hun

• Geluid:  hun    (hulp, bestand)
• IPA: / hʏn /

hun

1. persoonlijk voornaamwoord derde persoon meervoud, datief, specifiek verwijzend naar een groep personen

1. • Ik heb het hun gegeven. 

• In de betekenis van ‘verbogen vorm van het persoonlijk voornaamwoord derde persoon meervoud’ voor het eerst aangetroffen in 1220 [1]
• Te herleiden tot het Protogermaanse *im-. In het Middelnederlands bestonden nog meer varianten naast hen en hun.[2]

In de officiële grammatica van het Nederlands wordt deze vorm onderscheiden van de accusatiefvorm hen. Dit onderscheid, bekend als het systeem-Van Heule, is echter historisch gezien geheel kunstmatig.[3] In de spreektaal is hun dan ook regelmatig te horen als lijdend voorwerp of na een voorzetsel (Ik hen hun gezien, e.d.), waar het dus volgens de regels hen zou moeten zijn. In m.n. het westen en midden van Nederland is hun sinds de 20e eeuw bovendien in gebruik als onderwerpsvorm naast zij, maar dit gebruik wordt door taalinstanties algemeen afgekeurd.

• Het woord hun staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'hun' herkend door:

hun

1. bezittelijk voornaamwoord derde persoon meervoud

1. • De mannen hebben hun geweren geladen. 

• Zie de doorverwijspagina op Wikipedia voor meer informatie.

• Geluid: Bestand bestaat nog niet. Aanmaken?
• IPA: /hʉn/

• hun

hun

1. (3e persoon enkelvoud nominatief vrouwelijk), (alleen voor personen en gepersonificeerde begrippen) zij

1. «Moren min sa at hun skulle gjøre det.»

   Mijn moeder zei dat ze het zou doen.

• henne, hennes

hun

1. hun; eigendom van derde persoon meervoud

hun

1. hun; eigendom van derde persoon meervoud