Grand Prix-wegrace van de Adriatische Zee 1969

De Grand Prix van de Adriatische Zee werd al sinds 1960 georganiseerd, maar was vooral een race tussen rijders uit het Oostblok en buurlanden zoals Oostenrijk en Italië. In 1961 was er een 50cc-race georganiseerd, de "Coupe d'Europe", die als test diende voor de 50cc-klasse, die vanaf het seizoen 1962 WK-status kreeg. In 1969 werd de GP van de Adriatische Zee opgenomen in de WK-kalender. De veiligheid van het Circuit van Opatija stond toen al ter discussie en de Grand Prix van de Adriatische Zee kreeg pas drie weken van tevoren zijn WK-status, nadat de Fédération Internationale de Motocyclisme een aantal aanbevelingen had gedaan met betrekking tot de veiligheid. Dat was juist in Opatija geen overbodige luxe, want daar reed men langs rotswanden en duizenden lantaarnpalen. Het wegdek was echter verbeterd en er waren grote rijen strobalen aangebracht. Het was de afsluitende Grand Prix, waardoor veel wereldtitels al beslist waren. De echte toprijders ontbraken dan ook in veel klassen, waardoor de "mindere goden", privérijders met minder snelle motorfietsen, hun kansen kregen. Giacomo Agostini was al in juli wereldkampioen in de 350- en in de 500cc-klasse geworden en hij verscheen niet. De strijd om de 250cc-titel moest echter in Joegoslavië beslist worden, want Santiago Herrero (Ossa) had 83 punten en Kel Carruthers (Benelli) en Kent Andersson (Yamaha) hadden er allebei 82. In de 50cc-klasse had Aalt Toersen aan één punt genoeg om wereldkampioen te worden, maar hij viel uit en verloor de titel op het laatste moment aan Ángel Nieto.

Nu MV Agusta niet in Joegoslavië aan de start kwam kon Godfrey Nash met een Norton Manx uit 1960 winnen. Hij had ook al als snelste getraind. In het begin van de race konden de lichte Aermacchi's van Silvio Bertarelli en Gilberto Milani de kop grijpen, maar de druk van de achtervolgers werd al snel groter. Bertarelli viel uit door een ontstekingsprobleem en Milani viel en liep een armbreuk en een beenbreuk op. Nash kreeg zo de leiding in de schoot geworpen en het werd nog makkelijker toen zijn achtervolger Giuseppe Mandolini met een slippende koppeling de pit op moest zoeken. Franco Trabalzini werd tweede met een Paton en Steve Ellis werd met een Linto derde. Nash deed goede zaken, want hij eindigde als derde in de eindstand van de 500cc-klasse.

Uitslag 500cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Punten 1 Godfrey Nash Norton 1:21"29'0 15 2 Franco Trabalzini Paton +1"21'0 12 3 Steve Ellis Linto +1 ronde 10 4 Lewis Young Matchless +1 ronde 8 5 Keith Turner Linto +1 ronde 6 6 Pentti Lehtelä Matchless +1 ronde 5 7 Paul Eickelberg Norton +2 ronden 4 8 Emanuele Maugliani Norton +3 ronden 3 9 Ross Hannan Norton +3 ronden 2 10 Maurice Hawthorne Métisse-Aermacchi +7 ronden 1 11 Heinrich Rosenbusch Linto Niet gefinisht Coureur Merk Oorzaak Karl Auer Matchless John Dodds LinTo Terry Dennehy Drixton-Honda Gyula Marsovszky LinTo Hannu Kuparinen Matchless Percy Tait Triumph Gianfranco Domeniconi Norton Gilberto Milani Aermacchi Val Giuseppe Mandolini Aermacchi Koppeling Silvano Bertarelli Paton Ontsteking Vasco Loro Norton

Niet deelgenomen Coureur Merk Oorzaak Werner Bergold McIntyre-Matchless Wolfgang Stropek MV Agusta Jack Findlay LinTo Blessure[1] Kel Carruthers Aermacchi Gilbert Argo Matchless Bohumil Staša ČZ Günter Fischer Matchless Karl Hoppe Seeley-URS Walter Scheimann Norton Osmo Hansen Matchless André-Luc Appietto Paton Alan Barnett Kirby-Métisse-Matchless Alan Lawton Norton Barry Scully Norton Billie Nelson Paton Brian Steenson Seeley-Matchless Dan Shorey Seeley-Matchless Derek Woodman Seeley-Matchless John Trevor Findlay Norton John Williams Métisse-Matchless Malcolm Uphill Norton Peter Darvil Norton Peter Williams Matchless Phil O'Brien Matchless Rob Fitton Norton Ron Chandler Seeley-Matchless Selwyn Griffiths Matchless Steve Jolly Seeley-Matchless Steve Spencer Métisse-Matchless Tom Dickie Kuhn-Seeley-Matchless Alberto Pagani LinTo Angelo Bergamonti Paton Giacomo Agostini MV Agusta Paolo Campanelli Seeley-Matchless Theo Louwes Norton Ginger Molloy Bultaco Jack Lindh Seeley-Matchless Endel Kiisa Vostok |

