Iljo Keisse

Tijdens zijn jeugdjaren gold Keisse als een van de grootste Belgische talenten op de Piste. Hij behaalde verschillende titels tijdens de nationale kampioenschappen. Ook internationaal boekte hij succes. Zo werd hij tussen 2001 en 2003 drie maal op rij derde tijdens het Europees kampioen ploegkoers voor Beloften. In 2004 kon hij samen met Kenny De Ketele zegevieren op datzelfde nummer. Op de piste van het Spaanse Valencia liet het duo de Denen Michael Berling, Alex Rasmussen en het Italiaanse koppel Matteo Montaguti, Samuele Marzoli achter zich.

Maar ook in de zesdaagses liet de jonge Keisse zich opmerken. Hij maakte in 2002 als 19-jarige zijn debuut in de Zesdaagse van Gent aan de zijde van de Zuid-Afrikaan Jean-Pierre Van Zyl. Het duo werd laatste op 40 ronden van winnaars Kurt Betschart en Bruno Risi. Twee jaar later reed hij in Gent samen met Andreas Beikirch naar de tweede plek.

Keisse maakte op 1 januari 2005 de overstap van Jong Vlaanderen 2016 naar Chocolade Jacques-T Interim. Samen met ploegmaat Matthew Gilmore won hij in het zesdaagse seizoen 2005-2006 vier wedstrijden Firenzuola, Grenoble, Gent en Hasselt. Daarnaast wonnen ze ook het Europees kampioenschap ploegkoers en werden ze derde op het wereldkampioenschap. In 2006 kroonde Keisse zich tot Europees kampioen achter de Derny, het daaropvolgende jaar werd hij tweede achter de Nederlander Matthé Pronk. Op het WK van 2007 werd Keisse tweede tijdens de puntenkoers. Hij verzamelde 21 punten minder dan winnaar Juan Llaneras uit Spanje. Nog een jaar later werd hij voor de tweede maal in zijn carrière Europees kampioen ploegkoers. Ditmaal in combinatie met Kenny De Ketele.

In de periode tussen 2006 en 2008 reed hij verschillende zesdaagses aan de zijde van de Duitser Robert Bartko. Gedurende drie seizoenen wonnen ze samen acht zesdaagses. Tijdens de Gentse zesdaagse van 2006 stonden ze samen na vijf dagen aan de leiding toen deze door het overlijden van de Spaanse wereldkampioen Isaac Gálvez werd stilgelegd.

Na zijn zege in de Zesdaagse van Vlaanderen-Gent van 2008 werd bekend dat Keisse positief had getest op zowel het stimulerend middel cathine als het maskeermiddel hydrochloorthiazide. Ook het B-staal bleek positief. Hierop werd hij door zijn wielerploeg Topsport Vlaanderen begin 2009 ontslagen. Keisse betwistte echter het dopinggebruik en trok naar de rechtbank. Op 2 november 2009 werd hij vrijgesproken van dopinggebruik. Zijn advocaat was Walter Van Steenbrugge. Voor het gebruik van cathine had Keisse als reden opgegeven dat hij dit nam als middel tegen verkoudheid. Volgens diens verdediging waren de hoeveelheden HCT die bij hem waren aangetroffen onvoldoende om echt prestatiebevorderend te werken. In juli 2010 werd echter bekend dat het TAS de vrijspraak van de Belgische wielerbond ongedaan had gemaakt en Keisse alsnog schorste voor de periode van twee jaar.[1] Door zijn nieuwe ploeg Quick Step werd hij op non-actief gezet.[1] De schorsing ging met terugwerkende kracht in, en omdat Keisse al elf maanden buitenspel stond, mocht hij vanaf 7 augustus 2011 weer koersen.[1] Op 12 november werd echter bekend dat de straf van het TAS werd opgeschort tot april 2011.[2] In een tussenarrest bepaalde het Hof van Beroep in Brussel dat Keisse tot die tijd mag deelnemen aan wedstrijden.

In de tussentijd won hij in 2010 wel de zesdaagses van Rotterdam en Gent. Dit aan de zijde van respectievelijk Danny Stam en Peter Schep. Hij werd uiteindelijk na wat juridisch getouwtrek geschorst tot januari 2012. In het seizoen 2011-2012 won hij de zesdaagsen van Amsterdam, Grenoble, Zürich en Kopenhagen. Dat seizoen werd hij samen met Kenny De Ketele voor de derde maal in zijn carrière Europees kampioen in de ploegkoers.

Keisse ondernam gerechtelijke stappen om het financieel verlies van zijn dopingschorsing te drukken: in maart 2012 raakte bekend dat de UCI Keisse 100.000 euro schadevergoeding moest betalen.

In zijn tijd voor Topsport Vlaanderen bewees Keisse dat hij ook op de weg uit de voeten kon. Zo werd hij in 2007 derde in Kuurne-Brussel-Kuurne.

Nadat hij door doping perikelen in 2009 voor een eigen sponsor had moeten rijden, kreeg hij vanaf 1 januari 2010 een tweejarig contract bij Quick-Step. Door de juridische strijd in verband met zijn dopingbeschuldigingen reed hij in de seizoenen 2010 en 2011 niet veel. In januari 2012 was de schorsing definitief voorbij. Op 28 april 2012 won Keisse de zevende etappe in de Ronde van Turkije. Keisse reed weg uit de vroege vlucht, in de laatste bocht op één kilometer van de finish kwam Keisse ten val.[3] Hij bleef echter net het aanstormende peloton voor, Marcel Kittel werd tweede. Later dat jaar kwam hij ook aan de start van Parijs-Roubaix, maar reed deze niet uit.

Hij groeide vooral uit tot knecht in de klassiekers. Af en toe gaat hij ook zijn eigen kans zo won hij in 2014 de Châteauroux Classic de l'Indre, en de Ronde van Zeeland Seaports in 2015.

In de Ronde van Italië startte Keisse in 2015 voor het 3de jaar op rij. Zij ploeg kende veel uitvallers en viel in deze ronde tegen. Keisse maakte dit toch nog gedeeltelijk goed door de slotrit te winnen. Op 30 km van de streep trok hij samen met Luke Durbridge ten aanval. Ze hielden verrassend stand, en na wat gepoker werd de strijd in een spurt beslecht. Keisse won en boekte zo de mooiste zege uit zijn carrière.[4]

Keisse won in zijn carrière reeds drie maal de Kristallen Zweetdruppel voor beste helper. Hij won in 2014, 2015 en 2016.