Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1983

De Auto-Cycle Union had maatreglen getroffen na de vreemde training in 1982, toen er motoren van verschillende cilinderinhoud tegelijk in de baan waren, wat resulteerde in een vreselijk zwaar ongeluk waarbij Patrick Igoa, Jack Middelburg en Barry Sheene betrokken raakten. Nu kreeg elke klasse twee uur training voor zichzelf. In de hele trainingsweek brandde de zon op het circuit, maar op de racedag was het wisselvallig, waardoor de 500cc-race in twee manches werd gesplitst.

De beste start had Ron Haslam, terwijl de Yamaha van Kenny Roberts zoals gewoon slecht startte. Haslam werd meteen terechtgewezen door teamgenoot Freddie Spencer, die er samen met Randy Mamola vandoor ging. Al na enkele ronden werd Spencer gepasseerd door Mamola en de inmiddels aangesloten Roberts. Zij vormden gedrieën een kopgroepje met een flinke voorsprong op de rest van het veld. In de vijfde ronde gebeurde de aanrijding tussen Norman Brown en Peter Huber, waarna de race in de zesde ronde werd gestaakt. Er werd vervolgens met het manche-systeem gewerkt, waarbij de eerst gefishte (Roberts) 1 punt kreeg, tweede man Spencer 2 punten, Mamola 3 enzovoort. De tweede race over 23 ronden leverde dan weer dezelfde puntentelling op en bij een gelijk aantal punten telde de opgetelde racetijd van beide manches. Nu vormde zich een kopgroep van vier man: Roberts, Spencer, Mamola en Eddie Lawson, die in de eerste manche voorzichtig was begonnen omdat hij niet gewend was om op een enigszins vochtige baan te rijden. Al vroeg brak deze groep en gingen Spencer en Roberts ervandoor, maar Spencer kon niet bij Roberts blijven en viel terug, zodat de vechtende Lawson en Mamola weer bij hem kwamen. Daardoor ontstond een mooi gevecht om de tweede plaats, dat op de finish beslist werd in het voordeel van Lawson, voor Mamola en Spencer. Er moest nu een rekensom gemaakt worden, want na twee manches had Roberts 2 punten, maar zowel Mamola, Lawson als Spencer hadden 6 punten. Na het optellen van de tijden bleek Spencer uiteindelijk met 0,09 seconden tweede te zijn, Mamola derde en Lawson vierde. Hierdoor behield Spencer een voorsprong van twee punten in het kampioenschap.

Uitslag 500cc-klasse

Ongeluk van Norman Brown en Peter Huber

In de vijfde ronde ging de Suzuki van Norman Brown stuk op Hangar Straight bij het aansturen van Stowe Corner. Hij stak zijn hand omhoog om de achteropkomende rijders te waarschuwen en bleef uiterst links rijden. Daarmee reed hij wel op de ideale lijn, maar dat was op het enorm brede circuit geen probleem. Bij het uitkomen van de bocht week Brown echter van zijn lijn af (waarschijnlijk om de ideale lijn te verlaten en aan de binnenkant van de baan te gaan rijden), maar daardoor moesten zijn achtervolgers hem plotseling ontwijken. Dat lukte Rob Punt nog net, maar Peter Huber reed achter op de machine van Brown, die ter plaatse overleed. Huber kreeg onderweg naar het ziekenhuis een hartstilstand en overleed eveneens.

Verwarring over vlaggen

Na het ongeval, waarbij Huber en Brown nog op de baan lagen, ontstond er een enorme verwarring, die de ACU ook veel (onterechte) kritiek opleverde. Een aantal coureurs (Roberts, Spencer en Mamola) reed gewoon door, terwijl anderen onder aanvoering van Barry Sheene de pit binnenreden. BBC-presentator Murray Walker vond dat de coureurs verantwoordelijk hadden gehandeld door op eigen initiatief de race te stoppen en zelfs een week later noemde het motorblad Moto 73 wedstrijdleider Vernon Cooper "te oud voor een dergelijke verantwoordelijke functie". Feit was echter dat de baanposten de gekruiste olievlag en gele vlag hadden getoond, hetgeen betekende dat de wedstrijd werd gestaakt. Sheene verklaarde dat ook meteen in een interview: "ik ben gestopt omdat de gekruiste vlaggen werden getoond. Daar zijn ze immers voor". Het betekende wel dat de Amerikaanse rijders, waarvan Roberts toch al dertien jaar GP's reed, de regels niet kenden.

