Grand Prix-wegrace van Spanje 1987

Terwijl Roberts-Lucky Strike-Yamaha in Japan zoveel voordeel had gehad van het feit dat ze het enige Dunlop-team waren, hadden ze in Jerez grote problemen met het vinden van de juiste band en de daarbij horende afstelling van vering en demping. Randy Mamola kwalificeerde zich slechts als negende en Mike Baldwin kwam op de twaalfde startplaats, tussen de trage Suzuki's van Kevin Schwantz en Kenny Irons. Eddie Lawson kwalificeerde zich als beste, hoewel hij het circuit eigenlijk niet geschikt vond voor de 500cc-machines. Zijn Yamaha YZR 500 leverde wat meer vermogen onderin dan de Honda NSR 500, en dat was precies het voordeel dat hij nodig had. Hij verklaarde echter ook dat het circuit fysiek te zwaar was om de trainingstijden in de race lang vol te houden.

Eddie Lawson nam na de start het initiatief, maar na twee ronden ging Wayne Gardner hem voorbij en daarmee was het gevecht om de leiding feitelijk beslist. Gardner liep alleen maar verder weg en had bij de finish 23 seconden voorsprong. Er was wel een gevecht om de derde plaats, dat tussen Ron Haslam en Niall Mackenzie ging. Aanvankelijk lag Rob McElnea op deze positie, maar hij kwam ten val. Kevin Schwantz reed een uitstekende race met de Suzuki RGV 500, die nog minstens 20 kg zwaarder was dan de concurrentie. Hij vocht om de zesde plaats met Pierfrancesco Chili, Randy Mamola, Tadahiko Taira en Shunji Yatsoshiro. Chili reed op de zesde plaats toen hij in de laatste ronde viel en Schwantz de kans gaf de positie over te nemen. Chili kon zijn machine nog oprapen, maar hij werd slechts elfde. Daarvan profiteerde Richard Scott, een debutant die met een privé Honda RS 500 driecilinder reed en in zijn eerste Grand Prix meteen een punt scoorde.

De superioriteit van de Yamaha's bleek al in de trainingen, toen de eerste vier plaatsen bezet werden door YZR 250's. Opmerkelijk was de snelste tijd van Luca Cadalora, die na zijn 125cc-carrière nog moest wennen aan de 250cc-machines. Hij verwachtte dan ook dat teamgenoot Martin Wimmer het in de warme en zware race langer vol zou houden.

Toni Mang was bij de start als eerste vertrokken, maar hij viel al in de tweede ronde. Meteen nam Luca Cadalora enkele seconden voorsprong op Jaqcues Cornu, Juan Garriga, Patrick Igoa, Jean-Philippe Ruggia, Dominique Sarron en Reinhold Roth. Intussen was Martin Wimmer na een slecht begin naar voren aan het komen en in de zesde ronde nam hij de tweede positie in, waarna hij het gat met Cadalora langzaam begon te dichten. Na wat schermutselingen om de leiding liep Wimmer ook van Cadalora weg en daarmee was het pleit beslist. Er werd wel nog gestreden om de derde plaats, die naar Juan Garriga ging. Ruggia werd met een productie-Yamaha TZ 250 uitstekend zevende. Sito Pons en Carlos Lavado eindigden ook nog in de top tien, ondanks een handblessure van Pons en het feit dat Lavado nog steeds herstellende was van een polsblessure en een sleutelbeenbreuk.

Al in de training bleek dat de nieuwe door Jörg Möller ontwikkelde LCR-MBA's geduchte tegenstanders zouden worden voor de Garelli's die door Jan Thiel gebouwd waren. MBA had veel geld gekregen van helmenfabrikant AGV en bovendien al veel getraind op het circuit van Jerez. Domenico Brigaglia zette dan ook de snelste trainingstijd met zijn MBA, maar achter hem stond Fausto Gresini (Garelli). De machines leken dus aan elkaar gewaagd, maar tijdens de laatste warm-uptraining bleek dat de monteurs van Gresini vergeten waren koelwater in de motor te doen, zodat Thiel's snelste motorblok niet gebruikt kon worden.

