Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1988

Op vrijdagavond vielen berichten uit Zuid-Amerika als een schaduw over de trainingen, met name voor de rijders uit de 250- en de 500cc-klasse. De organisatie van de Argentijnse Grand Prix had gemeld dat het nieuwe asfalt niet geschikt was, waardoor er niet gereden kon worden. Ze had zelfs het lef te vragen om op het oude, niet-gehomologeerde circuit te rijden, maar dat circuit had in het seizoen 1987 al bijna tot een rijdersstaking geleid. De FIM, de IRTA en coureurs wijdden er nog een vergadering aan, maar rijden op het oude circuit sloten ze allemaal uit. Er was echter een tweede probleem: de reiskosten zouden verdeeld worden tussen de Argentijnen en de GP van Brazilië, een bedrag van ca. 750.000 dollar. Als de Brazilianen niet bereid waren deze kosten alleen te dragen kwam ook die Grand Prix op losse schroeven te staan. Dan zou de wereldtitel in de 500cc-klasse al beslist zijn, want Eddie Lawson had 23 punten voorsprong op Wayne Gardner, die in Brno slechts 20 punten zou kunnen scoren. Uiteindelijk stelden de IRTA, Rothmans, Marlboro en andere sponsors zich garant voor (een bijdrage in) de reiskosten. Gardner behield daardoor een kleine kans op de wereldtitel en in de 250cc-klasse werd de spanning ook weer wat groter, want daar zaten slechts 9 punten tussen Sito Pons en Juan Garriga.

Toni Mang had besloten zijn carrière te beëindigen, mede door zijn slecht herstellende sleutelbeenbreuk. Zijn fabrieks-Honda's gaf hij aan Jochen Schmid en Helmut Bradl, maar voor aanvang van de races op zondag reed hij nog een afscheidsronde samen met zijn collega's uit de 250cc-klasse. Dat werd door het publiek zeer gewaardeerd, want traditiegetrouw bestond dat in Brno voor een groot deel uit inwoners van de DDR, die er plezier in schepten West-Duitse rijders extra aan te moedigen. Mang was in die zin de opvolger geworden van Dieter Braun, die in de DDR ook bijzonder populair was.

Wayne Gardner trainde ruim een seconde sneller dan Wayne Rainey, Christian Sarron, Niall Mackenzie, Eddie Lawson en Kevin Schwantz, die weer wat snelheid gevonden leek te hebben na de teleurstellende Zweedse GP. Lawson moest in de race tweede worden om wereldkampioen te worden, en was niet erg gelukkig met de vele Honda-rijders om hem heen.

Vanaf de derde startij schoot Tadahiko Taira dankzij een enorm valse start naar voren. Hij was al op volle snelheid toen hij de eerste startrij voorbij schoot, maar Wayne Gardner stelde snel orde op zaken. Hij reed de hele race alleen aan de leiding. Eddie Lawson zat in een grote achtervolgende groep met Taira, Christian Sarron, Didier de Radiguès, Wayne Rainey, Kevin Schwantz, Pierfrancesco Chili, Randy Mamola en Kevin Magee. Van al zijn Yamaha-collega's had Lawson weinig plezier. Alleen Sarron maakte wat ruimte voor hem, maar vooral Rainey en Magee boden veel tegenstand. Zij waren weliswaar Yamaha-fabriekscoureurs, maar op de eerste plaats van het team van Kenny Roberts, terwijl Lawson voor Giacomo Agostini uitkwam. Toch wist Lawson de tweede plaats en daarmee de wereldtitel te grijpen.

Dominique Sarron reed weliswaar de snelste trainingstijd voor Juan Garriga, maar de tijden lagen dicht bij elkaar. Zesde man Luca Cadalora zat nog binnen één seconde. Tussen de rivalen Sito Pons en Juan Garriga zat slechts 0,05 seconde. De nieuwe protegees van Toni Mang, Jochen Schmid en Helmut Bradl, moesten nog wennen aan hun nieuwe Honda NSR 250's en stonden slechts op de 14e en de 18e startplaats.

Dominique Sarron profiteerde niet lang van zijn poleposition, want enkele kilometers na het vertrek kwam hij al ten val. Met een beschadigde machine kon hij wel nog verder rijden. Juan Garriga had een slechte start, maar begon aan een spectaculaire inhaalrace en na vier ronden zat hij al achter Sito Pons. Luca Cadalora reed tamelijk alleen op de derde plaats. In de achtste ronde nam Garriga de leiding, maar Pons wist hem een aantal malen terug te halen. Uiteindelijk koos Pons voor de zekerheid van de tweede plaats. Zijn puntenvoorsprong op Garriga slonk tot zes punten, maar daarmee zou hij in de Braziliaanse GP aan de derde plaats genoeg hebben om wereldkampioen te worden.

Hans Spaan reed zijn derde poleposition van het seizoen maar net als in de 250cc-klasse lagen de tijden erg dicht bij elkaar. In de race zou de belangstelling vooral uitgaan naar Spaan en Julián Miralles, die nog vochten om de derde plaats in het wereldkampioenschap, nu de eerste twee plaatsen al vaststonden.

