Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1986

Freddie Spencer had door een peesschedeontsteking in zijn arm al drie GP's gemist, maar was in Oostenrijk weer van de partij. Nog niet helemaal fit, want hij hoopte op regen tijdens de race, waardoor zijn arm minder zwaar belast zou worden. Op donderdag reed hij even de snelste tijd, maar in de kwalificatie moest hij de drie Yamaha's van Eddie Lawson, Randy Mamola en Rob McElnea voor zich dulden, evenals teamgenoot Wayne Gardner. HRC had een extra Honda NSR 500 viercilinder meegebracht, maar die kwam ter beschikking van de Japanner Shunji Yatsushiro, die aantrad in de blauw/gele kleurstelling van Mamoru Moriwaki. Christian Sarron blesseerde zijn enkel tijdens de trainingen, waardoor hij geen duwstart kon maken. Het zag ernaar uit dat hij niet zou kunnen racen.

Christian Sarron kon door zijn blessure geen duwstart maken, maar hij kreeg toestemming om vanaf de laatste plaats te starten en zich door een monteur te laten aanduwen. Freddie Spencer kon nog steeds snel starten en hij was als eerste weg, maar werd al snel ingehaald door Eddie Lawson. Spencer volgde vier ronden lang, maar toen moest hij de pit opzoeken om een bout van zijn stuurdemper te laten vervangen. Daarmee was zijn race voorbij, want hij kwam met een ronde achterstand weer op de baan. Wayne Gardner reed op dat moment op de tweede plaats, maar om de derde plaats werd gestreden door Mike Baldwin en de als laatste gestarte Christian Sarron. Ook Randy Mamola had een slechte start gehad, maar hij reed een goede inhaalrace en werd zelfs nog derde, achter Lawson en Gardner, maar voor Sarron en Baldwin.

Zonder de geblesseerde Toni Mang was Honda al bijvoorbaat kansloos in de trainingen. Carlos Lavado en Martin Wimmer zetten hun fabrieks-Yamaha YZR 250's op de eerste twee plaatsen voor de fabrieks-Honda NSR 250's van Fausto Ricci en Jean-François Baldé. Virginio Ferrari kon goed uit de voeten met de ex-Teruo Fukuda-Honda NSR en kwam op de zesde startplaats.

Nu Toni Mang ontbrak moest de tegenstand voor Carlos Lavado eigenlijk komen van Martin Wimmer. Wimmer kwam echter pas na zes ronden goed op gang en toen was Lavado koploper Jean-François Baldé en achtervolgers Sito Pons, Fausto Ricci en Siegfried Minich al voorbij. Wimmer werd langer opgehouden maar werd uiteindelijk toch tweede voor Baldé.

Voor de zekerheid trainde August Auinger voor eigen publiek ook met zijn oude rijwielgedeelte, maar omdat de rijeigenschappen vrijwel gelijk waren koos hij toch voor het 6 kg lichtere LCR-frame. Hij reed er de vierde trainingstijd mee, achter de Garelli's van Luca Cadalora en Fausto Gresini en de MBA van Ezio Gianola.

Hoewel de baan nog gedeeltelijk nat was door een stortbui in de nacht van zaterdag op zondag startte iedereen de 125cc-race op slicks. August Auinger nam meteen na de start de leiding en bouwde een flinke voorsprong op. Na zes ronden had hij al tien seconden voorsprong en de concurrentie met het fabrieksmateriaal leek zich te moeten concentreren op de tweede plaats. Pier Paolo Bianchi had die plaats lang in handen, maar werd bijgehaald door Luca Cadalora, Fausto Gresini en Ezio Gianola. Cadalora en Gresini leken goed samen te werken om naar voren te komen, maar toch ging het mis. Gresini viel in de Nocksteinkehre en brak daarbij een sleutelbeen. Cadalora ging het gevecht om de tweede plaats aan met Gianola, maar plotseling werd het een gevecht om de koppositie toen Auinger door een haperende motor moest opgeven. Uiteindelijk bouwde Cadalora een kleine voorsprong op en hij won voor Gianola en Bruno Kneubühler, die nog net voor de finish de slecht lopende MBA van Bianchi kon passeren. Cadalora nam de leiding in het WK over van Gresini, maar omdat er tijdens de GP van Joegoslavië geen 125cc-race was had Gresini twee weken de tijd om te herstellen.

