Grand Prix-wegrace van San Marino 1983

Voor deze laatste Grand Prix van het seizoen stonden nog twee wereldtitels open: Die in de 500cc-klasse waarin Freddie Spencer slechts vijf punten voor stond op Kenny Roberts en die in de 50cc-klasse, waarin Stefan Dörflinger en Eugenio Lazzarini precies gelijk stonden. De wereldtitel in de 50cc-klasse werd echter tijdens de trainingen al beslist toen Lazzarini - nog maar net fit na een blessure - opnieuw viel en een sleutelbeen brak. Dörflinger hoefde eigenlijk niet eens te starten, want de totaaltijd van de door beiden uitgereden wedstrijden leverde hem een voorsprong van 21 seconden op.

Yamaha-teamchef Kel Carruthers had wel degelijk een plan bedacht om Kenny Roberts op de eerste en Freddie Spencer op de derde plaats te krijgen en Roberts vervulde zijn taak in dit plan nauwgezet. Beide fabrieks-Yamaha's startten zoals gewoonlijk weer erg slecht, waardoor Spencer, Marco Lucchinelli en Ron Haslam meteen een flink gat konden slaan. Al snel gingen Spencer en Lucchinelli samen weg, terwijl de andere Honda-rijders vooral de beide Yamaha's in de weg reden. Toch wist Roberts naar Lucchinelli toe te rijden en in de achtste ronde nam hij zelfs de leiding van Spencer over. Nu ontvouwde het Yamaha-plan zich: Roberts vertraagde zodra hij voor Spencer zat en de rondetijden kelderden. Dat moest Eddie Lawson de kans geven zich bij dit duo te voegen, Spencer van de tweede plaats te verdringen en de wereldtitel voor Roberts veilig te stellen. Het mocht echter niet baten. In de 21 ronde vond Spencer het wel genoeg en hij nam de leiding weer over. Daarmee dwong hij Roberts ook weer sneller te gaan en op die manier kon Lawson niet dichtbij genoeg komen. Roberts won de race voor Spencer, maar feliciteerde hem al in de uitloopronde met zijn wereldtitel. Zijn eerste vraag aan Kel Carruthers na de race was echter: "Where was Eddie?".

Uitslag 500cc-klasse

De aanloop naar de race en de trainingen

Na de GP van Zweden was er een pauze van een maand, waarin vooral het Marlboro-Yamaha een plan moest bedenken. Kenny Roberts móest winnen om wereldkampioen te kunnen worden, maar dat was niet voldoende. Er moest nog een coureur gevonden worden die Freddie Spencer van de tweede plaats af kon houden. Eddie Lawson was weliswaar een snelle coureur, maar hij kon het slechte starten van de Yamaha OW 70 nooit helemaal goedmaken. Daarom overwoog men om Graeme Crosby te benaderen. Die had de GP's na 1982 voor gezien gehouden, maar goed gepresteerd in Australië en Nieuw-Zeeland. Crosby verklaarde naar de pers dat hij "bij de juiste betaling" wel interesse had, maar het kwam er toch niet van. Ook benaderde men Virginio Ferrari, maar die werd door Cagiva aan zijn contract gehouden en had zelf ook niet veel zin in een dergelijk eenmalig optreden. Uiteindelijk kreeg de 250cc-wereldkampioen Carlos Lavado een OW 70, maar dat was geen serieus plan om Spencer voor te blijven: Lavado had nog nooit met een 500cc-machine gereden en het was dan ook min of meer een "cadeau" voor zijn 250cc-titel. Lavado viel echter tijdens de training, waarbij hij een teen brak en hij helemaal niet meer kon starten. Intussen kon HRC-Honda de race met vertrouwen tegemoet zien. Spencer kon rekenen op de steun van Marco Lucchinelli, Ron Haslam en vooral Takazumi Katayama, die bijna altijd in de voorste gelederen te vinden was. Katayama liep tijdens de trainingen echter flinke blessures op: een dubbele enkelbreuk en een kuitbeenfractuur. Daarop besloot men zijn machine aan Raymond Roche te geven. Die was met zijn privé-Honda RS 500 R de beste privérijder en hij moest alleen even wennen aan de 16 inch wielen van de NS 500.

