Grand Prix-wegrace van Brazilië 1989

Pos	Coureur	Merk	Ptn	${\displaystyle \Delta }$	Overwinningen
1	Eddie Lawson	Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda	211	-	4
2	Wayne Rainey	Roberts-Lucky Strike-Yamaha	195,5	-15,5	3

In de 250cc-klasse was Sito Pons al wereldkampioen, maar de tweede plaats was nog onbeslist. Reinhold Roth en Jacques Cornu hadden beiden 180 punten en als dat zo zou blijven zou Roth dankzij twee overwinningen tweede in het kampioenschap worden. Dat was onwaarschijnlijk en het ging er voor beide rijders dus om dat ze minstens één punt meer scoorden dan de concurrent.

Wayne Rainey was de snelste in de training, voor Kevin Schwantz die twee keer viel. Wayne Gardner, die in de training in Tsjecho-Slowakije een voet gekneusd had, was teruggekomen op zijn besluit om rust te nemen en reed de zesde tijd. Hoewel Dominique Sarron weer terug was, mocht zijn tijdelijke vervanger Adrien Morillas met de tweede ELF-ROC-HRC-Honda trainen en hij plaatste zich als veertiende.

Al in de eerste ronde scheidden drie man zich af van de rest van het veld: op kop Eddie Lawson, daarachter Wayne Rainey en Kevin Schwantz. Halverwege de race, toen de eerste achterblijvers gepasseerd werden, was al duidelijk te zien dat de banden het moeilijk kregen. Alle drie hadden ze last van uitbrekende achterwielen en het was opmerkelijk dat Lawson, die aan de elfde plaats genoeg had om de wereldtitel binnen te slepen, zich met de strijd bleef bemoeien. Rainey kon dat niet, zijn Dunlop banden gaven het op en hij moest Lawson en Schwantz laten gaan. Daarmee was zijn kans op de titel ook verkeken. Na 22 ronden nam Schwantz de leiding over. De titel van Lawson kwam toch nog even in gevaar toen achterblijver Vincenzo Cascino vlak voor hem viel. Had Cascino dat een seconde eerder gedaan dan had Lawson hem niet meer kunnen ontwijken en was Rainey tweede en wereldkampioen geworden. Het liep echter goed af voor Lawson.

Uitslag 500cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten 1 Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 46"44'39 2 20 2 Eddie Lawson Kanemoto Racing-Rothmans-HRC-Honda 46"46'09 3 17 3 Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 46"55'60 1 15 4 Mick Doohan Rothmans-HRC-Honda 47"03'51 8 13 5 Ron Haslam Pepsi-Suzuki 47"08'64 5 11 6 Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 47"17'81 4 10 7 Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 47"18'02 6 9 8 Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 47"23'00 7 8 9 Niall Mackenzie Agostini-Marlboro-Yamaha 47"51'03 12 7 10 Adrien Morillas ELF-ROC-HRC-Honda 47"54'40 14 6 11 Randy Mamola Cagiva Corse 47"56'04 13 5 12 Rob McElnea Cabin-HRC-Honda 47"56'82 11 4 13 Alessandro Valesi Iberna-Yamaha +1 ronde 15 3 14 Simon Buckmaster Team Katayama-Honda +1 ronde 17 2 15 Juan López Mella Xunta-Honda +2 ronden 16 1 16 Fernando González De Nicolás Club Cross Pozuelo-Honda +3 ronden 20 17 Niggi Schmassmann Technotron-Honda +3 ronden 18 Niet gefinished Coureur Merk Oorzaak Grid Vincenzo Cascino Nolan-Suzuki Val 19 Dominique Sarron ELF-ROC-HRC-Honda Val 10 Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda Bandenproblemen 9 Niet gestart Coureur Merk Oorzaak Grid Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha 21 Niet gekwalificeerd Coureur Merk Peter Graves Honda

