KV Mechelen

KV Mechelen is ontstaan in 1904 als een collectief van katholieke Mechelse studenten die school liepen aan het (toen nog) Franstalige Mechelse Sint-Romboutscollege, het Sint-Victorinternaat in Alsemberg en de Katholieke Universiteit Leuven. De nieuwe club, plechtig opgericht tijdens een vergadering in de herberg 'Cave de Munich' aan de IJzerenleen in oktober 1904, kreeg als officiële naam Football Club Malinois. De statuten werden opgemaakt op 2 februari 1905 aan de Leuvense universiteit.[1] FC Malinois was het katholieke antwoord op het kort voordien in datzelfde jaar opgerichte Racing Club de Malines, de liberaal-vrijzinnige voetbalploeg van het Mechelse Atheneum. Theo Delvaulx, student te Leuven en oprichter en bezieler van de nieuwe club, werd de eerste voorzitter van Malinois. Geel en rood, de kleuren van het wapenschild van de stad Mechelen werden overgenomen als de clubkleuren. De Latijnse spreuk "quo non ascendam", vrij vertaald als "Tot welke hoogte zal ik niet klimmen?" werd gekozen als clubleuze. Het eerste officiële speelveld werd aangelegd op een stuk braakliggend spoorwegterrein aan de intussen verdwenen Pansiusdreef, de huidige Kauwendaal-wijk. Het terrein, gelegen aan seinhuis (bloc 16) werd gehuurd van spoorwegmaatschappij Beheer van de Ijzeren weg. Op 28 januari 1906 sloot FC Malinois zich onder het voorzitterschap van kanunnik en toenmalige kapitein van de Belgische nationale ploeg, Francis Dessain officieel aan bij de UBSSA, de overkoepelende Belgische sportbond. Wanneer de Belgische overheid het terrein aan bloc 16 opeist voor de aanleg van de spoorlijn Mechelen-Antwerpen ziet Malinois zich genoodzaakt te verhuizen naar een terrein aan de Zeutestraat (thans Voetbalstraat), een droog te leggen stuk moerasgrond tussen de Leuvense Vaart en de Tervurense Steenweg. Na het seizoen 1906-1907 promoveerde FC Malinois als tweede gerangschikte in de Derde Divisie (provincie Brabant) naar de Tweede Divisie, afdeling Antwerpen. Vanaf 1909 kon de club dan toch aantreden in de Promotion of Bevordering, het huidige tweede nationale.

Financiële problemen en stormschade aan het terrein in de Voetbalstraat zette voorzitter Francis Dessain er in 1911 toe aan om samen met Van Diepenbeek van de brouwerij Chevalier-Marin en Gaston de Meester de Betzenbroeck achter de artilleriekazerne 'Baron Michel' aan de Liersesteenweg een uitgestrekt stuk grond te kopen. Dit terrein van 2,5 ha zou tot vandaag onder de volksnaam Achter de Kazerne de thuishaven worden van KV Mechelen.[2] FC Malinois werkte zich daar al gauw op naar de subtop, maar strandde daar zowel in 1912 als 1913 op een derde plaats, en greep zo telkens naast promotie. In 1921 was het toch raak: FC Malinois eindigde tweede in zijn reeks en promoveerde zo voor het eerst in zijn bestaan naar de Ereafdeling, het hoogste nationale niveau.[3][4]

Het verblijf in die hoogste klasse zou de rest van de jaren 1920 niet zonder moeilijkheden verlopen. In 1921/22, het eerste seizoen, werd FC Malinois immers afgetekend laatste en degradeerde dus meteen terug naar de Tweede Klasse. Malinois bleef daar bovenin meestrijden, werd twee seizoenen later tweede en verdiende zo weer een promotie. Opnieuw werd het seizoen in de hoogste afdeling geen succes, want na een voorlaatste plaats volgde alweer onmiddellijke degradatie. Het seizoen erna, in 1925-1926, won Malinois zijn reeks en promoveerde meteen weer. Voor de derde keer op rij bleef deze promotie echter beperkt tot één seizoen: weer zakte de club dadelijk een niveau terug. In 1928 pakte Malinois na één seizoen de titel in de Tweede Klasse, en steeg zo voor de vierde keer in acht jaar tijd naar de Ere-afdeling. Nu kon de club zich echter verscheidene seizoenen op het hoogste niveau handhaven. Ondertussen was in 1924 de supportersfederatie "Malinwa" opgericht, op speciaal verzoek van voorzitter Francis Dessain. De federatie moest een overkoepelende organisatie vormen voor de verschillende supportersverenigingen.

