Grand Prix-wegrace van Finland 1980

Door het wegvallen van de Zweedse Grand Prix was ook de Finse minder interessant geworden voor de coureurs. Normaal gesproken konden zij de verre reis naar Scandinavië financieel aantrekkelijk houden omdat er twee GP's waren. Bovendien was de 350cc-klasse geschrapt, waardoor coureurs die in de 250- en de 350cc-klasse deelnamen nu de reis voor slechts één race moesten maken. Kork Ballington was na zijn darmoperatie weer fit genoeg om deel te nemen, waardoor Toni Mang eindelijk weer tegenstand kreeg in de 250cc-race. Bovendien kon Ballington zich nu ook weer richten op de ontwikkeling van de Kawasaki KR 500. Ballington won de 250cc-race, maar het was te laat om Mang van de wereldtitel af te houden. Honda had de NR 500 weer eens meegebracht. De testrijders Mick Grant en Takazumi Katayama hadden het hele seizoen als privérijder met andere merken gereden. Katayama was in een internationale race in Italië derde geworden met de Honda en dat gaf hoop op een goed resultaat. Katayama trainde met de machine, zette de 30e trainingstijd en daarmee waren twee motorblokken afgeschreven. Katayama en Grant brachten hun privé-Suzuki's aan de start.

Na de trainingen zag het er goed uit voor Marco Lucchinelli en Graziano Rossi, die nu allebei een 16 inch voorwiel hadden en met ruime voorsprong eerste en tweede stonden. Wil Hartog, eveneens met een 16" voorwiel, stond derde. In de race nam Lucchinelli binnen enkele ronden een flinke voorsprong, die hij steeds verder wist uit te bouwen. De strijd om de tweede plaats ging tussen Rossi, Hartog en Kenny Roberts. Halverwege de race verdwenen zowel Rossi als Lucchinelli in de pit met motorproblemen, waardoor Hartog de leiding overnam. Roberts, die nu een speciaal luchtkanaal op zijn machine had om de warmteproblemen met zijn achterdemper tegen te gaan, wist hem niet te achterhalen, maar was tevreden met zijn tweede plaats. Daarmee bouwde hij zijn voorsprong in het wereldkampioenschap op Randy Mamola weer iets verder uit.

Uitslag 500 cc

Honda NR 500

De machine met het Maxton-buisframe en normale Marzocchi-telescoopvork De Honda NR 500 was een zeer vooruitstrevende viercilinder viertakt met ovale zuigers en cilinders, 32 kleppen en 8 drijfstangen die 20.000 tpm kon draaien. De eerste versie, met een monocoque-frame, was in 1979 een paar keer ingezet maar Mick Grant en Takazumi Katayama konden zich niet of nauwelijks kwalificeren voor de races. Er kon ook niet aan de motor gewerkt worden. Zelfs eenvoudige zaken als het verwisselen van bougies of sproeiers vereisten het uitbouwen van het motorblok. Daarom kreeg de 1980-versie een buisframe van Maxton, dat de machine 16 kg zwaarder maakte en waarvan Katayama na de eerste tests al had gemeld dat de stuurkwaliteiten beneden de maat waren. Het werken aan de motor was nu een stuk eenvoudiger, maar de machine kon nog steeds niet overtuigen.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Wil Hartog	Suzuki	50'51"8	3	15
2	Kenny Roberts	Yamaha	51'01"3	5	12
3	Franco Uncini	Suzuki	51'14"6	4	10
4	Randy Mamola	Suzuki	51.25"1	6	8
5	Kork Ballington	Kawasaki	51'32"1	12	6
6	Patrick Pons	Yamaha	51'35"2	8	5
7	Carlo Perugini	Suzuki	51'38"5	13	4
8	Philippe Coulon	Suzuki	51'57"4	7	3
9	Sadao Asami	Yamaha	52'08"5	21	2
10	Raymond Roche	Yamaha	52'13"2	15	1
11	Franck Gross	Suzuki	52'16"7	17
12	Lennart Bäckström	Suzuki	52'30"7	20
13	Seppe Rossi	Suzuki	52'31"4	23
14	Patrick Fernandez	Yamaha	52'50"8	19
15	Michel Rougerie	Suzuki	53'01"0	16
16	Werner Nenning	Yamaha	+1 ronde	24
17	Hubert Rigal	Yamaha	+1 ronde	14
18	Michel Frutschi	Yamaha	+1 ronde	22
19	Max Wiener	Suzuki	+1 ronde	28
DNF	Marco Lucchinelli	Suzuki		2
DNF	Willem Zoet	Suzuki	vastloper	10
DNF	Graziano Rossi	Suzuki		1
DNF	Adelio Faccioli	Suzuki		18
DNF	Bernard Fau	Yamaha		29
DNF	Jack Middelburg	Bakker-Yamaha		9
DNF	Peter Sköld	Suzuki		32
DNF	Peter Sjöström	Suzuki		25
DNF	Mick Grant	Suzuki		26
DNF	Boet van Dulmen	Bakker-Yamaha	remproblemen[1] 11
DNF	Kimmo Kopra	Yamaha		33
DNS	Christian Estrosi	Suzuki	Blessure[2]	31

