Eurovisiesongfestival 2019

Naar jaarlijkse traditie werden in mei twee halve finales en één finale gehouden. Op dinsdag 14 mei en donderdag 16 mei waren de halve finales, waaruit telkens tien landen zich kwalificeerden voor de finale op zaterdag 18 mei. De Grote Vijf (de landen die de grootste financiële bijdrage leveren aan de organisatie van het Eurovisiesongfestival, zijnde Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje en het Verenigd Koninkrijk) en gastland Israël, plaatsten zich rechtstreeks voor de finale.

Deelnemers moesten op de dag van de finale minimaal zestien jaar oud zijn. Elk optreden mocht uit niet meer dan zes deelnemers bestaan. De liedjes mochten niet langer zijn dan drie minuten.

De stemmen waren afkomstig van een vakjury en publiek. Elk deelnemend land mocht een vakjury van vijf personen samenstellen. De vakjury stemde op 17 mei na afloop van de op die dag gehouden dress rehearsal. Deze generale repetitie was niet voor publiek toegankelijk en werd niet in het openbaar uitgezonden via tv, radio of internet, maar was wel toegankelijk voor de juryleden via een interne verbinding van Eurovisie. De vakjury's waren verplicht om hun stem te baseren op vier kernpunten: de vocale capaciteiten van de zanger(s), de act zelf, compositie en originaliteit van het te zingen lied en ten slotte op de algemene indruk van het optreden.[1] Elke vakjury gaf punten aan tien landen. Het was de vakjury niet toegestaan te stemmen op het eigen land.

Alle inwoners uit de participerende landen mochten een stem uitbrengen via telefoon, sms of esc-app. Het was ze niet toegestaan te stemmen op een optreden van eigen land.

De stemmen van de vakjury maakten 50% uit van het eindresultaat. De andere helft was afkomstig van de televoting.

In tegenstelling tot eerdere jaren werden de punten van de televoting bekend gemaakt in de volgorde van het aantal punten dat ze van de vakjury hebben gekregen en niet langer in de volgorde van het aantal punten afkomstig van de televoting.

Tel Aviv

Jeruzalem

Haifa

Eilat

Gaststad (rood) en
kandidaat-gaststeden (blauw)

Het was voor de derde maal dat Israël het Eurovisiesongfestival organiseerde: eerder gebeurde dat in 1979 en 1999. Na de overwinning van Israël in 2018 verklaarden zowel winnares Netta Barzilai als de Israëlische premier Benjamin Netanyahu dat het festival in Jeruzalem plaats zou vinden. Dit werd niet officieel bevestigd door de Israëlische publieke omroep (Kan) en de European Broadcasting Union (EBU). Ook de Israëlische minister van Financiën, Moshe Kahlon, verklaarde in een interview dat het evenement in Jeruzalem zou worden gehouden, en schatte de kosten op 120 miljoen Israëlische sjekel (ongeveer 24 miljoen euro). De burgemeester van Jeruzalem, Nir Barkat, noemde de Jeruzalem Arena en het Teddystadion als mogelijke locaties om het evenement te organiseren. Internationaal werd kritiek geuit op Jeruzalem als gaststad, omdat de stad een grote rol speelt in het Israëlisch-Palestijns conflict. Daarnaast stelde de noordelijke havenstad Haifa zich ook kandidaat en wilde het evenement in het Sammy Oferstadion organiseren.

De gemeente Jeruzalem gaf vervolgens aan dat het festival niet plaats zou vinden in het International Convention Centre (ICC), waar het Eurovisiesongfestival 1999 plaatsvond, vanwege onvoldoende capaciteit.

Uiteindelijk stelden Jeruzalem, Tel Aviv en Eilat zich officieel kandidaat als gaststad.[2] Nadat Eilat en Haifa afvielen vanwege het niet voldoen aan bepaalde criteria, zoals genoeg hotelkamers hebben en een dak boven de plaats van organisatie, maakte de EBU op 13 september 2018 bekend dat het Tel Aviv Convention Center aangewezen werd als locatie.[3][4]

Er werd door de EBU gevreesd dat het Eurovisiesongfestival in 2019 door diverse landen zou worden geboycot.[5] In IJsland werd een petitie ingediend die de openbare omroep aanmaande om niet deel te nemen wegens schendingen van de mensenrechten door Israël.[6] Burgemeester Mícheál Mac Donncha van de Ierse hoofdstad Dublin,[7] de linkse politieke partij Vänsterpartiet in Zweden[8] en diverse politici in het Verenigd Koninkrijk[9] gaven aan deelname aan een Eurovisiesongfestival in Israël niet te steunen.[8] Uiteindelijk meldde geen enkele van deze landen zich af van deelname.

Ook werd Israël ervan beschuldigd het evenement te gebruiken voor pinkwashing, dat wil zeggen een liberaal, modern en tolerant gezicht aan de wereld te tonen om misstanden in de bezette gebieden en met name in Gaza te verhullen.[10]

Tijdens de finaleshow op 18 mei toonden de IJslandse deelnemers Palestijnse banners op het moment dat hun televotingpunten bekend werden gemaakt. Aangezien het songfestival een apolitiek evenement is, zijn dergelijke statements tegen de regels.[11] De EBU legde in september 2019 aan de verantwoordelijke IJslandse omroep RÚVeen boete van 5000 euro op vanwege de actie van hun deelnemers.[12][13] Tijdens de intervalact van superster Madonna toonden twee van haar dansers een Israëlische en een Palestijnse vlag.[14] De EBU gaf na de show aan dat deze actie vooraf niet besproken was met de EBU en organiserende omroep KAN en ook niet tijdens de repetities was uitgevoerd. Ook hier gaf de EBU aan de actie af te keuren, vanwege de politiek neutrale aard van het festival.[15]

Op 26 januari werd de indeling in potten bekendgemaakt, als basis voor de loting voor de halve finales. Landen die gewoonlijk op elkaar stemmen, werden in dezelfde pot geplaatst. Uit elke pot gingen drie landen naar de eerste halve finale; de overige landen traden aan in de tweede halve finale. De loting vond op 28 januari plaats. De definitieve startvolgorde van de drie shows werd niet geloot, maar door de producent bepaald. Wel werd bepaald of een land in de eerste of tweede helft van de halve finale zou aantreden. Op speciaal verzoek van de Zwitserse omroep SRF trad Zwitserland in de tweede halve finale op.

Pot 1	Pot 2	Pot 3	Pot 4	Pot 5	Pot 6
Albanië  Kroatië  Montenegro  Noord-Macedonië  Servië  Slovenië	Denemarken Estland  Finland IJsland Noorwegen  Zweden	Armenië  Azerbeidzjan  Georgië Oekraïne  Rusland  Wit-Rusland	Australië  Ierland  Letland  Litouwen  Polen Portugal	België  Hongarije  Nederland Oostenrijk  Tsjechië  Zwitserland	Cyprus  Griekenland  Malta  Moldavië  Roemenië  San Marino

• Website van het Eurovisiesongfestival
• Officiële Belgische website Eurovisiesongfestival
• Officiële Nederlandse website Eurovisiesongfestival