Jurgen Van den Broeck

Tijdens zijn tweede grote ronde werd Van den Broeck zesde in het eindklassement van de Ronde van Italië. Oorspronkelijk eindigde hij als zevende, maar door de diskwalificatie van de op doping betrapte Emanuele Sella kon hij een plaatsje opschuiven.

In het voorjaar van 2009 behaalde Van den Broeck in het eindklassement van Parijs-Nice de vijftiende plaats. Hij reed dat jaar geen Giro om later in het jaar alles op de Tour te kunnen zetten.

Hij kwam in de Ronde van Frankrijk met een goede conditie aan de start, maar zag op dag vier zijn ambities in rook opgaan na een valpartij in de ploegentijdrit. Door deze pech verloor hij zo'n zes minuten. Toch slaagde hij er nog in de 15e stek in het eindklassement te veroveren, op zo'n 21 minuten van eindwinnaar Alberto Contador. Wetende dat de 10e in het eindklassement op ongeveer een kwartier eindigde, had een top tien zonder deze pech zeker tot de mogelijkheden behoord.

In het voorjaar van 2010 stond Van den Broeck zijn ploegmaat Gilbert bij tijdens de heuvelklassiekers. Hij zag zijn werk bekroond door de overwinning van Gilbert in de Amstel Gold Race, een zesde stek tijdens de Waalse Pijl en een podiumplaats tijdens Luik-Bastenaken-Luik. Zelf mocht Van den Broeck, met telkens een top twintig ook trots zijn op zijn prestaties als helper tijdens deze drie wedstrijden.

Nadat hij in 2009 de smaak te pakken gekregen had, zette Van den Broeck in 2010 terug alles op de Tour. Hij kende een goede voorbereiding die hij bevestigd zag door een 4e plaats in het eindklassement van de Dauphiné Libéré. De Ronde van Frankrijk zelf werd een groot succes. Op de gevreesde kasseienrit werd Van den Broeck zelfs negende en op de eerst aankomst bergop in Morzine eindigde hij als zevende bij de favorieten. Doorheen de Pyreneeën wist hij altijd met de besten mee te gaan met een vierde plaats op etappe twaalf als uitschieter. Ook in de Alpen toonde Van den Broeck zijn klimmerskwaliteiten en hij moest nooit veel tijd op Andy Schleck, Alberto Contador en de anderen prijsgeven, alleen winnen zat er nooit echt in. Nadat het peloton over de laatste berg van de tour was gegaan, de Col du Tourmalet, was hij vijfde op 5'27" van het geel. Hoewel hij veel tijd moest prijsgeven in de afsluitende tijdrit behield hij deze plaats en werd hij de beste Belg in de Tour sinds Claude Criquielion 24 jaar eerder.

In het najaar zag hij zijn prestatie in de Tour bijna verzilverd tijdens de uitreiking van de Kristallen fiets, maar daarin moest hij ruimschoots de duimen leggen tegen zijn ploegmaat Philippe Gilbert, die zichzelf voor het derde jaar op rij deze trofee toe-eigende. De reden waarom Van den Broeck niet als eerste eindigde was grotendeels te wijten aan het feit dat hij in het hele seizoen geen overwinning behaald had. Ook was Gilbert het hele wielerjaar top geweest, terwijl Van den Broeck als ronderenner zich verplicht zag om te pieken naar de periode van de Tour.

In 2012 werd bekendgemaakt dat Contador doping zou hebben gebruikt tijdens de Tour van 2010 waardoor Van den Broeck opschoof naar plaats vier. Hierdoor werd hij de beste Belg in de Tour sinds Lucien Van Impe in 1983. In 2014 werd dan weer bekendgemaakt dat de nummer drie in diezelfde tour Denis Mensjov verdachte bloedwaarden had en dat Van den Broeck wederom een plaats opschoof. Hierdoor eindigde hij als derde op het tourpodium en was hij de eerste Belg die dat in 33 jaar wist klaar te spelen.

In de Dauphiné Libéré van 2011 presteerde hij opnieuw erg sterk. Hij won de eerste etappe in lijn, zijn eerste overwinning in acht jaar. Ook in de rest van de rittenkoers was hij vooraan te zien. In de laatste twee bergritten leidde hij telkens de kopgroep, maar leider Bradley Wiggins of een van de andere toppers uit het klassement lossen lukte niet, waardoor Van den Broeck net als in 2010 op een vierde plek eindigde in het algemene klassement.

