat Simon Prior LCR-Krauser George Hardwick Steve Parker LCR-Yamaha

Conform wedstrijduitslag

De Sports Car Racing Association of the Monterey Peninsula (SCRAMP) had opnieuw de organisatie niet op orde. Tegen de regels in werden er kaarten verkocht voor het rennerskwartier, de toevoerwegen waren onvoldoende en werden steeds gewijzigd en de tijdwaarneming produceerde pas na 18 uur bruikbare tijden. De prijzengelden waren ongebruikelijk en tijdens de races reden er ambulances op de baan. De starter wist niet wanneer hij het licht op groen moest zetten. Daarmee was de organisatie nog slechter dan de ook niet goed bekend staande Grand Prix van Joegoslavië en Grand Prix van Zweden.

Een week na het ongeval werd de toestand van Bubba Shobert in het ziekenhuis van San Jose "kritiek maar stabiel" genoemd. Shobert werd niet meer kunstmatig van zuurstof voorzien en reageerde op zijn omgeving.

Wayne Gardner werd met een dubbele scheenbeenbreuk opgenomen in het ziekenhuis, maar vloog naar Engeland om zich te laten onderzoeken door dr. Nigel Cobb in Northampton. Die sloot zich aan bij de eerdere diagnose van Claudio Costa: niet opereren en ten minste twee maanden rust houden.

De zijspanrijders reden voor het eerst in de Verenigde Staten en hadden een onderlinge afspraak gemaakt om het in het begin spannend te houden om de klasse "te verkopen" aan het Amerikaanse publiek. De gebroeders Egloff hielden zich niet aan die afspraak, die ook zinloos was, want het publiek was al naar huis.