Domenico Brigaglia nam na de start meteen een voorsprong van 50 meter op Fausto Gresini, Paolo Casoli en Bruno Casanova, die hem vrij goed konden volgen tot Casanova halverwege de race terug begon te vallen. Toen zetten Gresini en Casoli de aanval op Gresini in. Enkele ronden voor de finish raakte Brigaglia zijn MBA even kwijt, waardoor Gresini er net voorbij kon komen. August Auinger was vanaf het middenveld sterk opgeklommen, maar omdat zijn machine te warm werd moest hij genoegen nemen met de zevende plaats, achter Ezio Gianola, die met de eencilinder Honda RS 125 op dit langzame circuit goed mee kon komen.

Conform wedstrijduitslag

In de 80cc-klasse waren de Spaanse teams erg sterk. Derbi zette met steun van Ducados Jorge Martínez en Manuel Herreros in, maar met steun van Marlboro ook de EK-rijders Àlex Crivillé en Julián Miralles. Luis Miguel Reyes was de enig overgebleven fabrieksrijder voor Autisa, en hij trainde zichzelf naar de tweede startpositie. Krauser had drie fabrieksrijders: Gerhard Waibel, Stefan Dörflinger en Ian McConnachie. Hans Spaan en Theo Timmer kwamen uit voor het Nederlandse HuVo-Casal, maar Spaan viel al in de vrijdagtraining waarbij hij een hersenschudding opliep.

Gerhard Waibel had met zijn LCR-Krauser de kopstart, maar al in de tweede ronde werd hij gepasseerd door Jorge Martínez. Een tijdje wisselden deze twee van positie, maar toen liep Martínez weg van Waibel, die nu werd aangevallen door Luis Miguel Reyes, Àlex Crivillé en Julián Miralles. Reyes wist zelfs even door te stoten naar de kop van de race, maar viel toen terug naar de vijfde plaats. Stefan Dörflinger moest zijn poging om Crivillé bij te houden met een val bekopen. Martinéz maakte het nog even spannend toen hij de 17-jarige Crivillé in de slotfase dichterbij liet komen, maar in de laatste ronde pakte hij nog bijna een seconde voorsprong. Miralles werd derde, vlak voor Waibel. Wilco Zeelenberg lag op de negende plaats, maar viel door een gescheurde uitlaat terug naar de achttiende positie.

Conform wedstrijduitslag

Voor regerend wereldkampioen Egbert Streuer verliep de training niet hoopgevend. Hij was bijna drie seconden langzamer dan Rolf Biland en bovendien klaagde bakkenist Bernard Schnieders over opgepompte armen als hij uitstapte. Ze voorzagen een zware race en hoopten de schade beperkt te houden. Ook de andere concurrenten konden de snelheid van Biland niet aanhouden. Tweede man in de training Steve Webster was ook al anderhalve seconde trager.

In de race startten Steve Webster/Tony Hewitt als snelsten, maar Egbert Streuer/Bernard Schnieders wisten vier ronden lang de tweede plaats vast te houden. Toen werden ze gepasseerd door Rolf Biland/Kurt Waltisperg, maar Streuer wist dat Biland het hoge tempo wellicht wel kon vasthouden, maar zijn banden niet. Streuer hoopte in het verloop van de wedstrijd voordeel te putten uit het sparen van de banden. In de negende ronde viel Schnieders echter uit het zijspan van Streuer, naar eigen zeggen door concentratieverlies omdat zijn helm te ver naar voren schoof. Biland viel later ook uit door problemen met zijn remsysteem. Daarvan profiteerden Alain Michel/Jean-Marc Fresc en Alfred en Martin Zürbrügg, die tweede en derde werden.

Conform wedstrijduitslag

Manager Lee van Dam had met veel moeite de sponsoring door British American Tobacco voor de zijspancombinaties Egbert Streuer/Bernard Schnieders en Theo van Kempen/Geral de Haas rond gekregen. Nu was de hele directie van BAT-Nederland naar Jerez gekomen om de zijspanrace te bekijken, waarin beide combinaties uitvielen.

Ángel Nieto nam afscheid van zijn fans, maar alleen als rijder. Hij was inmiddels teammanager bij Derbi en had daarbij Jorge Martínez en Manuel Herreros onder zijn hoede. Namens Ducados vertegenwoordigde hij echter ook Carlos Cardús in de 250cc-klasse. Waarschijnlijk in de raceoverall van Cardús (met Ducados-Honda-reclame) werd hij op de schouders gehesen na afloop van de 80cc-race. Bovendien werd er een monument onthuld en een bocht naar hem vernoemd.