Top 10 WK-stand na deze race

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Kenny Roberts	Yamaha	67
2	Randy Mamola	Suzuki	51
3	Franco Uncini	Suzuki	41
4	Marco Lucchinelli	Suzuki	34
5	Graziano Rossi	Suzuki	30
6	Wil Hartog	Suzuki	21
7	Johnny Cecotto	Yamaha	20
8	Takazumi Katayama	Suzuki	18
9	Graeme Crosby	Suzuki	17
10	Jack Middelburg	Yamaha/ Bakker-Yamaha	15
	Carlo Perugini	Suzuki

Eric Saul had de kopstart in Finland, maar moest al snel Toni Mang, Roland Freymond en Kork Ballington laten passeren. Deze drie vormden de kopgroep, met Mang aan de leiding tot de 23e ronde, toen Ballington de leiding overnam. Ballington won de race en drong daardoor weer meteen naar de tweede plaats in het wereldkampioenschap, maar Toni Mang had aan zijn tweede plaats genoeg om wereldkampioen te worden. Hij had problemen gekregen toen er vloeistof (naar later bleek benzine) op zijn vizier kwam en in de laatste ronden kon hij bijna niets meer zien en was hij in het spoor van Ballington naar de finish gereden.

Uitslag 250 cc

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Kork Ballington	Kawasaki	49'53"2	2	15
2	Toni Mang	Krauser-Kawasaki	49'56"4	1	12
3	Roland Freymond	Ad Maiora	50'21"2	4	10
4	Jean-François Baldé	Kawasaki	50'30"0	3	8
5	Patrick Fernandez	Yamaha	50'30"8	11	6
6	Jacques Bolle	Yamaha	50'56"2	10	5
7	Hans Müller	Yamaha	51'02"4	6	4
8	Jean-Louis Guignabodet	Kawasaki	51'04"8	15	3
9	Thierry Espié	Bimota-Yamaha	51'23"1	16	2
10	Jean-Marc Toffolo	Yamaha	51'26"5	12	1
11	Eero Hyvärinen	Yamaha	51'27"4	14
12	Paolo Ferretti	Yamaha	51'57"8	19
13	Pekka Nurmi	Yamaha	+1 ronde	9
14	Roger Sibille	Yamaha	+1 ronde	27
15	Reinhold Roth	Yamaha	+1 ronde	23
16	Jarmo Liitiä	Yamaha	+1 ronde	22
17	Reino Eskelinen	Yamaha	+1 ronde	30
18	Seppo Kokkonen	Yamaha	+1 ronde	29
DNF	Esa Kytölä	Yamaha	+1 ronde	25
DNF	Giampaolo Marchetti	MBA		5
DNF	Martti Solja	Yamaha		18
DNF	Bruno Kneubühler	Yamaha		24
DNF	Bengt Elgh	Yamaha		20
DNF	Carlos Lavado	Yamaha	remproblemen[1] 7
DNF	Didier de Radiguès	Yamaha		21
DNF	Eric Saul	Yamaha		8
DNF	Harald Bartol	Yamaha		28
DNF	August Auinger	Yamaha	Val	26
DNF	Jacques Cornu	Yamaha		17
DNF	Sauro Pazzaglia	Ad Maiora	remproblemen[1] 13
DNQ	Klaas Hernamdt	Yamaha		31
DNQ	Peter Labuschagne	Yamaha		32
DNQ	Roland Kopf	Yamaha		33
DNQ	Sami Torvinen	Yamaha		34
DNQ	Jussi Hautaniemi	Yamaha		35
DNQ	Pentti Korhonen	Yamaha		36
DNQ	Tony Head	Yamaha		37
DNQ	Peter Sköld	Yamaha		38