Top tien eindstand 500cc-klasse

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Giacomo Agostini	MV Agusta	105 (150)
2	Gyula Marsovszky	LinTo	47
3	Godfrey Nash	Norton	45
4	Billie Nelson	Paton	42
5	Alan Barnett	Métisse-Matchless	32
6	Steve Ellis	LinTo	26
7	Ron Chandler	Seeley-Matchless	25
8	Gilberto Milani	Aermacchi	24
9	Rob Fitton	Norton	19
10	Brian Steenson	Seeley-Matchless	18

MV Agusta en Giacomo Agostini ontbraken ook in de 350cc-race en daardoor kon Silvio Grassetti de eerste overwinning voor de Jawa viercilinder boeken. Heinz Rosner kon met de MZ nog even de leiding nemen omdat Grassetti een slechte start had, maar in de vierde ronde trok die de zaken recht. Rosner moest zijn koppeling te veel gebruiken in de vele haarspeldbochten en viel daardoor uit. Giuseppe Visenzi nam de tweede plaats over en kon daardoor ook tweede in het wereldkampioenschap worden, maar hij viel uit met een defecte versnellingsbak. Gilberto Milani nam de tweede plaats over maar moest die korte tijd afstaan aan de Fin Martti Pesonen. Die viel echter ook uit en Milani werd met zijn Aermacchi tweede. František Šťastný werd met de andere Jawa derde.

Uitslag 350cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Punten 1 Silvio Grassetti Jawa 1:06"07'0 15 2 Gilberto Milani Aermacchi +55'0 12 3 František Šťastný Jawa +1"48'0 10 4 Bohumil Staša CZ 8 5 Lewis Young Aermacchi 6 6 Adolf Ohligschläger Yamaha 5 7 Brian Smith Aermacchi 4 8 Maurice Hawthorne Métisse-Aermacchi 3 9 János Drapál Aermacchi 2 10 Hannu Kuparinen Yamaha 1 Niet gefinisht Coureur Merk Oorzaak Heinz Rosner MZ koppeling Martti Pesonen Yamaha Giuseppe Visenzi Yamaha versnellingsbak Niet deelgenomen Coureur Merk Oorzaak Jack Findlay Jawa Blessure[1] Bill Ivy (†) Jawa Overleden[2] Giacomo Agostini MV Agusta Teambeleid

Onbekend[3] Coureur Merk Brian Smith Aermacchi Kel Carruthers Aermacchi Herbert Denzler Aermacchi Ivar Sauter Aermacchi Karel Bojer ČZ Günter Fischer Aermacchi Karl Hoppe Yamaha Walter Scheimann Yamaha Bill Smith Honda Billie Guthrie Yamaha Billie McCosh Aermacchi Billie Nelson Aermacchi Cecil Crawford Aermacchi Cliff Carr Yamaha Dave Degens Aermacchi Dave Simmonds Kawasaki Godfrey Nash Norton Jerry Lancaster Drixton-Aermacchi Jim Curry Métisse-Aermacchi John Trevor Findlay Norton Mike Hatherill Aermacchi Phil Read Yamaha Rob Fitton Norton Rodney Gould Yamaha Roy Graham Aermacchi Selwyn Griffiths AJS Terry Grotefeld Yamaha Tom Dickie Seeley-AJS Tommy Robb Aermacchi Tony Rutter Yamaha Bruno Spaggiari Ducati Silvano Bertarelli Aermacchi Jan Kostwinder Yamaha Leo Commu Yamaha Ginger Molloy Bultaco Gordon Keith Yamaha Marty Lunde Yamaha

Top tien eindstand 350cc-klasse

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Giacomo Agostini	MV Agusta	90 (120)
2	Silvio Grassetti	Yamaha / Jawa	47
3	Giuseppe Visenzi	Yamaha	45
4	Heinz Rosner	MZ	38
5	Rodney Gould	Yamaha	36
6	Jack Findlay	Yamaha / Jawa	34
7	Kel Carruthers	Aermacchi	29
8	Bohumil Staša	ČZ	27
9	František Šťastný	Jawa	26
10	Bill Ivy (†)	Jawa	24