Julián Miralles startte als snelste, terwijl Hans Spaan meteen terugviel naar de vijftiende plaats. Voor Miralles zag het er op dat moment goed uit, want hij moest acht punten goedmaken op Spaan om derde in het kampioenschap te worden en reed nu vooraan met stalgenoot Jorge Martínez en Ezio Gianola. Spaan begon echter aan een inhaalrace en toen hij in de negende ronde Fausto Gresini en Corrado Catalano passeerde was hij al vierde. Gianola viel echter terug en Miralles en Martínez speelden een spelletje dat voor het publiek op een echte race moest lijken. Ze probeerden Spaan uit de tent te lokken door hem in het schijngevecht te betrekken, maar Spaan wist dat de derde plaats genoeg was om ook derde in het wereldkampioenschap te worden. Nu had de hulp van Martínez aan Miralles ook geen zin meer en Martínez pakte de overwinning. Taru Rinne kon haar achtste startplaats niet waarmaken: al in de eerste ronde kwam ze ten val.

Dat Stefan Dörflinger de tweede trainingstijd reed gaf hem weer hoop op een goed resultaat. Tot dit moment leidden de drie Derbi-coureurs Jorge Martínez, Àlex Crivillé en Manuel Herreros het kampioenschap en Dörflinger was slechts vijfde. De 80cc-klasse had echter een pauze van vijf weken gehad die Dörflinger kennelijk goed besteed had. Herreros en Crivillé deden het zelfs slecht met de tiende en de veertiende trainingstijd. Peter Öttl, vierde in het kampioenschap, nam niet deel.

Nu hij al zeker was van het dubbelkampioenschap 80- en 125 cc trad Jorge Martínez met een ander doel aan: het evenaren van het aantal overwinningen dat zijn teamchef Ángel Nieto met Derbi had gehaald. Als hij deze race zou winnen zou hij het aantal van 90 overwinningen evenaren. Martínez ging samen met Stefan Dörflinger aan de leiding, gevolgd door Àlex Crivillé en Herri Torrontegui. Manuel Herreros viel al snel uit door een defecte zuiger. Na een gevecht met Dörflinger won Martínez voor Dörflinger, die daardoor opschoof naar de derde plaats in het wereldkampioenschap. Crivillé werd derde en definitief tweede in het wereldkampioenschap, maar het was de laatste race die hij voor Derbi zou rijden.

In de training was er voor Rolf Biland nog niets aan de hand. Zoals men wel gewend was reed hij ruim een seconde sneller dan Steve Webster en ruim twee seconden sneller dan Egbert Streuer. Toch was er veel respect voor het aanpassingsvermogen van Webster en zijn invaller-bakkenist Gavin Simmons, die niet onderdeed voor vaste passagier Tony Hewitt. Mike Krauser presenteerde een nieuwe motor, de eerste tweetaktmotor met brandstofinjectie, in de combinatie van Fritz en Hubert Stölzle, die zich niet binnen de top tien wisten te kwalificeren.

Voor de race vertelde Rolf Biland dat hij had gedroomd dat zijn hele zijspancombinatie tijdens de race uit elkaar viel. Dat was het enige scenario dat hem nog van de wereldtitel af kon houden. Dan moest Steve Webster wel winnen en die ging er bij de start dan ook als eerste vandoor, gevolgd door Markus Egloff, Rolf Biland en Egbert Streuer. De gebroeders Egloff vielen al snel terug en de strijd om de leiding ging tussen Webster en Streuer. Biland nam genoegen met de derde positie, want hij mocht zelfs veertiende worden om de wereldtitel te grijpen. Na de negende ronde kwam Biland echter veel te langzaam als achtste langs de finish. Hij had alleen de derde versnelling over en aan het einde van de tiende ronde gaf die ook de geest en Biland kwam vlak voor de streep tot stilstand. Nu hing zijn wereldtitel af van de dadendrang van Egbert Streuer en Bernard Schnieders, die geen boodschap hadden aan de titelaspiraties van Webster en probeerden hun eerste overwinning van het seizoen te scoren. Webster sloeg echter elke aanval af, soms wat over de grens, maar Streuer had daar geen probleem mee. Hij werd tweede en verklaarde na de race dat hij zelf net zo brutaal gereden zou hebben als het om de wereldtitel ging. Webster won met zijn invaller-bakkenist Gavin Simmons en werd wereldkampioen toen hij de eindstreep passeerde. Daar zat Rolf Biland met afgewend hoofd te wachten.

Terwijl de 250- en 500cc-coureurs zich op zaterdagavond nog druk maakten over het al of niet doorgaan van de GP van Argentinië, vierden hun 125cc-collega's de twintigste verjaardag van Taru Rinne. Met haar achtste startplaats kreeg ze ook veel aandacht van de pers, want ze had in dit seizoen als eerste vrouw al punten gescoord en had ook in de vorige race een goede trainingstijd gereden. Een dag later was het al voorbij in de eerste ronde omdat Taru ten val kwam.

Károly Juhász eindigde als vierde in de race en als zevende in het wereldkampioenschap. Hij besloot na vijftien jaar te stoppen met racen.

Gavin Simmons reed als bakkenist samen met Paul Atkinson in het Europees kampioenschap wegrace, maar stelde zichzelf zo nu en dan beschikbaar als invaller voor geblesseerde bakkenisten in het WK. Na zijn goede prestatie in deze Grand Prix vroeg men zich af of hij Tony Hewitt, de vaste bakkenist van Steve Webster wellicht verdrongen had, maar Simmons wist wel beter. Hij ging weer aan het werk in de chocoladefabriek in York. Daar was Steve Webster ooit ontslagen omdat hij te veel tijd aan het race besteedde.