Grand Prix-wegrace van San Marino 1985

Zonder Freddie Spencer was er wat meer spanning in de training. Eddie Lawson was de snelste, maar de eerste vijf rijders reden onder het oude ronderecord. Franco Uncini stond met de HB-Gallina-Suzuki op de tiende startplaats en dat was zijn beste resultaat van het jaar.

Bij afwezigheid van Freddie Spencer was in Misano Eddie Lawson oppermachtig. Hij had de snelste start, reed een nieuw ronderecord en won de race met bijna achttien seconden voorsprong. Achter hem vochten Wayne Gardner en Randy Mamola om de tweede plaats, die naar Gardner ging toen Mamola eieren voor zijn geld koos en zich richtte op de verdediging tegen de opkomende Raymond Roche. Roche was zijn landgenoot Christian Sarron voorbijgegaan. Sarron, vermoeid door de hitte, probeerde Roche terug te pakken, maar viel daarbij en werd met een shock naar de mobiele kliniek gebracht. Voor het eerst in het seizoen kwamen twee Cagiva's aan de start. Marco Lucchinelli zorgde voor wat blijdschap bij het publiek toen hij in een achtervolgende groep de leiding nam en op de zesde plaats reed, maar hij moest stoppen toen een van zijn uitlaten afbrak. Teamgenoot Virginio Ferrari, voor het eerst in dit seizoen aan de start, was toen al gestopt met ontstekingsproblemen.

Carlos Lavado had zijn nieuwe V2-Yamaha YZR 250 weer moeten inleveren, maar met de Yamaha TZ 250 was hij desalniettemin de snelste in de training. Fausto Ricci deed het thuis erg goed met een tweede startplaats, terwijl Toni Mang slechts achtste was, mede dankzij een vastloper tijdens de training. Loris Reggiani was hersteld van zijn blessure en kreeg van Aprilia steun van een nieuwe teamgenoot: Massimo Broccoli.

Fausto Ricci startte in Misano het snelste, maar in de tweede ronde nam Carlos Lavado de leiding van hem over. Ricci kreeg het moeilijk met Jean-Michel Mattioli met zijn privé-Yamaha. Ook Toni Mang en Manfred Herweh kregen aansluiting terwijl ook Loris Reggiani snel naar de kopgroep toereed. Mang nam de tweede plaats over van Ricci, die schakelproblemen had en Reggiani wist zelfs nog door te stomen naar de derde plaats op het podium.

Pier Paolo Bianchi reed de derde trainingstijd in Misano, terwijl zijn concurrent Fausto Gresini de snelste was. Er kwam echter een nieuwe kaper op de kust: Maurizio Vitali, die met de 250cc-Garelli een teleurstellend seizoen had gereden, had nog een MBA-productieracer in de schuur staan en besloot daarmee deel te nemen aan deze Grand Prix. Hij zette de tweede trainingstijd. Hij verklaarde echter dat hij zich niet zou gaan bemoeien met de strijd om de wereldtitel. Daarin ging Bianchi aan de leiding. Als Gresini de race won, moest Bianchi echter wel ten minste tweede worden.

Het was voor het publiek misschien leuker geweest om de spannendste race tot het laatst te bewaren, maar het was nu eenmaal niet zo gepland: de 125cc-race opende het programma in Misano. Pier Paolo Bianchi, leider in het wereldkampioenschap, wilde het echter niet te spannend maken, want hij nam meteen de leiding voor Fausto Gresini, Ezio Gianola, Maurizio Vitali en Pierfrancesco Chili. Chili viel echter in de tweede ronde, terwijl Gresini de leiding nam, wegliep van de rest en de race eenvoudig won. Vitali had beloofd zich niet met de titelstrijd te bemoeien, maar hij was voor de 250cc-klasse in dienst van Garelli en maakte het Bianchi zo moeilijk mogelijk. Bianchi maakte een foutje, maar reed het gat weer dicht en nam de tweede plaats in. Op dat moment was dat genoeg om wereldkampioen te worden, maar vijf ronden voor het einde ging zijn MBA op één cilinder lopen en parkeerde hij in de pit. Gianola werd tweede, nadat hij in de laatste bocht Vitali nog geraakt had. Het verschil tussen deze twee was dan ook slechts 0,02 seconde. De overinning én de wereldtitel gingen naar Fausto Gresini.