Suzuki

Na afloop van de Belgische Grand Prix stond het door HB-gesponsorde team van Suzuki er slecht voor. De Britse tak (Heron-Suzuki-GB), dat ook de zorg voor Toni Mang had, was al het hele seizoen aangewezen op Randy Mamola, want Mang had in de winter voor het raceseizoen een knieblessure opgelopen bij het skiën en had nog geen enkele race gereden. De Italiaanse tak (HB-Gallina-Suzuki) had zelfs geen enkele fitte coureur meer. Loris Reggiani was herstellende van een zware blessure en Franco Uncini had een zwaar ongeval tijdens de TT van Assen gehad. Door de pauze van drie weken tot de Britse GP konden er wel plannen gemaakt worden, waarbij het vooral ging om het vinden van een vervanger voor Uncini. De Britten wilden diens motorfietsen ter beschikking stellen aan Barry Sheene, de Italianen hadden een voorkeur voor de Zwitser Sergio Pellandini. De fabriek moest echter de beslissing nemen en daar was Sheene niet populair. Zij kozen Boet van Dulmen, die het fabrieksmateriaal van 1983 kreeg, terwijl Pellandini ook fabrieksmateriaal kreeg, maar dat was een jaar oud. HB sponsorde wel nog twee privérijders: Rob McElnea en Barry Sheene. De drie weken pauze waren wel lang genoeg om zowel Toni Mang als Loris Reggiani weer fit genoeg te krijgen. Voor Toni Mang was de Britse Grand Prix niet alleen zijn eerste van het seizoen, het was ook zijn eerste 500cc-Grand Prix. Volgens de officiële lezing van Suzuki was de verdeling van de motorfietsen als volgt: Randy Mamola had de laatste versie van de fabrieksracer van 1983 Loris Reggiani en Boet van Dulmen een oudere versie uit 1983 Toni Mang en Barry Sheene machines uit 1982 met eigen frames Sergio Pellandini een RG 500 Gamma uit 1982 Rob McElnea een aangepaste RG 500 Gamma productieracer. Van deze lezing klopte echter niet veel. Roberto Gallina had immers de beschikking over de fabrieksracers van Franco Uncini, die eigenlijk naar Boet van Dulmen zouden gaan, maar hij zette zijn zin door en gaf ze aan Pellandini. Zo kwam Boet van Dulmen met een samenraapsel van een 1982 machine, op het laatste moment opgebouwd uit onderdelen van een XR 30 en een XR 45. Daar kon hij geen vuist mee maken en uiteindelijk kon hij zich met zijn eigen privé-Suzuki met Bakker-frame nog net als 26e kwalificeren voor de race.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Kenny Roberts	Marlboro-Yamaha	42"19'07	1	15
2	Freddie Spencer	HRC-Honda	+ 4'11	2	12
3	Randy Mamola	HB-Suzuki	+ 4'20	3	10
4	Eddie Lawson	Marlboro-Yamaha	+ 8'37	4	8
5	Marc Fontan	Sonauto-Yamaha	+ 30'75	5	6
6	Takazumi Katayama	HRC-Honda	+ 31'48	7	5
7	Ron Haslam	HRC-Honda	+ 41'25	6	4
8	Boet van Dulmen	Bakker-Suzuki	+ 1"13'91	26	3
9	Barry Sheene	HB-Suzuki	+ 1"13'92	19	2
10	Paul Lewis	Suzuki	+ 1"26'65		1
11	Keith Huewen	Suzuki
12	Toni Mang	HB-Suzuki		10
13	Chris Guy	Suzuki
14	Mark Salle	Suzuki
15	Kevin Wrettom	Suzuki
16	Wayne Gardner	Honda		9
17	Steve Henshaw	Suzuki
18	Franck Gross	Honda
19	Alan Irwin	Suzuki
20	Rob Punt	Suzuki		39
21	Con Law	Suzuki
22	Peter Sjöström	Suzuki
23	Maurizio Massimiani	Honda
24	Philippe Coulon	Suzuki
DNF	Marco Lucchinelli	HRC-Honda
DNF	Jack Middelburg	Honda	Vastloper	11
DNF	Sergio Pellandini	HB-Suzuki	Val[3]	8
DNF	Wolfgang von Muralt	Suzuki
DNF	Leandro Beccheroni	Suzuki
DNF	Virginio Ferrari	Cagiva
DNF	Loris Reggiani	HB-Gallina-Suzuki
DNF	Norman Brown	Suzuki	Ongeluk	(†)
DNF	Peter Huber	Suzuki
DNF	Steve Parrish	Yamaha
DNF	Didier de Radiguès	Honda
DNF	Gary Lingham	Suzuki
DNF	Dave Dean	Suzuki
DNF	Rob McElnea	HB-Suzuki
DNQ	Franco Uncini	HB-Gallina-Suzuki	Blessure
DNQ	Raymond Roche	Honda	Afwezig[4]
DNQ	Gianni Pelletier	Honda
DNQ	Fabio Biliotti	Honda
DNQ	Marco Greco	Suzuki
DNQ	Jon Ekerold	Suzuki
DNQ	Corrado Tuzzi	Suzuki
DNQ	Bent Slydal	Suzuki
DNQ	Andreas Hofmann	Suzuki
DNQ	Dennis Ireland	Suzuki

