Franky Van der Elst

	Franky Van der Elst
	Persoonlijke informatie
Volledige naam	Franky Van der Elst
Bijnaam	"De Stofzuiger"; "The Fox"
Geboortedatum	30 april 1961
Geboorteplaats	Ninove, België
Positie	Verdedigende middenvelder / Centrale verdediger
	Jeugd
1974–1976; 1976–1979	Blauw-Wit Lombeek; RWDM
	Senioren
	Interlands
	Getrainde clubs
1999–2003; 2003–2004; 2005–2007; 2008; 2009–2010; 2010–2011; 2011–2012; 2014–2016; 2016–2018; 2018–	Germinal Beerschot; KSC Lokeren; Club Brugge (assistent); FC Brussels; KVSK United; Lommel United; Sint-Truidense VV; KSV Roeselare; België –19 (assistent); KV Oostende (assistent)
Portaal	Voetbal

Franky Van der Elst (Ninove, 30 april 1961) is een gewezen Belgische voetballer. Hij speelde van 1979 tot 1999 voor achtereenvolgens RWDM en Club Brugge. Daarnaast kwam hij van 1984 tot en met 1998 uit voor de nationale ploeg. Zo was hij aanwezig op de WK's van 1986, 1990, 1994 en 1998. Hij is een van de drie Belgische spelers die in de FIFA 100 staan, waarin de beste voetballers aller tijden werden opgenomen.

Voetballer

RWDM

Franky Van der Elst speelde in de jeugd van RWDM toen hij in 1979 debuteerde in het A-elftal. In de laatste wedstrijd van het seizoen 1978/79 mocht hij invallen voor clubicoon Johan Boskamp. Een seizoen later werd Jean-Pierre Borremans trainer en kreeg de 19-jarige Van der Elst geen enkele speelkans. Pas een jaar later, toen Boskamp het roer van Borremans overnam, kreeg hij opnieuw speelgelegenheden.

Vanaf het seizoen 1981/82 werd Van der Elst een vaste waarde bij RWDM. Hij werd de motor op het middenveld en voetbalde zich steeds vaker in de belangstelling van de nationale ploeg. In 1984 werd hij voor de eerste keer opgeroepen door bondscoach Guy Thys. Dat jaar ruilde hij ook RWDM in voor Club Brugge.

Club Brugge

Bij Club Brugge was hij in de zomer van 1984 een van de belangrijkste nieuwkomers samen met Leo Van der Elst en Tew Mamadou. Op het middenveld kreeg hij in die dagen veel steun van o.a. Leo Van der Elst en Jan Ceulemans. Hij werd met Club in zijn eerste seizoen vicekampioen.

Een jaar later zorgde onder meer de komst van aanvaller Jean-Pierre Papin voor een nieuwe kracht. Club Brugge veroverde de Beker van België en verloor na testwedstrijden nipt de landstitel. Van der Elst werd uiteindelijk pas in 1988 voor de eerste keer kampioen. Dat jaar had hij met Club Brugge ook de halve finale van de UEFA Cup bereikt. In dat toernooi had Brugge dat seizoen onder meer Borussia Dortmund uitgeschakeld. Club zette toen in eigen huis een 3-0 nederlaag recht door na verlengingen met 5-0 te winnen. Franky Van der Elst scoorde het eerste doelpunt uit de verlengingen en stelde zo mee de zege veilig.

Begin jaren 90 vertrokken enkele belangrijke sterkhouders. Marc Degryse vertrok naar RSC Anderlecht en Jan Ceulemans zette wegens een blessure een punt achter zijn loopbaan. Vanaf dan werd Van der Elst het boegbeeld van Club Brugge en aanvoerder van het elftal. Hij werd er in 1990 voor beloond met zijn eerste Gouden Schoen. Een zware klus die hij tot een goed einde bracht want Club groeide midden jaren 90 uit tot een van de sterkste clubs van het land. Het seizoen 1995/96 sloot Club Brugge af als kampioen en Van der Elst was een van de uitblinkers geweest. Het leverde hem enkele maanden later zijn tweede Gouden Schoen op. Een jaar eerder was hij tweede geworden bij het referendum van de Gouden Schoen.

