Wereldkampioenschap voetbal

Aanvankelijk waren de Olympische Spelen het podium voor het belangrijkste mondiale voetbaltoernooi. Voetbal was een door het IOC erkende sport in 1900 (in Parijs), 1904 (in St. Louis) en 1906 (in Athene), waarbij drie of vier amateurclubs enkele wedstrijden speelden en het klassement bepaald werd aan de hand van de doelsaldo's.

Door de in 1904 opgerichte FIFA was een poging gedaan om in 1906 een internationaal voetbaltoernooi tussen landen te organiseren, buiten het olympische kader om. Dit toernooi zou bestaan uit vier groepen van de beste clubteams uit Europa. Zwitserland zou de halve finales en finale organiseren. De moeilijkheden stapelden zich echter op: diverse nationale bonden hadden grote bezwaren, en het draaide uit op een mislukking.[1]

Vanaf 1908 werden de olympische toernooien groter, maar naar olympische traditie werden alleen amateurspelers toegelaten. Mede daarom werden in die jaren ook toernooien voor professionele voetbalteams georganiseerd. De Torneo Internazionale Stampa Sportiva, gehouden in Turijn in 1908, was een van de eerste, en in 1909 en 1911 organiseerde de Schot Thomas Lipton de Sir Thomas Lipton Trophy, eveneens in Turijn. Op alle drie toernooien werd gestreden tussen vier individuele clubs (geen nationale ploegen), die elk een hele natie vertegenwoordigden – de clubs op deze drie toernooien kwamen uit Italië, Zwitserland, Engeland en Duitsland.

In 1908 werd voetbal een officiële olympische competitie onder toezicht van de FIFA. Het toernooi werd georganiseerd door de Engelse voetbalbond, ging tussen nationale teams en had de vorm van een knock-outsysteem, maar diende nog steeds slechts als demonstratiesport. In 1908 (in Londen) en 1912 (in Stockholm) deden respectievelijk 8[2] en 11[3] Europese teams mee, en beide keren won het Engelse nationale amateurvoetbalteam.

In 1914 besloot de FIFA het olympische toernooi te erkennen als een "wereldkampioenschap voetbal voor amateurs", en nam de verantwoordelijkheid voor de organisatie van het evenement. Dit leidde tot 's werelds eerste intercontinentale voetbaltoernooi, op de Olympische Zomerspelen van 1920 (in Antwerpen). Er deden 14 nationale teams mee[4], waarvan één van buiten Europa, namelijk Egypte. Dit toernooi werd gewonnen door België. Voor de daaropvolgende twee Olympische Zomerspelen staken er ook teams de Atlantische Oceaan over om deel te nemen aan de voetbaltoernooien. In 1924 (in Parijs) waren 22 teams,[5] waarvan vier van buiten Europa: Egypte, Turkije, Uruguay en de Verenigde Staten. In 1928 (in Amsterdam) waren 17 teams,[6] waarvan zeven van buiten Europa: naast de vier die ook in 1924 meededen, waren dat ook Argentinië, Chili en Mexico. Beide toernooien werden gewonnen door Uruguay.

In de tweede helft van de jaren 1920 werd besloten om voetbal niet op te nemen als onderdeel van het programma van de Olympische Zomerspelen van 1932 in Los Angeles, vanwege de op dat ogenblik geringe populariteit van voetbal in de Verenigde Staten en meningsverschillen tussen de FIFA en het IOC over de status van amateurspelers. In 1928 stelde FIFA-voorzitter Jules Rimet daarom voor om een eigen internationaal toernooi te organiseren, waarop de sterkste nationale voetbalploegen om de titel World Champion zouden gaan spelen. Op maandag 28 mei 1928 werd in Amsterdam besloten dat Uruguay gastland zou worden van het eerste officiële wereldkampioenschap voetbal, in 1930, om het eeuwfeest van de Uruguayaanse onafhankelijkheid te vieren en omdat Uruguay toen dubbele olympische titelhouder en dus een van de betere voetballanden was.

