Colombiaans voetbalelftal

Het Colombiaans voetbalelftal is een team van voetballers dat Colombia vertegenwoordigt bij internationale wedstrijden. Het thuisstadion is het Estadio Metropolitano Roberto Meléndez in Barranquilla.

Colombia
BijnaamLos Cafeteros
FIFA-ranglijst12 (december 2018)
Hoogste ranking3e (jul-aug 2013)
Laagste ranking54e (juni 2011)
AssociatieFCF
Bondscoach Carlos Queiroz
StadionEstadio Metropolitano
Roberto Meléndez
Meeste interlandsCarlos Valderrama (111)
TopscorerRadamel Falcao (30)
Wedstrijden
Eerste interland:
 Mexico 3–1 Colombia 
(Panama-Stad, Panama; 10 februari 1938)
Grootste overwinning:
 Bahrein 0–6 Colombia 
(Riffa, Bahrein; 26 maart 2015)
Grootste nederlaag:
 Brazilië 9–0 Colombia 
(Lima, Peru; 24 maart 1957)
Wereldkampioenschap
Optredens6 (eerste keer: 1962)
Beste resultaatKwartfinale (2014)
Copa América
Optredens19 (eerste keer: 1945)
Beste resultaatWinnaar (2001)
Confederations Cup
Optredens1 (eerste keer: 2003)
Beste resultaatVierde plaats (2003)
Thuis
Uit

Colombia kwalificeerde zich zes keer voor een WK-eindronde. Op het WK van 1994 opende Andrés Escobar tegen de Verenigde Staten de score door een eigen doelpunt. Door het uiteindelijke verlies (1-2) en de verloren eerste wedstrijd werd Colombia uitgeschakeld. Enkele dagen later werd Escobar vermoord in zijn thuisland.

Deelname aan internationale toernooien

WK voetbal / Confederations Cup

Colombia neemt sinds 1957 deel aan de kwalificatiewedstrijden voor het WK en wist zich te kwalificeren voor de WK-eindronden van 1962, 1990, 1994, 1998, 2014 en 2018.

In 1990 overwoog de nationale voetbalselectie niet naar de WK-eindronde in Italië te reizen. Aanleiding waren bedreigingen afkomstig van een groepering (Lifucol), die claimde op te komen voor het goksyndicaat en zegde het nationale voetbal te willen bevrijden van drugsgelden. Pas nadat een groep van drugsbaronnen, de zogeheten Extraditables, bondscoach Francisco Maturana hadden laten weten dat zij de spelers niet met de dood hadden bedreigd, werden de trainingen hervat. Colombia ging uiteindelijk naar Italië en overleefde de groepsfase door winst op de Verenigde Arabische Emiraten (2-0), verlies tegen Joegoslavië (0-1) en een gelijkspel tegen de latere wereldkampioen West-Duitsland (1-1). In de achtste finales moest de ploeg uit Zuid-Amerika vervolgens na verlenging het hoofd buigen voor de Ontembare Leeuwen uit Kameroen. In de hitte (30 graden Celsius) van Napels kreeg Colombia de beste kansen. Carlos Estrada miste al na zeven minuten vrij voor doelman Thomas N'Kono, Freddy Rincón raakte van achttien meter de kruising. In de verlenging sloeg de 38-jarige supersub Roger Milla tweemaal toe namens de Afrikanen, waarna Bernardo Redín de eindstand in de 116de minuut op 2-1 bepaalde. Voor het eerst in de geschiedenis bereikte daardoor een Afrikaans land de laatste acht van een WK voetbal.

