Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1983

De belangrijkste verandering van de Oostenrijkse Grand Prix werd eigenlijk nauwelijks opgemerkt: men was eindelijk van de races in eind-april/begin-mei afgestapt. Daardoor waren er voor het eerst sinds jaren geen problemen met sneeuwval. Dit keer moest echter de 250cc-race in twee manches worden verreden door de regen en werd de start van de 125cc-race vertraagd door een rijdersstaking.

Met Kenny Roberts op de eerste en Eddie Lawson op de derde startplaats stonden de fabrieks-Yamaha's er goed voor. Toch waren Ron Haslam en Takazumi Katayama als snelsten weg, maar Haslam viel al snel uit door een vastloper. Randy Mamola reed even aan de leiding, maar uiteindelijk gingen Roberts en Freddie Spencer er samen vandoor. Spencer begon echter terug te vallen en in de twaalfde ronde stopte hij in de pit. Lawson passeerde Mamola en reed zelfs de snelste ronde, maar hij kon zijn teamgenoot Roberts niet meer bereiken. Door het uitvallen van Spencer verkleinde Roberts zijn achterstand in het kampioenschap tot 6 punten.

Uitslag 500cc-klasse

De trainingen

Freddie Spencer stond lang op poleposition, maar toen Kenny Roberts zich kwaad maakte verbeterde hij het baanrecord met twee seconden en de snelste ronde van Spencer met bijna een seconde. De eerste twee startrijen werden bezet door negen fabriekscoureurs. Vanaf de derde rij stonden de privérijders, maar het beloofde spannend te worden, want tussen Sergio Pellandini, Boet van Dulmen, Raymond Roche en Jack Middelburg zat slechts 0,7 seconde verschil. Cagiva was eindelijk terug op het circuit, met drie machines die allemaal het startnummer van Virginio Ferrari droegen. Dat was voor Jon Ekerold reden om ontbinding van zijn contract met Cagiva te vragen. Barry Sheene kreeg toch weer de beschikking over de 1982-fabrieks-Suzuki, maar verkoos zijn eigen productieracer, waarmee hij een seconde sneller was. Toni Mang trainde voor het eerst na zijn ski-ongeluk, maar was nog lang niet fit genoeg en reed slechts de 32e trainingstijd.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Kenny Roberts	Marlboro-Yamaha	41"26'84	1	15
2	Eddie Lawson	Marlboro-Yamaha	41"32'88	3	12
3	Randy Mamola	HB-Suzuki	41"44'00	4	10
4	Takazumi Katayama	HRC-Honda		5	8
5	Franco Uncini	HB-Gallina-Suzuki		9	6
6	Marc Fontan	Sonauto-Yamaha		6	5
7	Marco Lucchinelli	HRC-Honda		8	4
8	Jack Middelburg	Honda		12	3
9	Sergio Pellandini	Suzuki		10	2
10	Boet van Dulmen	Suzuki		11	1
11	Gianni Pelletier	Honda
12	Keith Huewen	Suzuki		15
13	Barry Sheene	Suzuki		14
14	Chris Guy	Suzuki
15	Massimo Massimiani	Honda
16	Philippe Coulon	Suzuki
17	Peter Sjöström	Suzuki
18	Ernst Gschwender	Suzuki
19	Fabio Biliotti	Honda
20	Steve Parrish	Yamaha
21	Leandro Becheroni	Suzuki
22	Alfons Ammerschlager	Suzuki
23	Wolfgang von Muralt	Suzuki
24	Josef Ragginger	Suzuki
25	Walter Magliorati	Suzuki
26	Virginio Ferrari	Cagiva		16
27	Bent Slydal	Suzuki
28	Borge Nielsen	Suzuki
29	Franz Kaserer	Suzuki
DNF	Freddie Spencer	HRC-Honda	Vastloper	2
DNF	Ron Haslam	HRC-Honda	Krukas	7
DNF	Raymond Roche	Honda	Vastloper
DNF	Toni Mang	HB-Suzuki	Opgave[1]	32
DNF	Gustav Reiner	Suzuki
DNF	Didier de Radiguès	Honda
DNF	Paolo Ferretti	Suzuki
DNQ	Loris Reggiani	HB-Gallina-Suzuki
DNQ	Jon Ekerold	Cagiva	Geen motor[2]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Freddie Spencer	HRC-Honda	68
2	Kenny Roberts	Marlboro-Yamaha	62
3	Randy Mamola	HB-Suzuki	40
4	Takazumi Katayama	HRC-Honda	36
5	Eddie Lawson	Marlboro-Yamaha	32
6	Franco Uncini	HB-Gallina-Suzuki	30
7	Marco Lucchinelli	HRC-Honda	29
	Marc Fontan	Sonauto-Yamaha
9	Ron Haslam	HRC-Honda	20
10	Raymond Roche	Honda	15

