Kabinet-Rutte I

Op 29 september 2010 maakte premier Mark Rutte bekend dat er een motto was voor de nieuwe coalitie. Dit motto werd op donderdag 30 september 2010 verstrekt, tijdens de presentatie van het regeer- en gedoogakkoord. Het motto was "Vrijheid en verantwoordelijkheid". Vrijheid komt voor in de partijnamen van de VVD en PVV.[5]

De hiernavolgende tekst was opgenomen in het regeerakkoord: "Minderheidskabinetten zijn in Nederland niet gebruikelijk. Dit akkoord is tot stand gekomen door besprekingen over een regeerakkoord tussen de coalitiefracties van VVD en CDA. Daarnaast is een gedoogakkoord overeengekomen tussen de fracties van VVD, PVV en CDA dat betrekking heeft op immigratie, integratie, asiel, veiligheid, ouderenzorg en het overeengekomen bezuinigingspakket. De ingrijpende besluiten die in het gedoogakkoord zijn opgenomen hebben de steun van de fracties van VVD, PVV en CDA. Bij voorstellen uit het regeerakkoord kon de PVV-fractie tegenstemmen. Moties van wantrouwen en afkeuring zullen – voor zover het maatregelen uit het regeerakkoord betreft – door de PVV niet worden gesteund."

Het aantal ministers werd teruggebracht van 16 in Balkenende IV naar 12 in 'Rutte'. De ministeries van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit en Economische Zaken werden samengevoegd tot het Ministerie van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie; VROM en Verkeer & Waterstaat fuseren tot het Ministerie van Infrastructuur en Milieu.[6][7] Een deel van de taken van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (BZK) ging naar Justitie, dat Ministerie van Veiligheid en Justitie ging heten.[8] Verder kreeg BZK volkshuisvesting en integratie erbij.

Ook de ministers zonder portefeuille voor Ontwikkelingssamenwerking, voor Wonen, Wijken en Integratie en voor Jeugd en Gezin verdwenen, om plaats te maken voor een minister voor Immigratie en Asiel die werd ondergebracht bij het ministerie van BZK.[7]

Op 16 december 2011 trad de minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, Piet Hein Donner (CDA), af nadat hij benoemd was tot vice-president van de Raad van State. Hij werd dezelfde dag opgevolgd door Liesbeth Spies (CDA), lid van Gedeputeerde Staten voor Zuid-Holland. De portefeuille van Integratie werd toegewezen aan minister voor Immigratie en Asiel Gerd Leers (CDA).[12]

Op 26 oktober 2010 presenteerde premier Rutte zijn regeringsverklaring in de Tweede Kamer.[13] Eerder echter was het eerste meningsverschil binnen de gedoogcoalitie al ontstaan door de dubbele nationaliteit (Zweeds-Nederlands) van CDA-staatssecretaris Marlies Veldhuijzen van Zanten-Hyllner. De PVV wilde per motie dat Veldhuijzen haar Zweedse nationaliteit opgaf, maar geen enkele andere partij steunde dit. Rutte, die bij de presentatie van het voorgaande kabinet bezwaar had gemaakt tegen de tweede (Turkse) nationaliteit van PvdA-staatssecretaris Nebahat Albayrak, steunde Veldhuijzen van Zanten en verklaarde dat een Zweeds paspoort, in tegenstelling tot een Turkse nationaliteit, geen probleem vormde, daar de Turkse nationaliteit rechten en plichten aan haar onderdanen oplegt (het dienen in het leger bijvoorbeeld), en dit bij de Zweedse nationaliteit niet het geval is.[14]

Bij de start van het kabinet steunde het kabinet in de Senaat op een minderheid van VVD/CDA van 35 van de 75 zetels. De 2 SGP-senatoren stemmen meestal met de regering mee, maar desondanks bezit de oppositie een meerderheid. Het eerste conflict ontstond met betrekking tot de verhoging van de btw op de podiumkunsten. Door het dreigement premier Rutte van vakantie terug te laten roepen, deed het kabinet bij monde van staatssecretaris Frans Weekers op 21 december 2010 een concessie en stelde de invoering 6 maanden uit.[15] Ook de korting op de AOW-toeslag voor 65-plussers met een jongere partner wordt later ingevoerd en ontziet de laagste inkomens.[16] Hierna kreeg het kabinet steun van de SGP, ChristenUnie, D66 en OSF en daarmee werden de belastingplannen aangenomen.[17]

Het wetsvoorstel ter invoering van het elektronisch patiëntendossier (EPD) werd op 5 april 2011 unaniem door de Eerste Kamer verworpen.[18]