Bij het WK-eindronde 1994 in de Verenigde Staten trad Colombia aan als een van de outsiders, omdat het land indruk had gemaakt in de Zuid-Amerikaanse kwalificatiezone. De selectie onder leiding van bondscoach Francisco Maturana bleef zonder nederlaag en versloeg onder meer tweemaal Argentinië. Vooral de ruim uitgevallen uitzege (0-5), behaald op 5 september 1993 in Buenos Aires, had internationaal veel indruk gemaakt. De vreugde over deze historische overwinning was ook memorabel; deze leidde in de hoofdstad Bogota tot tachtig doden[1]. President César Gaviria decoreerde spelers en trainer nog voor het vertrek naar de eindronde. Voetballegende Pelé had de ploeg vooraf zelfs getipt als een van de kanshebbers op de eindzege. "Mijn favorieten zijn de Colombianen die soms echt fantastisch voetbal spelen", zei hij in een interview[2]. "In Asprilla, Rincón en Valderrama hebben zij bijzondere spelers en bovendien is het elftal goed georganiseerd. Colombia heeft zonder twijfel de mooiste ploeg. Het is alleen de vraag of er voldoende fysieke kracht in zit."

Maar op de eindronde zelf kon Colombia voortijdig naar huis na nederlagen tegen Roemenië (1-3) en gastland Amerika (1-2). De afsluitende zege op Zwitserland (2-0) mocht niet meer baten. De Colombianen hadden plaatsing voor de volgende ronde niet meer in eigen hand; ze waren afhankelijk van de uitslag in Los Angeles, waar de Verenigde Staten en Roemenië tegen elkaar speelden. Colombia was alleen gebaat bij een forse zege van de WK-organisator, maar het waren de Oost-Europeanen die met 1-0 zegevierden door een treffer van verdediger Dan Petrescu.

Colombia had slechts vier spelers meegenomen naar de VS die waren gehard in de Europese profcompetities. Aanvoerder Carlos Valderrama, bijgenaamd De Witte Gullit, redde het niet in Frankrijk en Spanje en Adolfo Valencia kon in het seizoen 1993/94 zijn draai niet vinden bij Bayern München. Víctor Aristizábal en Faustino Asprilla waren succesvoller, bij respectievelijk Valencia en Parma. Maturana, die na afloop van het toernooi als trainer in dienst trad van Atlético Madrid, had voorafgaand aan de laatste wedstrijd al zijn ontslag ingediend. De uitschakeling van Colombia werd naderhand overschaduwd door de moord op verdediger Andrés Escobar, die op 2 juli 1994 in zijn geboortestad Medellín werd doodgeschoten, luttele dagen nadat hij op het wereldkampioenschap een eigen doelpunt had gemaakt tegen de Verenigde Staten.

Voor het WK-toernooi in 2014, gespeeld in Brazilië, wist Colombia plaatsing af te dwingen door in de voorlaatste kwalificatiewedstrijd tegen Chili, op vrijdag 11 oktober 2013, een 0-3-achterstand in de tweede helft recht te zetten: 3-3. Aanvaller Radamel Falcao benutte in de slotfase twee strafschoppen, nadat de Chilenen met tien man verder moesten spelen na de rode kaart voor Carlos Carmona. Bij de WK-eindronde zelf wist Colombia door te dringen tot de kwartfinale. Daarin was gastland Brazilië uiteindelijk met 2-1 te sterk voor de selectie van bondscoach José Pekerman. Thiago Silva en David Luiz scoorden voor de Brazilianen. James Rodríguez benutte in de slotfase nog een strafschop. Dat was zijn zesde treffer van het toernooi. Met dat aantal werd hij topscorer van het toernooi. In het begin van het toernooi had Rodríguez in alle drie groepsduels – tegen Griekenland (3-0), Ivoorkust (2-1) en Japan (4-1) – één keer gescoord. Die reeks gaf hij met twee doelpunten in de achtste finale tegen Uruguay (2-0) een passend vervolg. Na de voormalige Braziliaanse wereldster Pelé, die in 1958 als zeventienjarige zes keer scoorde, was de Colombiaan de op één na jongste maker van minimaal zes goals op één WK-eindronde. De laatste die vijfmaal op rij scoorde bij een WK was de Peruviaan Teofilo Cubillas op de WK's van 1970 (vier duels op rij gescoord) en 1978 (één wedstrijd, één treffer). Na zijn uitblinkersrol werd Rodríguez ingelijfd door Real Madrid.