Zo spectaculair als de trainingen waren verlopen begon ook de 250cc-race, met een grote kopgroep van tien man, waarvan Guy Bertin, Thierry Espié, Hervé Guilleux, Manfred Herweh, Christian Sarron en Martin Wimmer allemaal één of meer ronden aan de leiding gingen tot de race in de dertiende ronde werd afgevlagd. Dat gebeurde omdat iedereen op slicks stond en het hevig was gaan regenen. Toen er na ruim een uur opnieuw gestart werd, stond het bordje van Guy Bertin op plaats 32, terwijl hijzelf en vele anderen wisten dat hij in de eerste manche achtste was geworden. Bertin weigerde naar achteren te gaan en toen Guilleux en Jacques Cornu een beetje inschikten kon hij vanaf de tweede rij starten. De baan was inmiddels weer droog en behalve Herweh (opgesneden slick vóór) en Jean-Louis Tournadre (regenbanden) stond iedereen opnieuw op slicks. Na de start ontstond er opnieuw een enorme kopgroep, die werd uitgedund toen Donnie Robinson viel, Sito Pons in zijn val meenam en even later ook Harald Eckl viel. Door de val van Robinson en Pons verloor Espié even de aansluiting, maar hij wist weer aan te haken. Op het einde ontstond er een strijd tussen Didier de Radiguès en Manfred Herweh. Herweh's Rotax was op de rechte stukken sneller, maar in het bochtige gedeelte pakte De Radiguès de leiding steeds weer terug. In de laatste bocht (de Fahrerlagercurve) nam Herweh maatregelen. Hij wist dat hij daar uitgeremd zou worden door De Radiguès, maar remde zelf ook erg laat. Daardoor moest De Radiguès een te ruime bocht maken en dat was voldoende voor Herweh, die de manche won maar ook zeer nipt (0,02 seconde) totaalwinnaar werd. De Radiguès werd ook tweede in de totaalstand, terwijl Thierry Espié derde werd. Dat werd echter pas laat bekend, want op het erepodium stond Christian Sarron op de derde plaats. Tijdens een late juryvergadering werd de tiende plaats toegekend aan Guy Bertin, ten koste van Patrick Fernandez. Dat had te maken met een eerdere uitsluiting vanwege de problemen op de startgrid.

Uitslag 250cc-klasse

De trainingen

De 250cc-klasse leek wel steeds spannender te worden en dat bleek ook uit de trainingstijden in Oostenrijk. Tussen de nummer 4 en de nummer 25 zat slechts één seconde. Er waren ook in de training een paar valpartijen. Mar Schouten werd afgevoerd met een gebroken kaak en een gebroken jukbeen en Carlos Cardús brak beide benen.

(Totaalstand na twee manches)

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Manfred Herweh	Real-Rotax	46"00'02		15
2	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	46"00'04	1	12
3	Thierry Espié	Chevallier-Yamaha	46"01'06	9	10
4	Christian Sarron	Sonauto-Yamaha			8
5	Martin Wimmer	Mitsui-Yamaha		6	6
6	Hervé Guilleux	Kawasaki		3	5
7	Carlos Lavado	Venemotos-Yamaha		8	4
8	Reinhold Roth	Fath-Yamaha			3
9	Jacques Cornu	Hostettler-Yamaha		5	2
10	Guy Bertin	MBA		7	1
11	Patrick Fernandez	Bimota-Bartol
12	Jean-François Baldé	Chevallier-Yamaha		2
13	Jean-Louis Guignabodet	Yamaha
14	Bruno Lüscher	Yamaha
15	Donnie McLeod	Yamaha
16	Christian Estrosi	Pernod
17	Tony Head	Armstrong-Rotax
18	Iván Palazzese	Venemotos-Yamaha		10
19	Gabriel Gabria	Yamaha
20	Edwin Weibel	Yamaha
21	Manfred Obinger	Yamaha
22	Herbert Hauf	Yamaha
DNF	Jacques Bolle	Yamaha
DNF	Alan Carter	Mitsui-Yamaha	Krukas
DNF	Thierry Rapicault	Sonauto-Yamaha	Zwarte vlag[3]
DNF	Roland Freymond	Armstrong-Rotax
DNF	Jean-Marc Toffolo	Rotax
DNF	Harald Eckl	Yamaha	Val
DNF	Bernard Fau	Yamaha
DNF	Jean-Louis Tournadre	Sonauto-Yamaha
DNF	Siegfried Minich	Rotax
DNF	Paolo Ferretti	Rotax
DNF	Ángel Nieto	Yamaha		4
DNF	Donnie Robinson	Mitsui-Yamaha	Val[4]
DNF	Sito Pons	JJ Cobas-Rotax	Val[5]
DNQ	Jean-Michel Mattioli	Yamaha
DNS	Mar Schouten	MBA	Blessure[6]
DNS	Carlos Cardús	JJ Cobas-Rotax	Blessure[7]
DNS	Jeffrey Sayle	Bartol	Blessure

