West Ham United FC

De club werd in 1895 opgericht als Thames Ironworks FC, bedrijfsteam van Thames Ironworks and Shipbuilding Company, een scheepsbouwbedrijf en dat zelf een soort opvolger was van de Old Castle Swifts. In 1900 scheidde de club zich af onder de naam West Ham United. In 1923 promoveerde de club voor het eerst naar de hoogste klasse, maar in de competitie werden geen grote successen behaald. De beste prestatie was een derde plaats in 1983, maar er werd vooral ook regelmatig gepromoveerd en gedegradeerd.

In de FA Cup deed West Ham het een stuk beter. In 1923 werd al in de eerste op Wembley gespeelde Cup Final verloren van Bolton Wanderers. In de jaren zestig en zeventig was de club wel succesvol. Met Bobby Moore en Geoff Hurst in het team onder leiding van Ron Greenwood werd in 1964 de FA Cup gewonnen. Tegen Preston North End werd het 3-2, terwijl het twee minuten voor tijd nog 1-2 stond. Een jaar later volgde het op een na grootste succes uit de clubhistorie: de Europacup II werd gewonnen. Op Wembley werd TSV 1860 München met 2-0 verslagen.

Daarna volgde nog twee keer de winst in de FA Cup, en in 1976 het verlies van de Europacupfinale tegen RSC Anderlecht. Maar ook degradeerde de club weer enkele malen. In het seizoen 2004/2005 speelde West Ham United in de Football League Championship en op 30 mei 2005 werd de play-off finale gewonnen. Preston North End werd met 1-0 verslagen door een goal van aanvaller Bobby Zamora.

In het seizoen 2005-2006 speelde West Ham dus weer in de Premier League; de club eindigde het seizoen met een knappe negende plaats en plaatsing voor de FA Cup-finale. In deze eindstrijd stond het in de blessuretijd nog 3-2 voor de Hammers maar een paar seconden voor tijd zorgde Steven Gerrard met een knal van 30 meter voor de gelijkmaker namens Liverpool FC. West Ham verloor uiteindelijk na strafschoppen.

Een IJslands consortium onder leiding van Eggert Magnússon kocht de club op 21 november 2006[1]. De zakenman bood met zijn landgenoot Björgólfur Gudmundsson in totaal 85 miljoen pond (125,8 miljoen euro) om de club in handen te krijgen. "Het aanbod zal de waarden en geschiedenis van West Ham als leidende club in Londen in de toekomst blijven beschermen", verklaarde voorzitter Terry Brown op de eigen website. Magnússon was op dat moment ook voorzitter van de nationale voetbalbond van IJsland.

Kort daarop en na een reeks slechte resultaten werd manager Alan Pardew vervangen door een oud-speler van West Ham, Alan Curbishley. Curbishley hield het echter niet lang uit. Vlak na de seizoensstart nam hij ontslag, nadat hij het oneens was geworden met toenmalig eigenaar Björgólfur Gudmundsson over het transferbeleid. Zijn opvolger was Gianfranco Zola.

In oktober 2008 werd bekend dat West Ham in acute geldnood was gekomen. Dit omdat de bank van eigenaar Gudmundsson, Icesave, werd genationaliseerd en hij al zijn geld kwijt was. De club moest een aantal spelers verkopen in de winterstop. Desondanks eindigde Zola met West Ham op een verdienstelijke negende plaats. In juni werd de club gered van een naderend faillissement dankzij een overname door het Britse bedrijf CB Holding. De nieuwe voorzitter werd Andrew Bernhardt.

In het seizoen 2010/2011 degradeerde de club weer naar de Engelse tweede divisie, maar West Ham United kon de afwezigheid bij de elite tot een jaar beperken. De club moest wel via de eindronde promoveren en dwong deze af door in de beslissende wedstrijd van de play-offs met 2-1 te winnen van Blackpool. De treffers kwamen op naam van Carlton Cole en Ricardo Vaz Tê.

