Vincent Kompany

Kompany is een zoon van een Congolese vader en een Belgische moeder. Hij groeide samen met zijn broer François en zus Christel op in de Noordwijk, een arme Brusselse buurt. Tijdens zijn jeugd gingen zijn ouders uit elkaar. Zijn moeder Joseline keerde terug naar de Ardennen, terwijl zijn vader Pierre met de kinderen in Brussel bleef.[2]

De jonge Vincent leerde voetballen op de pleintjes van Noordwijk, waar hij op 8-jarige leeftijd ontdekt werd door een scout van RSC Anderlecht.[3] Twee jaar later wilde hij echter net als zijn zus aan atletiek gaan doen.[3] Desondanks bleef de jonge verdediger bij Anderlecht en groeide hij uit tot een van de grootste talenten van de club. Reeds bij de miniemen (leeftijd 11 tot 12 jaar) werd hij door zijn toenmalige jeugdcoach geprezen in het weekblad Voetbalmagazine.[4] Als tiener maakte hij deel uit van een sterke generatie bestaande uit onder meer Dries Mertens en Ilombe Mboyo.[5]

Op 1 juli 2003 tekende de 17-jarige Kompany zijn eerste profcontract bij Anderlecht en maakte hij de overstap naar de A-kern, die toen onder leiding stond van coach Hugo Broos. Zes maanden later maakte ook de 16-jarige Anthony Vanden Borre de overstap naar het eerste elftal. De twee jeugdspelers van Anderlecht werden de revelaties van het seizoen 2003/04.

Kompany groeide ondanks zijn jonge leeftijd vrijwel meteen uit tot een titularis. In de eerste wedstrijd van het seizoen, op 30 juli 2003, maakte hij zijn officieel debuut. Hij mocht toen in de Champions League-voorronde in de basis starten tegen Rapid Boekarest.[6] Op 9 augustus maakte hij tegen Antwerp FC zijn competitiedebuut. Zijn eerste doelpunt voor Anderlecht maakte hij op 2 februari 2004 in een competitieduel tegen Sint-Truidense VV.[7] Anderlecht sloot het seizoen uiteindelijk af als kampioen, waarna Kompany voor het eerst verkozen werd tot Jonge Profvoetballer van het Jaar.[8] Daarnaast mocht hij als beste Afrikaanse speler in de Belgische competitie ook de Ebbenhouten Schoen in ontvangst nemen.[9]

In het daaropvolgende seizoen kende Anderlecht minder succes. De Brusselaars verzamelden in de groepsfase van de Champions League geen enkel punt en grepen in de competitie net naast de titel. Club Brugge werd op de voorlaatste speeldag voor eigen volk kampioen na een 2-2 gelijkspel tegen Anderlecht. Kompany zelf viel wel nog enkele keren in de prijzen. Op 27 januari 2005 mocht Kompany, die door de Belgische pers meermaals vergeleken werd met illustere verdedigers als Franz Beckenbauer en Marcel Desailly, de Gouden Schoen in ontvangst nemen.[10] Hij verzamelde in het referendum een recordvoorsprong van 403 punten op Luigi Pieroni. Kompany kreeg de trofee uit handen van oud-voetballer Rik Coppens, de eerste laureaat van de Gouden Schoen. Hij droeg zijn overwinning op aan heel België, en meer bepaald aan de jongeren uit de Noordwijk.[11] Na het winnen van de prestigieuze trofee stelde zijn club Yvon Verhoeven aan als zijn sociaal begeleider.[12] De man moest de nonchalante en vaak te laat komende verdediger naast het voetbal discipline en stiptheid bijbrengen.[13] Na het seizoen won Kompany opnieuw de trofee voor Jonge Profvoetballer van het Jaar[14] en de Ebbenhouten Schoen[15]. Hij werd in mei 2005 ook voor de eerste keer uitgeroepen tot Profvoetballer van het Jaar.[14]

In het seizoen 2005/06 leden Kompany's prestaties onder de toegenomen druk en persaandacht. Tijdens een interland voor België in september 2005 doken er voor het eerst problemen aan de rug op. Enkele weken later moest hij ook in de competitie naar de kant wegens een rugblessure. Later dat seizoen liep de verdediger ook een blessure op aan de schouder en hamstrings.[16] In de Belgische competitie kwam hij in totaal 12 keer in actie. Op 27 januari 2006 speelde hij tegen Germinal Beerschot zijn laatste duel voor paars-wit. Anderlecht werd ondanks zijn lange afwezigheid in de terugronde opnieuw kampioen. In de Champions League kwam Kompany enkel in de twee laatste groepswedstrijden aan spelen toe. Hij maakte daarin het enige doelpunt tegen Real Betis, waardoor Anderlecht de Europese campagne alsnog met drie punten kon afsluiten. Na afloop van het seizoen werd Kompany aan tal van buitenlandse clubs gelinkt. Onder meer Olympique Lyon en Hamburger SV toonden interesse.[17]

Kompany als speler van HSV (2006).

