Grand Prix-wegrace van Duitsland 1982

Voor aanvang van de Duitse Grand Prix lag de druk vooral op Duitse coureurs: Toni Mang kon nog wereldkampioen 250- en 350 cc worden. In de 250cc-klasse had hij acht punten achterstand op Jean-Louis Tournadre, die minder wedstrijden gewonnen had en daarom - bij winst van Mang - ten minste vierde moest worden. In de 350cc-klasse had Mang vijf punten voorsprong op Didier de Radiguès. Als De Radiguès zou winnen moest Mang ten minste derde worden. Theoretisch lag hier ook nog een kansje voor Jean-François Baldé. Volkomen onverwacht lag er ook nog een beetje druk op zijspancoureur Werner Schwärzel, die met bakkenist Andreas Huber zijn kampioensfeest al in Italië gevierd had, maar door de FIM met beide voeten op de aarde werd gezet toen die pas in de tweede week van september had uitgerekend dat er bij de Finse GP ontzettend geblunderd was met de puntentoekenning, waardoor Rolf Biland/Kurt Waltisperg ook nog wereldkampioen zouden kunnen worden. Als zij wonnen zou Schwärzel wel aan een negende plaats genoeg hebben.

Marco Lucchinelli was erop gebrand als afsluiting van het seizoen een race te winnen, want de regerend wereldkampioen had in het hele seizoen niet eens een podiumplaats gescoord. Hij nam in de race even de leiding, maar werd al snel teruggedrongen door Freddie Spencer. Die bouwde een voorsprong op op Randy Mamola en Franco Uncini, die op hun beurt weer twintig seconden voor Loris Reggiani en Virginio Ferrari reden. In de laatste drie ronden begon Spencer echter snelheid te verliezen, waardoor Mamola en Uncini aansloten. Mamola passeerde Spencer in de Sachskurve, maar toen Unicini hetzelfde probeerde raakte zijn voorwiel het achterwiel van Spencer, waardoor beiden vielen. Zo won Mamola zijn eerste Grand Prix van het seizoen, maar Lucchinelli profiteerde niet van de valpartijen, hij werd slechts vijfde.

Uitslag 500 cc

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Randy Mamola	HB-Suzuki	39"15'60	5	15
2	Virginio Ferrari	HB-Suzuki	39"36'56	9	12
3	Loris Reggiani	Gallina-Suzuki	39"37'33	8	10
4	Takazumi Katayama	RSC-Honda		7	8
5	Marco Lucchinelli	RSC-Honda		3	6
6	Marc Fontan	Sonauto-Yamaha			5
7	Boet van Dulmen	Ergon-Suzuki		12	4
8	Sergio Pellandini	Suzuki			3
9	Philippe Coulon	Suzuki			2
10	Jon Ekerold	Cagiva			1
11	Michel Frutschi	Sanvenero
12	Guido Paci	Yamaha
13	Peter Sjöström	Suzuki
14	Ernst Gschwender	Suzuki
15	Walter Magliorati	Suzuki
16	Philippe Robinet	Suzuki
17	Jean Lafond	Fior
18	Alfons Ammerschlager	Suzuki
19	Steve Williams	Suzuki
20	Henk de Vries	Suzuki		28
21	Josef Hage	Yamaha
22	Peter Looijesteijn	Suzuki		38
23	Klaus Klein	Suzuki
24	Giovanni Pelletier	Morbidelli
25	Gerhard Treusch	Suzuki
DNF	Graeme Crosby	Marlboro-Yamaha	Val	6
DNF	Franco Uncini	Gallina-Suzuki		2
DNF	Freddie Spencer	RSC-Honda	Val[1]	1
DNF	Kork Ballington	Kawasaki	Val	10
DNF	Jack Middelburg	HB-Suzuki		4
DNF	Franck Gross	GPA-Suzuki
DNF	Steve Parrish	Yamaha
DNF	Leandro Becheroni	Suzuki
DNF	Stuart Avant	Suzuki
DNF	Seppo Rossi	Suzuki
DNF	Víctor Palomo	Suzuki
DNF	Andreas Hofmann	Yamaha
DNF	Wolfgang von Muralt	Suzuki
DNF	Gustav Reiner	Suzuki
DNQ	Graziano Rossi	Marlboro-Yamaha	Blessure[2]
DNQ	Kenny Roberts	Yamaha	Blessure[3]
DNQ	Ángel Nieto	RSC-Honda	Blessure[4]
DNS	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha

Top tien eindstand 500 cc

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Franco Uncini	Gallina-Suzuki	103
2	Graeme Crosby	Marlboro-Yamaha	76
3	Freddie Spencer	RSC-Honda	72
4	Kenny Roberts	Yamaha	68
5	Barry Sheene	John Player-Yamaha	68
6	Randy Mamola	HB-Suzuki	65
7	Takazumi Katayama	RSC-Honda	48
8	Marco Lucchinelli	RSC-Honda	43
9	Kork Ballington	Kawasaki	31
10	Marc Fontan	Sonauto-Yamaha	29

Na de spannende 250cc-race waarin de Duitsers (met name Manfred Herweh) niet konden voorkomen dat Jean-Louis Tournadre ten koste van Toni Mang wereldkampioen werd, hadden ze hun zaken in de 350cc-race beter voor elkaar. Mang kon weglopen van concurrent Didier de Radiguès, die door Herweh en Martin Wimmer in de tang genomen werd. De Chevallier-Yamaha liep niet goed en De Radiguès moest een pitstop maken om een vetgeslagen bougie te laten vervangen. Hij liep een ronde achterstand op en daarmee was de spanning uit de race. Herweh, die Wimmer en Mang in Duitse kampioensraces al twee keer verslagen had, pakte de eerste plaats, maar de tweede positie was voor Mang ruim voldoende om de wereldtitel te grijpen.

Uitslag 350 cc

350 cc: De situatie voor de race

Didier de Radiguès kon nog wereldkampioen worden, maar dan moest hij winnen en mocht Toni Mang niet hoger eindigen dan de vierde plaats. Daarom had teameigenaar Alain Chevallier niet minder dan vijf Chevallier-Yamaha's meegebracht, waarvan drie betrouwbare machines en twee die meer op topsnelheid getuned waren. Naast De Radiguès kregen Eric Saul en Thierry Espié een dergelijke machine met een duidelijke opdracht: Toni Mang van de derde plaats af houden. De Radiguès bereidde zich ook goed voor: Hij trainde uiteraard in de 350cc-klasse, maar ook in de 250cc-klasse. Die laatste training was puur bedoeld om het circuit te leren kennen, want om blessures te voorkomen ging hij daarin niet van start. Mang had op zijn beurt het circuit speciaal afgehuurd om met zijn beide 350cc-Kawasaki's meer dan 50 ronden te trainen.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Manfred Herweh	Yamaha	43"52'27	8	15
2	Toni Mang	Kawasaki	43"52'64	1	12
3	Eric Saul	Chevallier-Yamaha	44"55'13	4	10
4	Wolfgang von Muralt	Yamaha			8
5	Alan North	Bimota-Yamaha			6
6	Pekka Nurmi	Yamaha		9	5
7	Jacques Cornu	Yamaha		10	4
8	Roger Sibille	Yamaha			3
9	Jean-François Baldé	Kawasaki		3	2
10	Franz Kaserer	Yamaha			1
11	Bodo Schmidt	Yamaha
12	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha		2	+1 ronde
13	Mladen Tomic	Yamaha			+1 ronde
14	Edwin Weibel	Yamaha			+1 ronde
15	Pierre Bolle	Yamaha			+1 ronde
16	Josef Hutter	Yamaha			+1 ronde
17	Thierry Feuz	Yamaha			+1 ronde
18	Attilio Riondato	Yamaha			+1 ronde
19	Gunnar Bruhn	Yamaha			+1 ronde
20	Massimo Matteoni	Yamaha			+1 ronde
DNF	Christian Sarron	Yamaha
DNF	Mar Schouten	Yamaha		19
DNF	Karl-Thomas Grässel	Yamaha		7
DNF	Martin Wimmer	Yamaha		6
DNF	Patrick Fernandez	Bimota-Bartol
DNF	Tony Head	Armstrong
DNF	Thierry Espié	Chevallier-Yamaha		5
DNF	Reino Eskelinen	Yamaha
DNS	Jeffrey Sayle	Armstrong
DNS	Siegfried Minich	Rotax