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Kenny Roberts	Marlboro-Yamaha	48"16'63	1	15
2	Freddie Spencer	HRC-Honda	48"17'86	2	12
3	Eddie Lawon	Marlboro-Yamaha	48"23'99	5	10
4	Marco Lucchinelli	HRC-Honda		3	8
5	Randy Mamola	HB-Suzuki		4	6
6	Marc Fontan	Sonauto-Yamaha		6	5
7	Raymond Roche	HRC-Honda		8	4
8	Boet van Dulmen	Suzuki[1]		11	3
9	Ron Haslam	HRC-Honda		7	2
10	Toni Mang	HB-Suzuki		10	1
11	Leandro Beccheroni	Suzuki
12	Wolfgang von Muralt	Suzuki
13	Philippe Coulon	Suzuki
14	Chris Guy	Suzuki
15	Massimo Broccoli	Yamaha
16	Steve Parrish	Yamaha
17	Walter Magliorati	Suzuki
18	Paolo Ferretti	Yamaha
19	Franck Gross	Honda		12
20	Peter Sjöström	Suzuki
21	Fabio Biliotti	Honda
22	Ernst Gschwender	Suzuki
23	Borge Nielsen	Suzuki
24	Jon Ekerold	Suzuki
25	Dimitrios Papandreou	Yamaha
26	Franz Kaserer	Suzuki
27	Andreas Hoffmann	Suzuki
DNF	Didier de Radiguès	Honda		9
DNF	Jack Middelburg	Honda	Schokdemper 13
DNF	Virginio Ferrari	Cagiva
DNF	Maurizio Massimiani	Honda
DNF	Corrado Tuzzi	Honda
DNS	Takazumi Katayama	HRC-Honda	Blessure[2]
DNS	Sergio Pellandini	HB-Suzuki	Blessure[3]
DNS	Carlos Lavado	Marlboro-Yamaha	Blessure[4]
DNS	Loris Reggiani	HB-Gallina-Suzuki	Blessure[5]

Top tien eindstand 500cc-klasse

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Freddie Spencer	HRC-Honda	144
2	Kenny Roberts	Marlboro-Yamaha	142
3	Randy Mamola	HB-Suzuki	89
4	Eddie Lawson	Marlboro-Yamaha	78
5	Takazumi Katayama	HRC-Honda	77
6	Marc Fontan	Sonauto-Yamaha	64
7	Marco Lucchinelli	HRC-Honda	48
8	Ron Haslam	HRC-Honda	31
9	Franco Uncini	HB-Gallina-Suzuki	31
10	Raymond Roche	Honda/HRC-Honda	22

Nu Eugenio Lazzarini niet kon starten was Bruno Kneubühler zeker van de tweede plaats in de eindstand. Garelli kon theoretisch de constructeurstitel nog verliezen aan MBA, en daarom werden er drie fabriekscoureurs ingezet: Ángel Nieto, Lazzarini en Fausto Gresini, maar door het wegvallen van Lazzarini moesten twee man het karwei klaren. Aanvankelijk leek dat niet moeilijk, vooral toen koploper Ricardo Tormo in de zevende ronde door een vastloper uitviel. De strijd om de leiding ging tussen Maurizio Vitali en Fausto Gresini, maar die viel uit toen zijn ketting afliep door een kapot achterwiellager. Nieto begreep zijn opdracht, reed een nieuw ronderecord en sloot aan bij Vitali, tot hij ten val kwam, eveneens door een vastloper. Nu bleven er alleen nog MBA's aan de leiding over en verloor Garelli de constructeurstitel alsnog. Vitali won zijn eerste Grand Prix, voor Hans Müller en Pierluigi Aldrovandi.

