Vlaamse sportgeschiedenis

De succesvolste Vlaamse sprintster is zonder enige twijfel Kim Gevaert. Haar succes nam een hoge vlucht met winst op het WK indoor van 2004, waar ze vice-wereldkampioene werd op de 60 meter. In datzelfde jaar werd ze tweemaal zesde op de Olympische Zomerspelen 2004 in de disciplines 200 meter en 4 x 100 meter estafette. In 2006 voegt ze hier een bronzen medaille van het WK Indoor (60 meter) en twee gouden van het EK Indoor (100 en 200 m) aan toe. Een jaar later verlengt ze haar Europese titel en behaalt ze een bronzen medaille op de 4 x 100 meter estafette samen met Olivia Borlée, Hanna Mariën en Élodie Ouédraogo. Een jaar later volgt van dit viertal een nog knappere prestatie met zilver op de Olympische Zomerspelen 2008. Acht jaar na datum werd het staal van de Russische atlete Joelia Tsjermotsjanskaja positief bevonden wat tot een diskwalificatie van de Russische 4 × 100 meter ploeg leidde. Zo behaalden de vier Belgische meisjes alsnog een gouden olympische medaille.

Een andere zeer succesvolle Vlaamse sprinter was Fons Brydenbach, tweevoudig Europees kampioen indoor en voormalig houder van het indoorwereldrecord op de 400 meter. Hij behaalde een vierde plaats op de Olympische Zomerspelen 1976 en een vijfde op de Olympische Zomerspelen 1980.

Andere knappe prestatie werden er geleverd door Patrick Stevens die de finale bereikte van de 200 meter tijdens de Olympische Zomerspelen 1996 (als enige blanke) en een bronzen plak veroverde in dezelfde discipline op het EK 1994 en Eline Berings die goud behaalde op het EK 2009 in de discipline 60 meter horden.

De beste prestatie op de lange afstand werd gepresteerd door Gaston Roelants die olympisch kampioen werd op de 3000 meter steeple op de zomerspelen van 1964. Twee jaar eerder was hij in dezelfde discipline reeds Europees kampioen geworden. In het veldlopen ten slotte won hij twee medailles op het EK marathon (zilver in 1969 en brons in 1974). Ten slotte won hij ook nog eenmaal brons op het EK 3000 meter steeple in 1966 en liep hij tweemaal een wereldrecord (1966 en 1972, beide op de 20 km).

De Brusselaar Ivo Van Damme maakte faam op de middellange afstand en wordt algemeen beschouwd als een van beste Vlaamse atleten uit de Vlaamse sportgeschiedenis genoemd. Hij was voornamelijk gespecialiseerd in de 800, 1500 en 3000 meter, maar werd enkel Europees indoorkampioen op de 800 meter (1976), daarnaast behaalde hij twee zilveren medailles op de Olympische Zomerspelen 1976 in de disciplines 800 en 1500 meter. Datzelfde jaar verongelukte hij in een autoaccident nabij Orange. Naar aanleiding hiervan wordt er sinds toen elk jaar de Memorial Van Damme georganiseerd in het Heyzelstadion te Brussel.

Ook tijdgenoot Karel Lismont wordt tot de Vlaamse groten van de atletiek gerekend. Zijn eerste grote prijs won hij in 1971, toen hij in Helsinki Europees kampioen werd op de marathon. Tweemaal won hij een medaille op de Olympische Spelen in de discipline marathon, met name in 1972 zilver en '76 brons. Daarnaast behaalde hij ook nog tweemaal brons op een EK (EK's marathon van 1978 en Europees kampioenschap marathon 1982|1982) en en eenmaal op een WK (WK Veldlopen 1974) en won hij de Route du Vin in 1985.

Een vierde grote naam op de lange afstand is die van Miel Puttemans. Deze is maar liefst op 7 disciplines voormalig wereldrecordhouder. Met name op de 2000, 3000, 5000 en 10.000 m en op de 2, 3 en 6 mijl. Hij werd tweemaal Europees kampioen Indoor op de 3000 meter en won hij een zilveren medaille op de Olympische Zomerspelen 1972 in de discipline 10.000 meter.

Bij de vrouwen is Veerle Dejaeghere een bekend loopster. Haar beste prestatie is een vijfde plaats op het EK 3000 meter steeple en twee twaalfde plaatsen op de EK's Veldlopen van 2004 en 2005.

Tia Hellebaut veroverde in 2008 op de Olympische Spelen in Peking de olympische titel hoogspringen. Tevens behaalde ze gouden medailles op het EK 2006 en EK Indoor 2007.

Een ander groot talent in het hoogspringen was Eddy Annys, die brons won op het Europese kampioenschappen indoor 1986 met een sprong van 2,28 meter. Met zijn persoonlijk records (die nog steeds de huidige Belgische records zijn) van 2 m 36 (outdoor) en 2 m 31 (indoor) zou hij nog steeds tot de huidige wereldtop behoren. Typerend voor hem was dat hij dit record vestigde op een kleine meeting in Gent, terwijl het hem op grote kampioenschappen niet zo goed verging.

De van geboorte Russische hink-stap-springster Svetlana Bolshakova, verwierf de Belgische nationaliteit na haar huwelijk met hoogspringer Stijn Stroobants. Tijdens het Europees kampioenschap in 2010 behaalde ze een bronzen medaille en stelde ze het Belgische record op 14,55 m. In datzelfde jaar werd ze uitgeroepen tot Gouden Spike.

