Grand Prix-wegrace der Naties 1988

Wayne Gardner was goed te spreken over de verbeteringen aan zijn Honda NSR 500, maar nog niet helemaal tevreden. Gardner was de snelste, maar de tijden lagen dicht bij elkaar met de eerste zeven binnen een seconde. Didier de Radiguès had inmiddels genoeg vertrouwen in de Yamaha YZR 500 om zijn eigen afstelling te zoeken (in plaats van die van Eddie Lawson te volgen) en reed de tweede trainingstijd. Randy Mamola reed eindelijk weer eens op de Cagiva, waarvan hij zei dat vooral de Pirelli-banden sterk verbeterd waren.

Vanaf de tweede startrij was Eddie Lawson toch als snelste weg en na enkele ronden had hij al een kleine voorsprong op Wayne Gardner, Didier de Radiguès, Kevin Schwantz en Wayne Rainey. Gardner probeerde een tijdje te volgen, maar zijn machine was nog te instabiel en hij moest genoegen nemen met de tweede plaats. Veel spanning was er niet in de race, pas vanaf de zevende plaats was er strijd tussen Randy Mamola, Shunji Yatsushiro, Raymond Roche en Tadahiko Taira. Deze laatste twee maakten een lelijke valpartij mee, maar pas na de finish. Roche brak daarbij een enkel en Taira een hand.

De Yamaha 250cc-rijders hadden nieuwe uitlaten gekregen, maar dat kon niet verhinderen dat Christian Sarron met zijn Honda NSR 250 de snelste tijd reed. De tijd van regerend wereldkampioen Toni Mang viel weer tegen: hij was slechts veertiende. Reinhold Roth kreeg steeds minder last van de herhaalde operaties aan zijn been en reed de vijfde tijd.

Afgezien van een valpartij meteen na de start van de 250cc-race, waarbij Alberto Puig onderuit ging en John Kocinsky, Bruno Casanova, Alain Bronec, Jean-François Baldé, Andreas Preining en Donnie McLeod in zijn val meenam, was er niet veel spanning. Dominique Sarron startte als snelste en bleef tot aan de finish aan de leiding. Sito Pons achterhaalde hem weliswaar, maar kon hem niet passeren en moest hem uiteindelijk laten gaan. Toni Mang (slechte startplaats) en Reinhold Roth (mislukte start) reden een inhaalrace, waarbij Roth nog zesde werd, maar Mang werd slechts tiende, voor Donnie McLeod, die zoals gezegd gevallen was.

De 125cc-klasse kon op zaterdagochtend nog een droge training afwikkelen, maar de tijden lagen ver uit elkaar. Tussen Jorge Martínez en Ezio Gianola zat slechts een halve seconde, maar derde man Fausto Gresini was al meer dan twee seconden langzamer en tiende man Lucio Pietroniro kwam bijna vier seconden tekort.

Ezio Gianola had kopstart, maar zat al snel in een kleine kopgroep met de Derbi-rijders Jorge Martínez en Manuel Herreros. Gedrieën leken ze een fel gevecht om de kop te leveren, maar nadat Gianola en Herreros elkaar een keer geraakt hadden koos Martínez eieren voor zijn geld. Zeven ronden voor het einde ging hij ineens 2,5 seconde per ronde sneller rijden. Gianola raakte in de laatste ronde een keer in het gras, maar kon de achtervolgende groep met Pier Paolo Bianchi, Hans Spaan, Luis Miguel Reyes en Gastone Grassetti nog net voorblijven.

In de 125cc-training waren de verschillen al groot, maar in de 80cc-klasse was het nog veel erger. Jorge Martínez was bijna twee seconden sneller dan Stefan Dörflinger, die op zijn beurt bijna drie seconden sneller was dan Àlex Crivillé. Reiner Koster reed naar de tiende startplaats maar was ruim acht seconden langzamer dan Martínez.

Net als een dag eerder in de 125cc-race deed Jorge Martínez er alles aan om de 80cc-race spannend te laten lijken. Nadat Károly Juhász de kopstart had, verzamelde Martínez zijn team (Manuel Herreros en Àlex Crivillé) om zich heen om de achtervolging in te zetten. Zo leek het erop dat de Derbi ploeg volledig op het podium zou komen, want Stefan Dörflinger had zijn start verknoeid. Na tien ronden sloot Dörflinger echter aan en dat was het moment voor Martínez om geen risico's meer te nemen en er vandoor te gaan. Dörflinger had tijdens zijn inhaalrace de snelste ronde gereden, maar Martínez verbeterde die weer en won met ruim vijf seconden voorsprong.

Zowel HRC als Yamaha hadden in de weken voor de Grand Prix getraind op het circuit van Rijeka. De fabrieks-Honda's waren zelfs eerst naar Japan geweest om wijzigingen aan de remmen door te voeren, de positie van het motorblok te wijzigen en een andere swingarm te monteren. Ze kwamen naar Italië met een duidelijk beter frame, volgens geruchten dat uit 1987. John Kocinksy testte in Rijeka zijn nieuwe Yamaha YZR 250 met een carbonfiber frame, die hij ook in deze race gebruikte.

Voor het eerst sinds het seizoen 1983 werd het circuit goed genoeg bevonden voor een Grand Prix, maar qua veiligheid hield het niet over. De vangrails stonden te dicht op de baan, er waren niet genoeg strobalen, het asfalt was van wisselende kwaliteit (oud en nieuw asfalt) en er lag nog veel rubber van de drie weken eerder gereden Formule 1-race, wat vooral in de natte trainingsdagen een probleem was. Tijdens de trainingen vielen Kees Besseling, Paolo Casoli, Pierfrancesco Chili, Àlex Crivillé, Jos van Dongen, Stefan Dörflinger, Ron Haslam, Eddie Lawson, Niall Mackenzie, Ian McConnachie, Peter Öttl, Didier de Radiguès (2x), Jean-Philippe Ruggia, Dominique Sarron en Hisashi Unemoto.

Bruno Casanova was het seizoen begonnen met het "oude" Rotax-blok, een paralleltwin, maar werd nu volwaardig fabrieksrijder voor Aprilia met de nieuwe Rotax-V-twin.

Wayne Gardner had zich bij de wedstrijdarts gemeld met een wat gezwollen voet na een trainingsongeval in Rijeka, waarvoor een extra verstevigde laars was gemaakt. Als de dokter had geweten wat er werkelijk aan de hand was had hij waarschijnlijk geen toestemming gegeven om te starten. Dr. Costa had al eerder vijf botbreuken in Gardner's voet geconstateerd, maar begeleidde hem het hele weekend. Ook had Gardner zich ervan verzekerd dat er geen blijvende schade aan zijn voet zou optreden. Claudio Costa's nieuwe Clinica mobile werd in Imola geopend. Aanvankelijk was de mobiele kliniek opgezet met geld van helmenfabrikant AGV, maar nu had Costa een derde hypotheek op zijn huis moeten nemen om de zaak te bekostigen. Wayne Gardner bracht in elk geval zijn prijzengeld van omgerekend ongeveer 7.500 Euro na de race naar de kliniek.

Achteraf bleken er een flink aantal coureurs voor kortere of langere tijd te zijn uitgeschakeld door hun opgelopen blessures. Dat gold voor Loris Reggiani, Raymond Roche, Fausto Gresini en Tadahiko Taira.