De verrassing in de 80cc-training kwam van de 20-jarige thuisrijder Josef Fischer, die in Salzburg woonde en gecoacht werd door zijn moeder. Hij reed de vijfde tijd. Voor hem stonden Jorge Martínez, Stefan Dörflinger en Manuel Herreros niet ver uit elkaar, maar Hans Spaan moest ruim een seconde toegeven op de derde startplaats.

De 80cc-race was de eerste race op zaterdagmiddag en het publiek hoopte op een goede prestatie van thuisrijder Josef Fischer. Die lag echter in de eerste bocht al in het gras. Pier Paolo Bianchi nam heel even de leiding, maar werd gepasseerd door Jorge Martínez die er alleen vandoor ging en niet meer kon worden ingehaald. Stefan Dörflinger reed aanvankelijk alleen op de tweede plaats, maar werd opgeslokt door een groepje met Manuel Herreros, Bianchi en Hans Spaan. Tot de laatste ronde bleef het in deze groep spannend, maar uiteindelijk werd Herreros tweede voor Bianchi, Spaan en Dörflinger. Fischer was weer opgestapt en finishte toch nog als negende.

Rolf Biland, die de internationale races in Raalte had laten schieten om meer vermogen uit zijn Krauser-viercilinder te halen, kon maar geen goede tijd realiseren in de trainingen. Daarbij werd hij ook nog geplaagd door een kromme drijfstang, een gebroken zuigerveer en ontstekingsproblemen. Egbert Streuer kende weinig problemen en hij reed zelfs 1½ seconde sneller dan de gebroeders Zurbrügg. Intussen wachtte Alain Michel op een Krauser-motor, maar gezien de problemen die Biland ermee had reed hij voorlopig nog met een Yamaha-blok. De zijspanrijders hadden een nerveuze week gehad, want de vrachtauto van bandenleverancier Yokohama bereikte het rennerskwartier pas op vrijdagavond, terwijl de race al op zaterdag was. De vrachtauto was 24 uur opgehouden aan de Oostenrijkse grens omdat de vrachtbrieven niet in orde waren.

Egbert Streuer en Bernard Schnieders keerden met bezorgde gezichten uit de opwarmronde terug, want hun Yamaha liep niet mooi. Toch was daar bij de start niets van te merken, want meteen gingen ze voor de tweede Nederlandse combinatie Theo van Kempen/Geral de Haas als eersten van start. Van Kempen kon zich door remproblemen niet voor in het veld handhaven, maar niemand kon Streuer/Schnieders nog achterhalen, ondanks het feit dat hun machine 1.000 tpm tekortkwam. Achter hen reden Steve Webster/Tony Hewitt een eenzame race en pas om de derde plaats werd gestreden. Die ging uiteindelijk naar Alain Michel/Jean-Marc Fresc. Rolf Biland kwam bij de start heel slecht weg en liet al na een ronde zijn bougies vervangen. Daarna reed hij nog een paar ronden maar hij gaf het uiteindelijk op.

Freddie Spencer had een operatie van zijn arm uitgesteld omdat hij nog steeds kansen zag voor de wereldtitel. Hij hoopte met therapeutische behandelingen toch te kunnen rijden, maar nu hij in Oostenrijk geen punten had gescoord waren zijn kansen verkeken. Hij verklaarde nu de operatie te laten doorgaan ongeacht hoeveel GP's het hem in 1986 nog zou gaan kosten.