Steven Defour

Defour leerde voetballen bij Zennester Hombeek, een bescheiden club in de buurt van Mechelen. Ondanks zijn kleine gestalte viel de jonge middenvelder op bij enkele scouts. Hij kon rekenen op de interesse van Lierse SK, RSC Anderlecht en KV Mechelen. In het seizoen 1996/97 stapte Defour over naar de jeugdopleiding van KV Mechelen, dat even later naar de tweede klasse degradeerde. Bij Malinwa werd de jonge Defour een ploeggenoot van onder meer Marvin Ogunjimi en David Hubert. Toen de club vijf jaar later omwille van financiële problemen naar de derde klasse werd verwezen, zocht Defour net als Ogunjimi andere oorden op. De twee belandden bij KRC Genk, waar ze opnieuw verenigd werden met Hubert. Defour werd bij Genk meteen ondergebracht bij de beloften.

Tijdens de winterstop van het seizoen 2004/05 werd Defour naar de A-kern van Genk overgeheveld. Het was toenmalig trainer René Vandereycken die hem zijn debuut op het hoogste niveau gunde. Defour mocht op 30 oktober 2004 tijdens de Limburgse derby tegen Sint-Truidense VV na 78 minuten invallen voor Paul Kpaka. Hij kwam dat seizoen aan in totaal vier invalbeurten.

Een jaar later groeide Defour onder trainer Hugo Broos uit tot een vaste waarde, mede dankzij de blessures van verscheidene titularissen. Vanaf oktober 2005 startte hij bijna elke wedstrijd in de basis. De dan zeventienjarige middenvelder werd de dirigent van een elftal dat bestond uit namen als Koen Daerden, Hans Cornelis, Sébastien Pocognoli en Kevin Vandenbergh. Op 5 november 2005 scoorde hij tegen KSV Roeselare zijn eerste competitiedoelpunt. Genk sloot het seizoen 2005/06 af als vijfde.

Defour verlengde in november 2005 zijn contract tot 2009. Niet veel later beval scout Urbain Haesaert de jonge Belg aan bij Ajax. Hij stelde positieve rapporten over de middenvelder op en had een gesprek met diens vader Jacques Defour. Ook Chelsea FC en PSV informeerden in die periode bij vader Defour naar een mogelijke transfer.

In april 2006 werd Defour opnieuw gelinkt aan Ajax. De Amsterdammers wilden hem samen met ploeggenoot Pocognoli naar Nederland halen. Toenmalig technisch directeur Ariël Jacobs verklaarde dat Genk hem niet wilde laten gaan, maar wel bereid was met Ajax te onderhandelen.[2] Ajax wilde ruim 5 miljoen euro op tafel leggen voor Defour.

Begin mei 2006 onderhandelde Defour zelf met Martin van Geel, technisch directeur van Ajax. Hij gaf duidelijk aan dat hij weg wilde en liet niets aan het toeval over. Op aanraden van zijn toekomstig schoonvader en gewezen voetballer Costa Mbisdikis zette Defour zijn makelaar Marc Vanlaere aan de deur en nam hij erkend FIFA-makelaar Paul Stefani in dienst.[3] Met Ajax kwam hij tot een akkoord voor vijf seizoenen. Maar Genkvoorzitter Jos Vaessen weigerde met de nieuwe makelaar samen te werken.[4] Enkele dagen later zaten Genk en Ajax rond de tafel. Beide clubs kwamen begin juni niet tot een akkoord.[5][6]

Op 16 juni 2006 kondigde Defours advocaat aan dat hij zijn contract zou verbreken op basis van de wet van '78.[7][8] Ajax weigerde een speler over te nemen op basis van de wet van '78, maar clubs als Feyenoord, FC Köln en Real Mallorca waren wel geïnteresseerd in een transfer.[9]Jos Vaessen nam hierdoor ontslag als voorzitter van Genk.[10] Uiteindelijk kwam het nooit zover. Defour verbrak zijn contract niet en kwam tot een akkoord met Standard Luik. De Rouches betaalden slechts een derde van de transfersom die Ajax aanbood.

In juli 2006 sloot Defour zich aan bij de spelersgroep van Standard Luik. De jonge middenvelder kreeg onder trainer Johan Boskamp meteen zijn kans bij de Rouches. Aan de zijde van kapitein Sérgio Conceição groeide Defour uit tot een vaste waarde op het middenveld. Een jaar later vertrok Conceição naar het buitenland en kreeg Defour de aanvoerdersband. Hij werd samen met Marouane Fellaini en Axel Witsel een van de sterren van het jonge Standard. De club veroverde in het seizoen 2007/08 zijn eerste landstitel in 25 jaar. Enkele maanden eerder had hij ook al de Gouden Schoen in ontvangst mogen nemen.