Tia Hellebaut, die bekend verwierf met haar hoogspringprestaties, begon haar sportcarrière aanvankelijk in de zevenkamp en de vijfkamp. In deze laatste discipline won ze een gouden medaille op het WK indoor 2008.

Marieke Vervoort werd in 2006 (Laussane), 2007 (Hamburg), 2015 (Doha, 200 m) wereldkampioen. Daarnaast is ze Europees recordhoudster op de 100, 200, 400 en 800 m in de klasse T52. Op de Paralympische Spelen van 2012 in Londen haalde ze zilver op de 200 m en goud op de 100 m.

Het American football is relatief jong in Vlaanderen (en België), zo wordt er pas sinds 1987 een competitie op nationaal niveau ingelegd. Twintigmaal werd de landstitel binnengehaald door een Vlaamse club. De reguliere competitie vindt plaats op lokaal niveau, de Flemish American Football League. Vervolgens kwalificeren de drie beste teams van deze competitie zich voor de Belgian Football League. Hierbij komen ze uit tegen de drie beste van de LFFAB uit in een play-off-systeem.

West-Vlaanderen Tribes bracht tot heden het vaakst de titel mee naar het thuisfront (2006, '07, '08, '09, '10 en '11) met acht titels, waarvan twee als Izegem Redskins (2000 en '01). De Brussels Raiders behaalde vijfmaal de titel naar huis (1989, '90, '91 en '94) en de Antwerp Diamonds (2004 en '05) en Brussels Tigers (2002 en '12)) ieders tweemaal. De Leuven Lions (1992) en de Brussels Black Angels (2003) ten slotte ieders eenmaal.

Op Europees vlak wist een Vlaamse club eenmaal een titel te behalen. Zo wonnen de West-Vlaanderen Tribes in 2009 de EFAF Atlantic Cup.

De club Brussels Saints was een Australian football-club uit Brussel die er in 2005 in slaagde om de EU Cup te winnen. Deze vond plaats te Londen.[6]

Kevin Van der Perren (2003)

Een van de opmerkelijkste Vlaamse schaatsers was de voormalige Nederlander Bart Veldkamp. Alvorens de Belgische nationaliteit te bekomen werd hij in 1988 in Canada de eerste wereldkampioen marathonschaatsen. In 1990 werd hij Europees kampioen in deze discipline en op het WK derde. Daarnaast won hij een gouden medaille op de Olympische Winterspelen 1992 te Albertville op de 10.000 m en twee jaar later behaalde hij een bronzen medaille op dezelfde afstand op de Olympische Winterspelen 1994 te Lillehammer. Na zijn naturalisatie werd hij de eerste Belgisch kampioen allround schaatsen en behaalde hij de eerste Belgische olympische schaatsmedaille (brons op de Olympische Winterspelen 1998 te Nagano op de 10.000 meter).

Andere bekende namen zijn die van Nele Armée, Jelena Peeters en Bart Swings. Die laatste haalde tijdens de Olympische Winterspelen 2018 een zilveren medaille op de massastart.

Kevin Van der Perren, Pierre Baugniet, Micheline Lannoy, Liselotte Landbeck

Annie Lambrechts,

De allergrootste Vlaamse wegwielrenner is zonder twijfel Eddy Merckx, hij werd driemaal wereldkampioen (1967, '71 en '74) en was daarnaast 5× eindwinnaar van de gele trui in de Tour de France ('69, '70, '71, '72 en '74). Ook won hij in de Tour 34 ritten, driemaal het puntenklassement (de groene trui, in 1969, '71 en '72) en 2× het bergklassement (de bolletjestrui, in 1969 en '70). Daarnaast won hij vijfmaal de Ronde van Italië ('68, '70, '72, '73 en '74), driemaal Parijs-Nice ('69-'71) en eenmaal de Ronde van Spanje ('73), de Dauphiné Libéré ('71) en de Ronde van Zwitserland ('74). Verder won hij tal van klassiekers waaronder 7× Milaan-San Remo (1966, '67, '69, '71, '72, '75 en '76), 5× Luik-Bastenaken-Luik ('69, '71-'73, '75), 3× Parijs-Roubaix ('68, '70 en '73), 2× de Ronde van Vlaanderen ('69 en '75) en 2× de Ronde van Lombardije ('71-'72).

Een andere legendarische Vlaamse coureur was Rik Van Looy, die als enige wielrenner ooit de 6 klassiekers buiten categorie wist te winnen: de Ronde van Vlaanderen ('59 en '62), Luik-Bastenaken-Luik ('61), Parijs-Roubaix ('61-'62), Parijs-Tours ('59), Milaan-San Remo ('58) en de Ronde van Lombardije ('59). Hij was prof van 1953 tot 1970. Hij won ritten in de 3 grote rondes, in de Ronde van Italië het bergklassement ('60) en in zowel de Ronde van Frankrijk ('63) als de Ronde van Spanje ('65) het puntenklassement. Daarnaast werd hij 2× wereldkampioen (1960 en '61) en was hij de eerste die in één seizoen "keienklassiekers"-trilogie (Ronde van Vlaanderen, Gent-Wevelgem, Parijs-Roubaix) won (1962). Tom Boonen deed hem dit na in 2012. In totaal behaalde Rik Van Looy 493 overwinningen.