Het eerste wereldkampioenschap voetbal was tevens het enige waarvoor de landen zich niet hoefden te kwalificeren: ze werden uitgenodigd door de FIFA om aan het eerste WK mee te doen. De animo uit Europa was echter nihil: op 28 februari 1930, de einddatum van inschrijving, had zich nog geen enkel Europees land aangemeld vanwege de lange reisduur en de hoge reiskosten. Uiteindelijk wist Rimet, met hulp van de regering van Uruguay, vier teams zo ver te krijgen om de oversteek te maken: België, Roemenië, Joegoslavië en Frankrijk. Met zeven teams uit Zuid-Amerika en twee uit Noord-Amerika kwam het aantal deelnemende landen op 13. Uruguay werd de eerste officiële wereldkampioen.

Als trofee voor het winnende team werd de "Victoire aux Ailes d'Or" ontworpen: een beker gedragen door Nikè, de Griekse godin van de overwinning. Deze wisselbeker werd in 1946 als eerbetoon aan de initiatiefnemer van het WK voetbal omgedoopt naar "Jules Rimet-beker". In 1970 ging deze trofee definitief naar Brazilië: dat was het derde WK dat door Brazilië werd gewonnen, en de regel was toen nog dat indien één land drie keer wereldkampioen werd, het de trofee mocht houden. In 1983 werd de beker gestolen en nooit meer teruggevonden, waarna de Braziliaanse voetbalbond een replica liet maken.

De huidige trofee, FIFA Wereldbeker, bestaat uit twee figuren op een sokkel die een wereldbol omhoog houden, en is wederom een wisseltrofee. De FIFA Wereldbeker werd voor het eerst uitgereikt in 1974 aan het toenmalige West-Duitsland.

In de toernooien tot en met 1978 streden 16 teams in elk toernooi, behalve zoals gezegd in 1930 (13 teams), en in 1938 (15 teams – Oostenrijk was na kwalificatie in verband met de Anschluss opgegaan in Duitsland) en 1950 (13 teams – India, Schotland en Turkije trokken zich terug).[7] De meeste van de deelnemende landen kwamen uit Europa en Zuid-Amerika. De enkele teams uit Noord-Amerika, Afrika, Azië en Oceanië werden meestal eenvoudig verslagen door de Europese en Zuid-Amerikaanse ploegen: de enigen die tot 1978 de tweede ronde bereikten, waren de Verenigde Staten (halve finale in 1930), Cuba (kwartfinale in 1938), Noord-Korea (kwartfinale in 1966) en Mexico (kwartfinale in 1970).

Het toernooi werd uitgebreid naar 24 teams in 1982[8] en vervolgens naar 32 in 1998,[9] waardoor meer teams uit Afrika, Azië en Noord-Amerika konden deelnemen. Vanaf 2026 zullen er 48 landen meedoen aan het WK.

De volgorde is gebaseerd op het aantal punten behaald met wedstrijden op alle WK's (drie per gewonnen wedstrijd, één punt per gelijkspel en nul per verloren wedstrijd). Schuingedrukt betekent dat dit land in die vorm niet meer bestaat.