De 250cc-race in Opatija begon met een spannende stand in het wereldkampioenschap: Santiago Herrero (Ossa) had 83 punten, Kel Carruthers (Benelli) en Kent Andersson (Yamaha) hadden er allebei 82. Als één van deze drie won was hij automatisch wereldkampioen. Kent Andersson had het snelste getraind, Carruthers was tweede en zijn teamgenoot Gilberto Parlotti was derde. Herrero liep nog met een verbonden hand na een val in de Ulster Grand Prix. De omstandigheden tijdens de race waren verraderlijk: door de motregen was het asfalt nat en de aangebrachte strepen waren erg glad. Goede omstandigheden voor de lichte, eencilinder Ossa van Herrero en die leidde dan ook na de eerste ronde vóór de beide Benelli's. De kampioenschapsstrijd ging nu nog alleen tussen Herrero en Carruthers, want Andersson raakte steeds verder achterop. In de zevende ronde viel Herrero, en de beide Benelli-coureurs konden zijn glijdende motorfiets maar net ontwijken. Het had waarschijnlijk wel concentratie gekost, want nu kwam Andersson ineens met 2 à 3 seconden per ronde dichterbij en in de veertiende ronde was de strijd weer helemaal open, want Andersson reed aan de leiding. Nu begon het stuivertje wisselen tussen Carruthers en Andersson, tot die laatste een flinke sliding maakte en met 160 km/h zijn motor toch weer onder controle wist te krijgen. Hij had 30 meter achterstand opgelopen en die maakte hij niet meer goed. Andersson viel zelfs terug naar de derde plaats achter Parlotti, maar dat was genoeg om in het wereldkampioenschap tweede te worden.

Uitslag 250cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Punten 1 Kel Carruthers Benelli 57"46'5 15 2 Gilberto Parlotti Benelli +0'4 12 3 Kent Andersson Yamaha +6'5 10 4 Börje Jansson Kawasaki-Yamaha[4] +1"53'8 8 5 Silvio Grassetti Yamaha +2"13'4 6 6 Günter Bartusch MZ +1 ronde 5 7 Walter Villa Villa +1 ronde 4 8 Heinz Kriwanek Suzuki +1 ronde 3 9 László Szabó MZ +1 ronde 2 10 Gyula Marsovszky Yamaha +1 ronde 1 Niet gefinisht Coureur Merk Oorzaak Santiago Herrero Ossa Val Niet deelgenomen Coureur Merk Oorzaak Jack Findlay Yamaha Blessure[1] Renzo Pasolini Benelli Blessure[5]

Onbekend[3] Coureur Merk Eric Hinton Yamaha Frank Perris Suzuki František Šťastný Jawa Karel Bojer ČZ Heinz Rosner MZ Dieter Braun MZ Klaus Huber Yamaha Lothar John Yamaha Reinhard Scholtis Kawasaki Siegfried Lohmann Suzuki Toni Gruber Yamaha Carlos Giró Ossa Martti Pesonen Yamaha Matti Salonen Yamaha Pentti Korhonen Yamaha Teuvo Länsivuori Yamaha Christian Ravel Yamaha Jean Auréal Yamaha Billie Guthrie Yamaha Billie Nelson Yamaha Chas Mortimer Yamaha Dave Simmonds Kawasaki Derek Chatterton Yamaha Dick Pipes Yamaha Frank Whiteway Suzuki Ian Richards Yamaha Jerry Lancaster Yamaha John Ringwood Yamaha Mick Chatterton Yamaha Phil Read Yamaha Ray McCullough Yamaha Rodney Gould Yamaha Stan Woods Yamaha Tony Rutter Yamaha Angelo Bergamonti Aermacchi Eugenio Lazzarini Benelli Giuseppe Visenzi Yamaha Keith Turner Aermacchi Gordon Keith Yamaha

Top tien eindstand 250cc-klasse

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Kel Carruthers	Benelli	89 (103)
2	Kent Andersson	Yamaha	84 (108)
3	Santiago Herrero	Ossa	83 (88)
4	Renzo Pasolini	Benelli	45
5	Börje Jansson	Kawasaki-Yamaha	45
6	Rodney Gould	Yamaha	44
7	Heinz Rosner	MZ	28
8	Frank Perris	Suzuki	25
9	Lothar John	Yamaha	21
10	Dieter Braun	MZ	20

