Eurovisiesongfestival

• Deelnemers: België, Frankrijk, Italië, Luxemburg, Nederland, de Bondsrepubliek Duitsland en Zwitserland

Het eerste songfestival, gebaseerd op het Italiaanse Festival van San Remo, was een geesteskind van de EBU. Het eerste festival vond plaats in 1956, toen zeven landen meededen, ieder met twee liedjes. Twee landen, Denemarken en Oostenrijk, werden gediskwalificeerd omdat hun aanmelding te laat binnenkwam. Het Verenigd Koninkrijk koos ervoor niet mee te doen, omdat daar al het Festival of British Popular Songs werd georganiseerd.

Refrain, gezongen door Lys Assia, die gastland Zwitserland vertegenwoordigde, was het winnende lied van het allereerste Eurovisiesongfestival.

Nederland had de eer het allereerste lied ooit op het Songfestival te mogen brengen. Het was De vogels van Holland gezongen door Jetty Paerl.

In 1957 kwamen de drie "verloren landen" erbij, de komende jaren nog twee.

• Denemarken (1957), Oostenrijk (1957), het Verenigd Koninkrijk (1957), Zweden (1958), Monaco (1959).

Noorwegen wilde ook meedoen in 1959, maar heeft zich uiteindelijk teruggetrokken.

Al snel groeide het aantal deelnemende landen verder. De volgende landen debuteerden in de jaren zestig:

• Noorwegen (1960), Finland (1961), Joegoslavië (1961), Spanje (1961), Portugal (1964), Ierland (1965)

In 1968 werd het festival voor het eerst in kleur uitgezonden.

In 1969 was het de eerste en enige keer dat er meerdere landen tegelijk hadden gewonnen: Frankrijk, Nederland, Spanje en het Verenigd Koninkrijk.

De volgende landen debuteerden in de jaren zeventig:

• Malta (1971), Israël (1973), Griekenland (1974), Turkije (1975)

Sommige landen trokken zich weer terug. Denemarken deed tussen 1966 en 1978 niet mee omdat de Deense omroep het festival een toonbeeld van slechte smaak vond. In 1970 trokken de andere Scandinavische landen, Oostenrijk en Portugal zich eenmalig terug na het debacle van 1969, toen er op het festival in Madrid vier winnaars waren. Datzelfde festival werd geboycot door Oostenrijk, vanwege het regime van dictator Franco in Spanje. In 1976 wilde Liechtenstein meedoen, maar omdat het land niet over een eigen nationale omroep beschikt kon dat niet doorgaan.

Eerst waren het vooral de traditionele chansons die het goed deden op het festival. In 1974 won de Zweedse groep ABBA met Waterloo (en werd daarna wereldberoemd) en de intrede van popgroepen, en daarmee een stuk modernisering, was een feit. Waterloo werd in 2005 in het Deense Kopenhagen gekozen tot beste songfestivalhit aller tijden.

Het festival in 1971 in Dublin zou in eerste instantie in Zwart-Wit worden uitgezonden, maar de BBC had genoeg geld om voor Ierland het festival uit te zenden in kleur.

Na het festival van 1979 trok Monaco zich terug uit het festival. De eerstvolgende keer dat het land weer meedeed was 25 jaar later, in 2004.

In de jaren tachtig kwamen er ook weer nieuwe landen bij:

• Marokko (1980), Cyprus (1981), IJsland (1986)

Marokko debuteerde in 1980 en eindigde op de voorlaatste plaats met 7 punten. Hierna keerde Marokko nooit meer terug naar het festival.

In de jaren negentig kwamen er wederom landen bij:

• Bosnië en Herzegovina (1993), Kroatië (1993), Slovenië (1994), Estland (1994), Hongarije (1994), Litouwen (1994), Polen (1994), Roemenië (1994), Rusland (1994), Slowakije (1994), Noord-Macedonië (1998)

In 1992 waren er uiteindelijk 23 deelnemers, toen er zich nieuwe ontwikkelingen voordeden. Joegoslavië, of wat daarvan overbleef, zou voor de laatste keer deelnemen in 1992 met de zangeres Extra Nena. Op dat moment waren Slovenië en Kroatië reeds onafhankelijk en zonden het festival zelfstandig uit.