André Noyelle was de eerste Vlaamse winnaar van olympisch goud in de discipline wegwielrennen (1952 te Helsinki). In datzelfde jaar won hij samen met Robert Grondelaers en Lucien Victor ook olympisch goud in de wegwedstrijd voor teams. Vier jaar eerder (te Londen 1948) was het trio Léon De Lathouwer, Eugène Van Roosbroeck en Lode Wouters daar ook in geslaagd.

Andere grote Vlaams wegwielrenners zijn onder anderen:

• Odiel Defraeye die de eerste Belg en tweede niet-Fransman was die de Ronde van Frankrijk (1912) won. Daarnaast zegevierde hij ook in drie ritten van deze ronde en won hij de Ronde van Vlaanderen voor amateurs (1908) en de Ronde van België (1912) beide eenmaal.
• Philippe Thys, die als eerste wielrenner de Ronde van Frankrijk driemaal wist te winnen, met name in 1913, 1914 en 1920. Daarnaast won hij onder andere ook tweemaal Parijs-Tours ('17 en '18) en de Ronde van Lombardije ('18).
• Lucien Buysse won eenmaal de Ronde van Frankrijk (1926), nadat hij er al een keer tweede ('25) en derde ('24) in was geworden. Zijn tourwinst in 1926 dankt hij aan een demarrage in de tiende etappe tijdens een geweldige sneeuwstorm op de Col d'Aspin in de Pyreneeën. Hiermee behaalde hij een uur tijdwinst op zijn kopman Ottavio Bottecchia. Daarnaast behaalde hij ereplaatsen in Luik-Bastenaken-Luik (2e in '20) en de Ronde van Italië (4e, '21).
• Maurice De Waele won eveneens eenmaal de ronde van Frankrijk (1929), nadat hij reeds een keer tweede (1927) en derde (1928) was geworden. Daarnaast won hij onder andere het eindklassement van de Ronde van het Baskenland (1927), verschillende Tour-etappes en behaalt hij verschillende ereplaatsen in de Ronde van Vlaanderen (onder andere 3de in '27), twee tweede plaatsen in Parijs-Brussel ('23 en '29) en eenmaal een derde plek ('27) in die wedstrijd.
• Georges Ronsse die actief was als prof tussen 1926 en 1938. In deze periode werd hij tweemaal wereldkampioen (1928 en '29) op de weg, won hij Luik-Bastenaken-Luik ('25), de Ronde van België (1925), Parijs-Roubaix ('27), de Ronde van Vlaanderen ('27), Parijs-Brussel ('28) en driemaal Bordeaux-Parijs ('27, '29-'30).
• Romain Maes die eenmaal de Ronde van Frankrijk won (1935) en verschillende ereplaatsen in klassiekers pakte zoals enkele tweede plaatsen in de Ronde van Vlaanderen ('39), Parijs-Roubaix ('36) en Parijs-Brussel ('38), aldaar werd hij ook eenmaal derde ('34). Hij wordt echter vooral herinnerd als een van de verstrooidste renners in het peloton. Zo was hij in '38 goed op weg om Parijs-Brussel te winnen, hij had immers nog slechts één ronde te gaan met ruim honderd meter voorsprong. Hij stapte echter een ronde te vroeg af. Toen hij zijn vergissing door had, was het reeds te laat en wist Marcel Kint onverwachts te winnen.
• Sylvère Maes, die tweemaal de Ronde van Frankrijk (1936 en '39) won en aldaar eenmaal de eindoverwinning in het bergklassement ('39) kaapte en in het totaal negen ritten won. Daarnaast won hij onder andere Parijs-Roubaix ('33) en werd hij tweede in zowel de Ronde van Vlaanderen ('38) als de Waalse Pijl ('38).
• Briek Schotte, die tweemaal wereldkampioen werd op de weg ('48 en '50), was prof tussen 1940 en 1959. Ook won hij tweemaal de Ronde van Vlaanderen ('42 en '48), Parijs-Tours ('46 en '47) en Parijs-Brussel ('46 en '52). Eenmaal werd hij tweede in de Ronde van Frankrijk ('48). Daarnaast won hij nog tal van koersen waarvan Nokere Koerse ('45), Gent-Wevelgem ('50), de Scheldeprijs ('55) en Dwars door Vlaanderen ('53) de bekendste zijn en behaalde hij menig ereplaats in de klassiekers. Daarnaast was hij in 1948 aanvoerder van de allereerste Challenge Desgrange-Colombo.
• Veelvraat Rik Van Steenbergen die onder andere 3× wereldkampioen op de weg ('49, '56 en '57) werd en daarnaast onder andere tweemaal de Ronde van Vlaanderen ('44 en '46), Parijs-Roubaix ('48 en '52) en de Waalse Pijl ('49 en '58) won en telkens eenmaal Parijs-Brussel ('50) en Milaan-San Remo ('54). In het totaal behaalde hij 1645 triomfen en draaide tot zijn 43ste mee aan de top. Daarnaast is hij de succesvolste Nationaal kampioen (3x) na Tom Steels die de titel 4× kaapte.
