Grand Prix-wegrace van Japan 1965

	Grand Prix-wegrace van Japan 1965
	Jim Redman stelde met Honda op Suzuka zijn 350cc-wereldtitel veilig.
Land	Japan
Datum	23- en 24 oktober 1965
Organisator	FIM
	350 cc
Snelste ronde	Mike Hailwood
Eerste	Mike Hailwood
Tweede	Jim Redman
Derde	Isamu Kasuya
	250 cc
Snelste ronde	Mike Hailwood
Eerste	Mike Hailwood
Tweede	Isamu Kasuya
Derde	Bill Ivy
	125 cc
Snelste ronde	Luigi Taveri
Eerste	Hugh Anderson
Tweede	Luigi Taveri
Derde	Ralph Bryans
	50 cc
Snelste ronde	Hugh Anderson
Eerste	Luigi Taveri
Tweede	Ralph Bryans
Derde	Mitsuo Itoh

De Grand Prix-wegrace van Japan 1965 was de dertiende en laatste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1965. De races werden verreden op 23 en 24 oktober op de Suzuka International Racing Course, 50 kilometer ten zuidwesten van Nagoya. Aan de start kwamen de 50cc-, 125cc-, 250cc- en 350cc-klasse. De 125cc- en 350cc-klasse reden op zaterdag 23 oktober, de overige klassen op zondag 24 oktober. De wereldtitels in de 125cc- en 250cc-klasse waren al beslist, de wereldtitels in de 50cc- en 350cc-klasse werden hier beslist.

Algemeen

Tijdens de trainingen brak Mike Duff een been. Daarom werd Bill Ivy gebeld om over te komen uit Engeland. Ivy moest inderhaast een vlucht boeken en gevaccineerd worden. Zoals gebruikelijk lieten de Japanse merken zich in de laatste GP in de kaarten kijken voor wat betreft de nieuwe machines voor het volgend seizoen. Yamaha had dat zelfs al in Monza gedaan door met de 250cc-viercilinder Yamaha RD 05 te starten. In Japan verscheen de 125cc-vijfcilinder Honda RC 148.

Stand van zaken voor aanvang van de Japanse Grand Prix

Twee wereldtitels waren nog open en bovendien erg spannend: zowel in de 50cc- als in de 350cc-klasse gingen twee coureurs met 32 punten aan de leiding: in de 50cc-klasse Suzuki-rijder Hugh Anderson en Honda-rijder Ralph Bryans en in de 350cc-klasse MV Agusta-rijder Giacomo Agostini en Honda-rijder Jim Redman. Door de streepresultaten was de stand echter niet helemaal gelijk: Anderson kon door te winnen slechts twee punten verdienen, elk ander resultaat leverde hem niets op. Ralph Bryans daarentegen had aan de derde plaats al genoeg om wereldkampioen te worden, zelfs als Anderson zou winnen. Ook in de 350cc-klasse was de stand niet echt gelijk: Als Agostini zou winnen had Redman aan de tweede plaats voldoende om wereldkampioen te worden omdat Agostini vier punten moest wegstrepen.

Streepresultaten

In de 50cc-klasse had Hugh Anderson 37 punten, maar hij moest er daarvan vijf wegstrepen (4 van de Duitse GP en 1 van de Franse GP). Als hij eerste of tweede zou worden, moest hij nog zes punten aftrekken (in het voorbeeld de punten van de GP van de USA). Hij kon maximaal 34 punten scoren. Ralph Bryans moest alleen punten aftrekken als hij in Japan als vijfde of hoger zou eindigen. Dan verdwenen de twee punten van de Belgische GP. Hij kon maximaal op 36 punten komen, maar daarvoor was de derde plaats al voldoende.

In de 350cc-klasse hadden Agostini en Redman allebei 32 punten, maar bij winst moest Agostini de vier punten van de TT van Man wegstrepen. Hij kon dus maximaal op 36 punten komen. Redman had al vier "0"-resultaten en alle punten zouden tellen. Hij zou zelfs wereldkampioen worden met de zes punten van de tweede plaats.

50 cc	Punten	USA	DUI	SPA	FRA	MAN	NED	BEL
Anderson	32 (37)	6	4	8	1	6	6	6
Bryans	32	0	8	6	8	0	8	2

350 cc	Punten	DUI	MAN	NED	DDR	TSJ	ULS	FIN	NAT
Redman	32	0	8	8	8	8	0	0	0
Agostini	32	8	4	4	0	0	0	8	8

Rood = streepresutaat

Geel = extra streepresultaat na de GP

Mike Hailwood

Mike Hailwood kreeg een enorm aantal aanbiedingen voor het seizoen 1966, waaronder dat van Honda. Hij was ontevreden over het aantal races dat hij van MV Agusta kreeg. Vooral aan de Britse nationale races en de Ulster Grand Prix had hij graag willen deelnemen, maar toen hij eenmaal wereldkampioen was stuurde Domenico Agusta hem alleen nog naar de GP des Nations. Honda wilde hem in Japan al in de 250cc-race laten starten, maar twee contracten stonden dat in de weg: als eerste dat met MV Agusta en als tweede het persoonlijke contract van Hailwood met BP, terwijl Honda een contract had met Castrol. Het eerste probleem werd opgelost door de Motorcycle Federation of Japan zover te krijgen de Grand Prix over twee dagen uit te smeren. Hailwood's contract eindigde namelijk na de laatste 350cc-Grand Prix, die nu op zaterdag 23 oktober werd verreden. Het tweede probleem werd opgelost door Hailwood als privérijder in te schrijven.