Dave Simmonds was al lang wereldkampioen 125 cc, maar de tweede plaats in het kampioenschap was nog steeds open en ging tussen de beide Motor Racing Team Nederland-rijders Cees van Dongen en Dieter Braun, beide op ex-fabrieks-Suzuki's die eigendom waren van Henk Viscaal. Van Dongen was echter gebrouilleerd geraakt met Viscaal en hij kon dan ook – bij gebrek aan motorfiets – niet starten. Braun kreeg het niet cadeau, want zijn motor wilde bij de start niet aanslaan en 25 seconden na het vertrek van het veld kon ook Braun aan zijn race beginnen. Die werd nog even geleid door de Pool Ryszard Mankiewicz (MZ), maar daarna nam Dave Simmonds het van hem over. Uitgerekend in deze laatste race won Simmonds niet, want in de laatste ronde kwam Braun voorbij om te winnen. Nodig was dat niet, want elke podiumplaats was genoeg geweest voor de tweede plaats in de eindstand.

Uitslag 125cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Punten 1 Dieter Braun Suzuki 49"40'6 15 2 Dave Simmonds Kawasaki +9'6 12 3 Ryszard Mankiewicz MZ +30'7 10 4 László Szabó MZ +48'3 8 5 Heinz Kriwanek Rotax +1"03'8 6 6 Friedhelm Kohlar MZ +1"56'0 5 7 Giuseppe Mandolini Villa +2"16'3 4 8 Herbert Denzler Honda +2"35'0 3 9 Silvano Bertarelli Aermacchi +2"50'9 2 10 János Reisz MZ +1 ronde 1 Niet deelgenomen Coureur Merk Oorzaak Cees van Dongen Suzuki Geen machine

Onbekend[3] Coureur Merk Barry Smith Derbi John Dodds Aermacchi Kel Carruthers Aermacchi Bruno Veigel Honda Jean Campiche Honda Eberhard Mahler MZ Günter Bartusch MZ Hartmut Bischoff MZ Heinz Rosner MZ Thomas Heuschkel MZ Lothar John MZ Siegfried Lohmann MZ Walter Scheimann Villa Enrique Escuder Bultaco Ramón Galí Bultaco Pertti Leinonen Honda Seppo Kangasniemi MZ Daniel Crivello Maico Jacques Roca Derbi Jean Auréal Yamaha Jean-François Chaffin Villa Pierre Viura Maico Bob Coulter Bultaco Carl Ward Honda Charles Garner Bultaco Chas Mortimer Villa Gary Dickinson Honda Jerry Lancaster Honda Jim Curry Honda John Kiddie Honda John Shacklady Bultaco Steve Murray Honda Tom Loughridge Bultaco Tommy Robb Bultaco Francesco Villa Villa Walter Villa Villa Jean-Louis Pasquier Bultaco Jan Huberts MZ Lous van Rijswijk jr. Yamaha Ginger Molloy Bultaco Börje Jansson Maico Bosse Granath Yamaha Kent Andersson Yamaha

Top tien tussenstand 125cc-klasse

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Dave Simmonds	Kawasaki	90 (144)
2	Dieter Braun	Suzuki	59
3	Cees van Dongen	Suzuki	51
4	Kent Andersson	Maico / Yamaha	36
5	Heinz Kriwanek	Rotax	33
6	Ginger Molloy	Bultaco	29
7	Ryszard Mankiewicz	MZ	27
8	László Szabó	MZ	26
9	Friedhelm Kohlar	MZ	24
10	Kel Carruthers	Aermacchi	20

Het Nederlandse kamp hield een dubbel gevoel over aan de laatste Grand Prix in Joegoslavië. Dat Paul Lodewijkx won was slechts een kleine pleister op de wonde, want kampioenskandidaat Aalt Toersen viel al in de tweede ronde uit met een uitgelopen big-end lager. Ángel Nieto pakte met zijn tweede plaats twaalf punten en dat was nét genoeg om wereldkampioen te worden met één punt voorsprong op Toersen. Na de eerste ronde leidde Jan de Vries, gevolgd door Lodewijkx, Nieto en Barry Smith. Lodewijkx nam al snel het initiatief over en begon samen met Nieto weg te lopen van de rest van het veld. Nieto kreeg een sein van Santiago Herrero, die langs de kant stond met een stuk karton met de tekst "TORS ↓" en wist dat Toersen eruit lag en dat hij aan de tweede plaats genoeg zou hebben voor de wereldtitel. Jan de Vries eindigde als derde. De derde man in de einduitslag van het WK, achter Nieto en Toersen, was Barry Smith.