In 1929 kreeg de club bij zijn 25-jarig bestaan de titel "Koninklijk" en werd Royal Football Club Malinois. Malinois speelde enkele seizoenen in de middenmoot, maar eindigde in het seizoen 1930-1931 voor de eerste maal bovenaan. De ploeg eindigde op een tweede plaats, op drie punten van landskampioen Antwerp FC. De club kon deze prestatie daarna niet meer evenaren en bleef een gewone middenmoter.

August Hellemans is de eerste speler van FC Malinois die het tot Rode Duivel schopt.

In de jaren 1940 werd RFC Malinois echter wel succesvol: In 1942/1943 pakte de club zijn allereerste landstitel. Vedetten die de club toen deden uitblinken waren onder meer rechtsbuiten Victor 'Torke' Lemberechts en aanvaller Bert De Cleyn. De tweede titel volgde enkele jaren later, in 1945/1946. In 1948 volgde zelfs de derde landstitel in zes jaar tijd. De volgende seizoenen kon Malinois echter niet meer meestrijden voor de hoogste prijs en werd de club weer een middenmoter. In 1952 werd de koninklijke titel in de clubnaam vernederlandst naar "Koninklijke"; de club heette nu officieel Koninklijke Football Club Malinois.

Malinois kende nog een sterk seizoen in 1953-1954, waar het strandde op een tweede plaats, op amper één puntje van landskampioen RSC Anderlechtois. Twee seizoenen later, negen jaar na de laatste landstitel, eindigde de ploeg echter op de allerlaatste plaats en moest Malinois opnieuw zakken naar de Tweede Klasse. De club bleef daar enkele jaren hangen en kon pas in 1962 opnieuw promoveren, toen ze daar de titel pakte. De terugkeer in de hoogste klasse verliep opnieuw niet makkelijk, want meteen zakte de club weer naar een laatste plaats. Het seizoen erop steeg Malinois vanaf 1965 toch weer naar de hoogste klasse, waar de club zich ditmaal vier seizoenen kon handhaven. In 1969 viel de club toch weer terug naar de tweede klasse. Ook in de Beker van België kon de club in deze periode geen prijzen pakken. Eén keer haalde de club de finale, in 1967, maar verloor die in de verlengingen met 3-1 van Standard Luik.

De club vervlaamste in 1970 zijn naam helemaal en stond voortaan ook officieel als Koninklijke Voetbalclub Mechelen bekend. Toch bleef de voertaal in de bestuurskamer Frans. Mechelen eindigde tweede in Tweede Klasse en promoveerde weer naar de hoogste afdeling. De komende seizoen bleef de ploeg echter in de middenmoot spelen, en na enkele malen de degradatie net te ontlopen zakte men in 1977 weer. In 1978 werd de club onder impuls van kolonel Herman Candries helemaal vernederlandst. KV Mechelen bleef ook in Tweede Klasse in de middenmoot hangen de komende jaren, tot de club in 1981 opnieuw promoveerde. Mechelen was weliswaar slechts vijfde geworden, maar had aan winst in de eindronde genoeg om de promotie af te dwingen. Net zoals al zovele keren eerder in de clubgeschiedenis draaide dit eerste seizoen weer op niets uit: Mechelen werd laatste en zakte weer. Net als verschillende keren tevoren ook slaagde de club er na een eerste mislukking echter in om het jaar erop meteen opnieuw te promoveren. KV Mechelen won in 1983 de titel in Tweede Klasse en steeg weer. Ditmaal zou de club opnieuw enkele succesvolle seizoenen beleven.

