hen

• Geluid:  hen    (hulp, bestand)
• IPA: / hɛn /, /ɦɛn/

• hen

hen v

1. (vogels) het vrouwtje van de hoenderachtige vogels

1. • De hen legt een ei in de ren. 

• kip

• haan, kuiken, hoen, hoender, pluimvee, ei

• broedhen, eethen, janhen, klokhen, korhen, leghen

hen

1. persoonlijk voornaamwoord van de derde persoon meervoud in de functie van lijdend voorwerp en na voorzetsels. Voornamelijk gebruikt om te verwijzen naar personen, soms ook naar dieren.

1. • Hij zag hen in de vergaderingsruimte. 

1. • Met hen ging hij naar de conferentie. 

• In de betekenis van ‘hoendervogel’ voor het eerst aangetroffen in 1240 [1]
• Te herleiden tot het Protogermaanse *im-. In het Middelnederlands bestonden nog meer varianten naast hen en hun. [2]

• In de officiële grammatica van het Nederlands wordt deze vorm onderscheiden van de datiefvorm hun. Dit onderscheid (evenals de vorm hen zelf), bekend als het systeem-Van Heule, is echter historisch gezien geheel kunstmatig[3] In de spreektaal is hen dan ook minder gebruikelijk en wordt vaak vervangen door ze, soms (in strijd met de officiële regels) door hun.

• henzelf

• Het woord hen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'hen' herkend door:

• Geluid: Bestand bestaat nog niet. Aanmaken?

• hen

hen

1. eerste persoon meervoud voltooide tijd aantonende wijs bedrijvende vorm van hawwe

1. «Mir hen viel gesse, gedrunke un viel Kaarde gschpielt.»

   We hebben veel gegeten, gedronken en kaarten gespeeld.

• Hen is hier gebruikt als een modaal werkwoord.
• Duits: (wir) haben
• Engels: (we) have
• Nederlands: (wij) hebben

hen

1. oud

• Geluid:  hen    (hulp, bestand)
• IPA: /hɛn/

• hen

hen

1. (neologisme) hij of zij (genderneutrale vorm, derde persoon enkelvoud)