• Stan Ockers die onder andere tweemaal tweede werd in de Ronde van Frankrijk ('50 en '52) en aldaar tweemaal de groene trui ('55 en '56) wegkaapte. Daarnaast won hij onder andere de Waalse Pijl ('55), Luik-Bastenaken-Luik ('55) en het wereldkampioenschap wielrennen van '55. Daarnaast was hij in 1955 aanvoerder van de Challenge Desgrange-Colombo. In 1956 kwam de spurtbom echter zwaar ten val tijdens een baanwielerwedstrijd in het Antwerpse Sportpaleis en overleed kort daarna aan zijn verwondingen.
• Fred De Bruyne die vooral uitblonk in heuvelachtige klassiekers. Zo won hij onder andere driemaal Luik-Bastenaken-Luik ('56, '58 en '59) en telkens eenmaal Milaan-San Remo ('56), de Ronde van Vlaanderen ('57), Parijs-Roubaix ('57) en Parijs-Tours ('57). Daarnaast was hij driemaal aanvoerder van de Challenge Desgrange-Colombo ('56,'57 en '58).
• Yvonne Reynders, die viermaal wereldkampioen wielrennen op de weg bij de vrouwen (1959), '61, '63 en '66). Daarnaast behaalde ze in 1962 (zilver) en in 1976 (brons). Ze was jarenlang recordhoudster van het aantal wereldtitels bij de vrouwen.
• Rosa Sels die driemaal op het podium stond tijdens een wereldkampioenschap. Zo werd ze tweemaal tweede (1960 en '63) en eenmaal derde ('64) in het wegwielrennen voor vrouwen.
• Walter Godefroot die eenmaal de groene trui (1970) in de Ronde van Frankrijk kaapte en daarnaast tal van wedstrijden won waaronder verschillende etappes in de grote rondes, de Ronde van Vlaanderen ('68 en '78), Parijs-Roubaix ('69), Luik-Bastenaken-Luik ('67) en Gent-Wevelgem ('68), daarnaast verzamelde hij tal van ereplaatsen in deze en andere wedstrijden. Zo behaalde hij in 1964 onder andere brons op de Olympische Spelen. In 1975 won hij als eerste de befaamde spurt op de Champs Elysées tijdens de laatste rit van de Tour. Na zijn profcarrière was hij onder andere sportief leider van de wielerploegen IJsboerke en Team Telekom en adviseur van Astana. Na beschuldigingen van Jörg Jaksche over betrokkenheid bij dopingpraktijken heeft Godefroot in juni 2007 deze functie neergelegd. Later kwamen er ook klachten over zijn betrokkenheid bij systematisch dopinggebruik bij Team Telekom[15].
• Lucien Van Impe die actief was als prof van 1969 tot 1987. Van Impe was bovenal een vermaard klimmer, de beste van zijn generatie en een der besten uit de geschiedenis. Hij blonk vooral uit in meerdaagse wedstrijden zoals de Ronde van Frankrijk, die hij in 1976 won en waarvan hij zesmaal het bergklassement ('71, '72, '75, '77, '81 en '83) won, een aantal dat hij deelt met Federico Bahamontes. Maar liefst 15 maal kwam hij aan de start en haalde telkenmale de finish op de Avenue des Champs-Élysées te Parijs. Hij is hiermee recordhouder voor Vlaanderen. Daarnaast werd hij driemaal derde ('71, '75 en '77) in de eindstand en eenmaal tweede ('81). Daarnaast werd hij tweemaal bergkoning in de Ronde van Italië ('82 en '83) en de Dauphiné Libéré ('76, '77) en won hij het eindklassement van de Ronde van Navarra ('69).
• Roger De Vlaeminck die driemaal de rode trui ('72, '74 en '75) in de Ronde van Italië kaapte, er 22 etappes won en eenmaal vierde werd in het eindklassement ('75) van deze ronde. Daarnaast won hij tal van klassiekers als Milaan-San Remo ('73, '78 en '79), de Ronde van Vlaanderen ('77), Parijs-Roubaix ('72, '74, '75 en '77), Luik-Bastenaken-Luik ('70), de Ronde van Lombardije ('74 en '76) en de Waalse Pijl ('71) en verzamelde hij tal van ereplaatsen in deze wedstrijden. Eenmaal was hij tweede op het wereldkampioenschap wegwielrennen ('75). Vier jaar was hij vice-aanvoerder van de Super Prestige Pernod ('74, '75, '77 en '81). Ten slotte behaalde hij onder andere zevenmaal de eindzege in Tirreno-Adriatico ('72-'77) en telkens eenmaal in de Ronde van Zwitserland ('75) en de Vierdaagse van Duinkerke ('71).
• Nicole Van den Broeck, die wereldkampioene werd in 1973 en eveneens vijfmaal Belgisch kampioene ('69, '70, '73, '74 en '77), daarmee is ze de tweede succesvolste Vlaamse wielrenster.
• Herman Van Springel die eenmaal de groene trui (1973) won in de Ronde van Frankrijk en er eenmaal tweede ('68) werd in de eindstand. Ook in de Giro (2de in '71) en de Vuelta (3de, '70) stond hij op het podium. Daarnaast won hij de Ronde van Lombardije ('68), Gent-Wevelgem ('66) en Parijs-Tours ('69) telkens eenmaal en werd hij tweede op het wereldkampioenschap in 1968. In datzelfde jaar was hij aanvoerder van de Super Prestige Pernod, het jaar daaropvolgend 3de en in 1970 tweede. In totaal won hij 136 wegwedstrijden, waaronder zevenmaal Bordeaux-Parijs ('70, '74, '75, '77, '78, '80 en '81).