Nr.	Team	WK's	GS	W	G	V	P	DV	DT	DS
1.	Brazilië	21	109	73	18	18	237	229	105	124
2.	Duitsland (1950-1990 als BRD)	19	109	67	20	22	221	226	125	101
3.	Italië	18	83	45	21	17	156	128	77	51
4.	Argentinië	17	81	43	15	23	144	137	92	45
5.	Frankrijk	15	66	34	13	19	115	120	77	43
6.	Engeland	15	69	29	21	19	108	91	64	27
7.	Spanje	15	63	30	15	18	105	91	69	22
8.	Nederland	10	50	27	12	11	93	86	48	38
9.	Uruguay	13	56	24	12	20	84	87	74	13
10.	Zweden	12	51	19	13	19	70	80	73	7
11.	België	13	48	20	9	19	69	68	72	-4
12.	Mexico	16	57	16	14	27	62	60	98	-38
13.	Polen	8	34	16	5	13	53	46	45	1
14.	Sovjet-Unie	7	31	15	6	10	51	53	34	19
15.	Joegoslavië	8	33	14	7	12	49	55	42	13
16.	Hongarije	9	32	15	3	14	48	87	57	30
17.	Portugal	7	30	14	6	10	48	49	35	14
18.	Zwitserland	11	37	12	8	17	44	50	64	-14
19.	Oostenrijk	7	29	12	4	13	40	43	47	-4
20.	Chili	9	33	11	7	15	40	40	49	-9
21.	Tsjecho-Slowakije	8	30	11	5	14	38	44	45	-1
22.	Kroatië	5	23	11	4	8	37	35	26	9
23.	Denemarken	5	20	9	5	6	32	30	26	4
24.	Paraguay	8	27	7	10	10	31	30	38	-8
25.	Colombia	6	22	9	3	10	30	37	32	5
26.	Verenigde Staten	10	33	8	6	19	30	37	62	-25
27.	Roemenië	7	21	8	5	8	29	30	32	-2
28.	Zuid-Korea	10	34	6	9	18	27	34	70	-36
29.	Nigeria	6	21	6	3	12	21	23	30	-7
30.	Japan	6	21	5	5	11	20	20	29	-9
31.	Costa Rica	5	18	5	5	8	20	18	27	-9
32.	Schotland	8	23	4	7	12	19	25	41	-16
33.	Kameroen	7	23	4	7	12	19	18	43	-25
34.	Bulgarije	7	26	3	8	15	17	22	53	-31
35.	Peru	5	18	5	3	10	18	21	33	-12
36.	Rusland	4	14	4	4	6	16	24	20	4
37.	Turkije	2	10	5	1	4	16	20	17	3
38.	Ghana	3	12	4	3	5	15	13	16	-3
39.	Ierland	3	13	2	8	3	14	10	10	0
40.	Noord-Ierland	3	13	3	5	5	14	13	23	-10
41.	Ecuador	3	10	4	1	5	13	10	11	-1
42.	Senegal	2	8	3	3	2	12	11	10	1
43.	Algerije	4	13	3	3	7	12	13	19	-6
44.	Marokko	5	16	2	5	9	11	14	22	-8
45.	Saoedi-Arabië	5	16	3	2	11	11	11	39	-28
46.	Ivoorkust	3	9	3	1	5	10	13	14	-1
47.	Zuid-Afrika	3	9	2	4	3	10	11	16	-5
48.	Tunesië	5	15	2	4	9	10	13	25	-12
49.	Iran	5	15	2	4	9	10	9	24	-15
50.	Australië	5	16	2	4	10	10	13	31	-18
51.	Noorwegen	3	8	2	3	3	9	7	8	-1
52.	DDR	1	6	2	2	2	8	5	5	0
53.	Oekraïne	1	5	2	1	2	7	5	7	-2
54.	Servië en Montenegro	2	7	2	1	4	7	7	14	-7
55.	Griekenland	3	10	2	1	7	7	5	20	-15
56.	Wales	1	5	1	3	1	6	4	4	0
57.	Servië	2	6	2	0	4	6	4	7	-3
58.	Slowakije	1	4	1	1	2	4	5	7	-2
59.	Slovenië	2	6	1	1	4	4	5	10	-5
60.	Cuba	1	3	1	1	1	4	5	12	-7
61.	Noord-Korea	2	7	1	1	5	4	6	21	-15
62.	Bosnië en Herzegovina	1	3	1	0	2	3	4	4	0
63.	Tsjechië	1	3	1	0	2	3	3	4	-1
64.	Jamaica	1	3	1	0	2	3	3	9	-6
65.	Nieuw-Zeeland	2	6	0	3	3	3	4	14	-10
66.	Honduras	3	9	0	3	6	3	3	14	-11
67.	Angola	1	3	0	2	1	2	1	2	-1
68.	Israël	1	3	0	2	1	2	1	3	-2
69.	Egypte	3	7	0	2	5	2	5	12	-7
70.	IJsland	1	3	0	1	2	1	2	5	-3
71.	Koeweit	1	3	0	1	2	1	2	6	-4
72.	Trinidad en Tobago	1	3	0	1	2	1	0	4	-4
73.	Bolivia	3	6	0	1	5	1	1	20	-19
74.	Irak	1	3	0	0	3	0	1	4	-3
75.	Togo	1	3	0	0	3	0	1	6	-5
76.	Canada	1	3	0	0	3	0	0	5	-5
77.	Nederlands-Indië	1	1	0	0	1	0	0	6	-6
78.	Panama	1	3	0	0	3	0	2	11	-9
78.	Verenigde Arabische Emiraten	1	3	0	0	3	0	2	11	-9
80.	China	1	3	0	0	3	0	0	9	-9
81.	Haïti	1	3	0	0	3	0	2	14	-12
82.	Zaïre	1	3	0	0	3	0	0	14	-14
83.	El Salvador	2	6	0	0	6	0	1	22	-21