In 1997 werd hij opnieuw nipt tweede bij de uitreiking van de bekendste Belgische voetbaltrofee, hij had toen op gelijke hoogte van Jan Ceulemans en Wilfried Van Moer kunnen komen. Van der Elst, die bekendstond als de stofzuiger op het middenveld, voetbalde uiteindelijk nog tot 1999 in dienst van blauw-zwart. Van der Elst is de speler met de meeste wedstrijden bij Club Brugge, hij kwam 615 keer in actie voor blauw-zwart. Hij nam als speler afscheid van het voetbal en ging aan de slag als trainer.

Nationale ploeg

Op 19 december 1984 voetbalde Franky Van der Elst voor de eerste keer in dienst van de Rode Duivels. Het ging om de WK-kwalificatiewedstrijd tegen Griekenland. Bondscoach Guy Thys nam hem nadien mee naar het WK 1986 in Mexico. Hij kwam enkel in de groepsfase in actie. België werd uiteindelijk vierde, tot het WK 2018 het beste WK-resultaat ooit van de Rode Duivels.

België plaatste zich niet voor EURO '88, maar mocht twee jaar later wel naar het Wereldkampioenschap '90 in Italië. Van der Elst speelde elke wedstrijd en haalde met België de tweede ronde. Daarin zorgde de Engelsman David Platt in de verlengingen voor de uitschakeling.

Paul Van Himst werd de nieuwe bondscoach maar kon zich net als zijn voorganger niet plaatsen voor het EK. Het WK van 1994 in de Verenigde Staten haalde Van Himst wel. Opnieuw mocht Van der Elst mee en speelde hij elke wedstrijd. De Rode Duivels sneuvelden in de tweede ronde na een omstreden duel tegen Duitsland. Voordien had België wel met 1-0 gewonnen van Oranje. Enkele maanden na het WK zette Van der Elst tijdelijk een punt achter zijn internationale carrière.

In 1998 begon Van der Elst aan zijn laatste internationaal toernooi. Onder leiding van bondscoach Georges Leekens, die hij nog als trainer had gekend bij Club Brugge, trok Van der Elst naar het WK 1998 in Frankrijk. Leekens was de man die Van der Elst terug naar de nationale ploeg had gehaald. Opnieuw stond hij elke partij op het veld, maar de Rode Duivels werden derde in Groep E en waren uitgeschakeld. Het was het laatste WK van Franky Van der Elst, die in totaal 86 keer voor de nationale ploeg speelde.

Op 25 maart 1998 scoorde hij zijn eerste en enige doelpunt voor België. Het ging om het eerste doelpunt in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Noorwegen. De wedstrijd eindigde uiteindelijk op 2-2.

Trainer

Na zijn spelersloopbaan werd hij gedurende vier seizoenen coach van Germinal Beerschot, een club die dat jaar was voortgekomen uit de samensmelting van Germinal Ekeren en Beerschot VAV. Met Germinal Beerschot nestelde Van der Elst zich in de middenmoot, maar na een vierde en teleurstellend seizoen mocht hij opstappen.

Hij volgde nadien Paul Put op bij KSC Lokeren. Maar een jaar later werd hij zelf aan de deur gezet. Van der Elst zat toen een tijd zonder club.

Bij Club Brugge was ondertussen succescoach Trond Sollied vertrokken. De Brugse aanhang hoopte op Jan Ceulemans als nieuwe trainer en zo geschiedde. Manager Marc Degryse nam Ceulemans aan en haalde ook Franky Van der Elst, als assistent-coach, aan boord. René Verheyen bleef na het vertrek van Sollied de tweede assistent. Van der Elst, Degryse, Ceulemans en Verheyen voetbalden tijdens de jaren 80 samen voor Club Brugge. De vier gewezen ploegmaats leken een succesformule, maar dat pakte anders uit. De resultaten vielen tegen en Degryse zette Ceulemans en Verheyen aan de deur. Van der Elst bleef als hulptrainer en toonde zich erg geëmotioneerd door het ontslag van Ceulemans. Degryse stapte nadien zelf op en in 2007 ging ook Van der Elst weg bij Club.