Defour viel bij Standard op door zijn doorzettingsvermogen, uitstekende passing en leiderscapaciteiten. Hij kreeg bijnamen als "de kleine generaal" en "de nieuwe Van Moer". Reeds tijdens zijn periode in Genk werd hij vergeleken met Standardlegende Wilfried Van Moer.[11] Defour loodste de Rouches in 2009 naar een tweede titel op rij. Standard klopte rivaal Anderlecht toen na twee testwedstrijden.

Midden september 2009 kreeg de middenvelder een zware blessure aan de voet tijdens een competitiewedstrijd tegen KV Mechelen. Hierdoor was hij tot januari 2010 onbeschikbaar. In zijn eerste Europese match geraakte Defour opnieuw geblesseerd voor vier weken. In het seizoen 2010/11 zakte Standard in de competitie weg. De club, die overschaduwd werd door een mogelijke buitenlandse overname, plaatste zich op het nippertje voor play-off I. In de play-offs rukte Standard van de laatste naar de tweede plaats op. Op de laatste speeldag namen de Rouches het tegen Genk op voor de titel. Het werd 1-1, waardoor Defours ex-club kampioen werd. Standard won nadien wel de beker.

Na de competitie stapten trainer Dominique D'Onofrio en diens broer en sterke man Luciano D'Onofrio op. Roland Duchâtelet nam de club over en Defour drong aan op een transfer. Net als ploegmaat Axel Witsel belandde hij via Luciano D'Onofrio in Portugal.[12]

Defour tekende in augustus 2011 net als ploeggenoot Eliaquim Mangala een contract bij FC Porto.[13] De Portugese club betaalde zo'n 6 miljoen euro voor de overgang.

Op 26 augustus 2011 zat Defour tijdens de UEFA Super Cup tegen FC Barcelona op de bank. Zijn officieel debuut voor Porto maakte hij pas op 6 september. Hij mocht toen invallen in een competitiewedstrijd tegen União Leiria.[14]

In de zomer van 2014 leek Defour op een zijspoor terechtgekomen te zijn bij FC Porto. Het feit dat hij geen deel uitmaakte van de kern in de vierde voorronde van de Champions League was een teken aan de wand. Na drie jaar met wisselend succes bij Porto gespeeld te hebben keek hij uit naar een andere club. Onder meer PSV en RSC Anderlecht waren geïnteresseerd.[15]

Op 13 augustus 2014 tekende Defour bij RSC Anderlecht. De club betaalde een bedrag tussen 6 en 6,5 miljoen euro voor de middenvelder.[1] Hij tekende er een contract voor vijf seizoenen.[16]

Defour maakte op 24 augustus 2014 zijn debuut voor Anderlecht tegen Waasland-Beveren. Na 80 minuten mocht hij het veld verlaten onder applaus van het publiek. Leander Dendoncker verving hem. Op 25 januari 2015 keerde Defour terug in het Stade Maurice Dufrasne van Standard Luik, voor de wedstrijd Standard-Anderlecht. Supporters van de Luikse club ontvouwden op de tribune een spandoek, met daarop een afbeelding van een onthoofde Defour. Defour pakte in de wedstrijd kort na rust een rode kaart en Anderlecht verloor met 2-0. Na de wedstrijd bestrafte de voetbalbond de Luikse club tot een wedstrijd zonder publiek en een boete van 5000 euro.[17]

Hoewel Defour twee seizoenen basisspeler was bij Anderlecht, tot aanvoerder werd gekozen en gezien werd als sleutelpion, kreeg hij nimmer de waardering van het publiek. Hem werd zijn verleden bij Standard Luik nagedragen. Tijdens sommige wedstrijden werd hij uitgefloten. Na de openingswedstrijd van het seizoen 2016-2017, een gewonnen uitwedstrijd tegen Excelsior Moeskroen, kreeg Defour van een Anderlechtfan een glas bier in het gezicht gegooid. Dit was voor hem de druppel om de club, die hem een nieuw vijfjarig contract had aangeboden, te verlaten. Na twee seizoenen diende hij een transferverzoek in.[18] Er was interesse van Al-Jazira Club uit de Verenigde Arabische Emiraten, een club waarin Defour ook zeer geïnteresseerd was. Zij kwamen echter niet tot overeenstemming met Anderlecht.

Op 12 augustus 2016, twee wedstrijden in het seizoen 2016-2017, kwamen Anderlecht en Defour tot een akkoord met Burnley FC, dat gepromoveerd was naar de Premier League. Met de overgang zou 7 tot 9 miljoen euro gemoeid zijn.[19] Op 27 augustus 2016 debuteerde de middenvelder in de Premier League op het veld van Chelsea. Op 10 september 2016 maakte hij zijn eerste competitietreffer tegen Hull City.

In 2019 tekende hij als transfervrije speler bij Antwerp FC.