Ronde van Frankrijk 1912

Een belangrijke technische innovatie in deze Tour was de toepassing van de vrijloop. Tourdirecteur Henri Desgrange zou het gebruik van de vrijloop echter in enkele etappes verbieden omdat naar zijn mening hiermee de renners niet meer de effectieve afstand aflegden omdat ze niet meer gedwongen waren om blijvend te pedaleren.

De etappeplaatsen waren identiek aan de Toureditie van 1911, zij het dat het totale parcours echter enkele kilometers korter was. Ook dit jaar werd het klassement met een puntensysteem bepaald; naar later zou blijken zou dit echter de laatste keer zijn.

Voor aanvang van de Tour was Lucien Petit-Breton bestempeld als de grootste favoriet voor de eindoverwinning. In de tweede etappe kreeg hij in de buurt van Armentières een aanrijding met een koe en moest hij de strijd staken. De Belgische kampioen Odiel Defraye nam al in de derde etappe de leiding in het klassement en gaf deze niet meer af tot de finish in Parijs. Wel kon de Franse favoriet Eugène Christophe aanvankelijk zijn achterstand nog gedeeltelijk goedmaken door drie etappeoverwinningen op rij, maar in de eerste Pyreneeënetappe kon Defraye een beslissende voorsprong nemen. Op dezelfde dag staakte een andere Franse topfavoriet Octave Lapize de strijd en was de eerste eindoverwinning van een Belgisch wielrenner niet meer in gevaar.

De Belgen waren zeer succesvol in deze Tour. Van de tien eersten in het eindklassement waren er 7 Belgen. Naast eindwinnaar Odiel Defraye waren dat Marcel Buysse (4de), Philippe Thys (6de), Hector Tiberghien (7de), Henri Devroye (8ste), Félicien Salmon (9de) en Alfons Spiessens (10de).

Eugène Christophe op de Galibier

In totaal namen er 28 Belgen en 0 Nederlanders deel aan de Tour van 1912.