Luik-Bastenaken-Luik

Luik-Bastenaken-Luik (Frans: Liège-Bastogne-Liège) is een wielerklassieker die sinds 1892 wordt verreden. Het is het traditionele sluitstuk van de voorjaarsklassiekers.

Luik-Bastenaken-Luik
Lokale naamLiège-Bastogne-Liège
BijnaamLa Doyenne, LBL
RegioWallonië
PeriodeEind april
OrganisatorASO
Classificatie
DisciplineWeg
TypeHeuvelklassieker
Internationale kalenderUCI World Tour
Geschiedenis
Eerste editie1892
Aantal edities105 (2019)
Eerste winnaar Léon Houa
Laatste winnaar Jakob Fuglsang
Laatste Bel. winnaarPhilippe Gilbert (2011)
Laatste Ned. winnaarWout Poels (2016)
Meeste zeges Eddy Merckx
(5 zeges)
Portaal    Wielersport

Geschiedenis

De wedstrijd wordt vanaf 1908 voor beroepswielrenners georganiseerd. In hetzelfde gebied werd al eerder een wedstrijd voor amateurs gereden. Door de uitslagen daarvan op te nemen claimt de organisatie van LBL de oudste klassieker te zijn, vanaf 1892. De bijnaam van LBL is dan ook La Doyenne. Letterlijk betekent dit "de ouderdomsdeken".

In de jaren 50 en 60 vormde de wedstrijd samen met de Waalse Pijl het Ardens wielerweekend, waarover ook een gezamenlijk klassement werd opgemaakt. Tegenwoordig wordt de Waalse Pijl op de woensdag voor Luik-Bastenaken-Luik gereden. Het weekend voordien wordt de Amstel Gold Race gereden.

Memorabel was de editie van 20 april 1980 die bijna volledig in de sneeuw werd gereden. Reeds na 100 km hebben 100 van de 174 vertrekkers opgegeven. Uiteindelijk wint Bernard Hinault de wedstrijd. Slechts 21 renners bereiken de finish.

Vanaf 2005 was Luik-Bastenaken-Luik drie jaar onderdeel van de UCI ProTour en vanaf 2008 van de Historische kalender. Vanaf 2011 behoort hij tot de UCI World Tour.

Tegenwoordig is de organisatie van de wedstrijd in handen van de Société du Tour de France, die ook de Ronde van Frankrijk organiseert.

Luik-Bastenaken-Luik vormt samen met Milaan-San Remo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Parijs-Tours en de Ronde van Lombardije de zes Monumenten van het wielrennen. Parijs-Tours is de laatste jaren wel een groot deel van zijn aanzien verloren.

Parcours

Parcours in 2012 met finish in Ans.

De wedstrijd begint in Luik en gaat van daar naar Bastenaken, nabij de Luxemburgse grens en vervolgens weer terug naar Luik, waarbij de finish een aantal jaren in de voorstad Ans lag.

