Wimbledon (tennistoernooi)

Het toernooi wordt gehouden eind juni/begin juli en duurt twee weken. Bij het enkelspel doen 128 mannen en 128 vrouwen mee, waardoor een speler/speelster zeven wedstrijden moet winnen om het toernooi te winnen. Wimbledon bestaat uit gescheiden toernooien voor mannen, vrouwen en dubbelspel (mannen, vrouwen en gemengd), die simultaan gehouden worden. Daarnaast worden er toernooien gespeeld voor junioren, senioren en rolstoeltennissers.

Het toernooi start elk jaar op de maandag vijf weken voor de eerste maandag in augustus (dus de maandag tussen 27 juni en 3 juli). Tot 2015 was dit een week eerder, maar omdat het grasseizoen is verlengd, is het toernooi een week later geplaatst.

Op de eerste zondag tijdens het toernooi (Middle Sunday) wordt traditioneel niet gespeeld, tenzij het programma, bijvoorbeeld door overvloedige regenval, zodanig is uitgelopen dat dit wel nodig is. Dit is tot op heden maar vier keer het geval geweest: in 1991,1997, 2004 en 2016.[6] In deze jaren was er heel veel regen gevallen tijdens de eerste week, waardoor er die week maar weinig gespeeld werd. In 2016 werd er weliswaar wel gespeeld op het Centre Court omdat dit overdekt kon worden, maar desondanks was het dat jaar wel nodig om op de eerste zondag te spelen, omdat er op de buitenbanen haast niet gespeeld werd door de vele regen met als gevolg dat veel partijen op die banen niet gespeeld konden worden. Deze partijen werden op Middle Sunday alsnog gespeeld om deze achterstand weg te werken.

De belangrijkste partijen worden gespeeld op het Centre Court en anders op het Court No. 1 en Court No. 2.

De beker (voor de kampioen bij de mannen) en de schaal (voor de kampioen bij de vrouwen) wordt elk jaar met hetzelfde ceremonieel uitgereikt door de hertog van Kent, de president van de All England Lawn Tennis and Croquet Club.

Vroeger was het gebruikelijk om bij het verlaten van het Centre Court een kniebuiging te maken voor de Royal Box (de koninklijke loge). Nu gebeurt dat alleen nog als er daadwerkelijk koninklijke vertegenwoordigers aanwezig zijn.

Groen en paars zijn de traditionele Wimbledonkleuren. De verplichting dat de spelers overwegend wit dragen, was de reden waarom Andre Agassi een aantal jaren weigerde te spelen.

Wimbledon was het laatste grandslamtoernooi dat het prijzengeld tussen de mannen en vrouwen gelijktrok. Op de US Open gebeurde dit al in 1973. De Australian Open volgde in 2001, Roland Garros en Wimbledon in 2007. Beide winnaars streken één miljoen euro op. Sommigen protesteerden daartegen, omdat mannen om drie gewonnen sets spelen en zo veel langer op de baan staan.