Vier jaar later was Colombia opnieuw van de partij bij de WK-eindronde, nog altijd onder leiding van Pekerman. Het land was op de vierde plaats geëindigd in de CONMEBOL-kwalificatiezone, achter Brazilië, Uruguay en Argentinië, waardoor rechtstreekse plaatsing een feit was. Colombia was ingedeeld in groep H en leed in de openingswedstrijd, gespeeld op 19 juni, een enigszins verrassende nederlaag tegen het lager ingeschatte Japan (1-2). Matchwinner was Yuya Osako. Colombia beëindigde de wedstrijd met tien man, nadat middenvelder Carlos Sánchez al na drie minuten en vijftien seconden van het veld was gestuurd door scheidsrechter Damir Skomina, omdat hij hands had gemaakt in het strafschopgebied. Dat was de op één na snelste rode kaart in de geschiedenis van het WK voetbal. Het vergrijp kwam Sánchez in eigen land te staan op een doodsbedreiging.[3] Vervolgens was Colombia in de overige twee groepswedstrijden te sterk voor Polen (3-0) en Senegal (1-0), waarna de ploeg in de achtste finales na strafschoppen alsnog werd uitgeschakeld door Engeland. In de reguliere speeltijd waren beide teams bleven steken op 1-1 door treffers van de Engelse topschutter Harry Kane (rake strafschop in de 57ste minuut na een overtreding van Sánchez) en een rake kopbal van verdediger Yerry Mina in blessuretijd. Colombia trad in het harde duel aan zonder sterspeler Rodriguez; de middenvelder van Bayern München had te veel last van een zwelling in zijn kuit. Engeland won de serie vanaf elk meter met 4-3. Jordan Henderson miste zijn strafschop voor The Three Lions. Maar omdat Mateus Uribe daarna op de lat schoot en de inzet van Carlos Bacca werd gekeerd door doelman Jordan Pickford kreeg Eric Dier de kans om af te rekenen met het penaltytrauma van de Engelsen. Het land had maar liefst zes van de zeven strafschoppenseries op de laatste EK's en WK's verloren. Alleen bij de EK-eindronde in eigen land wisten de Engelsen na penalty's te winnen van Spanje, maar vervolgens ging het in de halve finales tegen Duitsland weer mis. Uitgerekend de Engelse bondscoach Gareth Southgate miste toen de beslissende.

Wereldkampioenschap voetbal overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
1958Niet gekwalificeerd
1962Groepsfase3012511(Kwal.)
1966Niet gekwalificeerd
1970Niet gekwalificeerd
1974Niet gekwalificeerd
1978Niet gekwalificeerd
1982Niet gekwalificeerd
1986Niet gekwalificeerd
1990Achtste finale411244(Kwal.)
1994Groepsfase310245(Kwal.)
1998Groepsfase310213(Kwal.)
2002Niet gekwalificeerd
2006Niet gekwalificeerd
2010Niet gekwalificeerd
2014Kwartfinale5401124(Kwal.)
2018Achtste finale421163(Kwal.)
2022Kwalificatie
Confederations Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
2003Vierde520355

Copa América (Zuid-Amerikaans kampioenschap)

Zuid-Amerikaans kampioenschap overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
1945Vijfde6114725
1946Geen deelname
1947Achtste7025219
1949Achtste7025423
1953Geen deelname
1955
1956
1957Vijfde62041025
1959Geen deelname
1959
1963Zevende60151019
1967Niet gekwalificeerd
Copa América overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
1975Tweede9603115
1979Groepsfase421152
1983Groepsfase412155
1987Derde430183
1989Groepsfase412154
1991Vierde722356
1993Derde632164
1995Derde631278
1997Kwartfinale410367
1999Kwartfinale430184
2001Kampioen6600110
2004Vierde631277
2007Groepsfase310239
2011Kwartfinale421132
2015Kwartfinale412111
2016Derde631276
2019Kwartfinale431040
202111 juni – 11 juli 2021
2024zomer 2024

CONCACAF Gold Cup

CONCACAF Gold Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
2000Tweede521257
2003Kwartfinale311123
2005Halve finale520377

Olympische Spelen

Colombia wist zich vier keer te plaatsen voor het olympisch voetbaltoernooi, te beginnen in 1968. De ploeg strandde telkens in de groepsfase.