Top tien tussenstand 500cc-klasse

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Freddie Spencer	HRC-Honda	117
2	Kenny Roberts	Marlboro-Yamaha	115
3	Randy Mamola	HB-Suzuki	80
4	Takazumi Katayama	HRC-Honda	67
5	Eddie Lawson	Marlboro-Yamaha	62
6	Marc Fontan	Sonauto-Yamaha	49
7	Marco Lucchinelli	HRC-Honda	35
8	Franco Uncini	HB-Gallina-Suzuki	30
9	Ron Haslam	HRC-Honda	27
10	Raymond Roche	Honda	17

Carlos Lavado had maar één opdracht: Vóór Didier de Radiguès finishen, want zelfs met één punt verschil zou zijn wereldtitel zeker zijn. De training was al vreselijk spannend, want het hele startveld van 53 rijders stond binnen 2½ seconde, met Patrick Fernandez op poleposition. Nadat Martin Wimmer even had geprobeerd alleen weg te komen ontstond er weer een enorme kopgroep: Jacques Bolle, Thierry Espié, Patrick Fernandez, Teruo Fukuda, Carlos Lavado, Didier de Radiguès, Thierry Rapicault, Reinhold Roth, Christian Sarron en Martin Wimmer. De hele race wisselden de posities in deze groep en tot de laatste meter bleef het spannend. Espié stuurde als eerste de laatste bocht (Woodcote) in, maar werd binnendoor gepasseerd door Bolle, die zijn eerste Grand Prix won, maar ook de eerste Grand Prix voor Pernod. Lavado werd vierde, maar dat was ver voor De Radiguès en daarmee haalde hij de wereldtitel binnen.

