Freddy Maertens

Zijn profcarrière begon Maertens bij Flandria, waar hij acht jaar voor zou rijden. Die ploeg was in de jaren 70 een van de sterkste ploegen uit het peloton. Samen met de renners Marc Demeyer en Michel Pollentier behoorde Maertens tot de Drie Musketiers van Flandria, die grote successen behaalden.

Maertens werd tweemaal wereldkampioen op de weg (1976 en 1981) en eindige tweede in 1973. In Barcelona haalde hij toen zijn landgenoot Eddy Merckx bij in de slotfase, waarna beiden in de sprint geklopt werden door de Italiaan Felice Gimondi. Het voorval zorgde voor een vete tussen Merckx en Maertens, wat negatieve gevolgen had voor de populariteit van Maertens.

Tot zijn palmares behoren overwinningen in Parijs-Tours (1975), de Zürich Metzgete (1976), de Amstel Gold Race (1976), Rund um den Henninger-Turm (1976), Gent-Wevelgem (1975 en 1976) en de Omloop Het Volk (1977 en 1978). In 1976 en 1977 won hij het eindklassement van de Super Prestige Pernod. In 1977 werd hij in een winnende positie in de Ronde van Vlaanderen uit de koers genomen omwille van een ongeoorloofde fietswissel op de Koppenberg.

In de Ronde van Spanje van 1977 leidde hij van start tot finish en won hij naast het eind- en puntenklassement ook nog eens 13 van de 19 etappes. In de Ronde van Italië dat jaar zou hij ook nog zeven ritten op zijn naam schrijven, alvorens hij met een ingewikkelde breuk tussen pols en hand na een val op het circuit van Mugello moest opgeven. Die val en het daaropvolgende moeizame herstel van de polsblessure was het begin van het einde voor Maertens. Zijn ploegmaat Pollentier kwam uit de schaduw van Freddy Maertens en nam de rol van kopman over. In 1978 won hij nog wel 2 etappes en de groene trui in de Ronde van Frankrijk, maar dat leek in die jaren een troostprijs voor een renner van zijn kaliber. Halverwege 1979 trok hij zich na een inzinking terug voor de rest van het seizoen. In 1979 en 1980 won Maertens alleen nog maar enkele criteriums en zijn carrière leek op 28-jarige leeftijd al vroegtijdig te eindigen. Ondertussen had hij door verkeerde investeringen ook een groot deel van zijn persoonlijk kapitaal verloren. Hij moest zijn huis verkopen en werd achtervolgd door de belastingsadministratie.

Hij kende echter een heropleving in de zomer van het jaar 1981, waarin hij opnieuw op topniveau presteerde. Zijn oud-ploegleider Lomme Driessens haalde hem bij de Boule d'Or-ploeg, waarvoor hij een sterke Ronde van Frankrijk reed, met 5 etappezeges en de groene trui. In het najaar werd hij in Praag ook voor de tweede keer wereldkampioen.

In de daaropvolgende seizoenen wist Maertens geen aansprekende koersen meer te winnen. Na nog een jaar Boule d'Or ging Maertens rijden voor diverse kleinere ploegjes en privésponsoren, alvorens in 1987 definitief met wielrennen te stoppen.

Na zijn carrière werkte hij een tiental jaren als vertegenwoordiger. Van 2000 tot en met 2007 werkte hij als arbeider in het Nationaal Wielermuseum in Roeselare. Hij werd er een van de vaste gezichten. Sinds februari 2008 werkt hij als gastheer en pr-medewerker voor het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde.

In 2010 werd hij door lezers van de Krant van West-Vlaanderen uitgeroepen tot de beste West-Vlaamse wielrenner aller tijden.[1] Hij eindigde boven de bekende renners Briek Schotte en Johan Museeuw.

• Wereldkampioenschap op de weg: 1976 en 1981
• Belgisch kampioenschap op de weg: 1976
• Puntenklassement Ronde van Frankrijk: 1976, 1978 en 1981
• Eindklassement Ronde van Spanje: 1977

In 1975 kreeg hij bij zijn overwinning in Parijs-Brussel de "Gele wimpel" uitgereikt, de onderscheiding voor het hoogste uurgemiddelde behaald in een internationale klassieker. Hij verbeterde hiermee de prestatie van de Nederlander Peter Post uit 1964.

• Niet alleen met Merckx boterde het niet goed, ook met Roger De Vlaeminck waren er serieuze wrijvingen. In de Ronde van Vlaanderen van 1976 had Maertens met Marc Demeyer als enige een knecht in een kopgroep van vijf. Numeriek overwicht dus, maar Maertens en De Vlaeminck rivaliseerden dusdanig, dat ze zich liever lieten zakken uit de kopgroep dan dat de ander zou winnen.
• Maertens had via zijn ploegleider-mentor Lomme Driessens regelmatig champagne in zijn bidon, die hem hielp om de snelle eindfase van de wedstrijden af te werken.
• Maertens was via zijn echtgenote Carine een goede vriend van de in 1971 verongelukte renner Jean-Pierre Monseré en diens echtgenote Annie.
• Vanwege zijn bijzonder uitziende mond en manier van spreken kreeg hij de bijnaam Lippe.

• Patrick Cornillie. Freddy Maertens. Album van een wielerfenomeen, Eeklo, de Eecloonaar, 2003, 248 p. (2de druk 2004)
• Patrick Cornillie. Freddy Maertens. L’album d’une carrière phénoménale, Eeklo, de Eecloonaar, 2003, 248 p. (Vertaling Etienne Tonnoir)

Voorganger: Hennie Kuiper

Wereldkampioen wielrennen 1976

Opvolger: Francesco Moser

Voorganger: Bernard Hinault

Wereldkampioen wielrennen 1981

Opvolger: Giuseppe Saronni

Voorganger: Rik Van Linden 1975

Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk Freddy Maertens 1976

Opvolger: Jacques Esclassan 1977

Voorganger: Jacques Esclassan 1977

Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk Freddy Maertens 1978

Opvolger: Bernard Hinault 1979

Voorganger: Rudy Pevenage 1980

Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk Freddy Maertens 1981

Opvolger: Seán Kelly 1982

Voorganger: Willy Teirlinck 1975

Belgisch kampioen wielrennen Freddy Maertens 1976

Opvolger: Michel Pollentier 1977