Nederlands voetbalelftal

Het Nederlands elftal speelde zijn eerste officiële interland op 30 april 1905 tegen buurland België. In het Kiel Stadion in Antwerpen was de stand na reguliere speeltijd 1-1. Hierop werd verlengd. Voor Nederland scoorde Eddy de Neve driemaal in de extra tijd, nadat hij ook al het eerste doelpunt had gemaakt, en zo wist het Nederlands elftal onder leiding van Cees van Hasselt voor de ogen van zo'n achthonderd toeschouwers zijn eerste wedstrijd met 1-4 te winnen van de zuiderburen.[1]

In 1908 nam Nederland voor het eerst deel aan een officieel toernooi. Op de Olympische Spelen, die in Londen werden gehouden, werd een bronzen medaille verdiend door in de troostfinale met 2-0 van Zweden te winnen. Ook in 1912 werd een bronzen plak behaald. Na overwinningen op Zweden (4-3) en Oostenrijk (3-1) werd in de halve finale met 4-1 van Denemarken verloren. In de troostfinale werd Finland met 9-0 ruim verslagen, waarmee het brons veilig gesteld werd. Het eerstvolgende toernooi werd pas in 1920 gehouden vanwege de Eerste Wereldoorlog. Hier wist Nederland wederom een bronzen medaille te behalen. In de strijd om de 3e plaats werd met 1-3 verloren van Spanje. Finalist Tsjecho-Slowakije werd echter gediskwalificeerd, zodat Spanje alsnog de zilveren en Nederland de bronzen medaille kreeg uitgereikt. Op de daaropvolgende Spelen waar Nederland zich voor kwalificeerde, kwam het elftal nooit verder dan de vierde plaats.

• 
  Eerste interland van het Nederlands voetbalelftal, tegen België in Antwerpen (1-4). Achterste rij: secretaris van de Nederlands Elftalcommissie Van Hasselt, De Korver, Lutjens, Belgische official Havenith, Stom, Kessler, Stol, De Neve, grensrechter Willing. Voorste rij: Beeuwkes, Gleenewinkel Kamperdijk, Boomsma, Lotsij, De Vos.

Johan Cruijff in 1974

Het Nederlands elftal onder leiding van de Engelse bondscoach Bob Glendenning begon in 1934 voor het eerst aan de kwalificatie voor het wereldkampioenschap voetbal, dat vier jaar eerder voor het eerst door de FIFA werd georganiseerd. Het elftal kwalificeerde zich voor de eindronde in Italië, maar kon na één wedstrijd zijn koffers alweer pakken door 3-2 te verliezen van Zwitserland. Ook vier jaar later kwalificeerde het elftal zich, maar moest eveneens na één ronde alweer het toernooi verlaten doordat er met 3-0 werd verloren van Tsjecho-Slowakije. Aan de kwalificatie voor de WK's van 1950 en 1954 nam de ploeg niet deel. Pas na invoering van de Eredivisie in 1956 schreef de ploeg zich weer in voor de kwalificaties. Intussen organiseerde de UEFA in 1960 voor het eerst het Europees kampioenschap voetbal, waarbij Nederland niet deelnam aan de kwalificatie voor het eerste toernooi.