De start vindt plaats op de Place Saint-Lambert in het centrum van Luik. De weg slingert zich over allerlei Ardense beklimmingen, waarvan het merendeel in het tweede deel van de wedstrijd ligt. De heenweg is ongeveer 100 km lang en omdat de terugweg over zo veel mogelijk beklimmingen slingert, is deze ruim 150 km. Op de heenweg naar Bastenaken gaat het parcours grotendeels over plateaus en door dalen. De eerste beklimming volgt vlak voor Bastenaken, in La Roche-en-Ardenne. Enkele jaren terug introduceerde de organisatie de zwaarste beklimming van België, de Haussire, maar omdat deze zo vroeg in de wedstrijd viel, werd het een maat voor niks en werd de klim geschrapt. Na het keerpunt in Bastenaken volgt de steile Côte de Saint-Roch in Houffalize. Deze luidt het begin in van de finale met de Wanne, de Stockeu en La Redoute als meest tot de verbeelding sprekende hellingen. Vanuit Houffalize gaat het parcours in de richting van Vielsalm, daarna volgen de beklimmingen van de Mont-le-Soie, Wanne en Stockeu. Boven op de Stockeu staat een monument voor Eddy Merckx. Zowel de Wanne als de Stockeu komen uit in Stavelot, van waaruit de Côte de la Haute-Levée beklommen wordt om in Francorchamps uit te komen. Vervolgens draait de weg terug in zuidelijke richting naar het dal van de Amblève, van waaruit hetzij de Col du Rosier danwel de Côte de la Vecquée beklommen wordt naar Spa. In westelijke richting wordt de Mont Theux en/of de Côte du Maquisard beklommen in de richting van Remouchamps, waar men de Redoute op moet. Deze steile klim (max. 22%) was lange tijd de scherprechter. Hierna volgt de Côte de Sprimont, die tegenwoordig niet meer als beklimming gecategoriseerd staat. Soms wordt hierna nog de Côte des Forges bedwongen. In de jaren '90 en '00 viel de beslissing in de wedstrijd bijna steevast op de Saint-Nicolas, een korte steile klim op ongeveer 5 km van de finishlijn. In 2008 werd echter een nieuwe beklimming toegevoegd: de Roche-aux-Faucons verving de Côte du Sart-Tilman als voorlaatste klim. Deze beklimming was al in de eerste editie waarin hij werd opgenomen, bepalend voor het koersverloop. In 2016 werd eenmalig de Naniot aan de wedstrijd toegevoegd op twee kilometer van de finish. Door het wegvallen van de Saint-Nicolas is vanaf 2019 de Valkenrots de laatste beklimming. De aankomst lag niet altijd in de stad Luik zelf; tussen 1992 en 2018 was Ans de vaste aankomstplaats, een voorstad van Luik met een kort klimmetje net voor de meet. Tot 1991 lag de streep op de Boulevard de la Sauvenière en vanaf 2019 in het verlengde van deze straat, in de Boulevard d'Avroy.[1]

Winnaars

1892 · Léon Houa
1893 · Léon Houa
1894 · Léon Houa
1895-1907 · Niet verreden
1908 · André Trousselier
1909 · Victor Fastre
1910 · Niet verreden
1911 · Joseph Van Daele
1912 · Omer Verschoore
1913 · Maurits Moritz
1914-1918 · Niet verreden
1919 · Leon Devos
1920 · Léon Scieur
1921 · Louis Mottiat
1922 · Louis Mottiat
1923 · René Vermandel
1924 · René Vermandel
1925 · Georges Ronsse
1926 · Dieudonné Smets
1927 · Maurice Raes
1928 · Ernest Mottard
1929 · Alfons Schepers
1930 · Hermann Buse
1931 · Alfons Schepers
1932 · Marcel Houyoux
1933 · François Gardier
1934 · Theo Herckenrath
1935 · Alfons Schepers
1936 · Albert Beckaert
1937 · Eloi Meulenberg
1938 · Alfons Deloor
1939 · Albert Ritserveldt
1940-1942 · Niet verreden
1943 · Richard Depoorter
1944 · Niet verreden
1945 · Jean Engels
1946 · Prosper Depredomme

1947 · Richard Depoorter
1948 · Maurice Mollin
1949 · Camille Danguillaume
1950 · Prosper Depredomme
1951 · Ferdi Kübler
1952 · Ferdi Kübler
1953 · Alois De Hertog
1954 · Marcel Ernzer
1955 · Stan Ockers
1956 · Fred De Bruyne
1957 · Germain Derycke*
1957 · Frans Schoubben*
1958 · Fred De Bruyne
1959 · Fred De Bruyne
1960 · Ab Geldermans
1961 · Rik Van Looy
1962 · Jef Planckaert
1963 · Frans Melckenbeeck
1964 · Willy Bocklant
1965 · Carmine Preziosi
1966 · Jacques Anquetil
1967 · Walter Godefroot
1968 · Valere Van Sweevelt
1969 · Eddy Merckx
1970 · Roger De Vlaeminck
1971 · Eddy Merckx
1972 · Eddy Merckx
1973 · Eddy Merckx
1974 · Georges Pintens
1975 · Eddy Merckx
1976 · Joseph Bruyère
1977 · Bernard Hinault
1978 · Joseph Bruyère
1979 · Dietrich Thurau
1980 · Bernard Hinault
1981 · Joseph Fuchs
1982 · Silvano Contini