Top tien eindstand 350 cc

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Toni Mang	Kawasaki	81
2	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	64
3	Jean-François Baldé	Kawasaki	59
4	Eric Saul	Chevallier-Yamaha	52
5	Carlos Lavado	Yamaha	36
6	Alan North	Bimota-Yamaha	31
7	Jacques Cornu	Yamaha	31
8	Christian Sarron	Yamaha	28
9	Patrick Fernandez	Bimota-Bartol	21
10	Gustav Reiner	Bimota-Yamaha / Bimota-Solo	19

Het dilemma van Martin Wimmer, wel of niet steun verlenen aan Toni Mang, loste zichzelf tijdens de opwarmronde al op, want zijn machine viel stil omdat de bouten van de cilinderkop niet waren vastgedraaid. Didier de Radiguès (vierde trainingstijd) startte niet omdat hij zich wilde sparen voor de 350cc-race. Jean-Louis Tournadre startte vanaf de twaalfde plaats goed, maar kon toch niet voorkomen dat hij in de tweede groep terechtkwam. De kopgroep bestond uit Thierry Espié, Christian Estrosi, Paolo Ferretti, Roland Freymond en Toni Mang, de tweede groep uit Patrick Fernandez, Jean-Louis Guignabodet, Manfred Herweh, Sito Pons, Jean-Marc Toffolo en Tournadre. Mang liep van de groep weg, maar was in gezelschap van Espié en Ferretti en die drie wisselden regelmatig de koppositie. Freymond viel terug, net als Estrosi, maar die laatste was wellicht al aan zijn opdracht bezig: niet vóór Tournadre finishen. Intussen verleende Herweh steun aan Mang door Tournadre waar hij kon in de weg te rijden en soms zelfs bijna naast de baan te duwen. Ferretti kon Mang uiteindelijk niet volgen en Espié schoot een keer rechtdoor waardoor hij ook de aansluiting verloor. Mang kon zo ongehinderd de race winnen, maar Estrosi en Fernandez verhinderden verdere aanvallen van Herweh op Tournadre. Ferretti werd tweede en Espié derde, maar de Fransen wisten, uitgefloten door het Duitse publiek, Tournadre naar de vierde plaats en de wereldtitel te loodsen. Toni Mang was echter wel sportief en was de eerste die Tournadre feliciteerde.