Vanaf het 4e kwartaal van 1971 boekte het Nederlands elftal ongeveer een decennium lang constant goede resultaten. In de periode half 1972-eind 1973 wist Nederland zich voor het eerst weer voor een eindtoernooi te plaatsen: het WK 1974. Nederland speelde totaalvoetbal onder aanvoering van Johan Cruijff en onder leiding van Rinus Michels, die deze toen nog revolutionaire speelstijl voor het eerst hadden toegepast in hun gezamenlijke periode bij Ajax (1965-1971). In de periode half 1969-half 1974 wonnen Ajax en Feyenoord ook diverse Europese bekers (Ajax won liefst 3 maal op rij de Europacup I in de seizoenen 1970/71, 1971/72 en 1972/73). Op het WK van 1974 in Duitsland bereikte Nederland de finale, waar het onderuitging tegen gastland West-Duitsland (doelsaldo Nederland hele toernooi: +12 (15-3)). Twee jaar later kwam Nederland voor het eerst uit op een EK. In Joegoslavië verloor Nederland de halve finale met 3-1 na verlenging van Tsjechoslowakije, waarna Nederland in de troostfinale met een door rode kaarten en blessures noodgedwongen gewijzigd team met 2-3 na verlenging van het gastland won. Ondanks een zwakke start eind 1976, wist Nederland zich ook in de periode september 1976-oktober 1977 te kwalificeren, ditmaal voor het WK 1978. Ondanks het ontbreken van Johan Cruijff en Willem van Hanegem en een zwakke 1e ronde op het WK 1978 in juni, werd toen weer de finale bereikt, waarin Nederland ditmaal verloor van gastland Argentinië (3-1 na verlenging). De kwalificatiefase voor het EK 1980 tussen september 1978 en november 1979 verliep goed, met onder andere een uitzege tegen Zwitserland (1-3) en 2 ruime thuiszeges tegen Oost-Duitsland (3-0) en Zwitserland (3-0). Op het EK van 1980 in juni, kwam de ploeg echter niet verder dan de eerste ronde (1-0 zege, 3-2 verlies, 1-1 gelijkspel). De periode oktober 1971-maart 1980 was dus over het algemeen zeer succesvol voor Oranje, met uitzondering van een flinke dip in de eerste 3 kwartalen van 1975. De gouden periode liep van augustus 1972-(juli) 1974, de zilveren periode van oktober 1975-november 1978, de bronzen periode van maart 1979-maart 1980/juni 1980. Bondscoaches waren achtereenvolgens Frantisek Fadrhonc, Rinus Michels, George Knobel, Jan Zwartkruis, Ernst Happel, en opnieuw Jan Zwartkruis. Assistent-trainer was Cor van der Hart (1973-half 1974). Enkele bekende spelers waren Johan Cruijff, Ruud Krol, Arie Haan, Johan Neeskens, Johnny Rep, Ruud Geels, Rob Rensenbrink, Wim Rijsbergen, Wim Jansen, Wim van Hanegem, Theo de Jong, Jan van Beveren, Willy van der Kuylen, Willy van de Kerkhof, René van de Kerkhof. Later vulden Kees Kist, Frans Thijssen, Jan Peters (NEC, AZ'67, 1954 geboren) en Tscheu La Ling de selectie van Oranje aan. Vanaf het WK 1978 werden Piet Wildschut, Ernie Brandts, Jan Poortvliet en Dick Schoenaker aan de selectie toegevoegd, die Nederland de benodigde impulsen gaven in de 2e ronde, waar het in de 1e ronde aan ontbrak. Als laatsten kwamen Huub Stevens, John Metgod, Simon Tahamata, Pierre Vermeulen, Ben Wijnstekers en Michel van de Korput bij de selectie, na het WK 1978.

Op de voor Nederland succesvolle jaren 70 volgde de periode half 1980-half 1986, waarin het elftal zich voor drie achtereenvolgende eindtoernooien steeds net niet wist te kwalificeren. Tussen september 1980 en februari 1981 lieten Jan Zwartkruis en diens opvolger Rob Baan enkele vrij jonge spelers debuteren: Joop Hiele, Pier Tol, Keje Molenaar en Romeo Zondervan, die echter geen blijvende keus zouden zijn; Nederland reduceerde door slechte resultaten in het 3de trimester van 1980 zijn kansen op deelname aan het WK 1982 sterk. Vanaf september 1981/maart 1982 begon bondscoach Kees Rijvers definitief met het bouwen van een jong team. Hij liet onder anderen Wim Kieft, Frank Rijkaard, Gerald Vanenburg, René van der Gijp, Jurrie Koolhof, Michel Valke en Ruud Gullit debuteren, nadat Edo Ophof in maart 1981 al had gedebuteerd. In 1983 voegden zich voorts nog Ronald Koeman, Erwin Koeman, Marco van Basten en Sonny Silooy bij de selectie. Pas in de periode oktober 1986-december 1987 kwalificeerde Nederland zich weer eens. 1988, het jaar waarin PSV de Europacup I won, was het elftal weer present op een eindtoernooi (EK 1988). Na een moeizame groepsfase werd gastland West-Duitsland met 2-1 verslagen in Hamburg, waarna Nederland in de finale opnieuw tegenover de Sovjet-Unie kwam te staan. Door doelpunten van Ruud Gullit en Marco van Basten en een gestopte strafschop van Hans van Breukelen won Nederland de wedstrijd met 2-0 en werd zodoende Europees kampioen.