Een overstap naar Lyon kwam er niet door de te hoge transfersom die Anderlecht voor Kompany vroeg. Daarop tekende de verdediger in juni 2006 bij het Duitse Hamburger SV, waar hij de opvolger werd van zijn landgenoot Daniel Van Buyten.[18] De club legde zo'n 10,5 miljoen euro neer voor de 20-jarige verdediger.[19] In het team van coach Thomas Doll werd Kompany, die het rugnummer 10 kreeg, een ploegmaat van topspelers als Nigel de Jong, Rafael van der Vaart, David Jarolím, Juan Pablo Sorín, Piotr Trochowski en Paolo Guerrero.

Kompany kroonde zich in zijn eerste officiële match voor HSV meteen tot matchwinnaar. Hij bezorgde zijn club een plaats in de halve finale van de Duitse Ligabeker, nadat hij in de rebound het beslissende en enige doelpunt maakte.[20] Desondanks kende hij geen goede start in Duitsland. De verdediger, die bij HSV ook vaak als middenvelder werd uitgespeeld, raakte al snel geblesseerd en miste net als een seizoen eerder het leeuwendeel van de competitie.[21] Het leverde hem in Duitsland de bijnaam "Glazen Man" op.[22] Tijdens de winterstop moest hij samen met ploegmaat Guy Demel doortrainen omdat HSV inmiddels naar de degradatiezone was afgezakt.[23] In januari 2007 toonde het Italiaanse Fiorentina even interesse in de verdediger.[22] Een maand later werd Thomas Doll ontslagen en Huub Stevens aangetrokken als nieuwe coach. Onder zijn leiding steeg HSV naar de zevende plaats in de Bundesliga.

Kompany kende in 2007 een moeilijke periode. In september 2007 zorgde trainer Stevens voor een conflict met de Belgische voetbalbond doordat hij de verdediger niet wilde afstaan aan de nationale ploeg voor de Olympische Spelen in Peking.[24] Begin november 2007 overleed zijn moeder Joseline aan kanker. Ook zijn zus Christel kreeg later met dezelfde ziekte te maken. De verdediger sukkelde bovendien nog steeds van de ene blessure in de andere. In december 2007 kwam het tot een hevige ruzie met Stevens. De Nederlandse trainer stuurde de verdediger nadien naar de B-kern.[25]

Blessures en privézorgen stapelden zich op. Toch moet ik zeggen dat hij altijd wilde presteren, respect daarvoor. Helaas, trok Kompany niet enkel zichzelf maar het hele team mee naar beneden. Hij wilde perfect zijn, maar dat lukte niet. — Huub Stevens[26]

Hoewel Kompany er na de winterstop met de eveneens van Anderlecht overgekomen Vadis Odjidja een landgenoot bijkreeg, beterde zijn situatie in Hamburg niet. Op 22 maart 2008 mocht hij tegen VfL Wolfsburg na 81 minuten invallen. Binnen de zeven minuten pakte de verdediger twee gele kaarten en werd hij uitgesloten. In die wedstrijd vielen er in totaal vier rode kaarten.[27] In april 2008 moest Kompany verplicht op vakantie van de club.[28] Een maand later werd hij gelinkt aan een transfer naar Arsenal FC.[29]

Eerste weigerde HSV de verdediger naar de Olympische Spelen te laten gaan[30], in juli 2008 gaf de Duitse club hem dan toch toestemming om deel te nemen aan het toernooi.[31] Maar coach Martin Jol, die even voordien zijn landgenoot Huub Stevens had opgevolgd, riep de verdediger nog tijdens de groepsfase terug naar Duitsland. Kompany ging niet in op de lokroep van Jol en koos ervoor om in Peking te blijven.[32] Toen bondsvoorzitter François De Keersmaecker de kant van HSV koos, keerde Kompany uiteindelijk toch terug naar Hamburg.[33]

De verzuurde relatie tussen Kompany en het bestuur van HSV zorgde ervoor dat hij in augustus 2008, ondanks een lopend contract tot 2012, mocht uitkijken naar een nieuwe werkgever. Op 22 augustus 2008 tekende hij een contract voor vier seizoenen bij Manchester City.[34] HSV ontving zo'n 7 à 8 miljoen euro voor de centrale verdediger. Kompany kreeg in het team van trainer Mark Hughes het rugnummer 33. Kompany was een van de vele toptransfers in de zomer van 2008. Ook Robinho, Shaun Wright-Phillips, Pablo Zabaleta, Jô en Tal Ben Haim verhuisden naar Manchester. Na de winterstop maakte ook zijn oud-ploegmaat Nigel de Jong de overstap naar The Citizens.

