Giacomo Agostini

Giacomo begon zijn motorcarrière met heuvelklim-wedstrijden, onder andere op een 175 cc Moto Morini, maar kreeg in 1964 een contract aangeboden bij het raceteam van Moto Morini, waar hij Tarquinio Provini verving. Zijn prestaties trokken echter de aandacht van graaf Domenico Agusta, eigenaar van MV Agusta, en al in 1965 reed "Ago" zowel in de 350- als de 500cc-klasse op deze motoren. Hij werd er de leerling van de grote Mike Hailwood. Agostini beschouwt hem nog steeds als de beste coureur aller tijden. Hailwood, die op de MV Agusta in 1965 wereldkampioen in de 350- en 500cc-klasse was geworden, vertrok echter in 1966 naar Honda, wat voor Agostini de weg vrij maakte om de wereldtitel in de 500cc-klasse binnen te slepen. Dit kwam deels ook omdat Hailwood met de 500 cc Honda RC 181 geen vuist kon maken. In de 350cc-klasse reed Hailwood met de Honda RC 165 zescilinder en werd er wereldkampioen mee. Ook in 1967 werd Giacomo Agostini wereldkampioen in de 500cc-klasse met MV Agusta 500 3C. In 1968 stopte Honda plotseling met motorraces, terwijl Mike Hailwood al een contract had. Dat verbood hem deel te nemen aan grand prix-wedstrijden, waardoor Agostini zowel in de 350- als in de 500cc-klasse wereldkampioen werd met MV Agusta. In de vier daarop volgende jaren werd Agostini wederom wereldkampioen. In 1973 kon Giacomo Agostini de 350cc-wereldtitel nog veroveren, maar de 500cc-titel moest hij overlaten aan zijn teamgenoot Phil Read, met wie hij op enigszins gespannen voet stond.

Giacomo Agostini zag het einde van de viertaktmotoren (waaronder die van MV Agusta) naderen en koos in 1974 voor de Yamaha tweetakten. De teammanager van Yamaha had hem al enkele jaren eerder benaderd, maar toen vond Ago het nog te vroeg. In 1974 ging het dus door, mede omdat Yamaha-coryfee Jarno Saarinen in 1973 op het circuit van Monza was verongelukt. Agostini stelde Yamaha niet teleur: hij werd meteen met de 350 cc-Yamaha wereldkampioen. Read pakte voor de laatste keer een wereldtitel met de 500 cc-MV Agusta. In 1975 reed Agostini uitsluitend op de 500 cc Yamaha TZ 500, en werd er wereldkampioen mee.

Intussen was een nieuwe generatie coureurs opgestaan, zoals Barry Sheene. Ook waren de Yamaha's niet meer de enige tweetakten in de zwaardere klassen: ook Suzuki had een sterk ijzer in het vuur: de RG 500. Sheene werd er wereldkampioen mee, terwijl Yamaha de jonge Amerikaan Kenny Roberts rekruteerde. Agostini ging terug naar MV Agusta, maar won slechts twee wedstrijden: in Assen en op de Nurburgring. De dagen van de viertaktmotoren waren geteld, en officieel beëindigde Giacomo Agostini zijn carrière in 1977, nadat hij ook nog enkele wedstrijden op een Suzuki gereden had..

Tussen 1978 en 1980 reed Agostini, net als andere motorcoureurs als John Surtees en Mike Hailwood, in "single seater" auto's. Hij kwam uit voor in de Europese Formule 2 met een Chevron-B42 BMW, maar kwalificeerde zich in 1978 maar vier keer voor de race. Teleurgesteld stapte hij over naar de British Aurora Formula 1 competitie, waar hij met een eigen team en een Williams FW06-1 deelnam. In 1979 en 1980 kwam hij in deze klasse vier keer op het podium, maar hij besloot zijn auto-carrière eind 1980 te beëindigen. In 1981 bleef het stil rond Agostini, mede omdat de British Aurora Formula 1 stopte, maar in 1982 kwam hij terug met een eigen motorteam in de 500cc-klasse: Team Yamaha Marlboro Agostini. Als teammanager werd hij weer succesvol, met goede rijders als Kenny Roberts, Freddie Spencer en Eddie Lawson.