25 juni 1988	Nederland	2 - 0 (1 - 0)	Sovjet-Unie	Opstelling Nederland:
Olympiastadion, München 72.308 toeschouwers Michel Vautrot	Ruud Gullit  33' Marco van Basten  54'			Van Breukelen, Van Aerle, Rijkaard, R. Koeman, Van Tiggelen, Vanenburg, Wouters, Mühren, E. Koeman, Van Basten, Gullit Bondscoach: Rinus Michels

Huis in Silvolde in oranje tijdens WK 2010

Op het WK in 1998 dat in Frankrijk werd gehouden bereikte het Nederlands elftal de halve finale, waar het na strafschoppen van Brazilië verloor. Op de EK's van 1992 en 1996 was Nederland ook al na een strafschoppenserie uitgeschakeld, hetgeen ook gebeurde op het EK in 2000 dat in eigen land werd gehouden. Ditmaal was het Italië dat in de halve finale vanaf elf meter beter was. Nederland had tijdens de wedstrijd ook al twee strafschoppen gemist.

Onder bondscoach Louis van Gaal liep Nederland in 2001 de kwalificatie mis voor het WK in 2002.

Oranje Penning 2014, ontworpen door Hennie Bouwe.

Het elftal rekende op het EK 2004 in Portugal af met het penaltysyndroom. In de kwartfinales werd van Zweden eindelijk gewonnen na een strafschoppenserie. In de halve finale was gastland Portugal echter de betere, waardoor de finale niet werd bereikt. De finale werd wel bereikt op het WK 2010 in Zuid-Afrika. De eerste zes wedstrijden werden binnen 90 minuten gewonnen. De finale zelf werd van Spanje na verlenging verloren met 0-1. Het EK dat daarop volgde eindigde in een deceptie. Hoewel de kwalificatie redelijk vlekkeloos verliep, verloor Nederland op het eindtoernooi alle drie de groepswedstrijden. Na dit EK stapte Bert van Marwijk op en keerde Van Gaal terug als bondscoach. Onder zijn leiding bereikte Nederland op het wereldkampioenschap voetbal 2014 de halve finale, waarin werd verloren van Argentinië; in de daaropvolgende troostfinale won Nederland van gastland Brazilië. De Koninklijke Nederlandse Munt bracht ter ere van het WK voetbal in Brazilië een herdenkingspenning uit voor het oranje elftal.

Na het WK 2014 liep het Nederlands elftal onder bondscoach Danny Blind in 2015 de kwalificatie voor het EK 2016 mis. Dit was het eerste EK waarop Nederland ontbrak sinds dat van 1984.

Ook liep het Nederlands elftal onder bondscoach Dick Advocaat (en Danny Blind voor zijn ontslag) in 2017 de kwalificatie voor het WK 2018 in Rusland mis.

Jaar	Organiserende stad	Prestatie Nederland	Meer informatie
1908	Londen	Derde plaats	Hoofdartikel
1912	Stockholm	Derde plaats	Hoofdartikel
1920	Antwerpen	Derde plaats	Hoofdartikel
1924	Parijs	Vierde plaats	Hoofdartikel
1928	Amsterdam	Eerste ronde	Hoofdartikel
1948	Londen	Eerste ronde	Hoofdartikel
1952	Helsinki	Voorronde	Hoofdartikel
2008*	Peking	Kwartfinale	Hoofdartikel

Enkel de toernooien waar Nederland zich voor wist te kwalificeren zijn weergegeven.
* N.B. In 2008 deed niet het standaard Nederlands elftal mee, maar het Nederlands elftal tot 23, aangevuld met enkele dispensatiespelers.

Wesley Sneijder speelde de meeste interlands

 Nog actief als voetballer

Laatst bijgewerkt: 6 september 2018

Robin van Persie maakte voor Nederland de meeste doelpunten

 Nog actief als voetballer

Laatst bijgewerkt: 6 september 2018

Edwin van der Sar is de speler met de meeste clean sheets

 Nog actief als voetballer

Laatst bijgewerkt: 19 november 2019

Ronald Koeman werd op 6 februari 2018 aangesteld als bondscoach als opvolger van Dick Advocaat. Hij tekende een contract tot en met het WK van 2022.

Bob Glendenning is de bondscoach met de meeste wedstrijden.