Halverwege de jaren 80 werd KV Mechelen in korte tijd een Belgische topclub. Architecten van het sportieve succesverhaal waren de West-Vlaamse industrieel John Cordier, sportief manager Paul Courant, de flamboyante van Ajax overgekomen kampioenentrainer Aad De Mos en diens favoriete spelersmakelaar Ger Lagendijk. Een eerste succesjaar kwam er in 1987: Mechelen werd tweede in de nationale competitie op amper twee punten van RSC Anderlecht en pakte ook voor de eerste maal de Beker van België. KV won de finale met 1-0 van RFC Liégeois. In 1987-1988 deed de club een nieuwe gooi naar de titel, maar werd opnieuw tweede, ditmaal na Club Brugge. Op het Europees toneel boekte de club echter grote successen. Dankzij de bekerwinst het jaar voordien speelde KV Mechelen voor het eerst Europees, in de Beker voor Bekerwinnaars, en stootte als debutant ineens door tot in de finale. In het Stade de la Meinau van Straatsburg versloeg KV Mechelen daar AFC Ajax met 1-0. Ook de daaropvolgende Europese Supercup haalden de Mechelaars binnen, door die andere Nederlandse topclub, PSV Eindhoven te verslaan. De eerste wedstrijd werd thuis met 3-0 gewonnen door doelpunten van John Bosman (2x) en Pascal de Wilde. De tweede wedstrijd werd verloren met 0-1. In 1988-1989 was het dan eindelijk weer raak in de Belgische competitie: na 40 jaar pakte KV Mechelen opnieuw de landstitel. In Europa mocht de club zijn Europese beker verdedigen in de Beker voor Bekerwinnaars. Opnieuw stootte Mechelen ver door, maar strandde ditmaal in de halve finale op Sampdoria. Mechelen bleef een Belgische topper en werd in 1989-1990 derde in de nationale competitie. De Europese campagne in de Europabeker voor Landskampioenen eindigde in de kwartfinale tegen AC Milan. In 1990-1991 eindigde KV Mechelen nog eens opnieuw tweede in de competitie. Ook in de Belgische Beker speelde KV de finale, maar ook daar kon men de hoofdprijs niet mee naar huis nemen. Het Europees seizoen in de UEFA Cup eindigde dat seizoen al na één ronde. Mechelen zou nog enkele seizoen meespelen in de Belgische top, met een vierde plaats in 1992 en een derde in 1993. In de Beker van België speelde KV nog één keer de finale (1992), maar verloor na strafschoppen van Antwerp FC. Nog drie jaar speelde de club ook Europees, maar raakte telkens slechts enkele rondes ver. KV Mechelen had zich halverwege de jaren 80 in korte tijd tot de nationale en zelfs Europese top opgewerkt, maar verdween na het wegvallen van de financiële input van John Cordier halverwege de jaren 90 in even korte tijd weer uit de top.

In 1997 eindigde Mechelen weer als voorlaatste, en zakte dus naar de Tweede Klasse. De club nam zijn oude status van liftploeg weer op: in 1999 promoveerde KV weer naar Eerste, in 2001 volgde een nieuwe degradatie en in 2002 promoveerde de club dadelijk weer naar de hoogste klasse.

In het seizoen 2002-2003 kreeg de club echter zware financiële problemen en ging in vrijwillige vereffening. De dreigende schrapping van de bondslijsten kon voorkomen worden door een geldinzamelactie van de vzw '"Red KV Mechelen"', op touw gezet door Mark Uytterhoeven, Piet den Boer en Fi Van Hoof. Dankzij de talloze benefietacties en vele supporters die 1000 euro stortten, konden de belangrijkste schulden betaald worden. Door het 'Akkoord van Elewijt' kon het stamnummer met bijhorend glorieus palmares behouden worden. De club degradeerde echter wel naar de Derde Klasse en voegde "Yellow" toe aan de naam. Yellow-Red Koninklijke Voetbalclub Mechelen werd na 2 jaar kampioen in de Derde Klasse, waardoor de club weer kon promoveren naar Tweede Klasse. In het seizoen 2005-2006 ging het minder en kon KV Mechelen zich pas op de voorlaatste speeldag verzekeren van een verlengd verblijf in de Tweede Klasse.

