Luiz Felipe Scolari

Na het behalen van zijn eerste grote titel met CSA stopte Scolari met voetballen en nam hij de rol van trainer over. In zijn eerste seizoen won de club opnieuw het staatskampioenschap van Alagoas. Vervolgens was hij twee jaar werkzaam bij zijn ex-club Juventude en een jaar bij Brasil de Pelotas.

In 1984 verhuisde de Braziliaanse coach naar Saoedi-Arabië, waar hij aan de slag ging bij Al Shabab. De club behoorde toen nog niet tot de top van de Saudi Premier League en zou pas zeven jaar later voor het eerst kampioen worden. In 1986 werd Scolari opgevolgd door zijn landgenoot Jair Pereira en keerde hij terug naar zijn vorige werkgever Brasil de Pelotas. Nadien was hij opnieuw twee jaar trainer van Juventude.

In 1987 kreeg Scolari de kans om coach te worden van Grêmio. Met de traditierijke club won hij het staatskampioenschap van Rio Grande do Sul. In 1988 ging hij aan de slag bij Goiás alvorens terug te keren naar het Midden-Oosten.

Scolari werd in Koeweit coach van Qadsia SC. Hij volgde er Saleh Zakria op. In 1989 veroverde hij met zijn team de prestigieuze Emir Cup. In januari 1990 volgde hij zijn landgenoot Otacílio Gonçalves op als bondscoach van Koeweit. Het was de eerste keer dat Scolari aan het roer van een nationaal elftal stond. Met Koeweit won hij in 1990 in eigen land de Gulf Cup of Nations. Niet veel later viel de troepen van Saddam Hoessein Koeweit binnen en keerde Scolari terug naar Brazilië. Hij werd er trainer van Criciúma, dat onder zijn leiding voor het eerst de Copa do Brasil in de wacht sleepte.

Een jaar na zijn periode als bondscoach van Koeweit keerde Scolari voor de tweede maal terug naar het Midden-Oosten. Eerst trainde hij het Saoedi-Arabische Al-Ahli (Djedda), nadien keerde hij terug naar zijn ex-club Qadsia in Koeweit.

In de jaren negentig groeide Scolari in zijn geboorteland uit tot een succestrainer. Hij keerde in 1993 terug naar Grêmio en won met de club zes prijzen in drie jaar. Desondanks werd hij bekritiseerd door de voetbalpers omdat hij zijn team op een voor Brazilianen ongebruikelijk behouden wijze liet spelen.

Grêmio won in 1994 de Copa do Brasil en werd twee jaar later winnaar van de Campeonato Brasileiro Série A. Tussendoor won de club ook twee keer het staatskampioenschap van Rio Grande do Sul. Scolari beschikte in zijn team over grote talenten als de Braziliaanse goalgetter Mário Jardel en de controlerende middenvelder Emerson. Beide spelers maakten na hun succesperiode bij Grêmio de overstap naar Europa.

Scolari's grootste prestatie bij Grêmio was het binnenhalen van de Copa Libertadores in 1995. De Braziliaanse club versloeg in de finale het Colombiaanse Atlético Nacional. Grêmio won de heenwedstrijd met 3-1 en speelde een week later 1-1 gelijk. Door de eindwinst in de Copa Libertadores mocht het Grêmio van Scolari het ook opnemen tegen Ajax in de wereldbeker voor clubs. Het duel eindigde op 0-0, Grêmio verloor uiteindelijk na strafschoppen. In 1996 mocht de club ook deelnemen aan de Recopa Sudamericana. Het versloeg het Argentijnse Independiente met 4-1.

In 1997 vertrok Scolari naar het Japanse Júbilo Iwata, maar hij verliet de club al na 11 speeldagen en werd niet veel later in zijn thuisland benoemd tot coach van Palmeiras. Bij Palmeiras, dat over topspelers als Roque Júnior, César Sampaio, Zinho, Alex, Faustino Asprilla en Júnior Baiano beschikte, bevestigde hij zijn reputatie van succescoach. In 1998 won Palmeiras zowel de Copa do Brasil als Copa Mercosur. Een jaar later deed het team van Scolari nog beter. Palmeiras bereikte voor de derde keer in zijn geschiedenis de finale van de Copa Libertadores. Het team verloor de heenwedstrijd met het kleinste verschil van het Colombiaanse Deportivo Cali maar zette de scheve situatie in de terugwedstrijd recht. Het won met 2-1 en dwong strafschoppen af. Daarin trok Palmeiras aan het langste eind. Nadien streden de Brazilianen met Manchester United om de wereldbeker. De Engelsen wonnen met 1-0. Scolari werd in 1999 verkozen tot Zuid-Amerikaans trainer van het jaar.