Een flinke groep Oost-Europese landen die lid waren geworden van de EBU, wilde meedoen. Omdat 30 of meer landen op het songfestival iets te veel van het goede was, werd er na een proef met een voorronde voor "nieuwe" landen in 1993 in Ljubljana besloten tot een nieuw systeem, waarbij de landen die in de onderste posities eindigden - dit wisselde door de jaren heen tussen 5 en 8 landen - een jaar moesten overslaan. Voor België leverde dit meteen in 1994 al een jaar bankzitten op, vanwege de laatste plaats voor Barbara Dex. In 1995 trof Nederland hetzelfde lot, doordat Willeke Alberti het jaar daarvoor flink onderuit was gegaan met de 23e plaats van 25 deelnemers.

In 1993 deden Kroatië, Slovenië en Bosnië en Herzegovina voor het eerst als onafhankelijke landen mee, en in 1994 volgden Litouwen, Estland, Roemenië, Polen, Rusland, Slowakije en Hongarije, enkele jaren later gevolgd door Macedonië.

In 1993 was het tevens het laatste jaar dat Luxemburg, 5-voudig winnaar van het Eurovisiesongfestival, zou deelnemen aan het festival, daar het niet zeker meer wist of het aan de financiële verplichtingen zou kunnen voldoen wanneer het het festival zou winnen. Dit mag vreemd klinken aangezien Luxemburg een van de rijkste staten ter wereld is, maar de Luxemburgse omroep die de publiekeomroepfunctie heeft, RTL Tele Letzebuerg is - ondanks dat het onderdeel is van de grootste commerciële televisiegroep van Europa, maar van zeer bescheiden omvang. Italië liet het na 1997 (na al enkele jaren te hebben overgeslagen) afweten. De reden hiervoor is nooit officieel aangegeven, maar de nieuwe regel dat alle landen het festival voortaan live moesten uitzenden en de beperkte reclamemogelijkheden zouden hierbij een rol kunnen hebben gespeeld. Daarbij is het songfestival bij het Italiaanse publiek vrij onbekend en verre van populair. Het is daarom voor de Italiaanse omroep RAI commercieel veel minder interessant dan het nationale San Remo-festival.

Overigens werd het afvalsysteem na enkele jaren tijdelijk (1997-2001) vervangen door een systeem waarbij de landen met het laagste puntengemiddelde over de laatste vijf jaar afvielen. In 1996 was er een interne voorronde waaraan alle landen die dat wensten mee mochten doen. Toen echter Duitsland, een van de grootste financiële ondersteuners van het festival, hierbij afviel werd besloten dat de vier landen die het meest bijdragen (naast Duitsland ook Spanje, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk) elk jaar mochten deelnemen, ongeacht hun resultaten. Deze regel werd overigens pas in 1999 van kracht en geldt nog steeds, maar kwam in het geding na het festival van 2005 toen deze landen de vier slechtste resultaten behaalden.

Vanaf 1997 ging het songfestival verder met zijn tijd mee. Beslisten hiervoor de jury's (bestaande uit een mix van vakmensen en mensen die juist niets met de muziekwereld te maken hadden) over de te geven punten, vanaf nu waren het de mensen thuis die door middel van televoting per telefoon, en later ook per sms, de winnaar konden aanduiden. In 1997 kon dit in slechts vijf landen, maar in 1998 deden bijna alle deelnemende landen hieraan mee, en sinds 2004 is televoting verplicht in alle landen.

De volgende landen debuteerden in het eerste decennium van de 21e eeuw:

• Letland (2000), Oekraïne (2003), Andorra (2004), Albanië (2004), Wit-Rusland (2004), Servië en Montenegro (2004), Bulgarije (2005), Moldavië (2005), Armenië (2006), Georgië (2007), Montenegro (2007), Servië (2007), Tsjechië (2007), Azerbeidzjan (2008), San Marino (2008).

In 2004 was er opnieuw een golf van nieuwe deelnemers en ook Monaco kwam na een lange afwezigheid weer terug. Om dit mogelijk te maken werd het reglement grondig herzien. Voortaan zou er een voorronde komen, enkele dagen voor het festival, waaruit de 10 beste liedjes zouden doorstoten naar de grote finale. De landen die het voorafgaande jaar bij de beste 10 waren geëindigd kregen gegarandeerde toegang tot de finale.