Ondanks een bescheiden eindklassering (twaalfde plaats) in het seizoen 2014/2015 plaatste West Ham United zich voor de UEFA Europa League. Dat dankte de club aan het feit dat Engeland in deze voetbaljaargang bij de internationale top-3 van het Fair Play-klassement behoorde. "We zijn verheugd dat we een plaats in de Europa League gewonnen hebben, omdat we de Boleyn Ground een zo goed mogelijk afscheidsfeest willen geven", verklaarden clubeigenaren David Sullivan en David Gold op de eigen website[2]

Op 9 juni 2015 werd oud-speler Slaven Bilić aangesteld als manager voor drie jaar. In de vierde wedstrijd van Bilić won het team voor het eerst in 52 jaar op Anfield en versloeg Liverpool FC met 0-3, dankzij doelpunten van Manuel Lanzini, Mark Noble en Diafra Sakho. Aan het einde van het seizoen eindigde West Ham als 7e in de Premier League. Het team brak verschillende records voor de club in het Premier League-tijdperk, waaronder het hoogste aantal punten (62), het hoogste aantal doelpunten in een seizoen (65), het minste aantal verloren wedstrijden in een seizoen (8) en de laagste aantal uitnederlagen (5). [118] Het seizoen was ook het laatste seizoen waarin het team speelde op Boleyn Ground, waar ze vanaf volgend seizoen naar het London Stadium verhuisden, waardoor hun 112-jarige verblijf in het stadion werd afgesloten.

West Ham United FC speelt sinds 1964 in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en in welke seizoenen de club deelnam:

• Europa League

2015/16, 2016/17

• Europacup II

1964/65, 1965/66, 1975/76, 1980/81

• UEFA Cup

1999/00, 2006/07

• Intertoto Cup

1999

West Ham United heeft een sterke rivaliteit met een aantal andere voetbalclubs. De meeste van deze clubs spelen in Londen, met name de buren Tottenham Hotspur, Arsenal en Chelsea, dat het eeuwenoude oosten versus het westen sublimeert. De rivaliteit werd vooral aangewakkerd door West Ham spelers die vertrokken naar Tottenham.

De sterkste en oudste rivaliteit is met Millwall. De twee partijen zijn de plaatselijke rivalen, ze zijn beide gevormd rond de scheepswerven Thames Ironworks en Millwall Ironworks. Ze waren rivalen met dezelfde contracten en de spelers woonden op dezelfde locatie. De vroege historie van de beide clubs is in elkaar verweven, West Ham bewees dat ze succesvoller waren bij de derby's. Het resultaat dat West Ham promoveerde en Millwall achterbleef, Millwall weigerde bij de jonge Football League aan te sluiten. Terwijl West Ham naar de top steeg en de FA Cup- finale speelde, in de jaren twintig werd de rivaliteit geïntensiveerd tijdens stakingen die gestart werden door de East End.

De rivaliteit tussen West Ham en Millwall heeft geleid tot aanzienlijk veel geweld, het is een van de meest beruchte clashes in de wereld van het voetbalhooliganisme. De teams moesten tegen elkaar in de tweede ronde van de League Cup op 25 augustus 2009. Het was de eerste keer in vier jaar dat de teams tegen elkaar speelden, en de eerste in de League Cup. Kleine opstootjes buiten het stadion zorgden voor gevechten 1,5 kilometer rond het stadion. Met ernstig letsel, schade aan persoonlijke eigendommen en vele arrestaties. Door het geweld werd het spel een tijd lang stilgelegd. West Ham United won de wedstrijd met 3-1 na verlenging door treffers van Junior Stanislas (2) en Zavon Hines. Voor Milwall had Neil Harris de score geopend op Upton Park.

• Officiële website

Zie de categorie West Ham United FC van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

	Seizoenspagina's West Ham United FC
2000/01 · 2001/02 · 2002/03 · 2003/04 · 2004/05 · 2005/06 · 2006/07 · 2007/08 · 2008/09 · 2009/10 · 2010/11 · 2011/12 · 2012/13 · 2013/14 · 2014/15 · 2015/16 · 2016/17 · 2017/18 · 2018/19

	West Ham United – selectie 2019/20
1 Fabiański · 2 Reid · 3 Cresswell · 4 Balbuena · 5 Zabaleta · 7 Jarmolenko · 8 Anderson · 10 Lanzini · 11 Snodgrass · 15 Sánchez · 16 Noble  · 17 Bowen · 18 Fornals · 19 Wilshere · 20 Cardoso · 21 Ogbonna · 22 Haller · 23 Diop · 24 Fredericks · 25 Martin · 26 Masuaku · 27 Ajeti · 28 Souček · 30 Antonio · 35 Randolph · 41 Rice · Coach: Moyes · Assistent-coach: Irvine