Onder leiding van de nieuwe trainer Peter Maes werd het seizoen 2006-2007 ingezet met de ambitie om een rol te spelen in de linkerkolom van het klassement en een eersteklasser te loten in de beker. Het bekeravontuur werd alvast een onverwacht succes voor de tweedeklasser, want na thuiswinst tegen Germinal Beerschot en SV Zulte Waregem (telkens 1-0) strandde de club pas in de kwartfinales tegen AA Gent. In de competitie heerste FCV Dender EH (vooral in de eerste periode), maar KVM eindigde als tweede in de competitie en kon zo deelnemen aan de eindronde. Samen met Antwerp FC, KV Kortrijk en de voorlaatste uit eerste klasse, Lierse SK, streed KVM om een ticket voor eerste klasse. Op zondag 10 juni was dat doel bereikt, na winst op het veld van KV Kortrijk (2-3). Na vier jaar kwam "Malinwa" zo terug op het hoogste niveau: Eerste Klasse. De eerste (kleine) prijs liet niet lang op zich wachten: de supporters van KV Mechelen werden tijdens het gala van de Gouden Schoen 2007 verkozen tot beste supporters van het land. Op het einde van het seizoen 2008/2009 volgde er een tweede hoogtepunt: de ploeg kon zich plaatsen voor de finale van de Beker van België, waar het uiteindelijk verloor van KRC Genk.

In het seizoen 2010-2011 viel het net naast Play-off 1 nadat het een druk programma moest afwerken door de verscheidene inhaalmatchen na de strenge winter.

In januari 2013 werden de eerste stadionplannen bekendgemaakt. Het is de bedoeling dat het stadion in verschillende fasen onder handen zal worden genomen. Op die manier zal de oorspronkelijke capaciteit worden opgetrokken tot 18 500.

Na degradatie in seizoen 2017/18 werd KV Mechelen kampioen in 1B in het seizoen 2018-2019 na een 2-1 thuis winst tegen Beerschot in de terugmatch van de promotiewedstrijden.[5]

Na een parcours dat hen voorbij Mons, Antwerp, Lokeren, Kortrijk en Union SG leidde, mocht KV Mechelen de bekerfinale spelen tegen KAA Gent op 1 mei 2019. Nikola Storm en German Mera bogen een 1-0 achterstand om in 1-2 winst waardoor KV zijn tweede beker won. Het was al sinds 1956 geleden dat een ploeg uit lagere divisie, met name Racing Doornik, de beker won, en überhaupt de eerste keer dat een eersteklasser in de finale verloor van een niet-eersteklasser.