Zinédine Zidane – Golden Ball 2006

Lionel Messi – Golden Ball 2014

Luka Modrić - Golden Ball 2018

De Golden Ball (gouden bal) gaat naar de beste speler van het eindtoernooi, die gekozen wordt door afgevaardigden uit de media. De spelers die in deze verkiezing op de tweede en derde plaats eindigen, krijgen respectievelijk de Silver Ball en de Bronze Ball.

WK	Golden Ball		Silver Ball		Bronze Ball
	Speler	Team	Speler	Team	Speler	Team
1930	José Nasazzi	Uruguay	Guillermo Stábile	Argentinië	José Leandro Andrade	Uruguay
1934	Giuseppe Meazza	Italië	Matthias Sindelar	Oostenrijk	Oldřich Nejedlý	Tsjecho-Slowakije
1938	Leônidas	Brazilië	Silvio Piola	Italië	György Sárosi	Hongarije
1950	Zizinho	Brazilië	Juan Alberto Schiaffino	Uruguay	Ademir	Brazilië
1954	Ferenc Puskás	Hongarije	Sándor Kocsis	Hongarije	Fritz Walter	West-Duitsland
1958	Didi	Brazilië	Pelé	Brazilië	Just Fontaine	Frankrijk
1962	Garrincha	Brazilië	Josef Masopust	Tsjecho-Slowakije	Leonel Sánchez	Chili
1966	Bobby Charlton	Engeland	Bobby Moore	Engeland	Eusébio	Portugal
1970	Pelé	Brazilië	Gérson	Brazilië	Gerd Müller	West-Duitsland
1974	Johan Cruijff	Nederland	Franz Beckenbauer	West-Duitsland	Kazimierz Deyna	Polen
1978	Mario Kempes	Argentinië	Paolo Rossi	Italië	Dirceu	Brazilië
1982	Paolo Rossi	Italië	Falcão	Brazilië	Karl-Heinz Rummenigge	West-Duitsland
1986	Diego Maradona	Argentinië	Harald Schumacher	West-Duitsland	Preben Elkjær	Denemarken
1990	Salvatore Schillaci	Italië	Lothar Matthäus	West-Duitsland	Diego Maradona	Argentinië
1994	Romário	Brazilië	Roberto Baggio	Italië	Christo Stoitsjkov	Bulgarije
1998	Ronaldo	Brazilië	Davor Šuker	Kroatië	Lilian Thuram	Frankrijk
2002	Oliver Kahn	Duitsland	Ronaldo	Brazilië	Hong Myung-bo	Zuid-Korea
2006	Zinédine Zidane	Frankrijk	Fabio Cannavaro	Italië	Andrea Pirlo	Italië
2010	Diego Forlán	Uruguay	Wesley Sneijder	Nederland	David Villa	Spanje
2014	Lionel Messi	Argentinië	Thomas Müller	Duitsland	Arjen Robben	Nederland
2018	Luka Modrić	Kroatië	Eden Hazard	België	Antoine Griezmann	Frankrijk

De Golden Boot of Golden Shoe (gouden schoen) gaat naar de topscorer van het eindtoernooi.