• Freddy Maertens die tijdens zijn profcarrière driemaal de groene trui kaapte in de Ronde van Frankrijk ('76, '78 en '81) en eenmaal de visjestrui in de Ronde van Spanje ('77), alwaar hij in hetzelfde jaar tevens de eindoverwinning behaalde. Daarnaast won hij in totaal 15 ritzeges in de Ronde van Frankrijk, waarvan 8 in 1976, waardoor hij samen met Eddy Merckx mede recordhouder is van het hoogste aantal ritoverwinningen tijdens één Ronde van Frankrijk. Ook won hij 13 ritten in de Vuelta. Hij werd tweemaal wereldkampioen ('76 en '81) en won klassiekers zoals onder andere de Amstel Gold Race ('76), Gent-Wevelgem ('75 en '76) en Parijs-Tours ('75). Daarnaast behaalde hij nog tal van ereplaatsen.
• Eddy Planckaert die in '88 de groene trui won in de Ronde van Frankrijk. Tot zijn grootste successen behoorden twee zeges in de Omloop Het Volk ('84 en '85), de Brabantse Pijl ('82), Ronde van Vlaanderen ('88) en Parijs-Roubaix ('80). Verder won hij een etappe in de Tour de France, tien in de Vuelta en een in de Giro d'Italia. Na zijn carrière heeft hij doping gebruik toegegeven.
• Eric Vanderaerden die eenmaal de groene trui won in de Ronde van Frankrijk ('86) en aldaar zes ritzeges pakte. Daarnaast won hij tal van etappes in rondewedstrijden en enkele klassiekers zoals onder andere de Ronde van Vlaanderen ('85), Parijs-Roubaix ('87), Gent-Wevelgem ('85) en Parijs-Tours ('84). Ook verzamelde hij tal van ereplaatsen.
• Rudy Dhaenens was geen veelwinnaar, maar slaagde er toch in om wereldkampioen te worden in '90 na een lange ontsnapping met Dirk De Wolf. Daarnaast verzamelde hij tal van ereplaatsen in onder andere De Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix en Gent-Wevelgem.
• Johan Bruyneel die erin slaagde om derde te worden in de Ronde van Spanje (1995). Zijn grootste succes behaalde hij echter als ploegleider bij US Postal waar hij met Lance Armstrong onder andere zevenmaal de Tour de France (1999 - 2007) won en met Roberto Heras de Vuelta in 2003.
• Johan Museeuw, die in de kasseiklassiekers uitblonk. Zo won hij onder andere driemaal de Ronde van Vlaanderen ('93, '95 en '98) en Parijs-Roubaix ('96, 2000 en '02) de Amstel Gold Race ('94) en werd hij wereldkampioen ('96). Daarnaast verzamelde hij tal van ereplaatsen in de klassiekers. Hierdoor was hij twee jaar aanvoerder van de UCI Wereldbeker ('95 en '96) en bekleedde hij twee jaar de tweede plaats ('93 en '94) in dit klassement. Op het einde van zijn carrière kwam hij in opspraak wegens dopinggebruik.
• Peter Van Petegem boekte eveneens succes in de kasseienklassiekers. Zo won hij onder andere tweemaal de Ronde van Vlaanderen ('99 en 2003) en werd hij er tweemaal derde (''02 en '05). Won hij Parijs-Roubaix (2003) en was hij er eenmaal tweede ('00) en werd hij in 2000 eveneens tweede in Gent-Wevelgem. Daarnaast werd hij eenmaal vice-wereldkampioen ('98) en eenmaal derde ('03).
• Axel Merckx die brons won tijdens de wegrit op de Olympische Spelen van 2004 was geen veelwinnaar. Toch reed hij een fraai palmares van ereplaatsen bij elkaar, zo werd hij derde in de Ronde van Lombardije ('96), en tiende in het eindklassement van de Ronde van Frankrijk ('98).
• Tom Boonen die de groene trui won in de Ronde van Frankrijk in 2007. Hij blonk echter vooral uit in de klassiekers en de sprint. Zo won hij viermaal Parijs-Roubaix ('05, '08, '09 en '12), driemaal de Ronde van Vlaanderen ('05, '06 en '12) en Gent-Wevelgem (2004, 2011 en 2012) en was hij wereldkampioen in '05. Daarnaast won hij tal van etapes in rondes, waaronder zes in de Ronde van Frankrijk. In 2005 was hij vice-aanvoerder van de Wereldranglijst.
• In 2017 behaalde Victor Campenaerts goud op het EK Tijdrijden te Herning.[16], het jaar voordien behaalde hij te Plumelec de zilveren medaille.[17] Bij de vrouwen kroonde Ann-Sophie Duyck zich in 2017 tot vice-Europees kampioene tijdrijden.[18]
• Een opmerkelijk resultaat was er voor Wim Vansevenant die recordhouder is van de rode lantaarn van de Ronde van Frankrijk. Hij werd er driemaal laatste met name in 2005, '06 en '07. Andere Vlaamse rode lantaarns in de Tour waren Hans De Clerq ('03), Edwig Van Hooydonck ('93), Dirk Wayenberg ('88), Marcel Laurens ('83), Roger Loysch ('77) en Willy Derboven ('63).

