Dana Scallon

In 1970 deed ze voor Ierland mee aan het Eurovisiesongfestival met het lied All kinds of everything, en boekte daarmee de eerste Ierse overwinning in voornoemde liedjeswedstrijd. Hierna had ze een aantal hits in de Ierse, Britse en Nederlandse hitparades. Haar kerstsong It's gonna be a cold cold Christmas (1975) is een evergreen geworden.

Onder druk van haar platenmaatschappij GTO Records maakte ze het album Lovesongs and fairytales. Hierop zijn veel covers te vinden. All my loving, I'm not in love en There's a kind of hush zijn enkele voorbeelden. Ze oogstte veel succes met haar album, met de hits Fairytale en I love how you love me. Dit zou haar doorbraak moeten worden, maar stemproblemen verhinderden dit. In 1978 verliep haar overeenkomst met GTO Records. Hierdoor kwam er geen nieuwe plaat.

Omdat ze erg religieus is, werd ze bekender door het zingen van religieuze liederen, zoals Totus Tuus ter gelegenheid van het bezoek van Paus Johannes Paulus II aan Ierland in 1979.

In de jaren 80 verhuisde ze met haar echtgenoot Damien en hun gezin naar de Verenigde Staten, waar ze lange tijd voor een christelijke radio- en televisiezender werkte.

Ze kwam in 1997 terug naar Ierland, waar ze zich kandidaat stelde in de verkiezingen voor President van Ierland. Alhoewel ze een onafhankelijke kandidaat was zonder een politieke organisatie achter zich, behaalde ze een verdienstelijke derde plaats en eindigde hiermee voor de kandidaat van de Labour Party. Ze stelde zich in 1999 kandidaat voor een zetel in het Europees Parlement voor het Connacht-Ulster-electoraat en werd verkozen.

Ze associeerde zich met geen enkele politieke partij, en voerde campagne op basis van de gezinswaarden. Ze profileerde zich met name door felle tegenstand tegen abortus. In 1999 stelde de Ierse overheid voor om beperkingen op abortussen in te stellen. Door haar tegenstand hiertegen verloor ze een gedeelte van de steun van haar achterban. Haar opvatting was dat deze wijziging niet voldoende anti-abortus was, maar op dit punt verschilde ze van mening met de Pro-Life-beweging in Ierland, de grote politieke partijen en de Rooms-Katholieke Kerk.

In 2002 deed ze opnieuw mee aan de algemene verkiezingen in Ierland, wederom als onafhankelijk kandidaat. Het zware verlies dat ze daarbij leed, werd beschouwd als straf voor haar standpunten in het abortusreferendum.

Eind 2004 wilde Dana opnieuw een gooi doen naar het Ierse presidentschap, maar ze vergaarde dit keer niet het aantal vereiste nominaties.