Uitslag 250 cc

250 cc: De situatie voor de race

Privérijder Jean-Louis Tournadre stond aan de leiding van het WK, met acht punten voorsprong op Toni Mang, maar hij zou het op de snelle Hockenheimring met zijn privé-Yamaha niet makkelijk krijgen. Als Mang won moest hij ten minste vierde worden. Al op vrijdagavond probeerde een Franse journalist de andere Fransen te bewegen Tournadre bij te staan. Op dat moment weigerden ze, met uitzondering van Christian Sarron. Jean-François Baldé reed voor Kawasaki, net als Mang, en de Pernod-rijders Christian Estrosi en Thierry Espié wilden hun sponsors niet teleurstellen. Op zaterdagavond was de situatie van Tournadre nog nijpender geworden, want hij had slechts de twaalfde startplaats bereikt, terwijl Estrosi en Espié tweede en derde stonden. Op zaterdagavond werd een tweede poging gedaan en uiteindelijk vertelde een vertegenwoordiger van Pernod dat men - indien beide machines in de race bleven - één coureur zou "opofferen" om Tournadre te helpen. Aan de kant van Mang verwachtte het Duitse publiek steun van Martin Wimmer, maar die reed met steun van de Duitse Yamaha-importeur Mitsui en kon moeilijk steun verlenen aan Kawasaki-rijder Mang. Wimmer gaf voor de race aan dat hij Mang niet zou steunen, maar ook niet in de weg zou rijden.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Toni Mang	Kawasaki	35"33'59	1	15
2	Paolo Ferretti	MBA	35"42'02	9	12
3	Thierry Espié	Pernod	35"54'22	3	10
4	Jean-Louis Tournadre	Yamaha			8
5	Patrick Fernandez	Bimota-Bartol		7	6
6	Christian Estrosi	Pernod		2	5
7	Manfred Herweh	Yamaha		8	4
8	Roland Freymond	MBA		6	3
9	Mar Schouten	MBA		17	2
10	Jean-Louis Guignabodet	Kawasaki		10	1
11	Jacques Bolle	Yamaha
12	Jean-François Baldë	Kawasaki
13	Tadasu Ikeda	Yamaha
14	Gabriel Grabia	Yamaha
15	Johannes Klement	Yamaha
16	Karl-Thomas Grässel	Yamaha
17	Richard Schlachter	Yamaha
18	Jacques Cornu	Yamaha
19	Bruno Luscher	Yamaha
20	Gerhard Waibel	Kawasaki
21	Herbert Hauf	Yamaha
22	Christian Sarron	Yamaha
23	Leif Nielsen	Rotax
24	Jürgen Schmid	Yamaha
25	Franco Marchegiani	Yamaha
DNF	Jeffrey Sayle	Armstrong
DNF	Sito Pons	Kobas-Rotax
DNF	Massimo Matteoni	Yamaha
DNF	Jean-Michel Mattioli	Yamaha
DNF	Tony Head	Armstrong
DNF	Jean-Marc Toffolo	Rotax
DNF	Paul Harris	Yamaha
DNF	Michel Simeon	Yamaha
DNF	Pierre Bolle	Yamaha
DNF	Ricardo Tormo	Zelfbouw-Bartol
DNQ	Donnie Robinson	Spondon-Yamaha
DNS	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha		4
DNS	Martin Wimmer	Spondon-Yamaha		5
DNS	Siegfried Minich	Rotax

Top tien eindstand 250 cc

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Jean-Louis Tournadre	Yamaha	118
2	Toni Mang	Kawasaki	117
3	Roland Freymond	MBA	72
4	Martin Wimmer	Spondon-Yamaha	48
5	Carlos Lavado	Yamaha	39
6	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	38
7	Paolo Ferretti	MBA	34
8	Jean-Louis Guignabodet	Kawasaki	30
9	Jeffrey Sayle	Armstrong	27
10	Christian Sarron	Yamaha	26

De 50cc-klasse opende de Duitse Grand Prix en vanaf de start liepen Stefan Dörflinger en Eugenio Lazzarini weg van de rest van het veld. Dörflinger was in de training twee seconden sneller geweest, maar in de laatste ronde nam Lazzarini in het Motodrom een kleine voorsprong en won de race. Voor het wereldkampioenschap maakte dat geen verschil. Dat was er wel voor Claudio Lusuardi, die derde werd. Omdat zijn concurrent Giuseppe Ascareggi slechts elfde werd veroverde Lusuardi de derde plaats in het WK.

Uitslag 50 cc

50 cc: De situatie voor de race

Stefan Dörflinger had zijn wereldtitel in de GP van San Marino al veiliggesteld, maar sponsor Mike Krauser had het kampioensfeest uitgesteld. Het was nog altijd mogelijk dat Eugenio Lazzarini evenveel punten zou scoren als Dörflinger uitviel, maar dan nog kon hij geen wereldkampioen meer worden. Krauser wilde echter wereldkampioen worden met een echte puntenvoorsprong. De opdracht voor Dörflinger was dan ook: minstens één punt scoren.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Eugenio Lazzarini	Garelli	28"40'57	2	15
2	Stefan Dörflinger	Krauser-Kreidler	28"42'29	1	12
3	Claudio Lusuardi	Villa	28"50'32	5	10
4	Ricardo Tormo	Bultaco		3	8
5	Hagen Klein	Kreidler		6	6
6	Gerd Bauer	Kreidler		10	5
7	George Looijesteijn	Kreidler		9	4
8	Reinhard Scheidauer	Kreidler			3
9	Peter Verbic	Kreidler			2
10	Ingo Emmerich	Kreidler			1
11	Giuseppe Ascareggi	Minarelli
15	Paul Rimmelzwaan	Roton		19
16	Rini Vrijdag	Kreidler		25
17	Jos van Dongen	Bultaco		21
DNF	Hans Spaan	Van Veen-Kreidler	Val
DNF	Theo Timmer	Bultaco	Motor	8
DNF	Henk van Kessel	Kreidler	Motor	15
DNF	Rainer Kunz	Kreidler		4
DNF	Hans-Jürgen Hummel	Sachs		7

