Vicky Leandros

In 1958 namen haar ouders haar mee naar West-Duitsland, na hun scheiding groeide Vicky op bij haar vader. Met de steun van haar vader, die zelf succesvol was in Griekenland en Duitsland als Leo Leandros, bouwde zij een carrière op in beide landen, aanvankelijk onder de naam Vicky (veel zangeressen in die tijd gebruikten alleen hun voornaam als artiestennaam). Haar eerste single verscheen in 1965: Messer, Gabel, Schere, Licht en werd direct een hit in Duitsland. In dit land scoorde ze tot 1967 al verschillende hits, en ook in Canada en Griekenland.

Leandros raakte internationaal bekend door haar deelname aan het Eurovisiesongfestival; eerst in 1967 voor Luxemburg; met L'amour est bleu werd ze in dat jaar vierde. In 1972 werd ze (en nu onder haar volledige artiestennaam Vicky Leandros) opnieuw door Luxemburg uitgezonden naar het songfestival. Ditmaal won ze, met Après toi. Tot 25 augustus 2012 was het de grootste Eurovisiesongfestivalhit ooit in de Nederlandse Top 40,[1] maar omdat Euphoria van Loreen toen 452 punten verzamelde, werd Après toi met 437 punten naar de tweede plaats verdrongen. In de Daverende 30 stond het nummer 3 weken op de eerste plaats. In 1972 had ze een nummer 1-hit met Ich hab' die Liebe geseh'n. Het stond eveneens 3 weken op nr.1 in de publieke hitlijst en bleek aan het eind van het jaar de op één na succesvolste single[2].Verder zijn de schlagers Theo, wir fahr'n nach Lodz en Die Bouzouki klang durch die Sommernacht twee van haar bekendste nummers. Vicky was zeer succesvol in vele landen zoals Frankrijk, Griekenland, Verenigd Koninkrijk, Spanje, Italië, Duitsland, Nederland, België, Japan en Canada. Wereldwijd scoorde ze vele hits, in verschillende talen. In de voorgangers van de Mega Top 50 heeft ze 14 hits gehad.

In 1982 bracht ze het Nederlandstalige nummer Verloren zijn we niet uit met een enigszins Duits accent gezongen. Het nummer heeft een duidelijke boodschap om zuinig om te springen met het milieu.

In 2000 bracht ze voor het eerst een album uit met eigen composities, Jetzt. In 2003 volgde een album met liederen van Mikis Theodorakis. 2005 was een jubileumjaar voor Vicky, ze stond 30 jaar op de planken en vierde dit met een dubbel-cd met haar grootste hits en enkele nieuwe tracks. Verder deed ze in 2006 23 grote concerten in Duitse steden. Eigenlijk was het haar 40-jarig artiestenjubileum, maar ze heeft zich vanaf 1979 ongeveer 10 jaar teruggetrokken uit de publiciteit. In die periode verschenen er echter wel nieuwe albums, waaronder Eine Nacht In Griechenland (1985), Ich Bin Ich (1988), Starkes Gefuhl (1990) en Nur einen Augenblick (1991).

In 2006 nam Vicky deel aan de voorselecties voor Eurosong in Duitsland, met het lied Don't Break My Heart. Zo hoopte ze haar land te vertegenwoordigen in Athene. Zij moest echter de overwinning laten aan Texas Lightning. Op 8, 9 en 10 december 2006 trad ze op bij het MAX Promsconcert in de Utrechtse Jaarbeurs. Op vrijdag 6 juli 2007 trad ze op bij het André Rieuconcert op het Vrijthof in Maastricht.

De Duitse technoformatie Scooter heeft in 2011 een zogenoemde mash-up gemaakt van L'amour est bleu van Vicky Leandros. Het nummer 'C'est bleu' van Scooter feat. Vicky Leandros staat op het album The Big Mash Up. In 2012 zingt ze tijdens de 50PlusBeurs in Utrecht.

In mei 2019 na bijna 47 jaar artiest te zijn en 80 albums trad zij weer op in een volle Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam. Gastoptredens met George Dalaras.

Met ingang van 1 januari 2007 was Vicky Leandros ook politiek actief in het Griekse Piraeus, waar zij namens de politieke partij PASOK in de gemeenteraad tot taak had deze stad tot een van de bruisende culturele steden aan de Middellandse Zee te maken. Bij de verkiezingen van 16 september 2007 werd ze echter niet herkozen.

Leandros heeft drie kinderen.

• Leandros heeft dezelfde familienaam als Vangelis, die in 1983 het nummer "Adler und Taube" schreef voor haar album Vicky. Ze zijn echter niet verwant.

• (meertalig) Officiële website

Luxemburg op het Eurovisiesongfestival

1956: Michèle Arnaud + Michèle Arnaud · 1957: Danièle Dupré · 1958: Solange Berry · 1960: Camillo Felgen · 1961: Jean-Claude Pascal · 1962: Camillo Felgen · 1963: Nana Mouskouri · 1964: Hugues Aufray · 1965: France Gall · 1966: Michèle Torr · 1967: Vicky Leandros · 1968: Chris Baldo & Sophie Garel · 1969: Romuald · 1970: David Alexandre Winter · 1971: Monique Melsen · 1972: Vicky Leandros · 1973: Anne-Marie David · 1974: Ireen Sheer · 1975: Geraldine · 1976: Jürgen Marcus · 1977: Anne-Marie Besse · 1978: Baccara · 1979: Jeane Manson · 1980: Sophie & Magaly · 1981: Jean-Claude Pascal · 1982: Svetlana · 1983: Corinne Hermès · 1984: Sophie Carle · 1985: Margo, Franck, Diane, Ireen, Malcolm & Chris · 1986: Sherisse Laurence · 1987: Plastic Bertrand · 1988: Lara Fabian · 1989: Park Café · 1990: Céline Carzo · 1991: Sarah Bray · 1992: Marion Welter & Kontinent · 1993: Modern Times