Uitslag 250cc-klasse

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Jacques Bolle	Pernod	38"22'29	10	15
2	Thierry Espié	Chevallier-Yamaha	+ 0'17	5	12
3	Christian Sarron	Sonauto-Yamaha	+ 0'29	6	10
4	Carlos Lavado	Venemotos-Yamaha	+ 0'31	4	8
5	Martin Wimmer	Mitsui-Yamaha	+ 0'40	2	6
6	Reinhold Roth	Fath-Yamaha	+ 1'62	7	5
7	Teruo Fukuda	Yamaha	+ 1'82		4
8	Thierry Rapicault	Sonauto-Yamaha	+ 1'82		3
9	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	+ 2'66	3	2
10	Graeme McGregor	Bartol	+ 20'27		1
11	Carlos Cardús	JJ Cobas-Rotax	+ 37'70
12	Harald Eckl	Yamaha	+ 37'88
13	Herbert Bessendörfer	Yamaha	+ 38'00
14	Alan Carter	Yamaha	+ 38'28
15	Alan North	Yamaha
16	Iván Palazzese	Venemotos-Yamaha	+ 38'59
17	Paul Tinker[5]	Mitsui-Yamaha	+ 38'67	9
18	Jean-Michel Mattioli	Yamaha	+ 39'87
19	Donnie McLeod	Yamaha	+ 41'57
20	Graham Young	Waddon-Rotax	+ 41'57
21	Jean-Louis Guignabodet	Rotax	+ 43'59
22	Tony Head	Armstrong-Rotax	+ 58'63
23	Chris Oldfield	Armstrong-Rotax	+ 59'83
24	Andy Watts	EMC-Rotax	+ 1"21'06
25	Kiyotaka Sakai	Yamaha	+ 1"34'36
26	Con Law	EMC-Rotax	+ 1"35'28
27	Bruno Lüscher	Yamaha	+ 1 ronde
28	Peter Looijesteijn	Waddon-Rotax	+ 1 ronde	36
29	Éric Saul	Rotax	+ 1 ronde
30	Edwin Weibel	Yamaha	+ 1 ronde
DNF	Hervé Guilleux	Kawasaki	Val
DNF	Patrick Fernandez	Yamaha	Uitlaat	1
DNF	Roland Freymond	Armstrong-Rotax
DNF	Jean-Marc Toffolo	Morena-Rotax
DNF	Christian Estrosi	Pernod
DNF	Bernard Fau[6]	Chevallier-Yamaha
DNF	Jean-Louis Tournadre	Sonauto-Yamaha		8
DNF	Eilert Lundstedt	Yamaha
DNF	Siegfried Minich	Rotax
DNF	Mar Schouten	Waddon-Rotax		32
DNF	René Delaby	Armstrong-Rotax
DNQ	Manfred Herweh	Real-Rotax	Blessure[7]
DNQ	Donnie Robinson	Mitsui-Yamaha	Blessure
DNQ	Jean-François Baldé	Chevallier-Yamaha	Blessure
DNQ	Jacques Cornu	Hostettler-Yamaha	Afwezig[4]
DNQ	Guy Bertin	MBA	Afwezig[4]
DNS	Sito Pons	JJ Cobas-Rotax	Blessure

Top tien tussenstand 250cc-klasse

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Carlos Lavado (wereldkampioen)	Venemotos-Yamaha	90
2	Didier de Radiguès	Chevallier-Yamaha	65
3	Christian Sarron	Sonauto-Yamaha	58
4	Thierry Espié	Chevallier-Yamaha	55
5	Hervé Guilleux	Kawasaki	51
6	Martin Wimmer	Mitsui-Yamaha	44
7	Manfred Herweh	Real-Rotax	40
8	Jean-François Baldé	Chevallier-Yamaha	32
	Jacques Cornu	Hostettler-Yamaha
10	Patrick Fernandez	Bimota-Bartol/Yamaha	26

Door het uitvallen van Eugenio Lazzarini, die zeer waarschijnlijk ook niet in de Zweedse GP zou starten, had Ángel Nieto plotseling aan een derde plaats genoeg om wereldkampioen te worden. Tijdens de trainingen had hij zich vooral beziggehouden met het wegwijs maken van teamgenoot Fausto Gresini, die het circuit nog niet kende. Erich Klein had de beste start, maar viel al in de tweede ronde, waardoor Ricardo Tormo aan de leiding kwam. Nieto, Pier Paolo Bianchi en August Auinger hadden een slechte start; de kopgroep bestond naast Tormo uit Hans Müller, Bruno Kneubühler en Willy Pérez. Nieto vond aansluiting bij deze groep, maar bemoeide zich voorlopig niet met de strijd om de posities. Pas in de laatste ronde nam hij de leiding over en won hij de race met slechts 0,1 seconde voorsprong op Kneubühler.