In 2000 stapte Scolari over naar Cruzeiro, waar op dat ogenblik onder meer Geovanni en Luisão voetbalden. De club won in 2001 de inmiddels opgedoekte Copa Sul-Minas door in de finale twee keer te winnen van Coritiba.

In juni 2001 werd Scolari voor de tweede maal in zijn carrière bondscoach. Hij volgde Émerson Leão op als bondscoach van Brazilië. Leão had net als zijn voorganger Vanderlei Luxemburgo moeite om Braziliaanse topspelers te laten deelnemen aan kwalificatiewedstrijden. Topspelers als Rivaldo en Roberto Carlos speelden veelal in Europa, waar hun clubs hen niet graag beschikbaar stelden voor interlands.

Voormalig wereldvoetballer van het jaar Romário mocht van Scolari in 2002 niet mee naar het WK.

Toen Scolari het roer overnam van Leão stond Brazilië er dan ook niet goed voor. Met nog vijf WK-kwalificatiewedstrijden te gaan, was er een reële kans dat Brazilië zich niet zou plaatsen voor het WK in Japan en Zuid-Korea. Brazilië verloor zijn eerste duel onder Scolari van Uruguay en kon later ook niet winnen van Argentinië en Bolivia. Desondanks wist het team van Scolari de kwalificatie veilig te stellen.

In de aanloop naar het WK besloot de bondscoach om de ervaren spits Romário niet langer in de Braziliaanse selectie op te nemen. Ondanks druk van de media en een oproep van een tot tranen toe bewogen Romário, mocht de 35-jarige aanvaller niet mee naar het WK. Sterspelers als Ronaldo, Ronaldinho, Kaká, Cafú, Rivaldo en Roberto Carlos werden wel in de selectie opgenomen en loodsten Brazilië zonder moeite door de groepsfase. De Seleção won al zijn groepswedstrijden en schakelde vervolgens België en Engeland uit. In de halve finale won Brazilië met het kleinste verschil van Turkije, dat in de groepsfase al eens had verslagen. In de finale haalden de Brazilianen het met 2-0 van Duitsland na twee treffers van topschutter Ronaldo. Na het WK stapte Scolari op als bondscoach.

Tijdens het WK 2002 had Scolari zijn spelers gemotiveerd door ze elk een kopie van het boek De kunst van het oorlogvoeren van Sun Tzu te bezorgen.

Op 1 januari 2003 werd Scolari bondscoach van Portugal. Hij was na zijn landgenoot Otto Glória pas de tweede buitenlander die de Portugese selectie mocht leiden. Omdat Portugal als organiserend land rechtstreeks geplaatst was voor het Europees kampioenschap werkte het team enkel vriendschappelijke wedstrijden af. Voor het EK nam hij spelers als Cristiano Ronaldo, Luís Figo en Deco in zijn selectie op.

Het EK begon in mineur. Portugal verloor de openingswedstrijd met 1-2 van het zwakker geachte Griekenland. De Portugezen wonnen vervolgens van zowel Spanje als Rusland, waardoor het team van Scolari alsnog groepswinnaar werd. In de volgende ronde ging Engeland voor de bijl na strafschoppen. In de halve finale won Portugal met 2-1 van Nederland, waarna Nederlands bondscoach Dick Advocaat ontslag nam. In de finale kreeg Portugal een uitgelezen kans om sportieve wraak te nemen. Het team stond opnieuw tegen Griekenland, de verrassing van het toernooi. Maar de Portugezen verloren voor eigen volk met 1-0 door een goal van Angelos Charisteas.

Hoewel de finale op een anticlimax was uitgedraaid, bleef Scolari aan als bondscoach. Met een bijna ongewijzigde selectie plaatste Portugal zich vervolgens zonder moeite voor het WK in Duitsland. In de kwalificatieronde versloeg het onder meer Rusland met 7-1. Portugal werd met 7 punten voorsprong op Slowakije groepswinnaar.

