Grand Prix-wegrace van België 1988

Voor de derde achtereenvolgende keer trainde Christian Sarron als snelste, volgens Wayne Gardner omdat hij veel risico's durfde en kon nemen. Sarron had immers geen kans meer op de wereldtitel. Gardner zelf ging in de trainingen nog niet voluit en werd slechts vijfde, achter Eddie Lawson, Wayne Rainey en Kevin Schwantz. Kevin Magee kwam zo hard ten val dat hij de race moest missen. Randy Mamola kwalificeerde zich als vijftiende omdat de snelste tijden op een droge baan werden gereden, maar op de natte baan was hij de snelste.

Christian Sarron wilde niet van poleposition starten, omdat hij het gedrang bij het ingaan van Eau Rouge vreesde en omdat hij veel momentum wilde behouden richting Les Combes. Hij koos voor een positie in het midden van de eerste startrij. Poleposition kwam terecht bij Wayne Rainey, met naast hem Eddie Lawson, Christian Sarron, Kevin Schwantz en tenslotte aan de rechterkant Wayne Gardner. Gardner had de beste start, terwijl Sarron heel slecht weg was. Desondanks reed Sarron in de tweede ronde naar Gardner toe en samen liepen ze ver weg van Lawson, die weer een grote voorsprong opbouwde op Didier de Radiguès, Wayne Rainey, Kevin Schwantz en Randy Mamola. Schwantz had achter een intermediate gestoken waardoor hij in de eerste (natte) helft van de race tijd verloor. Mamola passeerde de ene concurrent na de andere en kwam in de tiende ronde op de vierde plaats, ver achter Lawson. In die ronde, toen er al een droog spoor was ontstaan, raakte Sarron de witte kantlijn waardoor zijn voorwiel wegschoof. De opdrogende baan gaf Schwantz de kans weer aan te sluiten bij de achtervolgende groep en zich zelfs naar voren te vechten. Hij naderde Mamola tot vier seconden, maar kwam toen ook ten val. Zo waren de top drie eigenlijk niet bedreigd. Voor de populaire Mamola werd bij het podium het hardst geapplaudisseerd en hij had ook wat te vieren want hij had de eerste podiumplaats voor Cagiva gescoord.

Zoals verwacht waren de fabrieks-Honda's sterk op het snelle circuit van Spa-Francorchamps, maar Juan Garriga wist zich met zijn Yamaha YZR 250 als derde te kwalificeren achter Jacques Cornu en Dominique Sarron. De Yamaha TZ 250 van Manfred Herweh liep nog harder dan de fabrieks-YZR 250 en hij stond op de zesde startplaats.

De 250cc-race verliep chaotisch en zou uiteindelijk in twee manches verreden worden.

Men startte op een droge baan en er ontstond een kopgroep met Juan Garriga, Sito Pons, Dominique Sarron en Jacques Cornu. In de vierde ronde schoof Martin Wimmer bij Blanchimont onderuit. Zijn machine raakte de vangrail en stuiterde terug op de baan, voor de wielen van Loris Reggiani, die daardoor ook zwaar ten val kwam. De race werd stilgelegd om hulpverleners en ambulances de gelegenheid te geven de gewonden te verzorgen en om de marshals de tijd te geven de brokstukken van de baan te verwijderen.

Na de herstart kon Juan Garriga niet meer met de kopgroep meekomen omdat zijn Yamaha met ontstekingsproblemen kampte. De kopgroep bestond aanvankelijk uit Toni Mang, Patrick Pons, Jacques Cornu en Reinhold Roth en werd aangevuld met de sterk rijdende Masahiro Shimizu, die in de zevende ronde ten val kwam. Sarron was in de vierde ronde al gevallen. Uiteindelijk konden Sito Pons en Toni Mang vechten om de overwinning omdat Cornu en Roth moesten lossen. Toch werd Cornu in de totaaltijd over twee manches als tweede geklasseerd voor Toni Mang.

Hoewel de tweede trainingstijd van Hans Spaan opmerkelijk was, ging de meeste eer naar Àlex Crivillé, die als vervanger van Manuel Herreros debuteerde in de 125cc-klasse en de vierde tijd reed. Ook Domenico Brigaglia maakte indruk door de derde tijd te rijden met zijn Gazzaniga-Rotax. Teleurstellend waren de prestaties van August Auinger en Fausto Gresini. Auinger was door MBA ingehuurd om de 125cc-race te rijden, maar wist zich niet te kwalificeren. Gresini was nog steeds aan het experimenteren met frames voor zijn Garelli. Hij wisselde het fabrieksframe af met het eerder gebruikte Honda RS 125-frame, maar kwam twaalf seconden tekort op de snelste tijd van Jorge Martínez.