1968 · Voorronde
1972 · Voorronde

1980 · Voorronde
1992 · Voorronde

Interlands

FIFA-wereldranglijst[4]

1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018
21 17 15 4 10 34 25 15 5 37 39 26 24 34 17 49 39 48 36 5 4 3 8 6 13 12

Huidige selectie

De volgende spelers behoren tot de selectie voor de Copa América 2019.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de wedstrijd tegen  Peru op 9 juni 2019.

Nr. Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 David Ospina 96 0 Napoli
12 Camilo Vargas 6 0 Deportivo Cali
22 Iván Arboleda 1 0 Deportes Tolima
Verdediging
2 Cristián Zapata 57 2 AC Milan
3 Stefan Medina 13 0 Monterrey
4 Santiago Arias 50 0 Atlético Madrid
6 William Tesillo 6 1 Club León
13 Yerry Mina 18 6 Everton
17 Cristian Borja 3 0 Sporting Lissabon
21 Jhon Lucumí 1 0 KRC Genk
23 Davinson Sánchez 20 0 Tottenham Hotspur
Middenveld
5 Wílmar Barrios 21 0 Zenit Sint-Petersburg
8 Edwin Cardona 35 5 Pachuca
10 James Rodríguez 72 22 Bayern München
11 Juan Cuadrado 80 8 Juventus
15 Mateus Uribe 18 2 Club América
16 Jefferson Lerma 11 0 Bournemouth
18 Gustavo Cuéllar 6 0 Flamengo
Aanval
7 Duván Zapata 9 1 Atalanta Bergamo
9 Radamel Falcao 85 34 AS Monaco
14 Luis Díaz 5 1 Atlético Junior
19 Luis Muriel 26 3 Fiorentina
20 Roger Martínez 9 1 Club América
39 Luis Sinisterra 0 0 Feyenoord

Bekende spelers

Juan Pablo Ángel
Iván Córdoba
Andrés Escobar
Luis Muriel
Radamel Falcao
Fredy Guarín

René Higuita
Faryd Mondragón
Luis Perea
Juan Camilo Zúñiga
Carlos Valderrama

Adolfo Valencia
Juan Fernando Quintero
Mario Yepes
Carlos Bacca
James Rodríguez

Jackson Martínez
Pablo Armero
Cristián Zapata
Hugo Rodallega
Yerry Mina

Bondscoaches

  • Bijgewerkt tot en met de vriendschappelijke wedstrijd tegen  China (0–4) op 14 november 2017.
Naam[5] Van Tot Duels
Alfonso Novoa 10 februari 1938 23 februari 1938 5
Fernando Paternoster 8 augustus 1938 21 augustus 1938 4
Roberto Meléndez 21 januari 1945 21 februari 1945 6
José Arana Cruz 9 december 1946 20 december 1946 6
Lino Taioli 2 december 1947 29 december 1947 7
Geen bondscoach 6 april 1949 6 mei 1949 7
Pedro López 16 maart 1957 1 april 1957 6
Rodolfo Orlandini 16 juni 1957 7 juli 1957 5
Adolfo Pedernera 5 februari 1961 7 juni 1962 9
Gabriel Ochoa Uribe 10 maart 1963 31 maart 1963 6
Efraín Sánchez 1 september 1963 4 september 1963 2
Antonio Julio de la Hoz 20 juni 1965 7 augustus 1965 4
César López Fretes 30 november 1966 11 december 1966 2
Francisco Zuluaga 16 oktober 1968 24 augustus 1969 14
César López Fretes 20 mei 1970 20 mei 1970 1
Todor Veselinović 29 maart 1972 5 juli 1973 13
Efraín Sánchez 20 juli 1975 28 oktober 1975 9
Blagoje Vidinić 15 oktober 1976 5 september 1979 16
Carlos Bilardo 5 januari 1980 13 september 1981 10
Efraín Sánchez 14 februari 1983 11 oktober 1984 14
Gabriel Ochoa Uribe 1 februari 1985 3 november 1985 19
Francisco Maturana 11 juni 1987 23 juni 1990 40
Luis Augusto García 29 januari 1991 21 juli 1991 2
Humberto Ortíz 8 juli 1992 2 augustus 1992 3
Francisco Maturana 24 februari 1993 26 juni 1994 35
Hernán Darío Gómez 31 januari 1995 26 juni 1998 58
Javier Álvarez 9 februari 1999 19 november 1999 15
Luis Augusto García 12 februari 2000 24 april 2001 21
Francisco Maturana 3 juni 2001 14 november 2001 13
Reinaldo Rueda 7 mei 2002 12 mei 2002 3
Francisco Maturana 20 november 2002 19 november 2003 18
Reinaldo Rueda 18 februari 2004 november 2006 40
Jorge Luis Pinto 12 december 2006 16 september 2008 27
Eduardo Lara 19 september 2008 15 oktober 2009 15
Hernán Darío Gómez 4 mei 2010 september 2011 16
Leonel Álvarez september 2011 13 december 2011 5
José Pekerman januari 2012 heden 70