Top 10 WK-stand na deze race

Pos	Coureur	Motorfiets	Ptn
1	Toni Mang (wereldkampioen)	Krauser-Kawasaki	91
2	Kork Ballington	Kawasaki	45
3	Thierry Espié	Bimota-Yamaha	38
4	Jean-François Baldé	Kawasaki	37
5	Roland Freymond	Ad Maiora	32
6	Carlos Lavado	Yamaha	29
7	Giampaolo Marchetti	Yamaha	28
8	Eric Saul	Yamaha	24
9	Jacques Cornu	Yamaha	20
10	Patrick Fernandez	Yamaha	16

Doordat in de voorafgaande races de toprijders nogal wisselvallig gepresteerd hadden verwachtte men in Finland een spannende 125cc-race. De kopgroep bestond aanvankelijk uit Wolfgang Müller, Ángel Nieto, Guy Bertin en Loris Reggiani, terwijl de leider in het wereldkampioenschap, Pier Paolo Bianchi, in de tweede groep zat. Müller en Nieto gingen er samen vandoor, terwijl Reggiani viel. Bertin moest opgeven toen eerst zijn tweede versnelling uitviel en later de Motobécane vastliep. Bianchi stootte door naar de tweede plaats, waar hij Nieto nog enige tijd bedreigde.

Uitslag 125 cc

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Ángel Nieto	Minarelli	50'29"3	6	15
2	Pier Paolo Bianchi	MBA	50'35"3	4	12
3	Hans Müller	MBA	50'38"6	2	10
4	Bruno Kneubühler	MBA	51'20"9	8	8
5	Peter Looijesteijn	MBA	51'30"3	11	6
6	MIchel Galbit	MBA	51'53"2	13	5
7	Stefan Dörflinger	Morbidelli	52'14"2	9	4
8	Patrick Hérouard	MBA	52'20"3	14	3
9	Jan Bäckström	Morbidelli	52'38"2	19	2
10	Johnny Wickström	Morbidelli	52'39"3	17	1
11	Per-Edvard Carlsson	MBA	+1 ronde	20
12	Martin van Soest	Morbidelli	+1 ronde	15
13	Jan Huberts	Morbidelli	+1 ronde	21
14	Tore Alexandersson	Morbidelli	+2 ronden	25
DNF	Guy Bertin	Motobécane	Vastloper 1
DNF	Juha Pakkanen	MBA		26
DNF	Roland Olsson	Starol		27
DNF	Iván Palazzese	MBA		7
DNF	Harald Bartol	MBA		5
DNF	Loris Reggiani	Minarelli	Val	3
DNF	Auno Hakala	Morbidelli		24
DNF	August Auinger	MBA		16
DNF	Yves Dupont	MBA		23
DNF	Reiner Koster	MBA		22
DNF	Jean-Claude Selini	MBA	Val	12
DNS	Willy Pérez	MBA		18
DNS	Thierry Noblesse	MBA		10

Top 10 WK-stand na deze race

Pos	Coureur	Motorfiets	Ptn
1	Pier Paolo Bianchi	MBA	70
2	Ángel Nieto	Minarelli	66
4	Guy Bertin	Motobécane	51
4	Loris Reggiani	Minarelli	48
5	Bruno Kneubühler	MBA	43
6	Hans Müller	MBA	40
7	Peter Looijesteijn	MBA	17
	Iván Palazzese	MBA
	Barry Smith	MBA
10	Ricardo Tormo	MBA	13