Uitslag 125cc-klasse

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Ángel Nieto	Garelli	33"52'34	5	15
2	Bruno Kneubühler	MBA	+ 0'11	3	12
3	Hans Müller	Seel-MBA	+ 0'22	9	10
4	Willy Pérez	MBA	+ 1'25	7	8
5	August Auinger	MBA	+ 12'38	4	6
6	Fausto Gresini	Garelli	+ 32'83	8	5
7	Jean-Claude Selini	MBA	+ 33'06		4
8	Henk van Kessel	MBA	+ 34'35	15	3
9	Maurizio Vitali	MBA	+ 34'53		2
10	Pierluigi Aldrovandi	MBA	+ 46'64		1
11	Gerhard Waibel	Seel-MBA	+ 47'45
12	Olivier Liegeois	Sanvenero	+ 47'88
13	Pier Paolo Bianchi	Sanvenero	+ 47'91	2
14	Anton Straver	MBA	+ 54'91	20
15	Helmut Lichtenberg	MBA	+ 1"08'93
16	Peter Sommer	MBA	+ 1 ronde
17	Robin Appleyard	MBA	+ 1 ronde
18	Janez Pintar	MBA	+ 1 ronde
19	Tony Smith	MBA	+ 1 ronde
20	Willem Heykoop	Sanvenero	+ 1 ronde	14
21	Werner Schmied	Sanvenero	+ 1 ronde
22	Chris Leah	MBA	+ 1 ronde
23	Thomas Møller-Pedersen	MBA	+ 1 ronde
24	Robert Hmeljak	MBA	+ 2 ronden
DNF	Ricardo Tormo	MBA	Vastloper	1
DNF	Johnny Wickström	MBA
DNF	Stefano Caracchi	MBA
DNF	Lucio Pietroniro	MBA		10
DNF	Erich Klein	MBA	Val	6
DNF	Libero Piccirillo	MBA
DNF	Hugo Vignetti	MBA
DNF	Jacky Hutteau	MBA
DNF	Bady Hassaine	MBA
DNF	Paul Bordes	MBA
DNS	Per-Edvard Carlsson	MBA
DNS	Alfred Waibel	Real
DNQ	Stefan Dörflinger	MBA	Blessure[8]
DNQ	Eugenio Lazzarini	Garelli	Blessure[9]
DNS	Giuseppe Ascareggi	MBA

Top tien tussenstand 125cc-klasse

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Ángel Nieto (wereldkampioen)	Garelli	102
2	Eugenio Lazzarini	Garelli	67
3	Bruno Kneubühler	MBA	61
4	Ricardo Tormo	MBA	46
5	Maurizio Vitali	MBA	43
6	Johnny Wickström	MBA	34
7	Pier Paolo Bianchi	Sanvenero	30
8	Hans Müller	Seel-MBA	26
9	Fausto Gresini	MBA/Garelli	25
10	Jean-Claude Selini	MBA	20

Rolf Biland deed er in de trainingen alles aan om de snelste tijd van Egbert Streuer te verbeteren. Uiteindelijk monteerde hij zelfs speciale kwalificatiebanden, maar hij verdrong Streuer niet van de poleposition. Streuer startte echter zeer slecht en zo kwam Biland na de eerste ronde als eerste door, voor Derek Jones en Alain Michel. Na vijf ronden zakte Biland terug naar de derde plaats, naar later bleek omdat zijn motor onvoldoende toeren maakte. Michel leidde nu voor Jones, maar in de 17e ronde sloot Streuer eindelijk aan bij de kopgroep en nam hij de leiding in de race over. Michel zag meteen in dat het volgen van Streuer zinloos was en stelde zich tevreden met de tweede plaats. Biland was toen vijfde, maar vlak voor de finish nam hij de vierde plaats over van Steve Webster.

Uitslag zijspanklasse

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	31"42'39	1	15
2	Alain Michel	Claude Monchaud	Krauser-LCR-Yamaha	31"45'35	3	12
3	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha	31"50'09	4	10
4	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	31"15'02	2	8
5	Steve Webster	Tony Hewitt	Yamaha	32"15'13		6
6	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha		6	5
7	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha		5	4
8	Wolfgang Stropek	Hans-Peter Demling	LCR-Yamaha		8	3
9	Keith Cousins	Phil Hookham	Yamaha			2
10	Hans Hügli	Karl Paul	Seymaz-Yamaha		9	1

Top tien tussenstand zijspanklasse

Pos.	Coureur	Bakkenist	Merk	Ptn.
1	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	68
2	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	52
3	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	47
4	Alain Michel	Claude Monchaud	Krauser-LCR-Yamaha	39
5	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha	30
6	Trevor Ireson	Ashley Wooller en Donnie Williams	Ireson-Yamaha	20
	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha
8	Theo van Kempen	Geral de Haas	LCR-Yamaha	16
9	Frank Wrathall	Phil Spendlove	Seymaz-Yamaha	14
10	Mick Barton	Simon Birchall	Windle-Yamaha	13
	Alfred Zurbrügg	Martin Zurbrügg	Seymaz-Yamaha