Uitslag 50cc-klasse Pos Coureur Merk Tijd Punten 1 Paul Lodewijkx Jamathi 36"11'2 15 2 Ángel Nieto Derbi +0'4 12 3 Jan de Vries Van Veen-Kreidler 10 4 Martin Mijwaart Jamathi 8 5 Rudolf Kunz Kreidler 6 6 Jan Huberts Kreidler 5 7 Adrijan Bernetič Tomos 4 8 Janko-Florijan Štefe Tomos 3 9 Anton Kralj Tomos 2 10 Luigi Rinaudo Tomos 1 Niet gefinisht Coureur Merk Oorzaak Barry Smith Derbi Vastloper Aalt Toersen Van Veen-Kreidler drijfstanglager

Onbekend[3] Coureur Merk Jakob Unterladstätter KTM Bruno Veigel Honda Herbert Denzler Kreidler Gerhard Thurow Kreidler Ludwig Faßbender Kreidler Rudolf Schmälzle Kreidler Winfried Reinhard Reimo Juan Bordons Derbi Santiago Herrero Derbi André Millard Kreidler Charly Dubois Kreidler Jacques Roca Derbi Arthur Lawn Honda Barrie Dickinson Garelli Chris Walpole Garelli Fran Redfern Honda Frank Whiteway Crooks-Suzuki John Lawley Honda Luke Lawlor Derbi Stuart Aspin Meurs-Garelli Eugenio Lazzarini Morbidelli Franco Ringhini Morbidelli Gilberto Parlotti Tomos Giovanni Lombardi Guazzoni Silvano Bertarelli Minarelli Jean-Louis Pasquier Derbi Cees van Dongen Van Veen-Kreidler Jos Schurgers Kreidler

Top tien eindstand 50cc-klasse

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos	Coureur	Merk	Ptn
1	Ángel Nieto	Derbi	76
2	Aalt Toersen	Van Veen-Kreidler	75 (93)
3	Barry Smith	Derbi	69 (73)
4	Jan de Vries	Van Veen-Kreidler	64 (73)
5	Paul Lodewijkx	Jamathi	63
6	Gilberto Parlotti	Tomos	31
7	Santiago Herrero	Derbi	28
8	Rudolf Kunz	Kreidler	26
9	Ludwig Faßbender	Kreidler	25
10	Martin Mijwaart	Jamathi	18

Bronnen Luigi & Gianna Rivola: De geschiedenis van de motorsport, oorsprong en ontwikkeling, 1993 Uitgeverij Uniepers b.v., Abcoude ISBN 90 6825 131 7 Weekblad Motor 1969 nr. 39 Voetnoten Jack Findlay was tijdens de GP des Nations geblesseerd geraakt. Bill Ivy was tijdens de training van de GP van de DDR verongelukt. Niet gefinisht, niet deelgenomen of niet geregistreerd. Börje Jansson gebruikte een Yamaha-motor in een Kawasaki-frame. Renzo Pasolini was tijdens de Grand Prix van Finland geblesseerd geraakt.

Vorige race: Grand Prix-wegrace der Naties 1969	FIM wereldkampioenschap wegrace 21e seizoen (1969)	Volgende race: Grand Prix-wegrace van Duitsland 1970
Vorige race: Geen	Grand Prix-wegrace van de Adriatische Zee	Volgende race: Grand Prix-wegrace van de Adriatische Zee 1970

Grands Prix wereldkampioenschap wegrace (1960–1969)

1969:	SPA · DUI · FRA · IOM · NED · BEL · DDR · TSL · FIN · ULS · NAT · ADR
1968:	DUI · SPA · IOM · NED · BEL · DDR · TSL · FIN · ULS · NAT
1967:	SPA · DUI · FRA · IOM · NED · BEL · DDR · TSL · FIN · ULS · NAT · CAN · JAP
1966:	SPA · DUI · FRA · NED · BEL · DDR · TSL · FIN · ULS · IOM · NAT · JAP
1965:	VST · DUI · SPA · FRA · IOM · NED · BEL · DDR · TSL · ULS · FIN · NAT · JAP
1964:	VST · SPA · FRA · IOM · NED · BEL · DUI · DDR · ULS · FIN · NAT · JAP
1963:	SPA · DUI · FRA · IOM · NED · BEL · ULS · DDR · FIN · NAT · ARG · JAP
1962:	SPA · FRA · IOM · NED · BEL · DUI · ULS · DDR · NAT · FIN · ARG
1961:	SPA · DUI · FRA · IOM · NED · BEL · DDR · ULS · NAT · ZWE · ARG
1960:	FRA · IOM · NED · BEL · DUI · ULS · NAT

Grand Prix-wegrace van de Adriatische Zee
1960 · 1961 · 1962 · 1963 · 1964 · 1965 · 1966 · 1967 · 1968 · 1969 · 1970