In oktober 2018 werd KV Mechelen genoemd in het grote corruptieschandaal van het Belgische voetbal wegens poging tot manipulatie van de competitiewedstrijd KV Mechelen - Waasland-Beveren van 11 maart 2018. Volgens het Federaal parket zouden enkele KVM-bestuurders Waasland-Beveren hebben benaderd om KVM te laten winnen teneinde het behoud in de Jupiler Pro League veilig te stellen. Op 1 juni 2019 veroordeelde de Geschillencommissie Hoger Beroep van de Belgische Voetbalbond KV Mechelen wegens poging tot competitievervalsing tot degradatie naar 1B, een aftrek van twaalf punten en uitsluiting van Belgisch en Europees bekervoetbal. De Geschillencommissie schorste ook vier vooraanstaande bestuursleden (inclusief voorzitter Johan Timmermans) voor een periode van zeven tot tien jaar voor alle activiteiten binnen de KBVB. Ook makelaar Dejan Veljković werd schuldig bevonden en geschorst.[6] Op 17 juli 2019 besliste het Belgische Arbitragehof voor de Sport (BAS) ook in hoger beroep dat KV Mechelen schuldig was aan poging tot competitievervalsing. De degradatie en de puntenaftrek werden ongedaan gemaakt omdat deze niet strookten met het toenmalige bondsreglement. Als straf werd KV Mechelen één seizoen uitgesloten van deelname aan de Beker van België en het Europees voetbal.[7] Een week eerder besliste het BAS in een tussentijdse beschikking op basis van artikel B1711 van het Bondsreglement dat de KBVB de vordering voor degradatie tegen zowel KVM als Waasland-Beveren te laat d.w.z. 'na 15 juni van het betrokken seizoen' had ingediend. Volgens het BAS moet "het betrokken seizoen" worden geïnterpreteerd als "het seizoen waarin de feiten werden gepleegd", in casu 2018, en niet zoals de Bond verkeerdelijk deed, als "het seizoen waarin de feiten aan het licht zijn gekomen", met name 2019.[8] Het hele proces krijgt nog een staartje voor de burgerrechtbank. Alle veroordeelde bestuursleden hebben annulatieberoep aangetekend en dit staat gepland in het najaar van 2021. De hoofdargumenten voor dit beroep zijn gebrek aan bewijs, partijdigheid en vooral schending van de rechten van de verdediging. Dit laatste argument was bij het begin van het BAS-proces al aangehaald in een eerdere beroepsprocedure, maar van tafel geveegd omdat er nog geen proces was geweest, dus ook nog geen schending kon zijn. In juni 2019 neemt KVM-aandeelhouder en bestuurslid Dieter Penninckx het aandelenpakket van de wegens matchfixing geschorste mede-hoofdaandeelhouder Olivier Somers over. Door deze overname wordt Penninckx, tevens CEO van modegroep FNG Group, als enige hoofdaandeelhouder van de club en hoofd van een nieuw vierkoppig directiecomité, de officieuze voorzitter van KV Mechelen.[9]

Verschillende spelers behaalden een trofee toen ze voor de club speelden:

• Topscorer (1x)

1942 (Albert De Cleyn)

• Gouden Schoen (4x)

1987 en 1989 (Michel Preud'homme), 1988 (Lei Clijsters), 1992 (Philippe Albert)[10]

• Profvoetballer van het Jaar (2x)

1989 (Marc Emmers), 2016 (Sofiane Hanni)

• Ebbenhouten Schoen (1x)

2016 (Sofiane Hanni)

• Wereldkeeper van het jaar (1x)

1994 (Michel Preud'homme)

Seizoen	Competitie	Ronde	Land	Club	Score	PUC
1987/88	Europacup II	1R		Dinamo Boekarest	1-0 thuis, 2-0 uit	19.0
		1/8		St. Mirren FC	0-0 thuis, 2-0 uit
		1/4		Dinamo Minsk	1-0 thuis, 1-1 uit
		1/2		Atalanta Bergamo	2-1 thuis, 2-1 uit
		F		AFC Ajax	1-0
1988/89	UEFA Super Cup	F		PSV	3-0 thuis, 0-1 uit
1988/89	Europacup II	1R		Avenir Beggen	5-0 thuis, 3-1 uit	15.0
		1/8		RSC Anderlecht	1-0 thuis, 2-0 uit
		1/4		Eintracht Frankfurt	0-0 uit, 1-0 thuis
		1/2		Sampdoria	2-1 thuis, 0-3 uit
1989/90	Europacup I	1R		Rosenborg Trondheim	0-0 uit, 5-0 thuis	8.0
		1/8		Malmö FF	0-0 uit, 4-1 thuis
		1/4		AC Milan	0-0 thuis, 0-2 n.v. uit
1990/91	UEFA Cup	1R		Sporting Lissabon	0-1 uit, 2-2 thuis	1.0
1991/92	UEFA Cup	1R		PAOK Saloniki	1-1 uit, 0-1 thuis	1.0
1992/93	UEFA Cup	1R		Örebro SK	2-1 thuis, 0-0 uit	3.0
		2R		Vitesse Arnhem	0-1 uit, 0-1 thuis
1993/94	UEFA Cup	1R		IFK Norrköping	1-0 uit, 1-1 thuis	6.0
		2R		MTK Boedapest	5-0 thuis, 1-1 uit
		1/8		Cagliari Calcio	1-3 thuis, 0-2 uit

Totaal aantal punten voor UEFA coëfficiënten: 53.0