De zijspanrace in Imatra verliep tamelijk spectaculair. Biland/Waltisperg reden twee ronden aan de leiding, gevolgd door Michel/Burkhardt, maar toen moest Biland in de pit zijn zijspanwiel laten vervangen. Egbert Streuer verraste Michel en Werner Schwärzel en nam de leiding in de race, maar vloog in de derde ronde van de baan. Daarbij brak bakkenist Johan van der Kaap een sleutelbeen. Michel viel uit door een defecte versnellingsbak, waardoor Jock Taylor aan de leiding kwam. Die werd met een enorm snelheidsverschil ingehaald door Biland, die echter een ronde achterstand had. Taylor won de race voor Schwärzel, die onderweg nog even gestopt was om bakkenist Andreas Huber, die in de chicane uit de bak gevallen was, te laten instappen. Bruno Holzer/Karl Meierhans werden derde en Biland werd ondanks zijn pitstop toch nog vierde.

Uitslag zijspannen

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Punten
1	Jock Taylor	Benga Johansson	Windle-Yamaha	49'48"5	15
2	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-LCR-Yamaha		12
3	Bruno Holzer	Karl Meierhans	LCR-Yamaha		10
4	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha		8
5	Michel Vanneste	Serge Vanneste	Busch-Suzuki		6
6	Pentti Niinivaara	Matti Gröönroos	Yamaha		5
7	Jorma Päivärinta	Kari Karttiala	Yamaha		4
8	Kalevi Rahko	Kari Laatikainen	Yamaha		3
9	Derek Jones	Brian Ayres	Ireson-Yamaha		2
DNF	Egbert Streuer	Johan van der Kaap	LCR-Yamaha	Ongeluk[3]
DNF	Alain Michel	Michael Burkhardt	Seymaz-Yamaha	Versnellingsbak

Top 10 WK-stand na deze race

Pos	Coureur	Bakkenist	Motorfiets	Ptn
1	Jock Taylor	Benga Johansson	Windle-Yamaha	67
2	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	48
3	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-LCR-Yamaha	40
4	Alain Michel	Paul Gérard en Michael Burkhardt	Seymaz-Fath / Seymaz-Yamaha	39
5	Egbert Streuer	Johan van der Kaap	LCR-Yamaha	29
6	Derek Jones	Brian Ayres	Ireson-Yamaha	20
7	Bruno Holzer	Karl Meierhans	LCR-Yamaha	18
8	Göte Brodin	Billy Gällros	Krauser-LCR-Yamaha	11
	Michel Vanneste	Serge Vanneste	Busch-Suzuki
10	Rolf Steinhausen	Kenny Arthur	Bartol-LCR	10

• Net als Rudi Kurth in het verleden was Rolf Biland steeds bezig met experimenten in de zijspanklasse. Dat had al geresulteerd in de Beo Imagine, een zijspancombinatie die in 1979 het hele reglement overhoop gooide. Na de Finse Grand Prix besloot hij het over een andere boeg te gooien. Hij nam een voorbeeld aan debutant Egbert Streuer, die met een set nieuwe Lectron-carburateurs naar Finland kwam en geen tijd verknoeide met het zoeken naar de perfecte afstelling. Streuer was weliswaar uitgevallen, maar had ook even aan de leiding van de wedstrijd gereden.
• Kenny Roberts had in Assen en Zolder met een speciale motor gereden, waarbij de buitenste cilinders achterstevoren stonden. Daardoor veranderde de loop van de uitlaten en moest de achterschokdemper meer koeling krijgen. Die demper gaf al sinds 1979 problemen. Die motor paste echter niet in het beste frame. In Finland koos Roberts voor de oude motor zodat hij zijn beste frame kon gebruiken. Voor de koeling van de schokdemper was een speciale luchthapper op de stroomlijnkuip gebouwd.