Het festival van 2004 werd gehouden op 12 en 15 mei in de Turkse stad Istanboel en gepresenteerd door Meltem Cumbul en Korhan Abay. Winnares was de Oekraïense zangeres Ruslana met Wild dances. Opvallend is dat sinds de winnaar bepaald wordt door televoting, het visuele aspect, of de act, meer dan ooit van belang lijkt te zijn. 2004 was wat dat aangaat geen uitzondering: het winnende nummer werd gebracht met een wervelende dansshow. Nederland en België eindigden op dit songfestival in de lagere regionen (respectievelijk 20e en 22e plaats op 24 deelnemers in de finale) en moesten derhalve in 2005 aan de voorronde deelnemen.

Het festival in 2005 vond plaats in Kiev op 19 en 21 mei. Het was meteen ook een jubileum, namelijk het 50ste Eurovisiesongfestival. Het evenement werd gewonnen door de Griekse Helena Paparizou met het nummer My number one. Wederom waren er nieuwe deelnemende landen (zie boven). Hongarije was na een afwezigheid van 7 jaar weer terug. Libanon zou eigenlijk het derde debuterende land zijn, met het hooggeprezen Franse liedje Quand tout s'enfuit met zangeres Aline Lahoud, maar Libanon wilde het liedje van Israël niet uitzenden omdat de Libanese omroep hier wettelijk niet toe gerechtigd is (zie ook: Libanon en het Eurovisiesongfestival). Volgens de reglementen echter moeten de deelnemende landen alle andere bijdragen uitzenden, zowel in de halve finale als in de finale. Ook Tsjechië zou voor het eerst deelnemen, maar liet reeds voor de diskwalificatie van Libanon verstek gaan. Daardoor was het aantal deelnemers uiteindelijk 39, een recordaantal.

Op 22 oktober 2005 was er een 2,5 uur durende jubileumuitzending 50 jaar Eurovisiesongfestival vanuit Kopenhagen, waarbij enkele ex-deelnemers waaronder Johnny Logan en Dana International optraden. De Zweedse groep ABBA won dit festival met hun lied Waterloo. Waterloo was in 1974 het winnende liedje van het Eurovisiesongfestival.

Ook in 2006 in Athene was er een debuterend land: Armenië. Dat land scoorde meteen een 8e plek en daarmee een direct ticket naar de finale van 2007. Winnaar werd de Finse band Lordi. Dit was de eerste keer dat Finland het festival won. Georgië zou dit jaar tevens een nieuwkomer zijn, maar de Georgische omroep gaf aan niet te kunnen voldoen aan de participatiekosten van € 50 000. Oostenrijk trok zich in 2006 terug omdat men het festival niet meer vindt passen bij de huidige Oostenrijkse muziekwereld. Voor meer over dit festival van 2006, zie: Eurovisiesongfestival 2006.

In 2007 deed Georgië wel mee. Ook Tsjechië (zie ook: Tsjechië en het Eurovisiesongfestival) debuteerde in 2007. In 2007 kwamen ook Oostenrijk en Hongarije terug op het podium in Helsinki. Voor 2008 toonde San Marino interesse om te debuteren. Italië wilde in 2008 na 10 jaar afwezigheid terugkeren. In 2007 won Servië het Eurovisiesongfestival. Op deze manier bleef de traditie van de 21e eeuw overeind: telkens won een land voor de eerste keer.

De editie van 2008 vond plaats in Belgrado, Servië. Voor het eerst in de geschiedenis werden er twee halve finales gehouden: de eerste op dinsdag 20 mei, de tweede op donderdag 22 mei. De finale werd gehouden op 24 mei en werd gewonnen door Rusland. Zanger Dima Bilan, die al eerder namens Rusland meedeed, won met het nummer Believe.

Voor de editie van 2009 in Moskou werd opnieuw een jury ingevoerd, die voor de helft van het totale aantal punten ging meetellen (de andere helft blijft het resultaat van televoting). Winnaar werd Alexander Rybak. Met Fairytale haalde hij 387 punten, de hoogste score tot er in 2016 een nieuwe puntentelling kwam waarbij landen twee keer 12 punten mogen uitdelen.

Australië deed op het Eurovisiesongfestival in 2015 voor het eerst mee.

2010 - Het optreden van Spanje werd tijdens de door Jimmy Jump verstoord, een Spanjaard die erom bekendstaat grote publieke evenementen te verstoren. Bij het songfestival ging hij tussen de dansers zitten en deed met de act mee. Al snel werd hij van het podium verwijderd. Als gevolg hiervan werd aan het einde van de reeks liedjes een herkansing voor de Spaanse inzending toegestaan. Jump kreeg voor deze verstoring een boete van 15.000 Noorse kronen. De uiteindelijke winnaar van het Eurovisiesongfestival 2010 was Lena voor Duitsland.

2011 met 43 landen - Italië keerde na 13 jaar afwezigheid terug. Ook Hongarije, Oostenrijk en San Marino keerden terug. 43 landen was een evenaring van het record uit 2008. Voor de eerste keer werd van een vertigoshot gebruikgemaakt, tijdens de opening.

2012 met 42 landen - Polen en Armenië waren afwezig, maar Montenegro was er voor het eerst sinds 2009 weer bij. De inzending van Zweden, Loreens Euphoria, won deze editie. Voor het eerst werd het vertigoshot tijdens een optreden gebruikt, de groep Izabo uit Israël.

2013 met 39 landen - Deze editie werd gewonnen door Denemarken met het nummer Only teardrops van Emmelie de Forest.

2014 met 37 landen - Oostenrijk won met Conchita Wurst en diens Rise like a phoenix.

2015 met 40 landen - Er deden drie landen meer mee dan met de editie van het jaar daarvoor. Het motto Building Bridges werd in praktijk gebracht door het uitnodigen van Australië dat jaar. Verder keerde Tsjechië voor het eerst sinds 2009 terug naar het liedjesfestijn terwijl Oekraïne voor het eerst sinds 2003 niet deelnam. Cyprus en Servië namen na een jaar van afwezigheid ook weer deel. China zond het festival voor de eerste keer uit. Zweden won met het lied Heroes, gezongen door Måns Zelmerlöw.

2016 met 42 landen - Er zouden eerst 43 landen meedoen, maar Roemenië werd een paar weken voor het festival gediskwalificeerd. Portugal trok zich terug en Bosnië en Herzegovina, Bulgarije, Kroatië en Oekraïne maakten hun rentree. Australië keerde terug als reguliere deelnemer, waardoor het deze keer in een halve finale moest strijden om een finaleplaats te bemachtigen. Het werd in de finale werd tweede. Winnaar werd Oekraïne, met het door Jamala gezongen lied 1944.

2017 met 42 landen - De Russische zangeres Joelia Samojlova kreeg een inreisverbod voor Oekraïne opgelegd, omdat zij na de annexatie van de Krim in 2014 een concert op het schiereiland de Krim had gegeven, terwijl ze daar vanuit Rusland was binnengekomen, wat voor Oekraïne illegaal is. Vanwege dit incident trok Rusland zich terug, Bosnië en Herzegovina daarna ook. Portugal en Roemenië deden wel mee, waardoor de teller weer op 42 landen kwam. De winnaar van 2017 werd Portugal, met Amar pelos dois van Salvador Sobral.

2018 met 43 landen - Rusland keerde terug op het festival na het verbod op deelname van Joelia Samojlova in 2017. Israël won het festival voor de vierde keer.

2019 met 41 landen - Ondanks dat Oekraïne een kandidaat geselecteerd had, trok het land zich terug. Nederland won het festival, na 44 jaar, voor de vijfde keer, dankzij Duncan Laurence en zijn song Arcade.

2020 met 41 landen - Deze editie van het songfestival werd afgelast wegens de coronapandemie.

Behalve bij het eerste festival, toen slechts zeven landen deelnamen, dingt per land één liedje mee. Vanwege een groeiend aantal potentiële deelnemers is sinds 1993 gezocht naar verschillende manieren om het aantal deelnemers te beperken, zodat ook de landen uit het voormalige Oostblok, die zich vanaf dat jaar aanmeldden, mee konden doen zonder dat het programma te lang werd. Een liedje mag niet langer duren dan drie minuten.

Het huidige reglement geeft aan dat per land maximaal zes uitvoerders op het podium mogen staan. Die moeten uiterlijk op 31 december van het jaar van deelname minimaal 16 jaar oud zijn. Er is geen restrictie voor wat betreft hun nationaliteit, zodat bijvoorbeeld de Canadese Céline Dion Zwitserland kon vertegenwoordigen. Ook enkele kleinere landen, zoals Monaco en Luxemburg, namen vaak hun toevlucht tot buitenlandse artiesten. In de periode van 1973 tot en met 1976 en vanaf 1999 is het toegestaan in elke willekeurige taal te zingen. Veel landen kiezen sindsdien voor het Engels omdat men vindt dat men in deze taal het publiek beter kan bereiken.

Artiesten die meer dan eenmaal deelnamen zijn: Lys Assia (Zwitserland), Fud Leclerc (België), Bob Benny (België), Jacques Raymond (België), Louis Neefs (België), Peter, Sue & Marc (Zwitserland), Sandra Reemer (Nederland), Maggie MacNeal (Nederland), Anne-Marie David (Luxemburg / Frankrijk), Corry Brokken (Nederland), Edsilia Rombley (Nederland), Carola (Zweden), Jahn Teigen (Noorwegen), Domenico Modugno (Italië), Hot Eyes (Denemarken), Dana International (Israël), Elena Paparizou (Griekenland), Ireen Sheer (Duitsland / Luxemburg), Katja Ebstein (Duitsland), Lena Meyer-Landrut (Duitsland), Kirsti Sparboe (Noorwegen), Romuald (Luxemburg / Monaco), Tommy Seebach (Denemarken), Udo Jürgens (Oostenrijk), Şebnem Paker (Turkije), Wind (Duitsland), Chiara Siracusa (Malta), Karolina Gočeva (Macedonië), Ich Troje (Polen), Anna Vissi (Griekenland / Cyprus), Evridiki (Cyprus), Elpida (Griekenland/Cyprus), Koit Toome (Estland), Omar Naber (Slovenië), Cliff Richard (Verenigd Koninkrijk), Selma Björnsdóttir (IJsland), Charlotte Perrelli (Zweden), Dima Bilan (Rusland), Gigliola Cinquetti (Italië), Feminnem (Bosnië-Herzegovina / Kroatië), The Swarbriggs (Ierland), Johnny Logan (Ierland), Linda Martin (Ierland), Kaliopi (Macedonië), Sakis Rouvas (Griekenland), Niamh Kavanagh (Ierland), Jedward (Ierland), Valentina Monetta (San Marino), Laura Põldvere (Estland), SunStroke Project (Moldavië), Vicky Leandros (Luxemburg), Alexander Rybak (Noorwegen), Waylon (Nederland), Serhat (San Marino), Sergej Lazarev (Rusland) en Zdob și Zdub (Moldavië).

•  Joegoslavië: van 1961 tot en met 1992 deelgenomen (daarna onafhankelijke deelnames van Slovenië, Kroatië, Bosnië en Herzegovina, Noord-Macedonië, en Servië en Montenegro).
•  Servië en Montenegro: in 2004 en 2005 deelgenomen (sinds 2007 nemen Servië en Montenegro deel als onafhankelijke staten).

Onderstaande landen zijn alle volwaardig of geassocieerd lid van de EBU en kunnen dus deelnemen aan het festival, indien ze voldoen aan alle voorwaarden, maar deden dit vooralsnog niet.

De winnaar van het festival wordt bepaald door het geven van punten door ieder deelnemend land aan hun tien favoriete liedjes. Elk land geeft de punten verplicht door middel van 50% televoting en 50% vakjury's. De deelnemers treden hiertoe twee keer op, één keer voor de vakjury's en één keer voor de tv-kijkers. Iedere kijker kan telefonisch op het liedje van zijn of haar voorkeur stemmen. Deelnemende landen mogen niet op zichzelf stemmen. Ook de vakjury's mogen geen punten geven aan hun eigen land. De kritiek hierop is dat de stemmen van kleine landen net zo zwaar wegen als van grote landen terwijl er minder mensen hebben gestemd. Van 1975 tot en met 2015 gaf elk land een set van 1 t/m 8, 10 en 12 punten, vanaf 2016 zijn dit twee sets punten. Voor 1975 waren er verschillende manieren waarop de punten werden verdeeld.