1983 · Steven Rooks
1984 · Seán Kelly
1985 · Moreno Argentin
1986 · Moreno Argentin
1987 · Moreno Argentin
1988 · Adrie van der Poel
1989 · Seán Kelly
1990 · Eric Van Lancker
1991 · Moreno Argentin
1992 · Dirk De Wolf
1993 · Rolf Sørensen
1994 · Jevgeni Berzin
1995 · Mauro Gianetti
1996 · Pascal Richard
1997 · Michele Bartoli
1998 · Michele Bartoli
1999 · Frank Vandenbroucke
2000 · Paolo Bettini
2001 · Oscar Camenzind
2002 · Paolo Bettini
2003 · Tyler Hamilton
2004 · Davide Rebellin
2005 · Aleksandr Vinokoerov
2006 · Alejandro Valverde
2007 · Danilo Di Luca
2008 · Alejandro Valverde
2009 · Andy Schleck
2010 · Aleksandr Vinokoerov
2011 · Philippe Gilbert
2012 · Maksim Iglinski
2013 · Daniel Martin
2014 · Simon Gerrans
2015 · Alejandro Valverde
2016 · Wout Poels
2017 · Alejandro Valverde
2018 · Bob Jungels
2019 · Jakob Fuglsang

Noot: In 1957 waren er twee winnaars.

Meervoudige winnaars

Overwinningen Renner Land Jaren
5Eddy Merckx België1969, 1971, 1972, 1973, 1975
4Moreno Argentin Italië1985, 1986, 1987, 1991
Alejandro Valverde Spanje2006, 2008, 2015, 2017
3Léon Houa België1892, 1893, 1894
Alfons Schepers België1929, 1931, 1935
Fred De Bruyne België1956, 1958, 1959
2Louis Mottiat België1921, 1922
René Vermandel België1923, 1924
Richard Depoorter België1943, 1947
Prosper Depredomme België1946, 1950
Ferdi Kübler Zwitserland1951, 1952
Joseph Bruyère België1976, 1978
Bernard Hinault Frankrijk1977, 1980
Seán Kelly Ierland1984, 1989
Michele Bartoli Italië1997, 1998
Paolo Bettini Italië2000, 2002
Aleksandr Vinokoerov Kazachstan2005, 2010

Overwinningen per land

OverwinningenLand
59 België
12 Italië
6 Zwitserland
5 Frankrijk
4 Nederland,  Spanje
3 Ierland,  Luxemburg,  Kazachstan
2 Denemarken,  Duitsland
1 Australië,  Rusland,  Verenigde Staten

Vrouwen

Luik-Bastenaken-Luik voor vrouwen
Het vrouwenpeloton beklimt La Redoute in 2018
RegioWallonië
Periodeeind april
OrganisatorASO
Classificatie
Disciplineweg
TypeHeuvelklassieker
Internationale kalenderUCI Women's World Tour
Categorie1.WWT
Geschiedenis
Eerste editie2017
Aantal edities3
Eerste winnaar Anna van der Breggen
Laatste winnaar Annemiek van Vleuten
Laatste Ned. winnaarAnnemiek van Vleuten (2019)
Meeste zeges Anna van der Breggen
(2 zeges)
Portaal    Wielersport

Vanaf 2017 wordt er ook een vrouwenwedstrijd van Luik-Bastenaken-Luik verreden, op dezelfde dag als de mannenwedstrijd.[2] Er wordt gestart in Bastenaken (dus eigenlijk Bastenaken-Luik) en de finale vanaf La Redoute is identiek aan die van de mannen. De vrouweneditie maakt vanaf het eerste jaar deel uit van de UCI Women's World Tour en vormt samen met de heringevoerde Amstel Gold Race en de reeds bestaande Waalse Pijl het volledige Ardens drieluik voor vrouwen. De Nederlandse Anna van der Breggen won de eerste editie en won in dat jaar ook de andere wedstrijden van het drieluik.[3] Het jaar erop won Van der Breggen ook de tweede editie.[4]

Podiumplaatsen

JaarEersteTweedeDerde
2017 Anna van der Breggen Elizabeth Deignan Katarzyna Niewiadoma
2018 Anna van der Breggen Amanda Spratt Annemiek van Vleuten
2019 Annemiek van Vleuten Floortje Mackaij Demi Vollering

Overwinningen per land

Overwinningen Land
3 Nederland

Meervoudige winnaars

Overwinningen Renner Land Jaren
2Anna van der Breggen Nederland2017 + 2018
Zie de categorie Liège-Bastogne-Liège van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.