Top tien tussenstand 250cc-klasse

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	44
2	Carlos Lavado	Venemotos-Yamaha	42
3	Hervé Guilleux	Kawasaki	35
4	Thierry Espié	Chevallier-Yamaha	30
	Manfred Herweh	Real-Rotax
6	Martin Wimmer	Mitsui-Yamaha	27
7	Jacques Cornu	Hostettler-Yamaha	26
8	Patrick Fernandez	Bimota-Bartol	25
9	Jean-François Baldé	Chevallier-Yamaha	24
	Christian Sarron	Sonauto-Yamaha

De start van de 125cc-race werd verlaat door het uitlopen van de 250cc-race, maar Hugo Vignetti en Ricardo Tormo meldden zich te laat voor de opwarmronden en werden uitgesloten. Daarop organiseerde Ángel Nieto een rijdersstaking, waardoor de organisatie uiteindelijk besloot Vignetti en Tormo toch toe te laten. Door alle commotie had Nieto waarschijnlijk geen zin in zijn gewoonlijke spel: tegenstanders een halve race de indruk geven dat ze een kans hadden om vervolgens samen met Eugenio Lazzarini weg te rijden. Dit keer vertrokken de Garelli-rijders meteen, waardoor er alleen spanning was bij de strijd om de derde plaats. Aanvankelijk leek Bruno Kneubühler de beste kans te hebben, maar hij viel uit door een vastloper. Nu vochten niet minder dan tien coureurs om de laatste podiumplaats, maar uiteindelijk maakten Pier Paolo Bianchi, Fausto Gresini en August Auinger zich los. Uiteindelijk wist Bianchi nipt derde te worden voor Gresini.