Ook de 125cc-race werd in twee manches verreden, niet vanwege een ongeval, maar vanwege de regen.

De 125cc-race startte op een droge baan en iedereen stond op slicks. Er ontstond een kopgroep met Jorge Martínez, Ezio Gianola, Hans Spaan en Àlex Crivillé, die al snel werd aangevuld met Domenico Brigaglia en Gerhard Waibel. In de vierde ronde begon het te regenen en de coureurs besloten zelf de race te staken, nadat Stefan Prein en Thierry Feuz al gevallen waren. Gianola was na de derde ronde doorgekomen met een voorsprong van 0,24 seconde op Martínez.

Na een half uur pauze ging men opnieuw van start, waarbij een aantal coureurs kozen voor regenbanden voor en achter en anderen (waaronder Gianola en Martínez) voor een intermediate-achterband. Martínez had nu tien ronden om een kwart seconde te winnen op Gianola en deze twee streden samen om de leiding. Hans Spaan vocht met Julián Miralles om de derde plaats, maar moest Miralles laten gaan toen de baan begon op te drogen en de Michelin-banden van Miralles dit beter aankonden dan de Dunlops van Spaan. Martínez won vlak voor Gianola, maar het was genoeg om 0,44 seconde over te houden. Hoewel Spaan slechts vierde werd verstevigde hij zijn derde positie in het wereldkampioenschap omdat concurrent Gastone Grassetti slechts vijfde werd.

Egbert Streuer en Bernard Schnieders bezetten lang de eerste plaats in de trainingen, maar in de laatste sessie bleken Rolf Biland en Kurt Waltisperg net iets sneller. Ondanks de lengte van het circuit lagen de tijden erg dicht bij elkaar en dat gaf hoop op een spannende race.

Egbert Streuer had weliswaar de snelste start, maar bij het aanremmen van Les Combes stelde Rolf Biland al orde op zaken en bij de eerste doorkomst had hij al enkele seconden voorsprong op Streuer die onder druk stond van Steve Webster. Ver achter Webster vochten de gebroeders Egloff, Alain Michel en de gebroeders Zurbrügg om de vierde plaats. Iedereen stond op slicks en toen het begon te regenen werd het rijden steeds moeilijker. Dat belette Webster een tijdje om Streuer aan te vallen, waar hij moest van de droge lijn afwijken en kreeg last van aquaplaning. Toch lukte het bij Fagnes en Streuer verloor steeds meer terrein. Bij La Source maakte Webster echter een pirouette, waardoor Streuer weer op de tweede plaats terecht kwam. Een ronde later overkwam Biland precies hetzelfde als Webster, maar hij had al zo'n grote voorsprong dat hij nipt eerste bleef. Streuer zat nu echter wel weer in zijn slipstream. De baan werd echter weer droger en Webster wist Streuer toch weer naar de derde plaats te verwijzen. Even later viel Streuer stil door een gescheurde cilinderkop en was het pleit beslecht. Biland won met dertien seconden voorsprong op Webster en meer dan een minuut op Derek Jones. Die had zijn derde plaats ook te danken aan een spin, dit keer van Alain Michel, die ook in La Source in de rondte ging.

Donnie McLeod reed in de 500cc-race als stand-in voor de acteur Alex McArthur, de "good guy" in de film Race for Glory. Zijn machine was wit/rood gespoten en hij speelde de held van de film, Cody Gifford. Mike Baldwin was uit de Verenigde Staten overgevlogen om de rol van de "bad guy" Klaus Kroeter te spelen. Hij had dan ook een zwarte raceoverall en een zwart/rood gespoten motorfiets. Ze namen beide gewoon deel aan de race, die (in de film) werd gewonnen door Kroeter (Baldwin) terwijl Gifford (McLeod) vierde werd. Daar was wel wat knip- en plakwerk voor nodig, want in werkelijkheid werden ze allebei op een ronde gereden door Wayne Gardner.

Voormalig GP-rijder Barry Sheene was al enkele jaren co-commentator voor de BBC. Hij deed verslag samen met Barry Nutley en ze hadden het kennelijk al gehad over de organistie. Sheene constateerde bij de finish van de 500cc-race dat zijn monitor nog twee ronden aangaf, maar hij zei: "Nou ja, ik heb je al verteld dat de Belgen niets goed doen waar het de organisatie van een Grand Prix betreft".