Niet deelgenomen Coureur Merk Oorzaak Sepp Doppler Honda Michael Dowson Yamaha Bruno Kneubühler Römer-Honda Alois Meyer Rallye Sport-Honda Ernst Gschwender Suzuki Deutschland Michael Rudroff Rallye Sport-Honda Thierry Crine Konica Minolta-Suzuki [1] Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda Eddie Laycock Millar-Honda Alberto Rota Agostini-Marlboro-Yamaha Fabio Biliotti Team Katayama-Honda Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha Massimo Broccoli Cagiva Corse Romolo Balbi Honda Kunio Machii Nescafé-Yamaha [2] Norihiko Fujiwara Tech 21-Yamaha [3] Shin’ichi Itō Seed-HRC-Honda [2] Shunji Yatsushiro Pentax-HRC-Honda [2] Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[4] Andreas Leuthe Librenti-Suzuki Cees Doorakkers Honda Peter Lindén Flygvapnet-Eurovan Germany-Honda Bubba Shobert Cabin-HRC-Honda USA Gewond[5] Fred Merkel Gallina-HB-HRC-Honda Freddie Spencer Agostini-Marlboro-Yamaha Ontslagen John Kocinski Roberts-Yamaha [6]

Loris Reggiani had nog geen indruk kunnen maken met zijn Honda, met als beste resultaat een vijfde plaats in de Britse Grand Prix, maar nu reed hij de snelste trainingstijd. De Honda's domineerden de trainingen opnieuw, met als enige vreemde eend in de bijt Luca Cadalora met een Yamaha. Cadalora had opnieuw gepast voor een kans om op de Yamaha YZR 500 van de ontslagen Freddie Spencer te rijden. De aandacht ging vooral uit naar Jacques Cornu en Reinhold Roth, die om de tweede plaats in het WK vochten. Cornu trainde 0,1 seconde sneller dan Roth.

In het begin bestond de kopgroep uit Reinhold Roth, Masahiro Shimizu, Carlos Cardús, Luca Cadalora en Loris Reggiani, terwijl Sito Pons een slecht start had gehad. Op het moment dat Pons nam Cadalora de leiding. Het gevecht tussen Roth en Jacques Cornu kwam er niet, omdat Cornu's Dunlops het niet aankonden en hij terugzakte naar de negende plaats. Cadalora won de race voor Shimizu en Reggiani, die zijn eerste podiumplaats voor Honda boekte. Roth werd slechts zesde, maar dat was genoeg om de tweede plaats in het WK te grijpen ten kosten van Cornu. Carlos Lavado werd zevende, op zich niet indrukwekkend voor een oud-wereldkampioen, maar hij moest het doen met de Yamaha TZ 250-productieracer van de geblesseerde Fabio Barchitta.

Uitslag 250cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten 1 Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 40"46'14 4 20 2 Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 40"46'38 9 17 3 Loris Reggiani HB-HRC-Honda 40"46'94 1 15 4 Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 40"47'50 5 13 5 Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 40"53'94 2 11 6 Reinhold Roth HB-Shoei-HRC-Honda 40"59'10 6 10 7 Carlos Lavado Rudy Project-Aprilia-Rotax 41"06'75 8 9 8 Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 41"07'14 7 8 9 Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 41"07'55 3 7 10 Alex Barros McDonald's-Venemotos-Yamaha 41"24'18 16 6 11 Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 41"24'35 10 5 12 Gary Cowan Docshop-Yamaha 41"40'33 12 4 13 Jochen Schmid Honda 41"40'54 20 3 14 Luis Lavado Yamaha 41"41'16 19 2 15 Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 41"43'11 13 1 16 Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 41"49'35 15 17 Alain Bronec Aprilia-Rotax 42"03'34 22 18 Renzo Colleoni Aprilia-Rotax 42"03'58 18 19 Miguel Gonzales Yamaha +1 ronde 23 20 José Barresi Yamaha +1 ronde 21 21 Jean-François Baldé Yamaha +1 ronde 24 22 Eduardo Aleman Yamaha +2 ronden 25 23 Francisco Incorvaia Yamaha +3 ronden 26 Niet gefinished Coureur Merk Oorzaak Grid Ricardo Blanco Yamaha 28 Eduardo Amen Yamaha 27 Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha 14 Didier de Radiguès Aprilia-Rotax 11 Paolo Casoli Pileri-AGV-Honda 17