Op 2 maart 2011 waren de Provinciale Statenverkiezingen 2011. De hierbij gekozen Statenleden kozen op 23 mei 2011 de Eerste Kamerleden. Tijdens deze Eerste Kamerverkiezingen 2011 werd duidelijk dat het kabinet met 37 zetels net geen meerderheid had behaald. Over het algemeen werd echter aangenomen dat dit vaak geen probleem zou zijn, omdat men met de steun van de regeringsgezinde SGP-senator wel aan een meerderheid van 38 zetels kan komen.[19]

Door het vertrek van de PVV als gedoogpartner, op 21 april 2012, viel de basis waarop het kabinet kon rekenen in de Eerste Kamer weg. Op 8 mei verwierp de Eerste Kamer de wijziging Wet personenvervoer 2000 met steun van de PVV-fractie.[20]

In de Tweede Kamer heeft het kabinet officieel geen parlementaire meerderheid. Voor die delen van het regeerakkoord, die samenvallen met het gedoogakkoord, kan echter gerekend worden op steun van eenmansfractie lid-Brinkman. Tijdens het debat over de regeringsverklaring in oktober 2010 zag Job Cohen, leider van de grootste oppositiepartij PvdA, voor de oppositie slechts 'een klein muizengaatje om haar poot door te steken'.[21] In de praktijk bleken er wel heel grote gaten te vallen tussen de standpunten van de regeringspartijen en de PVV over onderwerpen als de sociale zekerheid en de buitenlandse politiek. Zo hielp de PvdA het kabinet aan een meerderheid in kwesties als de eurocrisis en het pensioenakkoord. De PVV staat in deze dossiers lijnrecht tegenover het kabinetsbeleid. Op 21 januari 2012 verklaarde de leider van de PvdA in de Volkskrant dat hij stopte met deze steun aan het kabinet.[22]

De eerste test kwam bij het kabinetsbesluit om een opvolger voor de Taskforce Uruzgan naar Afghanistan te sturen, de Nederlandse politietrainingsmissie in Kunduz.[23] Hierin waren de oppositiepartijen PvdA, SP, PvdD en gedoogpartner PVV tegen. Alleen de SGP had al vroegtijdig besloten steun te zullen geven. Daarom was de steun van D66, GroenLinks en de ChristenUnie nodig voor een Kamermeerderheid. Deze partijen worstelden met de vraag om steun te verlenen of niet. De regering stuurde een aanvullende brief aan de Kamer.[24] Uiteindelijk stemde in de nacht van 27 op 28 januari 2011 een meerderheid van VVD, CDA, D66, GroenLinks, ChristenUnie en de SGP voor de missie. Binnen de GroenLinks-fractie stemde Ineke van Gent echter tegen.[25]

De positie van de SGP in de Tweede Kamer werd ook gezien als van belang. Hoewel met deze fractie geen afspraken zijn gemaakt over het kabinetsbeleid heeft premier Rutte verklaard "met een schuin oog" te kijken naar de SGP.[26] Merkbaar is dit geworden in kabinetsafspraken: plannen om de regeling van het aantal koopzondagen per jaar over te laten aan de afzonderlijke gemeenten, haalden het niet, hoewel de VVD daar in de aanloop naar de verkiezingen in 2010 campagne voor gevoerd had. Ook kreeg de SGP in april 2011 gedaan dat bezuinigingen op het passend onderwijs en een boete van 3000 euro voor te lang studerenden beide met een jaar werden uitgesteld.

Op 17 augustus 2011 diende de SP een motie van afkeuring in tegen premier Rutte. Dit naar aanleiding van zijn optreden in de Europese schuldencrisis. De motie kreeg alleen steun van de Partij voor de Dieren.[27] De PVV en de ChristenUnie hadden ook aangegeven het kabinet niet langer te steunen in hun oplossing van deze schuldenproblematiek. Op 6 oktober bleken alleen deze vier fracties van PVV, SP, CU en de PvdD tegen de uitbreiding van het Europese noodfonds EFSF ten behoeve van Griekenland.[28]

Tijdens het parlementair debat op 22 oktober 2011 - voor het eerst sinds 1918 op een zaterdag - voorafgaande aan de EU-top over de Europese staatsschuldencrisis, kreeg de regering pas na een derde termijn van de kamer voldoende steun van drie grote oppositiepartijen, de PvdA, D66 en GroenLinks.[29] Premier Rutte moest wel aan de moties en eisen van deze drie partijen tegemoetkomen.[30] Op 28 februari 2012 ging de Tweede Kamer akkoord met een lening van 130 miljard aan Griekenland, dankzij de steun van dezelfde drie oppositiefracties.[31]

Op 20 maart 2012 verliet Hero Brinkman de PVV-fractie. Brinkman ging zelfstandig verder als Lid-Brinkman. Hierdoor verloor de gedoogconstructie, vertaald naar het aantal zetels van de deelnemende partijen, haar meerderheid in de Tweede Kamer. Door de SGP en Lid-Brinkman, die het kabinet op veel punten steunden, kon bij stemmingen echter alsnog een meerderheid ontstaan. Brinkman gaf aan het kabinet-Rutte niet te willen laten vallen.