Uitslag 125cc-klasse

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Maurizio Vitali	MBA	43"13'08	3	15
2	Hans Müller	Seel-MBA	43"17'23	2	12
3	Pierluigi Aldrovandi	MBA	43"20'20		10
4	August Auinger	MBA		5	8
5	Pier Paolo Bianchi	Sanvenero		4	6
6	Gerhard Waibel	Seel-MBA			5
7	Henk van Kessel	MBA		15	4
8	Willy Pérez	MBA			3
9	Erich Klein	MBA			2
10	Anton Straver	MBA		19	1
11	Helmut Lichtenburg	MBA
12	Jacky Hutteau	MBA
13	Bady Hassaine	MBA
14	Alojz Pavlic	Bartol
15	Peter Balaz	MBA
16	Carlo Succi	MBA
17	Thomas Møller-Pedersen	MBA
18	Chris Baert	MBA
DNF	Ángel Nieto	Garelli	Vastloper	6
DNF	Bruno Kneubühler	MBA		7
DNF	Ricardo Tormo	MBA	Vastloper	1
DNF	Johnny Wickström	MBA		10
DNF	Fausto Gresini	Garelli	Ketting	8
DNF	Jean-Claude Selini	MBA
DNF	Stefano Caracchi	MBA		9
DNF	Lucio Pietroniro	MBA
DNF	Giuseppe Ascareggi	MBA
DNF	Stefan Dörflinger	MBA
DNF	Hugo Vignetti	MBA
DNF	Peter Sommer	MBA
DNF	Olivier Liégeois	Sanvenero
DNF	Per-Edvard Carlsson	MBA
DNF	Andreas Sanches-Marin	MBA
DNF	Massimo de Lorenzi	Minarelli
DNS	Eugenio Lazzarini	Garelli	Blessure

Top tien eindstand 125cc-klasse

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Ángel Nieto	Garelli	102
2	Bruno Kneubühler	MBA	76
3	Eugenio Lazzarini	Garelli	67
4	Maurizio Vitali	MBA	59
5	Ricardo Tormo	MBA	52
6	Hans Müller	Seel-MBA	43
7	Johnny Wickström	MBA	42
8	Pier Paolo Bianchi	Sanvenero	40
9	Fausto Gresini	MBA / Garelli	37
10	August Auinger	MBA	30

Voor Eugenio Lazzarini en het Italiaanse publiek was de deceptie al voor de start groot: Lazzarini stond in een gipskorset naar de start te kijken en de wereldtitel was al voor Stefan Dörflinger. Die wilde met een overwinning de allerlaatste 50cc-Grand Prix uit de geschiedenis afsluiten, maar Ricardo Tormo stak daar een stokje voor, ook al omdat Dörflinger zeer slecht startte. Dörflinger werd wel tweede en daarom richtte de spanning zich op de strijd om de derde plaats, die uiteindelijk werd beslist in het voordeel van Claudio Lusuardi, die nu ook de derde plaats in de eindstand overnam.

Uitslag 50cc-klasse

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Ricardo Tormo	Garelli	31"26'67	3	15
2	Stefan Dörflinger	Krauser-Kreidler[6]	31"50'90	1	12
3	Claudio Lusuardi	Villa	32"05'55	7	10
4	Theo Timmer	Casal		6	8
5	Hagen Klein	FKN-Kreidler		5	6
6	Hans Spaan	Kreidler		4	5
7	Giuseppe Ascareggi	Minarelli		8	4
8	Otto Machinek	Kreidler			3
9	Paolo Priori	Paolucci			2
10	Rainer Scheidauer	Kreidler			1
11	Gerhard Singer	Kreidler
12	Chris Baert	Kreidler
13	Ian McConnachie	Rudge
14	Reiner Koster	M1
15	Thomas Engl	M1
16	Giuliano Tabanelli	Kreidler
17	Mika-Sakari Komu	Kreidler
18	Hans-Jürgen Hummel	Sachs		9
19	Nicola Casadei	Minarelli
DNF	George Looijesteijn	Garelli[7]	Opgave	10
DNF	Rainer Kunz	FKN-Kreidler
DNF	Zdravko Matulja	Tomos
DNF	Paul Rimmelzwaan	Roton		13
DNF	Paul Bordes	Moto 2L
DNF	Jos van Dongen	Kreidler	Val	21
DNF	Hans Koopman	Kreidler	Val	15
DNF	Maurizio Stocco	Kreidler
DNF	Claudio Granata	Kreidler
DNF	Massimo de Lorenzi	Minarelli
DNF	Rámon Galí	Bultaco
DNS	Eugenio Lazzarini	Garelli	Blessure	2
DNS	Gerhard Bauer	Ziegler
DNS	Ingo Emmerich	Kreidler