Op 24 augustus 2008 maakte Kompany tegen West Ham United zijn debuut voor City. Iets meer dan een maand later, op 28 september, scoorde hij tegen Wigan Athletic zijn eerste doelpunt. Kompany kwam in zijn eerste seizoen voor The Citizens regelmatig in actie, zij het wel als verdedigende middenvelder. De club eindigde op de tiende plaats in de Premier League, waarna er met Patrick Vieira, Carlos Tévez, Roque Santa Cruz, Kolo Touré en Emmanuel Adebayor nog tal van versterkingen werden aangetrokken. Ondanks de vele grote namen bleef Kompany een vaste waarde bij Manchester City, dat op 19 oktober 2009 zijn contract met twee jaar verlengde.[35] Een maand later werd trainer Hughes aan de deur gezet en de Italiaan Roberto Mancini in dienst genomen. Kompany, die in februari 2010 door de supporters van City verkozen werd als speler van de maand[36], eindigde dat seizoen met The Citizens op de vijfde plaats.

Kompany met de Premier League-trofee (2012).

Voor aanvang van het seizoen 2010/11 kreeg Kompany het rugnummer 4. Vanaf dan vormde hij samen met Joleon Lescott of Jérôme Boateng het centrale duo in de defensie. In afwezigheid van de Argentijnse spits Carlos Tévez kreeg hij ook de aanvoerdersband. Kompany speelde een uitstekend seizoen in de Premier League en veroverde op 14 mei 2011 de FA Cup. In de bekerfinale werd Stoke City met het kleinste verschil verslagen. Na afloop van het seizoen werd Kompany opgenomen in het PFA Team of the Year en werd hij door City zelf uitgeroepen tot speler van het jaar.

In september 2011 nam Kompany de aanvoerdersband definitief over van Tévez.[37] Op 23 oktober 2011 boekte City een historische zege op het veld van stadsrivaal Manchester United. The Citizens wonnen de derby met 1-6. Alex Ferguson noemde het achteraf de slechtste dag uit zijn loopbaan.[38] Doch was het Manchester United dat lange tijd op weg leek naar de landstitel. Pas in het slot van de competitie sloeg City terug. Op de op twee na laatste speeldag sprong City in het klassement over United door met 1-0 te winnen van de stadsrivaal. Kompany maakte in de belangrijke derby het enige doelpunt.[39] Twee weken later veroverden The Citizens hun eerste landstitel sinds 1968. City won de titel door op de laatste speeldag met 3-2 te winnen van Queens Park Rangers. Sergio Agüero maakte in dat duel in de 94e minuut de beslissende treffer. Kompany mocht nadien als aanvoerder de Premier League-trofee in ontvangst nemen. Na het seizoen werd de verdediger opnieuw in het PFA Team of the Year opgenomen en volgde hij Nemanja Vidić op als Premier League Player of the Season.[40]

In het seizoen 2012/13 kende Kompany opnieuw last van enkele blessures. Voor de winterstop miste hij enkele wedstrijden door een liesblessure[41], na de winterstop was hij twee maanden out met een kuitblessure.[42] Manchester City sloot het seizoen af als vicekampioen en nam nog voor het einde van de competitie afscheid van coach Mancini, die na het seizoen werd opgevolgd door Manuel Pellegrini. In 2013 werd Kompany zelf meermaals gelinkt aan een overstap naar FC Barcelona.[43][44]

Ook het seizoen 2013/14 begon met blessureleed voor Kompany. Eind augustus 2013 raakte hij opnieuw geblesseerd aan de lies.[45] Kompany leek aanvankelijk snel te revalideren, maar herviel een maand later in dezelfde blessure.[46] In augustus 2014 verlengde Kompany zijn contract tot medio 2019.[47]

Op 19 mei 2019 liet Kompany in een open brief via sociale media weten te stoppen bij Manchester City.[48] Anderhalf uur later kondigde hij aan dat hij speler-coach zou worden van RSC Anderlecht, zijn voormalige club. Kompany werd daarmee de derde speler-coach in de clubgeschiedenis, na Sylva Brébart en Ferdinand Adams. Na een slechte seizoenstart, na slechts twee punten uit vier wedstrijden, werd besloten dat hij zich meer zou moeten richten op het voetballen. Zodoende nam Simon Davies vanaf dat moment alle honneurs waar als hoofdtrainer.[49] Na negen speeldagen werd ook Simon Davies opzijgeschoven en werd Frank Vercauteren aangesteld als nieuwe coach van Anderlecht.[50]