Thibaut Courtois

Tijdens het seizoen 2008/09 begon Courtois bij de beloften van KRC Genk. Hij was op dat ogenblik de zesde doelman van het eerste elftal, maar in geen tijd schoof hij enkele plaatsen op. In januari vertrokken doelmannen Logan Bailly en Sinan Bolat bij Genk, waarna Davino Verhulst de nieuwe nummer 1 werd, met Sem Franssen als zijn doublure. Toen Verhulst vervolgens een schorsing opliep en reservedoelman Sem Franssen geblesseerd raakte en Koen Casteels net uit kwetsuur terugkwam, mocht Courtois op 17 april 2009 zijn debuut maken in Eerste Klasse. Courtois was op dat ogenblik 16 jaar en had zelfs nog nooit op de bank gezeten.[2]

Een seizoen later trok Genk de Hongaarse doelman László Köteles aan. Courtois zakte opnieuw een plaats in de pikorde en kwam tijdens het seizoen 2009/10 niet aan spelen toe. In de zomer van 2010 greep hij tijdens de voorbereiding volop zijn kans. Verhulst was opnieuw geblesseerd en László Köteles was niet speelgerechtigd waardoor Courtois opnieuw onder de lat terechtkwam. Zijn tweede wedstrijd voor Genk was meteen ook zijn Europese vuurdoop. Het ging om de wedstrijd tegen het Finse Inter Turku in de derde voorronde van de Europa League.

Vanaf dan verliet Courtois het Genkse doel niet meer. De 18-jarige keeper werd de nieuwe nummer 1 van Genk en oogstte meteen veel lof. Courtois hield zijn team meermaals recht en had een grote verdienste in het behalen van de landstitel in 2011. In Play-off I pakte hij tijdens de slotminuten van de beslissende wedstrijd tegen Standard Luik uit met drie opmerkelijke reddingen.[3] Standard bleef zo steken op 1-1, waardoor Genk kampioen werd. Zijn prestaties leverden hem wat later de trofee voor Keeper van het Jaar op en de interesse van Europese topclubs als Manchester United, Chelsea FC, Tottenham Hotspur en Schalke 04. Uiteindelijk zou hij voor 9 miljoen euro vertrekken naar Chelsea FC. Door deze transfer zou het voor hem moeilijk worden om mee te dingen naar de Gouden Schoen. Hij kon enkel punten krijgen voor de periode januari-mei 2011. Desondanks werd hij toch nog derde, op 37 punten van winnaar Matías Suárez.

Op 16 juli 2011 zette Courtois zijn handtekening onder een contract van vijf seizoenen bij Chelsea. De Engelse club betaalde een transfersom van negen miljoen euro aan Genk, dat de speler vervolgens een jaar wilde huren van Chelsea. Courtois werd niettemin aan Atlético Madrid uitgeleend.[4] De transfer van Courtois was op dat moment de duurste transfer in de geschiedenis van Genk. Een jaar later werd Christian Benteke voor nog een miljoen meer verkocht aan Aston Villa.

Courtois werd na zijn transfer naar Chelsea meteen verhuurd aan Atlético Madrid. Hij moest er de naar Manchester United vertrokken David de Gea opvolgen. De doelman werd bij Atlético op 26 juli 2011 voorgesteld aan de pers. Tot verwondering van de pers vertelde de nieuweling dat de toenmalige doelman van aartsrivaal Real Madrid, Iker Casillas, zijn grote voorbeeld was. Op 25 augustus 2011 maakte hij zijn officiële debuut voor de Spaanse club. Hij startte toen in de basis in een wedstrijd in de Europa League tegen Vitória Guimarães. Courtois werd onder trainer Gregorio Manzano meteen een titularis. Hij kreeg de voorkeur boven de Spaanse jeugdinternational Sergio Asenjo.

Op 26 november 2011 startte Courtois in de basis tegen Real Madrid. Atlético kwam 0-1 voor, maar Courtois haalde na 20 minuten de doorgebroken Karim Benzema neer en kreeg een rode kaart, waarna Real vanaf de stip gelijkmaakte. Atlético verloor met 4-1. Op 9 mei 2012 pakte hij als 26e, en op één na jongste, Belg ooit de UEFA Europa League (enkel zijn ex-coach Frank Vercauteren was jonger).[5] In het Arena Națională in Boekarest werd het 3-0 tegen Athletic Bilbao. Courtois was de eerste doelman die de nul kon houden tegen de Basken in deze editie. Enkele maanden later versloeg Courtois met Atlético zijn werkgever Chelsea in een duel om de UEFA Super Cup. De Spanjaarden wonnen met 1-4.

In zijn tweede seizoen was Courtois weer succesvol. Ondanks het feit dat hij geen enkele Europese wedstrijd speelde, behalve die van de Europese Supercup, bewees hij zijn kunnen in de Spaanse beker en competitie. Atlético won de Copa Del Rey van stadsrivaal Real Madrid met 1-2.[6] In de nationale competitie werden ze derde, op 24 punten van kampioen FC Barcelona. Het was het beste resultaat van de club sinds de landstitel in 1996. Tevens werd Courtois beloond met de Trofeo Zamora, een prijs voor de minst gepasseerde doelman van het seizoen. Hij is niet alleen de jongste maar ook de eerste Belg die de trofee wist te winnen. Daarvoor waren er alleen Spanjaarden, Argentijnen en één Kameroener die laureaat werden.[7] Courtois werd nadien door de Marca-lezers verkozen tot beste doelman van het jaar. Hij stond ook samen met zijn ploeggenoot Radamel Falcao in de ploeg van het jaar. Hij heeft de voorbije seizoenen interesse van FC Barcelona opgewekt[8]

Op 8 juni 2013 maakte Courtois bekend dat hij nog een jaar in Madrid zou blijven. Dit zou in overleg gebeurd zijn met José Mourinho, de nieuwe coach van Chelsea.[9] Op 2 december 2013 werd hij in Spanje verkozen tot beste doelman. Hij ging in het referendum collega's Víctor Valdés en Willy Caballero vooraf.

Op 17 mei 2014 werd Courtois met Atlético Madrid Spaans landskampioen. Op de laatste speeldag speelde hij met zijn ploeg 1-1 gelijk uit bij titelconcurrent Barcelona. Dat was genoeg om een voorsprong van drie punten op de ranglijst over de eindstreep te trekken. Ook haalde Courtois met zijn ploeg dat seizoen de finale van de UEFA Champions League, waarin hij van de eerste tot en met de laatste minuut speelde. Tegen stadgenoot Real Madrid werd het 1-1 in de reguliere speeltijd. In de verlenging ging de toernooiwinst naar Real, dat daarin nog drie keer scoorde.

• 2012-2013: Hij is de doelman die het langst zijn netten schoon hield voor Atlético in eigen huis (819 minuten).
• 2012-2013: Hij is de doelman die het langst zijn netten schoon hield voor Atlético buitenhuis (680 minuten).
• 2012-2013: Hij is de keeper die de meeste 'clean sheets' in de Primera División heeft gerealiseerd, namelijk 20.