Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1987

In de training van de 500cc-klasse werd een groot deel van de toprijders al geëlimineerd. Freddie Spencer brak bij een val een sleutelbeen, Christian Sarron liep een hersenschudding op en Niall Mackenzie scheurde een enkel. Rob McElcnea brak zijn rechterpink op drie plaatsen, maar kon met een afgezaagd remhendel en een gespalkte pink toch van start gaan. Ook Wayne Gardner viel, maar hij hield daar slechts wat blauwe plekken en een handblessure aan over. Intussen was Gardner wel weer overtuigend de snelste, bijna een seconde sneller dan Randy Mamola. Opvallend was het goede trainingsresultaat van Freddie Spencer, die minstens 10 kilo te zwaar was geworden en ondanks zijn gebrek aan training de vierde tijd reed.

Nog vóór de start verdween Didier de Radiguès, wiens Cagiva hem al in de opwarmronde in de steek liet. Ron Haslam maakte zijn gebruikelijke bliksemstart, maar dit keer werd hij toch afgetroefd door Randy Mamola. In de tweede ronde nam Wayne Gardner de leiding over om ze niet meer af te staan. Toch konden Mamola en Eddie Lawson hem lang volgen, maar ze gingen met elkaar in gevecht, waardoor Gardner niet echt bedreigd werd. Toch had Gardner veel last van zijn rechter hand. Hij gaf gas met zijn handpalm en deed "vingeroefeningen" om de bloedsomloop in zijn hand op gang te houden. Bij het remmen had hij erg veel pijn. Tegen het einde van de race moest Lawson afhaken, naar eigen zeggen door carburatieproblemen. Ron Haslam had intussen een eenzame race op de vierde plaats gereden.

Carlos Lavado was op het Automotodrom Grobnik altijd snel geweest en nu was hij zelfs ruim een seconde sneller dan Jacques Cornu, die een flink aantal fabrieks-Honda NSR 250's aanvoerde. Tussen hen presteerde de zwaar geblesseerde Martin Wimmer zeer goed door de vijfde startplaats op te eisen als tweede Yamaha-rijder, maar Loris Reggiani nestelde zich op de derde plaats met de (kansloos geachte) Aprilia.

Sito Pons stond op de tweede startrij, maar hij was als snelste weg, gevolgd door Dominique Sarron en Jacques Cornu, maar de kopgroep bestond ook nog uit Toni Mang, Martin Wimmer, Carlos Lavado, Reinhold Roth Jean-Philippe Ruggia, Loris Reggiani en Carlos Cardús. In de tweede ronde nam Mang de leiding over en hij sloeg een klein gaatje, dat meteen gedicht werd door Cornu. Lavado was toen al aan zijn opmars begonnen en kwam samen met Roth bij het leidende tweetal. Mang begon terug te vallen. Lavado nam de leiding en sloeg een gat met twee achtervolgende groepen: Roth, Reggiani en Cornu en daarachter Mang, Sarron en Wimmer. Reggiani kon zich ook losmaken, temeer omdat Roth en Cornu met elkaar in gevecht bleven. Toni Mang werd slechts zevende. Hij had te veel van zijn banden geëist, maar haalde voor het eerst sinds 1981 de finish in Joegoslavië.

In de eerste trainingen leek Stefan Dörflinger de overhand te hebben en hij was zelfs twee seconden sneller dan Jorge Martínez. Later wisselden ze enkele malen van plek en ze braken diverse records, maar aan het eind van de rit reed Martínez zich naar poleposition, 0,4 seconde voor Dörflinger. Hans Spaan was nu goed hersteld van zijn blessure en reed de vierde trainingstijd, maar zijn Bakker-frame liep wel een scheurtje op[11], wat zorgen baarde voor de race. Wilco Zeelenberg viel hard en liep een sleutelbeenbreuk op. Natuurlijk waren er veel Joegoslavische deelnemers, waarvan er enkele met een Sever aan de start kwamen. Deze ontwikkeling van Vilko Sever was echter geen succes, geen enkele machine wist zich voor de race te kwalificeren.

Jorge Martínez zorgde al bij de start dat de spanning uit de 80cc-race grotendeels verdween. Hij liep meteen weg van Manuel Herreros en Gerhard Waibel. Stefan Dörflinger moest deze twee eerst passeren alvorens hij de aanval op Martínez kon inzetten, maar die was toen al te ver weggelopen. Herreros en Waibel moesten uiteindelijk ook Ian McConnachie voor laten gaan. Hans Spaan werd net als in de trainingen geconfronteerd met de overmatige trillingen van de HuVo-Casal: nu scheurde zijn rechter clip-on, waardoor hij zijn zesde plaats moest opgeven en slechts achtste werd achter Hubert Abold en Jörg Seel.

Roberts-Lucky Strike-Yamaha was het enige team dat met banden van Dunlop reed. Dat werkte had om de achterstand met Michelin in te lopen. Speciaal voor het ruwe asfalt in Rijeka waren zelfs vijf speciale achterbanden ontwikkeld.

Pech bleef Freddie Spencer achtervolgen. Het hele seizoen 1986 was al verloren gegaan door een peesschedeontsteking en tijdens de Daytona 200 begin 1987 had hij een sleutelbeen gebroken. Daardoor kon hij niet in de GP van Japan en de GP van Spanje starten. Bij de GP van Duitsland was hij weer fit, maar nu beschadigde hij in de training een knie toen hij een curbstone raakte waarbij een stuk van de kniebeschermer in zijn been drong. Dat kostte hem ook de GP des Nations en de GP van Oostenrijk. Toen hij in Joegoslavië arriveerde was hij zeker niet afgetraind, zelfs dik geworden. Toch was zijn talent genoeg om de vierde trainingstijd te rijden, maar in een linkerbocht schoof zijn voorwiel weg en Spencer kwam ten val. Toen hij al bijna stil lag maakte hij een koprol en daarbij brak zijn sleutelbeen opnieuw.

De duwstart was afgeschaft om een aantal redenen, waaronder het gevaar dat een machine niet startte waardoor de achteropkomende rijders op de duwende collega botsten, maar ook omdat geblesseerde rijders vaak uitstekend konden rijden, maar niet konden aanduwen. Toch leverde de koppelingsstart ook wel vraagtekens op nu Martin Wimmer met een gebroken been en ee gebroken middenhandsbeentje aan elke race deelnam.