Andere bekende figuren in het wielrennen zijn onder andere ploegleiders Lomme Driessens (die onder andere Rik van Looy, Eddy Merckx en Roger De Vlaeminck coachte bij onder andere Faema en Flandria), Patrick Lefevere (die onder andere Tom Boonen en Johan Museeuw coachte bij Mapei en Quickstep ), Wilfried Peeters (eveneens bij Quick Step) en Marc Sergeant (Cadel Evans, Philippe Gilbert en Jurgen Van den Broeck) bij Omega Pharma-Lotto. Allemaal zijn ze ook actief geweest als wielrenner.

De bekendste wielerwedstrijden op Vlaamse bodem zijn de Ronde van Vlaanderen, Brabantse Pijl, Gent-Wevelgem, Kuurne-Brussel-Kuurne, Omloop Het Nieuwsblad, Dwars door Vlaanderen, E3 Harelbeke, de Scheldeprijs en de Memorial Rik Van Steenbergen. Daarnaast passeerde onder andere De Ronde van Frankrijk door Vlaanderen. Slechts één Vlaamse stad mocht een Tourstart organiseren, met name Brussel in 1958. 21× werd een Vlaming wereldkampioen en zesmaal vond het WK wielrennen plaats in Vlaanderen, met name in Moorslede ('50), Waregem ('57), Ronse ('63 en '88) en Zolder ('69 en 2002).

Ook in het baanwielrennen behoorde Eddy Merckx tot de absolute wereldtop. Zo was hij 12 jaar houder van het werelduurrecord (49.431 km van 1972 tot 1984). Daarnaast won hij 17 zesdaagsen, werd hij vier keer nationaal kampioen, Zo Ook Rik van Steenbergen was erg succesvol op de baan. won hij viermaal achtereenvolgens het Europees kampioen koppelkoers (samen met Emile Severeyns, 1958-'61), 2× het Europees kampioen Puntenkoers en 1× het Europees kampioenschap omnium en 40 zesdaagsen (dat tot februari 1968 een record was) waaronder onder andere die van Brussel, Antwerpen, Parijs, Gent en Dortmund Daarnaast behaalde hij verschillende nationale kampioenstitels op de baan ('44, '55, '59, '61, '62 en '65). Een ander groot talent in het baanwielrennen was Achiel Bruneel die van de 42 zesdaagsen die hij reed er 12 won.

Andere grote namen zijn:

• Jef Scherens, die zevenmaal wereldkampioen sprint op de baan (1932-'37 en '47), en op een op een bepaald moment alle sprint- en ronderecords van alle grote wielerbanen in Europa bezat.
• Adolph Verschueren, die onder andere driemaal wereldkampioen stayeren (1952, '53 en '54) werd.
• Yvonne Reynders, die driemaal wereldkampioen achtervolging (1961, '64 en '65) werd bij de vrouwen.
• Paul Depaepe, die driemaal Europees kampioen (1961,'62 en '63) en eenmaal wereldkampioen stayeren ('57) werd.
• Leo Proost, die driemaal wereldkampioen stayeren werd in 1963, '67 en '68. Ook werd hij eenmaal 2de ('64) en eenmaal 3de ('66) op het WK. Daarnaast won hij twee EK's ('64 en '65) en won hij zowel Europees zilver en brons ('63) op de discipline. Ten slotte werd hij ook nog tweemaal tweede ('66 en '68) en eenmaal derde ('69) op een EK Derny. Slechts eenmaal won hij een zesdaagse.
• Theo Verschueren, die vijfmaal Europees kampioen derny (1968, '71, '72, '73 en '74), tweemaal wereldkampioen stayeren ('71 en '72) en eenmaal Europees kampioen stayeren ('71) werd, daarnaast behaalde hij driemaal zilver op het EK Derny ('65, '69 en '70) en beide eenmaal op het EK en WK stayeren.
• Ferdinand Bracke, die tweemaal wereldkampioen achtervolging (1964 en '69) en in 1967 een nieuw werelduurrecord vestigde. Hij was de eerste die de grens van de 48 km/u verbrak.
• Patrick Sercu, die tussen 1964 en 1983 het recordaantal van 88 zesdaagsen op zijn naam wist te schrijven. Zijn grootste triomf kende hij in 1964, toen hij goud behaalde tijdens de Olympische Spelen in Tokio op de 1-kilometer met vliegende start. Daarna zou hij nog twee keer goud en twee keer zilver behalen tijdens de wereldkampioenschappen sprint. Hij vestigde ook drie wereldrecords: nl op de 1-kilometer met vliegende start (indoor) (1967, 1:01,23 min), op de 1-kilometer zonder vliegende start (indoor) (1972, 1:07,5 min) en op 1-kilometer (outdoor) (1973, 1:02,6 min).
• Dirk Baerts grootste succes was de wereldtitel in de achtervolging in 1971. In deze discipline werd hij eveneens zesmaal Belgisch kampioen.
• Michel Vaarten, die eenmaal wereldkampioen keirin (1986) en eenmaal Europees kampioen Ploegkoers (met René Pijnen, '80) werd. Daarnaast behaalde hij zilveren medailles op de Olympische spelen (1 km tijdrit, '76), EK Sprint ('80), WK Puntenkoers ('86) en WK Keirin ('90). Ten slotte behaalde hij ook tweemaal brons, met name op het WK Sprint ('79) en het WK Keirin ('88).
• Etienne De Wilde, die deelnam aan maar liefst 197 zesdaagsen deel en 38 overwinningen op zijn naam heeft staan. Hiermee neemt hij een gedeelde 7e plaats in op de ranglijst aller tijden. Van deze 38 overwinningen won hij er 13 samen met de Duitser Andreas Kappes. Daarnaast behaalde op de Olympische Zomerspelen 2000 als koppelgenoot van Matthew Gilmore een zilveren medaille in het baanwielrennen op het nummer ploegkoers en werd hij tweemaal wereldkampioen. Eenmaal in de puntenkoers (1993) en eenmaal in de Koppelkoers (baan) (eveneens met Matthew Gilmore, 1998) met wie hij tevens tweemaal het EK Koppelkoers (2000 en '01) won.
• Matthew Gilmore, die eenmaal wereldkampioen werd en een zilveren medaille won op de Olympische Spelen van 2000 (beide in de discipline koppelkoers en samen met Etienne De Wilde). Daarnaast werd hij viermaal Europees kampioen. Tweemaal Ploegkoers (2000, Etienne De Wilde en 2005 met Iljo Keisse), eenmaal Derny (2001) en eenmaal Derny 30 km (2002). Daarnaast won hij 15 zesdaagsen.
• Iljo Keisse van zijn kant maakte een enorme indruk tijdens zijn debuut als profrenner door in 2001 onmiddellijk Belgisch kampioen puntenkoers te worden. In 2005 won hij samen met Matthew Gilmore het EK Ploegkoers en het jaar daarop volgend het EK Stayeren. In 2007 werd hij vice-wereldkampioen puntenkoers. Na zijn zege in de Zesdaagse van Vlaanderen-Gent van 2008 werd bekend dat Keisse positief had getest op zowel het stimulerend middel cathine als het maskeermiddel hydrochloorthiazide (HCT). Hij werd hier echter van vrijgesproken.
• Dominique Cornu die onder andere Europees kampioen individuele achtervolging op de baan werd in 2007 en brons behaalde op het WK in dezelfde discipline in 2009.
• Kenny De Ketele die in 2007 het EK Puntenkoers won. Het jaar daaropvolgend won hij samen met Iljo Keisse het EK ploegkoers, wat ze in 2011 nog eens herhaalden. In 2009 won hij het EK derny en in 2012 slaagde hij erin een bronzen medaille te winnen op het WK puntenkoers en een gouden medaille - samen met Gijs Van Hoecke - in de ploegkoers.
• Guy Culot, een mindervalide baanwielrenner (CP2-klasse) die goud behaalde op de paralympics van 1992 op de discipline 1500 meter tijdrijden in een wereldrecord-tijd van 2:47.42. Op de paralympics van Atlanta 1996 behaalde hij wederom goud op de 1500 meter en zilver op de 5000 meter.

De bekendste baanwielerwedstrijden van Vlaanderen zijn de Zesdaagsen van Antwerpen, Brussel, Gent en Hasselt. De bekendste wielerbanen van Vlaanderen zijn 't Kuipke te Gent, het sportpaleis te Antwerpen en de Velodroom te Hasselt. Achtmaal vond er een WK baanwielrennen plaats in Vlaanderen, met name te Antwerpen (1894, 1905, '20, '69 en 2001), te Brussel (1910, '30 en '35) en te Gent (1988).

Sven Nys tijdens de Noordzeecross 2007 in Middelkerke

Bart Wellens tijdens de Noordzeecross 2007 in Middelkerke

Het veldrijden (ook wel cyclocross genoemd) is een sport die momenteel grotendeels gedomineerd wordt door Vlamingen. Deze hegemonie begon op het Wereldkampioenschap van 1966 toen Erik De Vlaeminck als eerste Vlaming wereldkampioen werd in de discipline. Deze overwinning was echter verre van een toevalstreffer, Erik De Vlaeminck mocht de eretitel immers zeven keer op zijn conto schrijven. Daarnaast werd hij viermaal Belgisch kampioen.

Een andere zeer begenadigde veldrijder was Sven Nys, die soms ook wel "De Kannibaal Van Baal" en "De Keizer van het veldrijden" genoemd wordt. In zijn carrière behaalde hij 289 overwinningen. Hij won dertien keer de Superprestige (1999, 2000, 2002, 2003, 2005-2009, 2011-2014), zeven keer de wereldbeker (2000, 2002, 2005-2009) en negen keer de Trofee Gazet van Antwerpen (2003, 2005-2011, 2014). Hij werd ook negen keer Belgisch kampioen (2000, 2003, 2005, 2006, 2008-2010, 2012, 2014) en twee keer wereldkampioen, in 2005 en in 2013. In het seizoen 2004-2005 vervolledigde Nys als eerste veldrijder ooit de befaamde Grand Slam: hij won het Belgisch en wereldkampioenschap, bezette de eerste plaats op de UCI-ranglijst, won de Trofee Gazet van Antwerpen, de wereldbeker en de Superprestige. Geen enkele professionele veldrijder deed hem dat ooit voor of na. In het seizoen 2006-2007 brak Nys opnieuw een record door alle acht Superprestige-wedstrijden te winnen.