Statistieken

Colfútbol · A-internationals · Selecties · Statistieken · Bondscoaches · Colombiaans vrouwenelftal · Olympisch elftal · Colombia U20 · Colombia U17

1938 – 1949 · 1950 – 1959 · 1960 – 1969 · 1970 – 1979 · 1980 – 1989 · 1990 – 1999 · 2000 – 2009 · 2010 – 2019

WK 1962 · OS 1968 · OS 1972 · OS 1980 · WK 1990 · OS 1992 · WK 1994 · WK 1998 · WK 2014 · WK 2018

1938 · 1939 · 1940 · 1941 · 1942 · 1943 · 1944 · 1946 · 1947 · 1948 · 1949 · 1950 · 1951 · 1952 · 1953 · 1954 · 1955 · 1956 · 1957 · 1958 · 1959 · 1960 · 1961 · 1962 · 1963 · 1964 · 1965 · 1966 · 1967 · 1968 · 1969 · 1970 · 1971 · 1972 · 1973 · 1974 · 1975 · 1976 · 1977 · 1978 · 1979 · 1980 · 1981 · 1982 · 1983 · 1984 · 1985 · 1986 · 1987 · 1988 · 1989 · 1990 · 1991 · 1992 · 1993 · 1994 · 1995 · 1996 · 1997 · 1998 · 1999 · 2000 · 2001 · 2002 · 2003 · 2004 · 2005 · 2006 · 2007 · 2008 · 2009 · 2010 · 2011 · 2012 · 2013 · 2014 · 2015 · 2016 · 2017 · 2018 · 2019

Algerije · Argentinië · Australië · Bahrein · België · Bolivia · Brazilië · Canada · Chili · China · Costa Rica · Cuba · DDR · Duitsland · Ecuador · Egypte · El Salvador · Engeland · Finland · Frankrijk · Griekenland · Guatemala · Haïti · Honduras · Hongarije · Hongkong · Ierland · Israël · Ivoorkust · Jamaica · Japan · Joegoslavië · Jordanië · Kameroen · Koeweit · Liberia · Marokko · Mexico · Montenegro · Nederland · Nederlandse Antillen · Nicaragua · Nieuw-Zeeland · Nigeria · Noord-Ierland · Noorwegen · Panama · Paraguay · Peru · Polen · Puerto Rico · Qatar · Roemenië · Saoedi-Arabië · Schotland · Senegal · Servië · Slovenië · Slowakije · Sovjet-Unie · Spanje · Trinidad en Tobago · Tsjecho-Slowakije · Tunesië · Turkije · Uruguay · Venezuela · Verenigde Arabische Emiraten · Verenigde Staten · Zuid-Afrika · Zuid-Korea · Zweden · Zwitserland

Wedstrijden in detail

Brazilië (2014) · Engeland (2018) · Griekenland (2014) · Ivoorkust (2014) · Japan (2014) · Japan (2018) · Senegal (2018) · Uruguay (2014)

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.