Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1984

Honda Racing Corporation (HRC) gaf na Randy Mamola ook Ron Haslam de kans om de viercilinder NSR 500 te testen, maar ook Haslam gaf de voorkeur aan de veel "tammere" driecilinder NS 500

Nadat Randy Mamola in de training in Frankrijk had geprobeerd de viercilinder Honda NSR 500 onder de knie te krijgen, was het nu de beurt aan stalgenoot Ron Haslam, maar ook hij was met zijn eigen driecilinder NS 500 sneller. Freddie Spencer besloot wel veel met de NSR 500 te trainen, en dat moest ook wel, want er moest veel getest worden met diverse soorten Michelin-banden op het gladde asfalt. Dunlop had ook moeite met de keuze van de juiste compound. Eddie Lawson kon met de hardere band geen goede rondetijden rijden, terwijl de zachtere band te snel sleet.

De 500cc-motoren - met name de Honda NSR 500 van Freddie Spencer en de Yamaha OW 76 van Eddie Lawson en Virginio Ferrari - hadden grote moeite met het gladde asfalt in Rijeka. Michelin (Honda) had een beter compound gevonden dan Dunlop (Yamaha) en dat bepaalde voor een groot deel het verloop van de race. Spencer nam al snel de leiding in de race, gevolgd door teamgenoot Randy Mamola. Lawson startte ook nog eens slecht en had moeite om Didier de Radiguès en Raymond Roche te passeren. In de slotfase, toen Lawson's banden helemaal versleten waren, wist Roche hem zelfs terug te pakken en bij het passeren van enkele achterblijvers verloor Lawson de aansluiting helemaal. Hij werd slechts vierde.

Manfred Herweh testte drie Rotax-blokken en vond in de laatste training de - volgens hem - perfecte combinatie.

Het team van Kenny Roberts had nu ook Hummel-cilinders gemonteerd en Wayne Rainey reed daarmee de snelste trainingstijd. Manfred Herweh en Toni Mang beëindigden hun trainingen ook tevreden: Herweh had het perfecte Rotax-blok gevonden en hoorde samen met Mang tot de rijders met de hoogste topsnelheid. De HB was officieel een Yamaha, maar tuner Sepp Schlögl had er wel erg veel aan gewijzigd, waaronder een geheel eigen frame.

Wayne Rainey kreeg de duwstart maar niet onder de knie en vertrok als voorlaatste, voor Sito Pons. Guy Bertin startte juist erg goed, maar moest het hoofd buigen voor Carlos Lavado, die al snel de leiding in de race nam. Er ontstonden verschillende kleine groepen: achter Lavado reden Toni Mang en Manfred Herweh zich los van Carlos Cardús en Guy Bertin en op enige afstand daarachter Alan Carter, Thierry Espié, Jacques Cornu en Rainey, die al snel veel plaatsen had gewonnen. Christian Sarron was ook al slecht gestart en vocht zich op dat moment een weg naar voren. Bertin was een van de eerste uitvallers (koppeling). Carlos Cardús stopte omdat een van zijn benen verdoofd was als gevolg van zijn valpartij in de GP van Oostenrijk. Herweh en Mang maakten er een echt gevecht van, maar Lavado liep toch ver van hen weg tot hij in een bocht viel. Twee ronden voor het einde brak de krukas van Mang, waardoor Herweh de overwinning greep. Ook Espié viel stil door een gebroken krukas, maar toen was Sarron inmiddels al gepasseerd en hij verschalkte ook Rainey en Cornu. Dat Herweh de wedstrijd won maakte Sarron niet veel uit. Met zijn tweede plaats liep hij in het wereldkampioenschap verder weg van de uitgevallen Mang.

Voor de training vreesde Stefan Dörflinger dat hij een flinke kluif zou krijgen aan Jorge Martínez en Pier Paolo Bianchi, maar die vielen tijdens de trainingen allebei hard, waarbij Bianchi een teen brak en zijn beste machine vernielde. Hij verklaarde al voor de race dat hij maximaal voor enkele punten kon rijden.

Hoewel er slechts drie klassen reden, startte de 80cc-klasse in Joegoslavië al om 11 uur 's ochtends. Dörflinger wist al dat zijn belangrijkste concurrenten, Jorge Martínez en Pier Paolo Bianchi, niet helemaal fit waren en leidde de race van start tot finish. Bianchi reed één ronde lang op de tweede plaats, maar moest toen Hubert Abold voorbij laten, waardoor de beide fabrieks-Zündapps de dienst uitmaakten. Jorge Martinéz nam de vierde plaats over van George Looijesteijn, terwijl de slecht gestarte Gerhard Waibel zich door het hele veld naar voren werkte. Bianchi weerde zich kranig met zijn gebroken teen, maar viel enkele ronden voor het einde uit door een defecte krukaskeerring. Iedereen schoof daardoor op: Martínez werd derde en Waibel vierde, maar Looijesteijn verloor zijn vijfde plaats nog aan Hans Spaan.

Oud-coureur Hans-Jürgen Hummel was intussen uitgegroeid tot leverancier van de beste 125cc-cilinders. Vrijwel alle zijspancombinaties - aangedreven door de oude Yamaha TZ 500 viercilinderlijnmotoren - hadden ze, maar ook bijna de hele 250cc-klasse. In Joegoslavië schakelden ook Alan Carter, Wayne Rainey en Jacques Cornu over op Hummel-cilinders, waardoor alleen nog de teams van Venemotos en Mitsui-Duitsland originele Yamaha-cilinders gebruikten.

De 500cc-klasse werd ook wel "Koningsklasse" genoemd, maar de 250cc-klasse was veel spannender. Na de overwinning van Manfred Herweh kende ze na zeven races zes verschillende winnaars. In de pers werd de titel "Keizerklasse" geïntroduceerd.

In Joegoslavië verscheen de Tsjechische veteraan Bohumil Staša weer eens aan de start. Hij was inmiddels 44 jaar oud maar had speciaal een Suzuki RG 500 aangeschaft voor deze race. Hij kwalificeerde zich als 33e en finishte als laatste met vier ronden achterstand.

Toni Mang had al eens een enorm gevecht geleverd met Carlos Lavado, waarna iedereen verwachtte dat ze elkaar na de race in de haren zouden vliegen, maar het tegendeel gebeurde: ze vierden hun gevecht met wederzijdse schouderklopjes. Over zijn landgenoot Manfred Herweh was Mang minder te spreken (net als Lavado overigens). Op zijn beurt was Herweh niet gelukkig met de rijstijl van Mang en hij was blij dat die uiteindelijk uitviel, want "zoals het nu gaat lijkt het wel oorlog".