Op het WK werd Portugal ondergebracht in de groep van Angola, Mexico en Iran. Scolari's spelers verloren geen enkel duel en namen het in de tweede ronde opnieuw op tegen Nederland. Het duel ontspoorde volledig onder leiding van de Russische scheidsrechter Valentin Ivanov. Hij sloot bij beide teams twee spelers uit en trok in totaal 16 gele en 4 rode kaarten. Portugal won uiteindelijk met het kleinste verschil na een goal van Maniche. In de kwartfinale stond Engeland weer op het programma. Ook ditmaal zorgde een strafschoppenreeks voor de beslissing. Portugal won met 1-3.

Door het bereiken van de halve finale werd Scolari de eerste coach na Guus Hiddink die met twee verschillende landenteams de halve finale van een WK wist te bereiken. Portugal verloor in de halve finale van Frankrijk na een strafschopdoelpunt van Zinédine Zidane. Na het toernooi werd Scolari hevig gelinkt aan het bondscoachschap van Engeland, maar de 58-jarige Braziliaan bleef bij Portugal.

Portugal plaatste zich ook voor het EK 2008, maar werd ditmaal geen groepswinnaar. In de kwalificatieronde schakelde het onder meer België en Servië uit maar moest het Polen laten voorgaan. Scolari had zich tijdens de kwalificaties wel van zijn slechtste kant laten zien. Na een 1-1 gelijkspel tegen Servië deelde hij een vuistslag uit aan de Servische verdediger Ivica Dragutinović.[1]

Op het EK in Zwitserland en Oostenrijk won het team van Scolari zijn eerste twee wedstrijden tegen Turkije en Tsjechië. In de derde wedstrijd verloor het van gastland Zwitserland dat zo zijn eerste punten verzamelde. In de kwartfinale werd Portugal met 3-2 uitgeschakeld door Duitsland. Reeds tijdens het toernooi was bekend geraakt dat Scolari de nieuwe coach van Chelsea zou worden.[2]

Interlands  Portugal onder leiding van Luiz Felipe Scolari
№	Datum	Wedstrijd	Uitslag	Competitie
1	12.02.2003	Italië – Portugal	1–0	Vriendschappelijk
2	29.03.2003	Portugal – Brazilië	2–1	Vriendschappelijk
3	02.04.2003	Macedonië – Portugal	0–1	Vriendschappelijk
4	30.04.2003	Nederland – Portugal	1–1	Vriendschappelijk
5	06.06.2003	Portugal – Paraguay	0–0	Vriendschappelijk
6	10.06.2003	Portugal – Bolivia	4–0	Vriendschappelijk
7	20.08.2003	Portugal – Kazachstan	1–0	Vriendschappelijk
8	06.09.2003	Portugal – Spanje	0–3	Vriendschappelijk
9	10.09.2003	Noorwegen – Portugal	0–1	Vriendschappelijk
10	11.10.2003	Portugal – Albanië	5–3	Vriendschappelijk
11	15.11.2003	Portugal – Griekenland	1–1	Vriendschappelijk
12	19.11.2003	Portugal – Koeweit	8–0	Vriendschappelijk
13	18.02.2004	Portugal – Engeland	1–1	Vriendschappelijk
14	31.03.2004	Portugal – Italië	1–2	Vriendschappelijk
15	28.04.2004	Portugal – Zweden	2–2	Vriendschappelijk
16	29.05.2004	Portugal – Luxemburg	3–0	Vriendschappelijk
17	05.06.2004	Portugal – Litouwen	4–1	Vriendschappelijk
18	12.06.2004	Portugal – Griekenland	1–2	EK-eindronde
19	16.06.2004	Portugal – Rusland	2–0	EK-eindronde
20	20.06.2004	Spanje – Portugal	0–1	EK-eindronde
21	24.06.2004	Portugal – Engeland	2–2	EK-eindronde
22	30.06.2004	Portugal – Nederland	2–1	EK-eindronde
23	04.07.2004	Portugal – Griekenland	0–1	EK-eindronde
24	04.09.2004	Letland – Portugal	0–2	WK-kwalificatie
25	08.09.2004	Portugal – Estland	4–0	WK-kwalificatie
26	09.10.2004	Liechtenstein – Portugal	2–2	WK-kwalificatie
27	13.10.2004	Portugal – Rusland	7–1	WK-kwalificatie
28	17.11.2004	Luxemburg – Portugal	0–5	WK-kwalificatie
29	09.02.2005	Ierland – Portugal	1–0	Vriendschappelijk
30	26.03.2005	Portugal – Canada	4–1	Vriendschappelijk
31	30.03.2005	Slowakije – Portugal	1–1	WK-kwalificatie
32	04.06.2005	Portugal – Slowakije	2–0	WK-kwalificatie
33	08.06.2005	Estland – Portugal	0–1	WK-kwalificatie
34	17.08.2005	Portugal – Egypte	2–0	Vriendschappelijk
35	03.09.2005	Portugal – Luxemburg	6–0	WK-kwalificatie
36	07.09.2005	Rusland – Portugal	0–0	WK-kwalificatie
37	08.10.2005	Portugal – Liechtenstein	2–1	WK-kwalificatie
38	12.10.2005	Portugal – Letland	3–0	WK-kwalificatie
39	12.11.2005	Portugal – Kroatië	2–0	Vriendschappelijk
40	15.11.2005	Noord-Ierland – Portugal	1–1	Vriendschappelijk
41	01.03.2006	Portugal – Saoedi-Arabië	3–0	Vriendschappelijk
42	27.05.2006	Portugal – Kaapverdië	4–1	Vriendschappelijk
43	03.06.2006	Luxemburg – Portugal	0–3	Vriendschappelijk
44	11.06.2006	Angola – Portugal	0–1	WK-eindronde
45	17.06.2006	Portugal – Iran	2–0	WK-eindronde
46	21.06.2006	Portugal – Mexico	2–1	WK-eindronde
47	25.06.2006	Nederland – Portugal	0–1	WK-eindronde
48	01.07.2006	Engeland – Portugal	0–0	WK-eindronde
49	05.07.2006	Frankrijk – Portugal	1–0	WK-eindronde
50	08.07.2006	Duitsland – Portugal	3–1	WK-eindronde
51	01.09.2006	Denemarken – Portugal	4–2	Vriendschappelijk
52	06.09.2006	Finland – Portugal	1–1	EK-kwalificatie
53	07.10.2006	Portugal – Azerbeidzjan	3–0	EK-kwalificatie
54	11.10.2006	Polen – Portugal	2–1	EK-kwalificatie
55	15.11.2006	Portugal – Kazachstan	3–0	EK-kwalificatie
56	06.02.2007	Brazilië – Portugal	0–2	Vriendschappelijk
57	24.03.2007	Portugal – België	4–0	EK-kwalificatie
58	28.03.2007	Servië – Portugal	1–1	EK-kwalificatie
59	02.06.2007	België – Portugal	1–2	EK-kwalificatie
60	05.06.2007	Koeweit – Portugal	1–1	Vriendschappelijk
61	22.08.2007	Armenië – Portugal	1–1	EK-kwalificatie
62	08.09.2007	Portugal – Polen	2–2	EK-kwalificatie
63	12.09.2007	Portugal – Servië	1–1	EK-kwalificatie
64	13.10.2007	Azerbeidzjan – Portugal	0–2	EK-kwalificatie
65	17.10.2007	Kazachstan – Portugal	1–2	EK-kwalificatie
66	17.11.2007	Portugal – Armenië	1–0	EK-kwalificatie
67	21.11.2007	Portugal – Finland	0–0	EK-kwalificatie
68	06.02.2008	Italië – Portugal	3–1	Vriendschappelijk
69	26.03.2008	Griekenland – Portugal	2–1	Vriendschappelijk
70	31.05.2008	Portugal – Georgië	2–0	Vriendschappelijk
71	07.06.2008	Portugal – Turkije	2–0	EK-eindronde
72	11.06.2008	Tsjechië – Portugal	1–3	EK-eindronde
73	15.06.2008	Zwitserland – Portugal	2–0	EK-eindronde
74	19.06.2008	Portugal – Duitsland	2–3	EK-eindronde

Scolari als coach van Chelsea.

Op 1 juli 2008 ging Scolari aan de slag bij Chelsea FC, hoewel hij ook bij Manchester City aan de slag kon.[3] Hij volgde Avram Grant op die met de Engelse topclub de finale van de UEFA Champions League bereikte had. De verwachtingen waren dan ook hoog toen Scolari arriveerde. De Braziliaanse trainer probeerde meteen zijn stempel te drukken en haalde met Deco, Ricardo Quaresma en José Bosingwa drie Portugese internationals naar Londen.