Uitslag125cc-klasse

Rijdersstaking en nasleep

Omdat de 250cc-race noodgedwongen in twee manches werd verreden, werd de start van de 125cc-race uitgesteld. Ricardo Tormo en Hugo Vignetti kwamen te laat voor de twee verplichte opwarmronden en werden door de officials tegengehouden. Tormo en Vignetti verklaarden dat op hun plaats in het rennerskwartier geen luidsprekers stonden, waardoor ze niet op de hoogte waren van de juiste starttijd. De reserverijders waren intussen al opgeroepen en stonden klaar. Tormo wist zijn MBA onder het lint langs de baan door te krijgen en reed illegaal de beide opwarmronden mee. Hij werd gesommeerd het startveld te verlaten, maar weigerde dat. In plaats daarvan wendde hij zich tot Ángel Nieto, die in 1982 de drijvende kracht achter de rijdersstaking bij de Franse Grand Prix was geweest. Nieto, leider in het kampioenschap, zette samen met teamgenoot Eugenio Lazzarini zijn Garelli demonstratief aan de kant en daarmee was een bijna algemene rijdersstaking een feit. Er volgde een fluitconcert van het publiek, dat alle toprijders aan het werk wilde zien en de organisatie bezweek onder die druk. De reserverijders werden weggestuurd en Tormo en Vignetti mochten starten. De internationale jury boog zich echter over de zaak en deed dezelfde avond nog uitspraak: Nieto kreeg - net als na de Franse Grand Prix van 1982 - een boete van 1.000 Zwitserse franken, Tormo en Vignetti werden alsnog gediskwalificeerd. Voor de stand in het kampioenschap had dat geen gevolgen, want ze hadden geen punten gescoord.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Ángel Nieto	Garelli	41"03'88	2	15
2	Eugenio Lazzarini	Garelli	41"05'37	1	12
3	Pier Paolo Bianchi	Sanvenero		10	10
4	Fausto Gresini	MBA		5	8
5	August Auinger	MBA		7	6
6	Maurizio Vitali	MBA		6	5
7	Johnny Wickström	MBA			4
8	Lucio Pietroniro	MBA			3
9	Hans Müller	MBA		3	2
10	Gerhard Waibel	Seel-MBA			1
11[8]	Ricardo Tormo	MBA		8
12	Henk van Kessel	MBA		14
13	Stefano Caracchi	MBA
14	Pierluigi Aldrovandi	MBA
15[8]	Hugo Vignetti	MBA
16	Jean-Claude Selini	MBA
17	Jacky Hutteau	MBA
18	Alfred Waibel	Real
19	Janez Pintar	MBA
20	Helmut Lichtenburg	MBA
21	Alojz Pavlic	Bartol
22	Anton Straver	MBA		27
23	Rolf Ruttimann	MBA
24	Giuseppe Ascareggi	MBA
25	Willy Pérez	MBA
DNF	Bruno Kneubühler	MBA	Vastloper	4
DNF	Erich Klein	MBA
DNF	Libero Piccirillo	MBA
DNF	Stefan Dörflinger	MBA		9
DNF	Paul Bordes	MBA
DNF	Iván Troisi	MBA
DNF	Per-Edvard Carlsson	MBA
DNQ	Ezio Gianola	MBA
DNQ	Thomas Møller-Pedersen	MBA

Top tien tussenstand 125cc-klasse

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Ángel Nieto	Garelli	60
2	Eugenio Lazzarini	Garelli	48
3	Pier Paolo Bianchi	Sanvenero	30
4	Maurizio Vitali	MBA	29
5	Ricardo Tormo	MBA	24
	Bruno Kneubühler	MBA
7	Fausto Gresini	MBA	17
8	Jean-Claude Selini	MBA	14
9	Johnny Wickström	MBA	12
10	Hans Müller	Seel-MBA	11

In het begin van de zijspanrace gedoogden Rolf Biland/Kurt Waltisperg nog een paar combinaties in hun buurt, zodat het leek op een strijd met Werner Schwärzel, Egbert Streuer en Masato Kumano. Kumano crashte echter en daarna ging Biland er vandoor om met een halve minuut voorsprong te winnen. Streuer's machine kwam wat acceleratie tekort en hij besloot te kiezen voor de tien punten van de derde plaats, achter Schwärzel.

Uitslag zijspanklasse

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	39"24'26	1	15
2	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	39"54'42	5	12
3	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	40"06'96	3	10
4	Frank Wrathall	Phil Spendlove	Seymaz-Yamaha			8
5	Alfred Zurbrügg	Martin Zurbrügg	Seymaz-Yamaha		10	6
6	Alain Michel	Claude Monchaud	Krauser-LCR-Yamaha		2	5
7	Siegfried Berger	Edwin Berger	Ohrmann-Yamaha			4
8	Theo van Kempen	Geral de Haas	LCR-Yamaha		9	3
9	Amedeo Zini	Carlo Sonaglia	LCR-Yamaha			2
10	Pentti Niinivaara	Vesa Bienek	LCR-Yamaha			1
11	Egon Schons	Eckart Rösinger	Busch-Yamaha
12	Hans-Rüdi Christanat	Rothenbürger	Onbekend
DNF	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha	Ongeval	6
DNF	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha		4
DNS	Hein van Drie	William van Dis	LCR-Yamaha	Motor[9]	7

Top tien tussenstand zijspanklasse

Pos.	Coureur	Bakkenist	Merk	Ptn.
1	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	30
2	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	25
3	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	22
4	Alain Michel	Claude Monchaud	Krauser-LCR-Yamaha	17
5	Frank Wrathall	Phil Spendlove	Seymaz-Yamaha	14
6	Mick Barton	Simon Birchall	Windle-Yamaha	12
7	Hermann Huber	Wolfgang Möckel	LCR-Yamaha	11
	Alfred Zurbrügg	Martin Zurbrügg	Seymaz-Yamaha
9	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha	10
	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha