France Gall

Ze werd geboren in een muzikale familie. Haar moeder was zangeres en haar vader, Robert Gall, stond bekend als liedjesschrijver voor onder meer Charles Aznavour en Édith Piaf.

Toen ze vijftien was nam ze in 1963 onder de naam France Gall haar eerste single op: Ne sois pas si bête, die meteen een hit werd in Frankrijk. Een tweede single in 1964, Sacré Charlemagne, geschreven door haar vader, was opnieuw een hit.

In 1965 werd de blonde tienerster door Luxemburg uitgezonden naar het Eurovisiesongfestival in Napels, met het nummer Poupée de cire, poupée de son (geschreven door Serge Gainsbourg). Gall won en werd meteen internationaal bekend.

In de volgende jaren had ze verdere successen met Les sucettes (ook van Serge Gainsbourg), waarvan de ironisch-erotische betekenis haar toen volledig ontging, en Bébé requin. De nummers die ze daarna opnam waren van mindere kwaliteit en haar carrière raakte in het slop. Ze had in die tijd wel een relatie met de bekende zangers Claude François[2] en Julien Clerc (van 1970 tot 1974). Na hun liefdesbreuk schreef François voor haar het nummer Comme d'habitude, nu bekend onder de titel My Way.

Gall had grote invloed op het verspreiden van haar kapsel de boblijn als modetrend.

France Gall in Fenklup (1968)

Graf van France Gall op cimetière de Montmartre

Een belangrijk keerpunt in haar persoonlijk leven en in haar carrière was de ontmoeting met de zanger en componist Michel Berger in 1974. Ze begonnen een relatie die in juni 1976 uitmondde in een huwelijk. Ze kregen een dochter Pauline (14 november 1978) en een zoon Raphaël (2 april 1981). Berger begon voor Gall nieuwe nummers van goede kwaliteit te schrijven. Hits werden onder meer La Déclaration (1974), Samba Mambo (1975) en Il jouait du piano debout over Jerry Lee Lewis (geïnspireerd door Elton John).

In 1978 schreef Berger samen met de Canadese songwriter Luc Plamondon de succesvolle rockopera Starmania, waarin Gall een van de hoofdrollen kreeg naast onder meer Daniel Balavoine. Onder invloed van Berger ontwikkelde Gall zich tot een volwassen, technisch onderlegde zangeres. Ze ging ook liveoptreden, wat ze nog niet eerder had gedaan.

In 1980 nam ze Donner pour donner op, een duet met Elton John die het samen met Berger had geschreven.

Verdere albums volgden:

• Tout pour la musique (1981)
• Débranche (1984)
• Babacar (1987), met naast de titelsong ook Évidemment (een hommage aan Daniel Balavoine die in 1986 was omgekomen in een helikopterongeluk tijdens de rally Parijs-Dakar) en Ella, elle l'a, een hommage aan Ella Fitzgerald
• Le Tour de France 88 (Live-album, 1988)
• Double jeu (duetten met Michel Berger, 1992).

Kort na het uitkomen van deze laatste plaat stierf Berger aan een hartaanval op 2 augustus 1992. Enkele maanden na deze schok besloot Gall opnieuw te gaan optreden met de nummers die hij voor haar had geschreven en in 1995 bracht ze een nieuw album uit, France (opgenomen in Los Angeles).

In de zomer van 1997 stierf haar dochter Pauline aan de gevolgen van de taaislijmziekte.[3] Na deze nieuwe slag trok Gall zich terug uit de publiciteit en kwam nog slechts sporadisch voor het voetlicht. Ze bracht de meeste tijd door in haar huis in Senegal. Op 7 januari 2018 overleed ze op 70-jarige leeftijd in de Parijse voorstad Neuilly-sur-Seine aan de gevolgen van kanker.[4]