Hoewel het team onder Scolari regelmatig won en nog op alle fronten kans maakte op een prijs werd de Braziliaan begin februari 2009 ontslagen.[4] Guus Hiddink werd als zijn vervanger aangeduid en won met Chelsea de FA Cup.

Op 6 juni 2009 werd Scolari samen met Rivaldo - toen een speler van FC Bunyodkor - gespot tijdens een duel tussen Oezbekistan en Japan. Twee dagen later maakte Scolari bekend dat hij de nieuwe coach van Bunyodkor was. Hij tekende een contract voor 18 maanden bij de Oezbeekse kampioen. Hij werd met een salaris van €13 miljoen per jaar de beste betaalde coach ter wereld. Het team werd onder zijn leiding in 2009 opnieuw landskampioen.

Op 29 mei 2010 gingen de coach en Bunyodkor uit elkaar. Hij had net naast een plaats in de 1/8e finale van de AFC Champions League gegrepen, maar dat was volgens de Braziliaan niet de hoofdreden waarom er een einde kwam aan de samenwerking. Hij maakte zich naar eigen zeggen zorgen over de schoolcarrière van zijn zoon.

In juni 2010 keerde Scolari terug naar zijn ex-club Palmeiras.[5]. In 2012 won de club onder zijn leiding de Copa do Brasil. Op 13 september 2012, na een reeks teleurstellende resultaten in het Campeonato Brasileiro, volgde een ontslag met wederzijdse toestemming.

Op 28 november 2012 werd de 64-jarige Scolari opnieuw bondscoach van Brazilië.[6] Hij volgde Mano Menezes op en kreeg de opdracht om met Brazilië in 2014 wereldkampioen te worden. Het land was als organisator van het WK 2014 rechtstreeks geplaatst voor het eindtoernooi.

In juni 2013 volgde de eerste grote test voor de selectie van Scolari. Brazilië speelde in eigen land de Confederations Cup, dat het in het verleden al drie keer had gewonnen, en nam zonder spelers als Kaká, Ronaldinho, Pato en Ramires, maar met de jonge stervoetballer Neymar die net een transfer naar FC Barcelona had versierd, deel aan het voorbereidingstoernooi. Brazilië won de Confederations Cup door in de finale overtuigend te winnen van wereldkampioen Spanje (3-0).

Op het WK 2014 stelde Brazilië teleur. Het team van Scolari werd weliswaar groepswinnaar in de poule van Kroatië, Kameroen en Mexico, maar viel vooral op door een gebrek aan creativiteit en het uitbundig meezingen van het Braziliaanse volkslied.[7] Het team stond volgens verscheidene critici stijf van de stress.[8] In de achtste finale had Brazilië strafschoppen nodig om Chili uit te schakelen; in de kwartfinale won Brazilië van Colombia, maar viel topschutter Neymar uit met een gebroken ruggenwervel. In de halve finale werd Brazilië met 7-1 vernederd door de latere wereldkampioen Duitsland. Na de zware nederlaag werd Scolari fel bekritiseerd.[9] Enkele dagen na de nederlaag tegen Nederland (0-3) in de strijd om de derde plaats nam Scolari ontslag.[10] Hij werd opgevolgd door oud-speler Dunga, die al eerder bondscoach was van Brazilië.

Na het WK keerde Scolari terug naar Grêmio, de club waar hij in de jaren 70 en 80 al eens actief was als trainer.[11]

Op 4 juni 2015 werd Scolari aangesteld als hoofdtrainer van de Chinese topclub Guangzhou Evergrande. Hij tekende een anderhalf jarig contract. Als hoofdtrainer leidde hij de ploeg binnen vier maanden naar de winst van het landskampioenschap en won hij met de club de AFC Champions League. Hij won in de finale van Al-Ahli. Hij verlengde zijn contract met een jaar op 24 oktober 2016, nadat zijn potentiële opvolger Marcello Lippi werd aangesteld als bondcoach van China. Scolari won met de club driemaal achter elkaar het landskampioenschap van 2015 tot en met 2017. Hij weigerde zijn contract opnieuw te verlengen aan het einde van het seizoen.