• De meest succesvolle spelers op Wimbledon zijn Roger Federer, die het toernooi achtmaal won, en Martina Navrátilová, die het damesenkelspel negenmaal op haar naam schreef.
• Op een van de speeldagen mag de schooljeugd gratis naar een wedstrijd komen kijken.
• Sinds 1924 moest je per brief een verzoek naar de organisatie sturen om als toeschouwer kaartjes te krijgen. Vanaf 2020 kon dit ook online.[7], maar in dat jaar ging het toernooi niet door.
• 2007 was het jaar van de meeste regenonderbrekingen: de teller stond op 143. In het verleden moest het toernooi daardoor drie keer worden verlengd. Zo'n verlenging was in 2007 echter niet nodig.
• Tijdens het toernooi van 2010 werd de langste tenniswedstrijd in de geschiedenis gespeeld; John Isner en Nicolas Mahut stonden 11 uur en 5 minuten op de baan. Isner won (6-4, 3-6, 6-7(7), 7-6(3) en 70-68). Om in de toekomst zulke extreem lange partijen te voorkomen, is sinds 2019 ook in de beslissende set een tiebreak voorgeschreven. Dit gebeurt dan bij een stand van 12–12. Voor het eerst deed dit zich voor op woensdag 10 juli 2019, tijdens de derderondepartij van het gemengd dubbelspel tussen Siegemund/Sitak en Dabrowski/Pavić – het Duits/Nieuw-Zeelands koppel won. Vervolgens gebeurde het ook in de mannenfinale op zondag 14 juli 2019 tussen Novak Đoković en Roger Federer. De tiebreak, en daarmee dus de wedstrijd en de titel, werd gewonnen door Đoković. Dit was tevens de langste finale ooit op Wimbledon (4 uur 57 minuten).[8]
• Voor het Centre Court, Court No. 1, Court No. 2, Court No. 3, Court no. 12 en Court no. 18 wordt het Hawk-Eyesysteem gebruikt om te bepalen of een bal in of uit geslagen is. Op de andere banen wordt het oudere cyclopssysteem toegepast.
• Het oude Court No. 2, werd ook wel The Grave Yard ofwel "Het Kerkhof der Kampioenen" genoemd, aangezien geplaatste spelers op deze baan vaak het onderspit moesten delven tegen mindere spelers.
• In 2019 werd afgeweken van het gebruikelijke speelschema van het finaleweekeinde. Omdat de mannendubbelspelfinale op zaterdag erg lang duurde, moest de vrouwendubbelspelfinale (die normaal gesproken daarna gespeeld wordt) worden verplaatst naar de zondag. Als gevolg hiervan moest ook de finale van het gemengd dubbelspel worden verplaatst – terwijl die normaal gesproken als laatste wordt gespeeld op het Centre Court, werd deze in plaats daarvan tegelijk met de finale van het mannenenkelspel gespeeld op Court No. 1. Zodoende kon de uitgestelde vrouwendubbelspelfinale na de mannenfinale worden afgewerkt op het Centre Court.

Namens België haalde enkel Justine Henin de enkelspelfinale (in 2001 en 2006), maar verloor die beide keren. In het dubbelspel won Kim Clijsters met haar Japanse partner Ai Sugiyama in 2003 en Josane Sigart met haar Franse partner Doris Metaxa in 1932. In 2013 speelde Kirsten Flipkens de halve finale. Bij de mannen speelden enkel Paul de Borman (in 1904) en Xavier Malisse (in 2002) ooit een halve finale. Een finaleplaats werd nog nooit behaald bij de mannen.

Bij de junioren werden al vele titels gewonnen: bij de meisjes in het enkelspel Kirsten Flipkens (2003), Nancy Feber (1993), Christiane Mercelis (1949) en Geneviève Domken (1947). Bij de jongens in het dubbelspel in 2000 met Dominique Coene en Kristof Vliegen en in 1998 met Olivier Rochus samen met de Zwitser Roger Federer, de latere nummer 1 van de wereld. Bij de meisjes wonnen in het dubbelspel Elke Clijsters met Barbora Strýcová in 2000 en Laurence Courtois en Nancy Feber in 1993.

Wimbledon heeft voor Nederland tot nu toe één kampioen opgeleverd: Richard Krajicek in 1996. Hij versloeg in de finale de Amerikaan MaliVai Washington. Betty Stöve was in 1977 verliezend finaliste tegen de Britse Virginia Wade en Tom Okker speelde in 1978 de halve finale.

Het dubbelspel is wel succesvol geweest voor Nederlanders: Betty Stöve won in 1972 met Billie Jean King de finale van het vrouwen dubbelspel en in 1978 en 1981 met Frew McMillan de gemengd dubbelfinale, en in 1998 wonnen Jacco Eltingh en Paul Haarhuis de finale van het heren dubbeltoernooi.

Bij de junioren won Thiemo de Bakker in 2006 het toernooi. Fenny ten Bosch (1952), Judith Salomé (1967) en Brenda Schultz (1988) wonnen het juniorentoernooi voor meisjes.

De ingang van het museum