Andere begenadigde Vlaamse veldrijders waren/zijn:

• Roger De Vlaeminck die driemaal Belgisch kampioen en eenmaal wereldkampioen (1975) werd. Daarnaast was hij tweemaal tweede op de WK's van 1969 en '74.
• Roland Liboton die 156 wedstrijden won waarvan 21 wedstrijden voor de Superprestige. Hij won dit klassement driemaal (1985, '86, '88) en Tevens werd hij viermaal wereldkampioen (1980,'82,'83 en '84) en tienmaal opeenvolgend Belgisch kampioen (1980-1989).
• Danny De Bie die 34 veldritten won. Op zijn palmares prijken 3 Belgische titels (1990,'91 en '92) en een wereldtitel (1989). Daarnaast werd hij in 1987 vice-wereldkampioen en won hij hij het eindklassement van de Superprestige in 1990.
• Paul Herygers die 56 zeges behaalde. Zo werd hij tweemaal Belgisch kampioen (1993 en '97) en eenmaal wereldkampioen (1994). Daarnaast won hij vijfmaal het eindklassement van de GvA Trofee en eenmaal dat van de wereldbeker (1994).
• Erwin Vervecken die bekend stond als sterke zandcrosser. Hij blonk voornamelijk uit op de WK's, alwaar hij acht podiumplaatsen behaalde: in 2001, 2006 en 2007[19] won hij de wedstrijd. In 1998, 1999 en 2005 behaalde hij zilver en in 1994 en 2003 veroverde hij het brons. Hij won verder naast talrijke kleinere wedstrijden nog 9 Superprestige- en 6 Wereldbekerwedstrijden. Hij werd slechts eenmaal Belgisch kampioen (1996).
• Bart Wellens die in de jeugdreeksen de grote uitdager was van Sven Nys. Hij werd tweemaal Belgisch- (2004, '07) en wereldkampioen ('03 en '04) en won de Superprestige en GVA Trofee in 2004.
• Niels Albert behaalde 79 overwinningen. Hij werd Belgisch kampioen en won het eindklassement van de Superprestige in 2011. Hij werd 2 keer wereldkampioen (in 2009 en 2012). In 2014 moest hij stoppen vanwege hartproblemen.[20]

De belangrijkste wedstrijden op Vlaamse bodem zijn voor de wereldbeker veldrijden: de Cyclocross Kalmthout, de Duinencross te Koksijde en GP Eric De Vlaeminck te Heusden-Zolder. Voor de Superprestige veldrijden zijn dit: de Cyclocross Ruddervoorde, de Bollekescross te Hamme-Zogge, de Cyclocross Asper-Gavere, de Cyclocross Diegem en de Vlaamse Aardbeiencross te Hoogstraten. Reeds zevenmaal werd het wereldkampioenschap in Vlaanderen gereden, met name in Edelare (1957), Overboelare (1964), Zolder (1970 en 2002), Lembeek (1986), Koksijde (1994) en in Hooglede-Gits (2007). Ondertussen werd er al 26 maal een Vlaming wereldkampioen in deze sport.

De bekendste Vlaamse mountainbikers zijn ongetwijfeld Filip Meirhaeghe en Roel Paulissen. Eerstgenoemde werd in 2000 Europees kampioen, in 2002 won hij de wereldbeker en in 2003 werd hij wereldkampioen . Daarnaast haalde hij de zilveren medaille op de Olympische Zomerspelen 2000 en het WK van 2002. In het totaal won hij 11 WB-manches Mountainbike. In 2004, vlak voor de Olympische spelen, werd Meirhaeghe betrapt op het gebruik van epo. Hij werd hiervoor 15 maanden geschorst. Roel Paulissen van zijn kant behaalde zijn grootste succes in 2004 toen hij vierde werd op zowel de Olympische spelen als het WK. In 2008 en 2009 slaagt hij erin om de loodzware dubbelslag Roc Marathon- en Roc d'Azurwedstrijd te winnen, daarnaast werd hij tweemaal wereldkampioen ""marathon" (2007 en 2009) en behaalde hij een bronzen medailles op de EK's van 2000 en '02. In 2010 werd hij betrapt op het gebruik van clomifeen en vervolgens geschorst voor 24 maanden. Daarnaast maakt ook veldrijder Sven Nys (onder andere brons op EK 2009) af en toe een zijsprongetje naar de mountainbike. De eerste Vlaamse medaillewinnaar op een internationaal kampioenschap was Benny Heylen die brons behaalde op het EK van 1994.

In het trialbiken scheert Kenny Belaey hoge toppen. Zo werd hij reeds viermaal wereldkampioenschap (2002, '05, '06, '10)[21][22] en tweemaal Europees kampioen ('05, '06 en '11)[23] en won hij maar liefst zes wereldbekers ('00, '03, '04, '05, '07 en '09). Daarnaast is hij wereldrecordhouder op de discipline 180°-rotatie met 35 rondjes in één minuut[24] en behaalde hij ook nog één zilveren ('09) en twee bronzen medailles ('03 en '07) op een WK.