Eindstand 50 cc

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Stefan Dörflinger	Krauser-Kreidler	81
2	Eugenio Lazzarini	Garelli	69
3	Claudio Lusuardi	Villa	43
4	Ricardo Tormo	Bultaco	40
5	Giuseppe Ascareggi	Minarelli	38
6	Hans-Jürgen Hummel	Sachs	19
7	Theo Timmer	Bultaco	15
8	Massimo De Lorenzi	Minarelli	14
9	Hans Spaan	Van Veen-Kreidler	12
10	Hagen Klein	Massa-Real	10

Rolf Biland nam al in de eerste bocht de leiding, door Egbert Streuer tamelijk bruut de weg af te snijden. Op de natte baan wilde Streuer aanvankelijk de eerste plaats terugveroveren, maar hij koos ervoor op safe te rijden en de tweede plaats veilig te stellen. Verder was er weinig spanning, want Werner Schwärzel hoefde slechts negende te worden en hoewel zijn motor perfect liep, koos hij voor veiligheid. Zijn zesde plaats was ruim voldoende voor de wereldtitel.

Uitslag zijspannen

Zijspanklasse: De situatie voor de race

Werner Schwärzel en Andreas Huber hadden na de GP van San Marino hun wereldkampioenschap al gevierd, maar een week later ontdekte de FIM dat er tijdens de Finse Grand Prix geblunderd was met de puntentelling. Na zeven ronden werd de race daar afgevlagd na het dodelijke ongeluk van Jock Taylor, en er waren geen punten toegekend. Dat bleek een vergissing: wanneer er meer dan twee ronden maar minder dan 75% van de race verreden waren had men de helft van de punten moeten toekennen. Daardoor kregen Rolf Biland/Kurt Waltisperg er 7½ punt bij en Schwärzel/Huber slechts 5. Door dit verschil van 2½ punt kon Biland plotseling toch nog wereldkampioen worden. Hij moest dan wel winnen en Schwärzel mocht niet bij de eerste negen finishen. Biland zou dan bovendien de pijn moeten verbijten, want tijdens de training in San Marino had hij een sleutelbeen gebroken.

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	36"58'09	1	15
2	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	37"10'10	2	12
3	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha	37"37'28	3	10
4	Alain Michel	Michael Burkhardt	Krauser-Seymaz-Yamaha		7	8
5	Trevor Ireson	Donnie Williams	Ireson-Yamaha		5	6
6	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha		4	5
7	Hermann Huber	Hermann Bäsler	Lutz-Yamaha			4
8	Hans Hügli	Andreas Schütz	Seymaz-Yamaha		6	3
9	Patrick Thomas	Jean-Marc Fresc	Seymaz-Yamaha			2
10	Mick Boddice	Chas Birks	Windle-Yamaha			1

Top tien eindstand zijspanklasse

Pos.	Coureur	Bakkenist	Merk	Ptn.
1	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	86
2	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	82,5
3	Alain Michel	Michael Burkhardt	Krauser-Seymaz-Yamaha	68
4	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	47,5
5	Jock Taylor (†)	Benga Johansson	Fowler-Windle-Yamaha	33
6	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha	29
7	Patrick Thomas	Jean-Marc Fresc, Horst Juhant en Helmut Schilling en Philippe Greffet	Seymaz-Yamaha	28
8	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha	23
9	Rolf Steinhausen	Hermann Hahn	Busch-Yamaha	20
10	Trevor Ireson	Donnie Williams	Ireson-Yamaha	20