In de eerste etappe van de Ronde van Frankrijk, die aankwam op de Mont des Alouettes, finishte Van den Broeck als vijfde op zes seconden van ritwinnaar Philippe Gilbert. Hij deed daarmee een erg goede zaak voor het klassement, aangezien Alberto Contador een minuut en twintig seconden verloor door verschillende valpartijen tijdens de hectische eindfase van de etappe. Op zondag 10 juli 2011 raakte Van den Broeck ernstig geblesseerd tijdens de negende etappe van de Ronde van Frankrijk. In de afdaling van de Col du Perthus kwam hij hard ten val en brak daarbij zijn schouderblad, twee ribben en liep tevens een klaplong op.[1] Even nog probeerde hij op zijn fiets te kruipen, maar na enkele honderden meters moest hij noodgedwongen opgeven. Drie dagen na zijn val gaf hij in Herentals een persconferentie waarin hij meedeelde dat hij waarschijnlijk dit seizoen nog in actie zou komen in de Vuelta.

Zoals hij al direct na zijn zware val in de Tour al aangegeven had, kwam Van den Broeck eind augustus aan de start van de Vuelta. Na anderhalve week stond hij op een achtste plaats in het algemeen klassement, maar na een mindere tijdrit zakte hij weg naar de twaalfde plaats.

In de Ronde van Catalonië werd Van den Broeck dankzij een top 10-plaats in etappe vier tot en met zeven derde in de eindstand. Vervolgens in de Ronde van de Algarve werd hij vierde op vijftig seconden van de winnaar Richie Porte. In het Critérium du Dauphiné eindigde hij als vijfde in het klassement. Van den Broeck slaagde er dan wel niet in een ritoverwinning te behalen als het jaar ervoor, maar dankzij een knappe tijdrit (elfde) en een goed resultaat in etappe zes (achtste) toonde hij de wereld dat hij klaar was voor de Tour.

In de zevende etappe van de Ronde van Frankrijk kreeg hij een platte band aan de voet van de beklimming naar de La Planche des Belles Filles. Hierdoor moest hij 1 minuut 54 seconden toegeven op de winnaar Chris Froome en de nieuwe geletruidrager Bradley Wiggins. In etappe 8 maakte hij de achterstand al wat kleiner door als zesde te eindigde in dezelfde groep als Wiggins. Zowel in etappe tien en elf kwam hij in de top tien terecht. Vooral in etappe elf toonde hij zijn vorm door aan te vallen. Het zag er even naar uit dat hij zou winnen, maar de groep der favorieten met onder meer Chris Froome, Bradley Wiggins en Vincenzo Nibali haalde hem terug en de overwinning was voor de Fransman Pierre Rolland en Van den Broeck moest genoegen nemen met de vierde plaats. Deze prestatie zorgde ervoor dat hij vijfde werd in het algemeen klassement. Eén dag later zakte Cadel Evans helemaal door het ijs, wat ervoor zorgde dat Van den Broeck op de vierde plek terechtkwam.

De zeventiende etappe was de meest succesvolle dag van Van den Broeck. In de beklimming naar Peyragudes ontsnapte Alejandro Valverde en vervolgens ook hij met zijn knecht Jelle Vanendert. Het Belgisch duo werd gegrepen, maar dankzij Vanendert werd de kopgroep sterk uitgedund. Hierdoor moesten Evans en Tejay van Garderen lossen. Tegen het einde van de klim ontsnapten de nummers één en twee van het klassement: Bradley Wiggins en Chris Froome. Dankzij de Belgen bleef hun voorsprong op het einde beperkt tot zeven seconden. In de afsluitend tijdrit over 53,5 kilometer was zijn voornaamste opdracht de vierde plaats verdedigen tegen Van Garderen die een betere tijdrijder is. Het lukte hem een voorsprong te behouden van 49 seconden op de Amerikaan en zijn vierde plaats in de meest prestigieuze ronde ter wereld was een feit.

Van den Broeck startte als schaduwfavoriet in de Ronde van Spanje, maar oververmoeid na het zware jaar moest hij opgeven.