Niet deelgenomen Coureur Merk Oorzaak Andreas Preining Aprilia-Rotax August Auinger Project Consult-Yamaha Daryl Beattie Honda Hans Becker Yamaha Blessure[7] Manfred Herweh Yamaha Daniel Amatriaín Team Katayama-Ducados-HRC-Honda Adrien Morillas Yamaha [8] Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha Blessure[9] Kevin Mitchell Yamaha Alberto Rota FMI-Aprilia-Rotax Fausto Ricci FMI-Aprilia-Rotax Marcellino Lucchi Aprilia-Rotax Maurizio Vitali Honda Stefano Caracchi Honda Junya Arai Honda [2] Tadayuki Okada Cabin-HRC-Honda [2] Toshihiko Honma Yamaha [10] Toshinobu Shiomori Yamaha [2] Patrick van den Goorbergh Docshop-Yamaha Wilco Zeelenberg Samson-Sharp-HRC-Honda Jim Filice HRC-Honda [11] John Kocinski Roberts-Yamaha [12] Top tien eindstand 250cc-klasse Pos. Coureur Team/merk Punten 1 Sito Pons Campsa-JJ Cobas-HRC-Honda 262 2 Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda/ HB-Shoei-HRC-Honda 190 3 Jacques Cornu Lucky Strike-ELF-HRC-Honda 187 4 Carlos Cardús Repsol-HRC-Honda España 166 5 Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 127 6 Masahiro Shimizu Ajinomoto-HRC-Honda 116 7 Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 110 8 Juan Garriga Nieto-Ducados-Repsol-Yamaha 98 9 Helmut Bradl HB-Römer-HRC-Honda 88 10 Martin Wimmer Hein Gericke-Aprilia-Rotax 62

Met de hoge temperaturen in Goiânia vielen de banden van Dunlop en Pirelli definitief door de mand. Wayne Rainey, Kevin Magee en Jacques Cornu (Dunlop) moesten allemaal halverwege de race hun concurrenten met Michelin's laten gaan en Pierfrancesco Chili (Pirelli) besloot zelfs zijn race te staken. Overstappen naar Michelin in 1990 was nog niet zo eenvoudig, want nieuw klanten kregen daar altijd tweede keus banden. Het was voor de teams van Lucky Strike en Gallina dus nog maar de vraag wat verstandiger was.

Privérijders hadden het allemaal moeilijk omdat zowel Honda (Honda RS 500) als Suzuki (Suzuki RG 500) al halverwege de jaren tachtig waren gestopt met de productie van "klantenmotoren". De Brit Peter Graves zag zijn kans schoon in Brazilië, dat voor de meeste van zijn collega's te duur was. Daar kon hij zich eindelijk eens kwalificeren, wat hem met de normale concurrentie nooit zou lukken. Mike Trimby (IRTA) had Graves al eerder afgeraden om naar Brazilië te gaan en verwachtte dat Bill Smith, de voorzitter van de Britse Auto-Cycle Union, hem niet van een startbewijs zou voorzien. Dat gebeurde echter wel, waardoor er een conflict ontstond tussen Trimby en Jo Zegwaard, de vertegenwoordiger van de FIM. Ook de coureurs bemoeiden zich ermee. Zij tekenden een petitie waarin stond dat ze vonden dat een rijdende chicage als Graves niet aan een Grand Prix zou moeten kunnen deelnemen. Graves kwalificeerde zich echter niet, waardoor dat gevaar geweken was. Na de race was de kersverse wereldkampioen Eddie Lawson niet alleen maar blij: hij was woedend op de Chileen Vincenzo Cascino, die op een ronde werd gereden maar vlak voor Laswon viel. Lawson kon hem nog net ontwijken, maar als dat niet gelukt was, was de wereldtitel naar Wayne Rainey gegaan.