	Naam	Periode(s)	Duels	Winst	Winst %
1	Bob Glendenning	1923, 1925-1940	87	36	41,38
2	Dick Advocaat	1992-1994, 2002-2004, 2017	62	37	59,68
3	Rinus Michels	1974, 1984, 1986-1988, 1990-1992	53	30	56,60
4	Marco van Basten	2004-2008	52	35	67,31
	Bert van Marwijk	2008-2012	52	34	65,38
6	Guus Hiddink	1995-1998, 2014-2015	49	26	53,06
7	Elek Schwartz	1957-1964	49	19	38,78
8	Louis van Gaal	2000-2001, 2012-2014	43	26	60,47
9	Jaap van der Leck	1949-1954	29	5	17,24
10	Jan Zwartkruis	1976-1977, 1977, 1978-1981	28	12	42,86
	Georg Keßler	1966-1970	28	10	35,71
17	Ronald Koeman	2018 - heden	20	11	55,00

 Huidige coach

Laatst bijgewerkt: 19 november 2019

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de EK-kwalificatiewedstrijd Nederland - Estland  - (5 - 0) op 19 november 2019.

Daley Blind

Memphis Depay

Nr.	Naam	Wed.	Dlpnt.	Club	Debuut
Doel
	Jasper Cillessen	56	0	Valencia CF	2013
	Jeroen Zoet	11	0	PSV	2015
	Marco Bizot	0	0	AZ	n.v.t.
Verdediging
	Daley Blind	69	2	AFC Ajax	2013
	Stefan de Vrij	37	3	Internazionale	2012
	Virgil van Dijk	33	4	Liverpool FC	2015
	Matthijs de Ligt	23	2	Juventus	2017
	Joël Veltman	22	2	AFC Ajax	2013
	Nathan Aké	13	2	AFC Bournemouth	2017
	Patrick van Aanholt	10	0	Crystal Palace FC	2013
	Denzel Dumfries	9	0	PSV	2018
Middenveld
	Georginio Wijnaldum	62	18	Liverpool FC	2011
	Kevin Strootman	46	3	Olympique Marseille	2011
	Davy Pröpper	19	3	Brighton & Hove Albion	2015
	Marten de Roon	16	0	Atalanta Bergamo	2016
	Frenkie de Jong	15	1	FC Barcelona	2018
	Donny van de Beek	10	0	AFC Ajax	2017
Aanval
	Ryan Babel	63	10	Galatasaray	2005
	Memphis Depay	52	19	Olympique Lyon	2013
	Quincy Promes	42	7	AFC Ajax	2014
	Luuk de Jong	24	5	Sevilla FC	2011
	Steven Berghuis	16	0	Feyenoord	2016
	Wout Weghorst	4	0	VfL Wolfsburg	2018
	Calvin Stengs	1	0	AZ	2019
	Myron Boadu	1	1	AZ	2019

(Nr.= basiself, Nr. + Wed. = , Nr. + Wed. = , Nr. + Wed. = volledige wedstrijd, Dlpnt. = gescoord, 0 = penalty gestopt)

De volgende spelers zijn het afgelopen jaar opgeroepen voor het elftal en zijn nog beschikbaar, maar zaten niet
bij de laatste selectie of zijn afgevallen nadat ze geselecteerd zijn.

Naam	Wed.	Dlpnt.	Huidige club	Laatste oproep
Doel
Kenneth Vermeer	5	0	Feyenoord	Noord-Ierland uit, 16 november 2019
Verdediging
Hans Hateboer	3	0	Atalanta Bergamo	Noord-Ierland uit, 16 november 2019 (voorselectie)
Terence Kongolo	4	0	Huddersfield Town	Noord-Ierland uit, 10 oktober 2019 (voorselectie)
Kenny Tete	13	0	Olympique Lyon	Engeland uit, 6 juni 2019 (voorselectie)
Daryl Janmaat	34	0	Watford FC	Wit-Rusland thuis, 21 maart 2019 (voorselectie)
Middenveld
Tonny Vilhena	15	0	FK Krasnodar	Noord-Ierland uit, 16 november 2019 (voorselectie)
Pablo Rosario	2	0	PSV	Engeland uit, 6 juni 2019 (voorselectie)
Ruud Vormer	4	0	Club Brugge	Wit-Rusland thuis, 21 maart 2019 (voorselectie)
Aanval
Steven Bergwijn	9	0	PSV	Noord-Ierland uit, 16 november 2019 (voorselectie)
Donyell Malen	4	1	PSV	Noord-Ierland uit, 16 november 2019 (voorselectie)
Justin Kluivert	2	0	AS Roma	Noord-Ierland thuis, 10 oktober 2019 (voorselectie)