Het jaar 2013 leek een herhaling te worden van jaar 2011. In het voorjaar zette Van den Broeck degelijke, maar weinig spraakmakende resultaten neer. Vanaf mei ging hij de cols in de Ronde van Frankrijk 2013 verkennen. Het Critérium du Dauphiné viel tegen, maar met een achtste plaats op het Belgisch kampioenschap wielrennen kon hij hoopvol toeleven naar de Ronde van Frankrijk. De eerste ritten in de Ronde van Frankrijk op Corsica kwam Van den Broeck goed door. Na de tijdrit in Nice stond hij dertiende in het algemene klassement. In de vijfde rit naar Montpellier kwam Van den Broeck echter zwaar ten val op driehonderd meter van de finishlijn, nadat Nacer Bouhanni voor hem viel. Van den Broeck had een zware blessure aan de knie en zou niet meer starten in de volgende rit. Er volgde een lange revalidatie.

Hoewel Van den Broeck nog steeds last had van zijn gehavende knie kon hij in de bergen steeds langer en langer de top van het klassement volgen, totdat hij in Tirreno-Adriatico wederom op zijn gehavende knie viel. Hij moest opgeven en even werd er gevreesd dat hij de Tour niet zou halen, maar de val bleek al bij al nog mee te vallen. In het voorjaar en de eerst volgende rittenkoersen bleven de resultaten uit tot het Critérium du Dauphiné aanbrak. In de eerste tijdrit over tien kilometer moest Van den Broeck slechts vijftien seconden toegeven op Froome en de volgende dag kon hij in de klim naar de finish, die een buitencategorie was, als enige samen met Alberto Contador en Wilco Kelderman de gele trui volgen. Hij eindigde deze rit als vierde en hield daarbij onder meer Vincenzo Nibali achter zich. In de laatste bergrit begaf Froome het en nam Talansky de eindwinst. Van den Broeck kwam samen met Talansky over de meet en eindigde in het eindklassement als derde.

In de Ronde van Frankrijk 2014 begon hij heel goed aan de eerste week. Hoewel Van den Broeck viel op de gevreesde kasseienrit wist hij dankzij zijn teammaten Jürgen Roelandts en Tony Gallopin de schade te beperken en deed hij de beste zaak van alle klassementsmannen op Vincenzo Nibali na. De volgende twee dagen werd Van den Broeck telkens meegesleurd in een val door de renners voor hem wat tot resultaat had dat hij niet 100% aan de eerste bergetappe begon en de 8e etappe met aankomst Gérardmer verloor hij al 1'20" op de gele trui. In de volgende Vogezen etappes kon hij de schade beperken totdat hij in de etappe naar Risoul plots meer dan 5 minuten verloor. De volgende Alpen en Pyreneeën ritten zette deze tendens zich voort, en al snel bleek dat Van den Broeck een infectie had opgelopen door een bacterie in zijn bloed, hierdoor kon hij niet voluit gaan. Na twee weken doorzetten weet Van den Broeck toch nog 13de te worden.

In de Ronde van Spanje 2014 probeerde Van den Broeck zijn seizoen nog te redden, maar mentaal en fysiek geheel uitgeput moest hij in de 13de etappe opgeven. Zijn mislukte seizoen leverde hem veel kritiek op van zijn ploeg en de media, waardoor de relaties tussen hem en Lotto-Belisol sterk verzuurde.

Nadat zijn carrière had kunnen eindigen met zijn zware val in de Tour van 2013, vocht Van den Broeck een heel jaar lang om er terug te staan in de Tour. Met een tegenvallend voorjaar gevolgd door een goeie Dauphiné en eerste Tourweek leek hij weer de oude, maar een infectie verpestte vervolgens alles.

In 2015 wist Van den Broeck de Giro uit te rijden, maar hij bleef onder de verwachtingen. Hij werd uiteindelijk twaalfde op 25 minuten en 12 seconden van winnaar Contador en eindigde eveneens na Maxime Monfort, zijn ploegmaat bij Lotto Soudal. Op 26 juni werd hij voor de eerste maal in zijn carrière Belgisch kampioen tijdrijden bij de elite in Mol-Postel. Hij volgde drievoudig winnaar Kristof Vandewalle op.

In 2016 verhuisde Van den Broeck naar het Russische team Katjoesja. Hij startte in de Ronde van Frankrijk, maar moest de wedstrijd na de elfde etappe verlaten nadat hij bij een val een schouderbreuk had opgelopen.

In 2017 beslist Van den Broeck tijdens de Giro dat het zijn laatste seizoen wordt. 5 jaar na zijn veelbelovende prestatie in de Tour zegt hij door de tegenslagen de motivatie om door te gaan kwijt te zijn.