Top tien eindstand 50cc-klasse

Pos.	Coureur	Merk	Ptn.
1	Stefan Dörflinger	Kreidler/Krauser-Kreidler	81
2	Eugenio Lazzarini	Garelli	69
3	Claudio Lusuardi	Villa	38
4	Hans Spaan	Kreidler	34
5	George Looijesteijn	Kreidler/Garelli	34
6	Hagen Klein	FKN-Kreidler	33
7	Ricardo Tormo	Garelli	25
8	Rainer Kunz	FKN-Kreidler	21
9	Gerhard Bauer	Ziegler	20
10	Theo Timmer	Casal	17

Alain Michel maakte met zijn snelste trainingstijd al duidelijk dat hij het seizoen met ten minste één overwinning wilde afsluiten. Egbert Streuer daarentegen kon niet echt een vuist maken, want hij was al de hele week ziek. Na het vallen van de vlag gingen Michel, Rolf Biland, Werner Schwärzel en Streuer er samen vandoor, maar Streuer besloot al snel dat hij aan de vierde plaats genoeg had om tweede in het kampioenschap te blijven en liet de drie Krauser-combinaties gaan. Die leverden twintig ronden lang een mooi gevecht, maar uiteindelijk won Biland toch, voor Michel en Schwärzel.

Uitslag zijspanklasse

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Tijd	Grid	Punten
1	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	42"07'14	4	15
2	Alain Michel	Claude Monchaud	Krauser-LCR-Yamaha	42"08'64	1	12
3	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	42"08'82	2	10
4	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha		3	8
5	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha		6	6
6	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha		8	5
7	Hein van Drie	William van Dis	LCR-Yamaha		5	4
8	Frank Wrathall	Phil Spendlove	Seymaz-Yamaha		10	3
9	Theo van Kempen	Geral de Haas	LCR-Yamaha		7	2
10	Amedeo Zini	Carlo Sonaglia	LCR-Yamaha		9	1
11	Mick Barton	Simon Birchall	Windle-Yamaha
12	Martin Kooij	Raimond van den Groep	Kova-Yamaha		15
13	Pascal Faivre	Roger Gloor	Onbekend
14	Hermann Huber	Wolfgang Möckel	LCR-Yamaha
15	Hans Hügli	Karl Paul	Seymaz-Yamaha
16	Jos Modder	Erik De Groot	LCR-Yamaha		14

Top tien eindstand zijspanklasse

Pos.	Coureur	Bakkenist	Merk	Ptn.
1	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Krauser-LCR-Yamaha	98
2	Egbert Streuer	Bernard Schnieders	LCR-Yamaha	72
3	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Krauser-Seymaz-Yamaha	67
4	Alain Michel	Claude Monchaud	Krauser-LCR-Yamaha	57
5	Masato Kumano	Kunio Takeshima	LCR-Yamaha	39
6	Derek Jones	Brian Ayres	LCR-Yamaha	34
7	Frank Wrathall	Phil Spendlove	Seymaz-Yamaha	22
8	Trevor Ireson	Ashley Wooller en Donnie Williams	Ireson-Yamaha	20
9	Theo van Kempen	Geral de Haas	LCR-Yamaha	18
10	Alfred Zurbrügg	Martin Zurbrügg	Seymaz-Yamaha	15