Ronaldo – Golden Boot 2002

Miroslav Klose – Golden Boot 2006

Harry Kane – Golden Boot 2018

WK	Speler	Team	Goals
1930	Guillermo Stábile	Argentinië	8
1934	Oldřich Nejedlý	Tsjecho-Slowakije	5
1938	Leônidas	Brazilië	7
1950	Ademir	Brazilië	9
1954	Sándor Kocsis	Hongarije	11
1958	Just Fontaine	Frankrijk	13
1962	Flórián Albert	Hongarije	4
	Valentin Ivanov	Sovjet-Unie
	Garrincha	Brazilië
	Dražan Jerković	Joegoslavië
	Vavá	Brazilië
	Leonel Sanchez	Chili
1966	Eusébio	Portugal	9
1970	Gerd Müller	West-Duitsland	10
1974	Grzegorz Lato	Polen	7
1978	Mario Kempes	Argentinië	6
1982	Paolo Rossi	Italië	6
1986	Gary Lineker	Engeland	6
1990	Salvatore Schillaci	Italië	6
1994	Oleg Salenko	Rusland	6
	Christo Stoitsjkov	Bulgarije
1998	Davor Šuker	Kroatië	6
2002	Ronaldo	Brazilië	8
2006	Miroslav Klose	Duitsland	5
2010	Thomas Müller	Duitsland	5
	David Villa	Spanje
	Wesley Sneijder	Nederland
	Diego Forlán	Uruguay
2014	James Rodríguez	Colombia	6
2018	Harry Kane	Engeland	6

De Golden Glove (gouden handschoen), tot 2006 de Yashin Award genaamd, gaat naar de beste doelverdediger van het eindtoernooi.

WK	Speler	Team
1994	Michel Preud'homme	België
1998	Fabien Barthez	Frankrijk
2002	Oliver Kahn	Duitsland
2006	Gianluigi Buffon	Italië
2010	Iker Casillas	Spanje
2014	Manuel Neuer	Duitsland
2018	Thibaut Courtois	België

Michael Owen – Best Young Player 1998

Kylian Mbappé – Best Young Player 2018

De Best Young Player Award gaat naar de beste speler van 21 jaar of jonger. Deze prijs werd voor het eerst in 2006 uitgereikt.

Met een internetpoll heeft de FIFA de beste jonge speler van alle WK's van 1958 t/m 2002 laten kiezen. Pelé kreeg 61% van alle stemmen. Op basis van de poll is voor elk van die WK's een beste jonge speler verkozen.

WK	Speler	Leeftijd tijdens WK	Team
1958	Pelé	17 jaar	Brazilië
1962	Flórián Albert	20 jaar	Hongarije
1966	Franz Beckenbauer	20 jaar	West-Duitsland
1970	Teófilo Cubillas	21 jaar	Peru
1974	Władysław Żmuda	20 jaar	Polen
1978	Antonio Cabrini	21 jaar	Italië
1982	Manuel Amoros	20 jaar	Frankrijk
1986	Enzo Scifo	20 jaar	België
1990	Robert Prosinečki	21 jaar	Joegoslavië
1994	Marc Overmars	21 jaar	Nederland
1998	Michael Owen	18 jaar	Engeland
2002	Landon Donovan	20 jaar	Verenigde Staten
2006	Lukas Podolski	21 jaar	Duitsland
2010	Thomas Müller	20 jaar	Duitsland
2014	Paul Pogba	21 jaar	Frankrijk
2018	Kylian Mbappé	19 jaar	Frankrijk

Colombia – FIFA Fair Play Trophy 2014

Spanje – FIFA Fair Play Trophy 2018

De FIFA Fair Play Trophy gaat naar het team met het laagste aantal overtredingen en kaarten. Alleen de teams die de tweede ronde bereiken, komen voor deze prijs in aanmerking.

WK	Team(s)
1978	Argentinië
1982	Brazilië
1986	Brazilië
1990	Engeland
1994	Brazilië
1998	Engeland /  Frankrijk
2002	België
2006	Brazilië /  Spanje
2010	Spanje
2014	Colombia
2018	Spanje

De FIFA Award for the Most Entertaining Team ging naar het team dat het meest had gedaan om het publiek te vermaken met een positieve benadering van het spel. Het team werd gekozen in een publieke poll. De prijs werd voor het laatst toegekend in 2006.