Daarna nam Van der Elst FC Brussels onder zijn hoede. FC Brussels was de nieuwe naam van RWDM, de club waar Van der Elst als speler zijn debuut had gemaakt. Maar door de teleurstellende resultaten werd het contract van Van der Elst op het einde van het seizoen niet verlengd. De grootste verwezenlijking van Van der Elst bij Brussels was de ontdekking van Cheikhou Kouyaté. De Senegalees werd door Van der Elst in het team geplaatst en versierde zo een transfer naar RSC Anderlecht.

Vanaf januari 2009 was Franky Van der Elst trainer van tweedeklasser KVSK United (de club veranderde haar naam in 2010 na een fusie met KFC Racing Mol-Wezel in Lommel United). Met die club werd hij in 2011 vicekampioen in Tweede Klasse en greep hij net naast de promotie. Ook via de eindronde kon Lommel niet promoveren.

Op 2 september 2011 volgde Van der Elst de pas ontslagen Guido Brepoels op bij eersteklasser Sint-Truidense VV. STVV degradeerde dat seizoen uit de Jupiler Pro League, waarop Van der Elst op 14 juni 2012 ontslagen werd door het nieuwe bestuur. De ex-Rode Duivel bleef vervolgens twee seizoenen zonder club. Vanaf het seizoen 2014–2015 ging Van der Elst aan de slag als hoofdtrainer bij tweedeklasser KSV Roeselare, waar hij twee seizoenen in de middenmoot eindigde. In 2016 kreeg Van der Elst zijn ontslag op Schiervelde.

In september 2016 werd hij bij België –19 de assistent van bondscoach Gert Verheyen. Toen Verheyen twee jaar later hoofdtrainer werd van KV Oostende, volgde Van der Elst hem naar de kustclub.

Erelijst

Club Brugge

Kampioen (5)

1988, 1990, 1992, 1996, 1998

Beker van België (4)

1986, 1991, 1995, 1996

Belgische Supercup (7)

1986, 1988, 1990, 1991, 1992, 1994, 1996

Speler

Gouden Schoen

Winnaar (2): 1990, 1996

Tweede (2): 1994, 1997

Trivia

Hij heeft op Jan Ceulemans, Timmy Simons en Jan Vertonghen na het meeste aantal interlands gespeeld voor de Rode Duivels. Met 86 A-caps staat hij samen met Eric Gerets op een gedeelde vierde plaats.
Gewezen doelman Jean-Marie Pfaff zei ooit het volgende over Van der Elst: "Als hij de bal met zijn borst controleert, valt zijn rugnummer eraf."
Zijn dochter is supporter van Cercle Brugge.
In de aflevering Toekomst van het VRT-jongerenprogramma Buiten de zone, speelt Club Brugge-speler Franky Van der Elst in verschillende scènes zichzelf.

Clubstatistieken

Seizoen	Club	Competitie	Wed.	Goals
1978/79	RWDM	Jupiler League	1	0
1979/80			0	0
1980/81			6	0
1981/82			33	1
1982/83			32	2
1983/84			31	2
1984/85	Club Brugge		33	1
1985/86			32	2
1986/87			34	0
1987/88			31	0
1988/89			34	1
1989/90			33	1
1990/91			34	3
1991/92			29	3
1992/93			32	1
1993/94			20	0
1994/95			29	0
1995/96			30	1
1996/97			29	2
1997/98			32	0
1998/99			30	1
Totaal			565	21

Trainerscarrière

1999–2003: Germinal Beerschot
okt 2003 – dec 2004: KSC Lokeren Oost-Vlaanderen
2005 – jan 2007: Club Brugge (assistent-trainer)
jan 2008 – 2008: FC Brussels
jan 2009 – 2010: KVSK United
2010 – sept 2011: Lommel United
sept 2011–2012: Sint-Truidense VV
2014–2016: KSV Roeselare
2016–2018: België –19 (assistent-bondscoach)
2018–heden: KV Oostende (assistent-trainer)

Voorganger: Michel Preud'homme	Gouden Schoen 1990	Opvolger: Marc Degryse
Voorganger: Paul Okon	Gouden Schoen 1996	Opvolger: Pär Zetterberg

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.