De presentatoren roepen de juryvoorzitter van elk land via een satellietverbinding op. Deze geeft de punten door. Tot en met 2003 herhaalden de presentatoren de punten in het Frans en Engels, via de vaste structuur land, aantal punten. Dat gebeurde eerst in de taal waarin de punten werden gegeven en vervolgens opnieuw in de andere taal. In 2004 en 2005 herhaalden de presentatoren de punten alleen in de andere taal dan waarin de punten zijn gegeven. Om de duur van de puntentelling te beperken wordt sinds 2006 slechts de top drie en sinds 2016 slechts de winnaar van de vakjury door de woordvoerder van de vakjury gegeven. De overige punten verschijnen direct op het score-overzicht. Daarna verschijnen de punten van de televoting op het score-overzicht. Hiertoe worden door de presentator de landen genoemd in de volgorde van het aantal punten dat ze van de vakjury hebben gekregen. Degene die de minste punten heeft gekregen wordt als eerste genoemd en degene met de meeste punten van de vakjury als laatste.

Bij het noemen van de punten hanteert men een internationale Engelse of Franse naam voor het land. Sinds 1997 is het verplicht om Nederland in het Engels als 'The Netherlands' aan te duiden. Dit om verwarring tussen 'Poland' en 'Holland' te voorkomen. Noord-Macedonië moest tot en met 2018 vanwege een meningsverschil met Griekenland aangeduid worden met zijn toenmalige volledige naam, de "Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië" (Former Yugoslav Republic of Macedonia).

Het komt zelden voor dat een deelnemend land zonder punten blijft. Indien dit wel gebeurt, wordt dit aangeduid met de term nul points. Onder andere de volgende landen behaalden nul points:

• In 1962 kregen De Spelbrekers geen punt voor Nederland; een jaar later bleef Annie Palmen met lege handen zitten.
• De Belg Fud Leclerc kreeg geen punten voor zijn inzending in 1962. Ook Lize Marke kreeg in 1965 niets voor haar Belgische inzending.
• In 1962 bleven naast voor België en Nederland de punten ook uit voor Oostenrijk en Spanje.
• In 1978 bleef Jahn Teigen puntloos voor Noorwegen.
• Oostenrijk kreeg zowel in 1988 als in 1991 en 2015 geen enkel punt.
• In 2003 kreeg het duo Jemini voor het Verenigd Koninkrijk "nil points", wat voor consternatie in eigen land zorgde. Het duo overwoog als 'Nil Points' verder te gaan.
• Piero Esteriore & The Musicstars konden in de halve finale van 2004 in Istanboel geen punten bemachtigen voor Zwitserland.
• Gipsy.cz kon in de eerste halve finale van 2009 in Moskou geen punten bemachtigen voor Tsjechië.
• In 2015 kreeg zowel Ann Sophie als The Makemakes geen enkel punt. In de enige finale tot op heden waarin een zevenentwintigste plek mogelijk was, werd zodoende een gedeeld zesentwintigste plaats behaald. Ook was het voor het eerst dat het organiserende land nul punten kreeg.

Er zijn in totaal 36 liedjes geweest die geen punten hebben gekregen. Noorwegen en Oostenrijk overkwam dit allebei vier keer en die zijn daarmee recordhouders.

• 2000: Eurovision Song Contest Stockholm 2000 Ariola/BMG - 7765872 (24 tracks)
• 2001: Eurovision Song Contest Copenhagen 2001 Ariola/BMG (23 tracks)
• 2002: Eurovision Song Contest Tallinn 2002 Ariola/BMG (24 tracks)
• 2003: Eurovision Song Contest Riga 2003 EMI - 5843942 (26 tracks)
• 2004: Eurovision Song Contest Istanbul 2004 EMI - 5770012 (36 tracks, 2 cd's)
• 2005: Eurovision Song Contest Kiev 2005 EMI - 3120022 (39 tracks, 2 cd's)
• 2006: Eurovision Song Contest Athens 2006 EMI - 3653692 (37 tracks, 2 cd's)
• 2007: Eurovision Song Contest Helsinki 2007 EMI - 94639454 (42 tracks, 2 cd's)
• 2008: Eurovision Song Contest Belgrade 2008 EMI - 921699726 (43 tracks, 2 cd's)
• 2009: Eurovision Song Contest Moscow 2009 EMI - 969968020 (42 tracks, 2 cd's)
• 2010: Eurovision Song Contest Oslo 2010 EMI - 964171722 (39 tracks, 2 cd's)
• 2011: Eurovision Song Contest Düsseldorf 2011 EMI - 0970562 (43 tracks, 2 cd's)
• 2012: Eurovision Song Contest Baku 2012 (42 tracks; 2 cd's)
• 2013: Eurovision Song Contest Malmö 2013 (39 tracks; 2 cd's)
• 2014: Eurovision Song Contest Copenhagen 2014 (38 tracks; 2 cd's)
• 2015: Eurovision Song Contest Vienna 2015 (40 tracks; 2 cd's)
• 2016: Eurovision Song Contest Stockholm 2016 (43 tracks; 2 cd's)
• 2017: Eurovision Song Contest Kyiv 2017 (43 tracks; 2 cd's)
• 2018: Eurovision Song Contest Lisbon 2018 (43 tracks; 2 cd's)
• 2019: Eurovision Song Contest Tel Aviv 2019 (41 tracks; 2 cd's)