In de 80cc-klasse keerde Hans Spaan terug, nadat hij bijna het hele seizoen gemist had door een gebroken heup, opgelopen in de training van de GP des Nations. Spaan reed meteen de vijfde trainingstijd en was daarmee de snelste HuVo-coureur. Paul Rimmelzwaan beschadigde zijn Harmsen zo ernstig dat hij niet zou kunnen starten. Hij werd geholpen door Henk van Kessel. Die had de beschikking over de door John Bestebreurtje getunde Krauser van de geblesseerde Bertus Grinwis. Daarom gaf hij zijn eigen HuVo-Casal aan Rimmelzwaan. Die stelde niet teleur, hij stond op de veertiende startplaats en was daarmee sneller dan Van Kessel zelf.

Hans Spaan kwam voor het eerst aan de start sinds hij in mei een heup had gebroken, maar hij startte slecht ondanks zijn vijfde startplaats. Aan de leiding ging het tussen Jorge Martínez en Ian McConnachie, terwijl Stefan Dörflinger genoegen nam met de derde plaats. Daarachter werd gestreden door Gerd Kafka en Manuel Herreros, die de derde plaats van Kafka in het wereldkampioenschap nog kon overnemen. Zij werden echter allebei door Spaan ingehaald. Even leek het erop dat Herreros inderdaad voor Kafka zou finishen, maar hij maakte een schakelfout en moest genoegen nemen met de zesde plaats. Op die manier verspeelde Derbi twee belangrijke doelen: de derde plaats voor Herreros in het wereldkampioenschap en de constructeurstitel, die naar Krauser ging. Daarom had McConnachie voor deze race een fabrieks-Krauser gekregen.

Omdat Cagiva nu eindelijk weleens goed voor de dag wilde komen had men Kenny Roberts twee dagen op het circuit van Misano laten testen. Roberts reed er behoorlijke tijden mee, maar toen fabrieksrijder Marco Lucchinelli aan de beurt was, reed die een seconde langzamer en dat was veel op een baantje van minder dan 3½ km lengte. Er waren nu ook twee machines klaar, zodat ook Virginio Ferrari voor het eerst in het seizoen aan de start kon komen.

Roberto Gallina had kort voor het einde van het seizoen vernomen dat Suzuki haar nieuwe 500cc-racer op zijn vroegst halverwege het seizoen 1986 klaar zou hebben. Dat was een groot probleem, want met de huidige machines konden Franco Uncini en Sito Pons absoluut niet meekomen. Bovendien was Gallina bang dat hij sponsor HB zou verliezen. Het plan was nu om als adviseur bij Cagiva in dienst te treden, zo mogelijk met meenemen van HB als sponsor en Uncini als rijder.

Maurizio Vitali was eigenlijk fabriekscoureur voor Garelli in de 250cc-klasse. Vitali haalde zijn privé-MBA uit de schuur om in de 125cc-race te starten, maar beloofde tijdens de trainingen dat hij zich niet met de titelstrijd zou bemoeien. Die ging tussen de Garelli van Fausto Gresini en de fabrieks-MBA van Pier Paolo Bianchi. De productieracer van Vitali bleek echter bijzonder snel. Hij was dan ook onder handen genomen door enkele technici van Garelli, die daarover grapten: "We hebben in twee dagen het vermogen gevonden waar MBA al twee jaar naar zoekt." Jan Thiel had zich persoonlijk met de MBA bemoeid en er zelfs twee Garelli-cilinders op gemonteerd. Vitali bemoeide zich wel degelijk met de strijd om de tweede plaats, die Bianchi moest halen om wereldkampioen te worden.

Randy Mamola maakte een hachelijk moment mee tijdens de trainingen, toen in een bocht zijn achterwiel wegbrak. Door de highsider werd Mamola bovenop zijn stroomlijnkuip geworpen, maar hij viel terug, half naast zijn motorfiets. Met twee benen rechts van de machine reed hij echter door en hij hield de machine - in de berm weliswaar - overeind.