WK	Team
1994	Brazilië
1998	Frankrijk
2002	Zuid-Korea
2006	Portugal

De volgende jubileumgoals werden gemaakt:[12]

Doelpunt	Speler	Team	WK	Tegenstander	Bijzonderheden
500e	Bobby Collins	Schotland	1958	Paraguay
1000e	Rob Rensenbrink	Nederland	1978	Schotland	strafschop
1500e	Claudio Caniggia	Argentinië	1994	Nigeria
2000e	Marcus Allbäck	Zweden	2006	Engeland

• Duitsland heeft het vaakst in de finale van een WK gespeeld, namelijk 8 keer.
• Duitsland verloor het vaakst de finale, namelijk 4 keer: in 1966 van Engeland, in 1982 van Italië, in 1986 van Argentinië en in 2002 van Brazilië. Daar staan wel vier gewonnen finales tegenover.
• Nederland is het land dat het vaakst de finale haalde zonder deze ooit te winnen. In 1974 verloor het van West-Duitsland, in 1978 van Argentinië en 2010 van Spanje.

• De jongste speler op een WK is Norman Whiteside (Noord-Ierland): hij was 17 jaar en 41 dagen tijdens de wedstrijd tegen Joegoslavië in 1982.
• De jongste speler die een doelpunt scoorde op een WK is Pelé (Brazilië): hij was 17 jaar en 239 dagen toen hij scoorde in de wedstrijd tegen Wales in 1958.
• De jongste speler die wereldkampioen werd, is eveneens Pelé: hij was 17 jaar en 249 dagen tijdens de finale tegen Zweden in 1958.
• De jongste speler die op een WK van het veld werd gestuurd, is Rigobert Song (Kameroen): hij was 17 jaar en 358 dagen toen hij van het veld gestuurd werd tijdens de wedstrijd tegen Brazilië in 1994.
• De oudste speler op een WK is doelman Essam El-Hadary (Egypte): hij was 45 jaar en 161 dagen toen hij in de basis stond tijdens de met 2-1 verloren groepswedstrijd van zijn team in 2018, tegen Saoudi Arabië. Hij is hiermee eveneens de oudste debutant op een WK ooit.
• De oudste speler die een doelpunt scoorde op een WK, is Roger Milla (Kameroen): hij maakte op 42-jarige leeftijd het enige doelpunt voor Kameroen in de wedstrijd tegen Rusland in 1994.
• De oudste speler die wereldkampioen werd, is Dino Zoff (Italië): hij was 40 jaar en 133 dagen tijdens de finale tegen West-Duitsland in 1982.

• Luiz Felipe Scolari is de eerste coach die 12 WK-wedstrijden op rij won: 7 maal met Brazilië in 2002 en 5 maal met Portugal in 2006 (waaronder een in een penalty-shoot out). De serie eindigde op het WK 2006 in de halve finales door een nederlaag tegen Frankrijk.
• De eerste coach die de halve finales bereikte met twee verschillende landen was Guus Hiddink met Nederland in 1998 en met Zuid-Korea in 2002.
• De coach met de meeste WK-deelnames is de Braziliaan Carlos Alberto Parreira, met 6 deelnames: met Koeweit in 1982, met de Verenigde Arabische Emiraten in 1990, met Brazilië in 1994 en 2006, met Saoedi-Arabië in 1998, en met Zuid-Afrika in 2010.
• De coach met de meeste WK-wedstrijden is de Duitser Helmut Schön, met 25 wedstrijden (van 1966 tot 1978).
• De coach met de meeste WK-overwinningen is eveneens Helmut Schön, met 16 overwinningen.
• De coach met de meeste titels is de Italiaan Vittorio Pozzo, met 2 titels: met Italië in 1934 en 1938.
• De coaches die de meeste landen hebben gekwalificeerd voor een WK zijn Carlos Alberto Parreira (zie meeste WK-deelnames hierboven) en de Serviër Bora Milutinović, beiden 5 landen. Milutinović: Mexico voor WK 1986, Costa Rica voor WK 1990, Verenigde Staten voor WK 1994, Nigeria voor WK 1998 en China voor WK 2002.
• Wereldkampioen als speler en als coach: Mário Zagallo (met Brazilië: in 1958 als speler en van 1962 tot 1970 als coach), Franz Beckenbauer (met West-Duitsland: in 1974 als speler en in 1990 als coach) en Didier Deschamps (met Frankrijk: in 1998 als speler en in 2018 als coach).
• De jongste coach op een WK is de Argentijn Juan José Tramutola: hij was 27 jaar in 1930 (coach van Argentinië).
• De oudste coach op een WK is de Duitser Otto Rehhagel: hij was 71 jaar in 2010 (coach van Griekenland).