• 2004: Eurovision Song Contest Istanbul 2004 (36 clips, 2 dvd's)
• 2005: Eurovision Song Contest Kiev 2005 (39 clips, 2 dvd's)
• 2006: Eurovision Song Contest Athens 2006 (37 clips, 2 dvd's)
• 2007: Eurovision Song Contest Helsinki 2007 (42 clips, 2 dvd's)
• 2008: Eurovision Song Contest Belgrade 2008 (43 clips, 3 dvd's)
• 2009: Eurovision Song Contest Moscow 2009 (42 clips, 3 dvd's)
• 2010: Eurovision Song Contest Oslo 2010 (39 clips, 3 dvd's)
• 2011: Eurovision Song Contest Düsseldorf 2011 (43 clips, 3 dvd's, daarnaast ook op 2 blu-rays)
• 2012: Eurovision Song Contest Baku 2012 (42 clips, 3 dvd's)
• 2013: Eurovision Song Contest Malmö 2013 (42 clips, 3 dvd's)
• 2014: Eurovision Song Contest Copenhagen 2014 (41 clips, 3 dvd's)
• 2015: Eurovision Song Contest Vienna 2015 (43 clips, 3 dvd's)

De Nederlandse voorronde voor het Eurovisiesongfestival is getiteld het Nationaal Songfestival. In 1956 werd deze voorronde voor het eerst gehouden. In de loop der jaren werd er voor vele verschillende formats gekozen om de Nederlandse inzending te bepalen. Sinds 2013 wordt er geen voorronde meer gehouden, maar wordt zowel de artiest als het lied intern gekozen. Ook in het verleden is dit incidenteel gebeurd.

Sinds 2003 wordt er ook een Eurovisiesongfestival voor kinderen gehouden; het Junior Eurovisiesongfestival. Denemarken organiseerde in 2000 en 2001 De unges melodi grand prix, dat uitgroeide tot het Melodi Grand Prix Nordic; een Scandinavisch songfestival voor kinderen. De EBU zag opnamen van de show en besloot er een officieel festival van te maken.

Toen Nederland in 1995 niet met het Eurovisiesongfestival mee mocht doen, organiseerde homobelangenorganisatie COC als alternatief het Nationaal COC Songfestival. Dit evenement is sindsdien uitgegroeid tot een serieuze liedjeswedstrijd waarbij artiesten namens de lokale COC-afdelingen optreden en de winnende afdeling het jaar daarop de organisatie voor zijn rekening neemt.[3]

Daarnaast wordt sinds 2003 in Amsterdam een ludieke variant van het Eurovisiesongfestival gehouden onder de naam EuroSongTravestival, waarbij travestie-artiesten optreden namens fantasielanden als Travestibet, Norgay en Jurkije.[4]

Ook Friesland heeft een eigen afgeleid songfestival gecreëerd: Liet International, een internationale competitie en presentatie van liedjes, gezongen in minderheidstalen. Het evenement is in 2002 gestart om bands in minderheidstalen een podium te geven.

In augustus 2017 kondigde de EBU officieel aan dat in 2018 de eerste editie van het Eurovisiesongfestival Azië zou plaatsvinden. Verwacht wordt een format van één show waarin zo'n twintig Aziatische en Pacifische landen meedoen. De eerste editie werd verplaatst naar 2019.

Sinds 2008 vindt een maand voor het Eurovisiesongfestival Eurovision in Concert plaats. Tijdens dit evenement, dat jaarlijks plaatsvindt in AFAS Live in Amsterdam, krijgen mensen alvast een voorproefje op het komende Eurovisiesongfestival. Diverse artiesten laten dan alvast hun liedje horen dat ze op het Eurovisiesongfestival zullen zingen. Op deze manier fungeert het evenement ook als een soort generale repetitie voor het Eurovisiesongfestival.