350cc-klasse

Mike Hailwood had in de 350cc-race maar een taak: Jim Redman van de tweede plaats af houden. Dan moest Giacomo Agostini wel winnen, maar Ago's MV Agusta 350 3C wilde vanaf het begin door ontstekingsproblemen niet goed lopen. Hailwood kon niet meer doen dat Redman voor blijven en Redman kon volstaan met volgen. Toen Hailwood tegen het einde nog eens extra aanzette liet Redman hem gewoon gaan. Hij werd ook gehinderd door een bijensteek bij zijn oog, nadat voor de start een bij achter zijn stofbril was gekropen. Bovendien reed hij niet op de 350cc-Honda 2RC 172, maar op een tot 252cc-opgeboorde zescilinder Honda RC 165. Zolang Agostini niet in de buurt kwam was Redman zeker van de wereldtitel. Agostini werd slechts vijfde, nog achter de Honda-rijders Isamu Kasuya en Isao Yamashita. Bill Smith, normaal met een AJS 7R onderweg, kreeg voor de gelegenheid een Honda RC 172 en werd daar zesde mee.

Uitslag 350cc-klasse

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Pnt
1	Mike Hailwood	MV Agusta	1:03"32'2	8
2	Jim Redman	Honda	+10'1	6
3	Isamu Kasuya	Honda		4
4	Isao Yamashita	Honda		3
5	Giacomo Agostini	MV Agusta		2
6	Bill Smith	Honda		1

Niet deelgenomen

Coureur	Merk	Oorzaak
Eric Hinton	Norton	Privérijder
Chris Conn	Norton	Privérijder
Dan Shorey	Norton	Privérijder
Griff Jenkins	Norton	Privérijder
John Cooper	Norton	Privérijder
Lewis Young	AJS	Privérijder
Bruce Beale	Honda	Privérijder
Agne Carlsson	AJS	Privérijder
Paddy Driver	AJS	Privérijder

Onbekend[1]

Coureur	Merk
František Boček	Jawa
František Šťastný	Jawa
Gustav Havel	Jawa
Derek Woodman	AJS / MZ
Phil Read	Yamaha
Gilberto Milani	Aermacchi
Renzo Pasolini	Aermacchi
Silvio Grassetti	Bianchi
Tarquinio Provini	Benelli
Endel Kiisa	Vostok
Nikolaj Sevast'ânov	Vostok

Top tien eindstand 350cc-klasse

Pos	Coureur	Merk	Pnt
1	Jim Redman	Honda	38
2	Giacomo Agostini	MV Agusta	32 (34)
3	Mike Hailwood	MV Agusta	20
4	Bruce Beale	Honda	15
5	František Šťastný	Jawa	14
6	Derek Woodman	AJS / MZ	14
7	Gustav Havel	Jawa	12
8	Renzo Pasolini	Aermacchi	9
9	Phil Read	Yamaha	6
9	Silvio Grassetti	Bianchi	6

Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

250cc-klasse

In de 250cc-race kwamen slechts acht rijders aan de start. Onder hen was František Šťastný, die persoonlijk was uitgenodigd voor de Japanse Grand Prix. Mike Hailwood debuteerde als fabrieksrijder voor Honda. Het kwam goed uit, omdat de beste Honda-rijder Jim Redman door een bijensteek boven zijn oog niet kon starten. Hailwood wende snel aan de zescilinder Honda RC 165. Hij finishte ruim anderhalve minuut voor testrijder en teamgenoot Isamu Kasuya. Bill Ivy werd derde, nadat Phil Read door een onschuldige valpartij was uitgeschakeld. Ook Franta Šťastný viel met zijn Jawa[2] uit. Suzuki kwam niet meer aan de start nu de Suzuki RZ 65 geen succes was gebleken.

Uitslag 250cc-klasse

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Pnt
1	Mike Hailwood	Honda	1:01"49'1	8
2	Isamu Kasuya	Honda	+1"32'8	6
3	Bill Ivy	Yamaha	+1"56'5	4
4	Gosuke Yamashita	Honda	+2"27'5	3
5	Hiroshi Hasegawa	Yamaha		2

Niet gefinisht

Coureur	Merk	Oorzaak
František Šťastný	Jawa
Phil Read	Yamaha	Val