• De meeste rode kaarten: 2, voor Rigobert Song (Kameroen) en Zinédine Zidane (Frankrijk).
• De snelste rode kaart verkregen: Jose Batista (Uruguay) in de wedstrijd tegen Schotland in 1986 na 56 seconden door de Franse scheidsrechter Joël Quiniou.
• In 2006 kreeg Leandro Cufré (Argentinië) na een wedstrijd een rode kaart voor een overtreding, en dit zonder daarin te hebben gespeeld.
• De meeste gele kaarten waren er in de wedstrijd Portugal - Nederland in 2006 (16 keer geel en 4 keer "2x geel = rood"). De wedstrijd staat ook wel bekend als de Slag van Neurenberg.

• De meeste doelpunten gemaakt vanuit een strafschop: 4, door Gabriel Batistuta (Argentinië), Eusébio (Portugal) en Rob Rensenbrink (Nederland).
• De snelst gegeven strafschop op een WK was die in de eerste minuut van de finale West-Duitsland - Nederland op het WK 1974: Johan Neeskens scoorde 1-0 voor Nederland. Het Duitse team had voor de strafschop nog geen enkele aanraking met de bal gehad. Het was tevens de eerste strafschop die in de finale van een WK succesvol werd benut.
• Salman Al Faraj's penalty voor Saoedi-Arabië in de 51e minuut (45+6 min.)van de groepswedstrijd tegen Egypte op het WK 2018 is het laatst geregistreerde doelpunt in de eerste helft van een WK-wedstrijd.
• In de volgende wedstrijden werd in de blessuretijd van de reguliere speeltijd een strafschop benut:
  • WK 1962, Mexico - Tsjecho-Slowakije: 3-1 voor Mexico, door Héctor Hernández
  • WK 1974, West-Duitsland - Zweden: 4-2 voor West-Duitsland, door Uli Hoeneß
  • WK 1994, Argentinië - Griekenland: 4-0 voor Argentinië, door Diego Maradona (groepsfase)
  • WK 1998, Zuid-Afrika - Saoedi-Arabië: 2-2 voor Zuid-Afrika, door Shaun Bartlett (groepsfase)
  • WK 1998, Italië - Oostenrijk: 2-1 voor Oostenrijk, door Andreas Herzog (groepsfase)
  • WK 2002, Spanje - Ierland: 1-1 voor Ierland, door Robbie Keane (achtste finales)
  • WK 2006, Italië - Australië: 1-0 voor Italië, door Francesco Totti, waardoor zij zich wisten te kwalificeren voor de kwartfinales.
  • WK 2010, Nederland - Slowakije: 2-1 voor Slowakije, door Róbert Vittek (achtste finales)
  • WK 2014, Griekenland - Ivoorkust: 2-1 voor Griekenland, door Georgios Samaras, dat zich daardoor ten koste van zijn tegenstander als tweede in de groep plaatste voor de achtste finales.
  • WK 2014, Nederland - Mexico: 2-1 voor Nederland, door Klaas-Jan Huntelaar, waardoor zij zich wisten te kwalificeren voor de kwartfinales.
• Er was ook een beslissende strafschop in de laatste minuten van de reguliere speeltijd van een wedstrijd op het WK van 1998: Brazilië - Noorwegen: in de 88e minuut scoorde Kjetil Rekdal 1-2 voor Noorwegen, dat zich daardoor alsnog wist te kwalificeren voor de achtste finales als tweede in zijn groep achter datzelfde Brazilië.