Kabinet-Ruijs de Beerenbrouck I

Het kabinet-Ruijs I volgde op de eerste verkiezingen die volgens het stelsel van evenredige vertegenwoordiging met algemeen kiesrecht voor mannen waren gehouden op 3 juli 1918. Niet langer bestond de Tweede Kamer uit twee blokken; ook kleinere ongebonden partijen hadden hun intrede gedaan, zoals de SGP, de "Neutrale Partij" van de artiest Henri ter Hall en de communist David Wijnkoop

Winnaar was de katholieke RKSP, die onder het districtenstelsel altijd de zetels van Limburg, Brabant en Zeeuws-Vlaanderen had bezet, maar onder het nieuwe stelsel ook een factor in het noorden was geworden. Haar leider Mgr. Nolens was als priester niet aanvaardbaar voor het ministerschap en was daarom aanvankelijk niet beschikbaar als formateur. De koningin had een voorkeur voor Shell-directeur Colijn, maar de RKSP wilde geen "petroleumkabinet". Uiteindelijk vormde Nolens een confessionele coalitie met de gouverneur van Limburg Ruijs de Beerenbrouck als minister-president.

Kort na zijn aantreden moest het kabinet het hoofd bieden aan een greep naar de macht door de sociaaldemocratische leider Pieter Jelles Troelstra. De sociale agenda van de regering werd daarna versneld uitgevoerd: verkorting van de werkweek en invoering van een Invaliditeitswet en een Ziektewet.

Ruijs I kreeg de erfenis van de Eerste Wereldoorlog: schaarste en economisch verval, spanningen met de geallieerden na het politiek asiel voor de Duitse ex-keizer Wilhelm II en pogingen van België om Zuid-Limburg en Zeeuws-Vlaanderen te annexeren. Vanaf 1921 ten slotte trad internationaal een economische recessie op, wat ook in Nederland werd gevoeld.