Door het vertrek van de PVV als gedoogpartner op 21 april 2012 viel de basis weg waarop het kabinet in de Tweede Kamer kon rekenen.

Het kabinet diende een wetsvoorstel in om de Tweede Kamer en de Eerste Kamer te verkleinen. Het voorstel stond in het regeerakkoord van het kabinet. De Raad van State gaf een negatief advies voor dit kabinetsplan.[32][33] Toch handhaafde het kabinet het voorstel onverkort: de ministerraad stemde er op 13 juli 2012 mee in om het wetsvoorstel dat de verkleining mogelijk moet maken bij de Tweede Kamer in te dienen.[34] Het voorstel voorzag in een verkleining van de Tweede Kamer van 150 naar 100 leden en een verkleining van de Eerste Kamer van 75 naar 50 leden.[35]

Premier Rutte en Stef Blok voor de herstarte onderhandelingen op 29 maart

Naar aanleiding van negatieve cijfers van het CPB (begrotingstekort van 4,5% in 2013) startten coalitiepartners VVD, CDA en gedoogpartner PVV op 5 maart 2012 besloten bezuinigingsonderhandelingen in het Catshuis.[36]

Op 28 maart 2012 maakte de Rijksvoorlichtingsdienst (RVD) bekend dat het Catshuisoverleg voor die dag eerder afgelopen was dan gepland, omdat de onderhandelingen een "moeilijke fase" ingingen. De oppositie eiste opheldering van het kabinet, met name over de definitie van een "moeilijke fase". GroenLinks-partijleider Jolande Sap gaf aan nieuwe verkiezingen te willen als de partijen er niet uit zouden komen. ChristenUnie-voorman Arie Slob riep het kabinet op om de crisisaanpak aan de Kamer voor te leggen omdat deze "te groot voor partijbelangen" zouden zijn.[37]

De RVD maakte bekend: "Zij [de drie partijen] zien voldoende perspectief om de komende periode te komen tot afspraken die een antwoord geven op de problemen waar het land voor staat". Diezelfde dag werden de onderhandelingen hervat en werd opnieuw 'radiostilte' in acht genomen.

Op 21 april werd bekendgemaakt dat de onderhandelingen in het Catshuis waren mislukt. De VVD, het CDA en de PVV waren het niet eens geworden over een pakket aan miljardenbezuinigingen.[38][39][40][41] Wilders meldde dat zijn partij per direct niet langer de gedoogpartner was van het kabinet. Het gevolg was dat het kabinet-Rutte op 23 april 2012 viel.

De Eerste Kamer besloot op 8 mei 2012 geen enkel wetsvoorstel controversieel te verklaren. De Tweede Kamer stelde wel een lijst op van controversiële onderwerpen. De onderwerpen die op die lijst stonden, werden pas behandeld nadat er een nieuw kabinet was aangetreden (of tot de Kamer besloot om het onderwerp van de lijst af te halen).[42] Deze lijst werd op 5 juni 2012 door de Tweede Kamer vastgesteld[43] en op 23 oktober 2012, gewijzigd.[44]

De partijen die het Lenteakkoord sloten

Omdat er toch een besluit moest komen voor de begroting van 2013, mede ten behoeve van het Nederlandse Stabiliteitsprogramma 2012 dat in het kader van het Stabiliteits- en Groeipact aan de EU moest worden aangeboden, sloot op 26 april 2012 een coalitie bestaande uit (VVD, CDA, D66, GroenLinks en ChristenUnie) een akkoord waardoor het begrotingstekort terugliep naar 3%. (12,4 miljard bezuinigen en hervormen)[45][46] Dit akkoord werd ook wel het Wandelgangenakkoord en later 'Lenteakkoord' genoemd. De SGP sloot zich later aan bij het akkoord.

Het akkoord voorzag onder meer in een hervorming van de woningmarkt. Zo bleef de overdrachtsbelasting op 2 procent, werd de huurmarkt aangepakt en de hypotheekrenteaftrek beperkt (alleen nog in het geval van minstens annuïtaire aflossing). Ook werden een snellere verhoging van de AOW-leeftijd en een hervorming van de arbeidsmarkt (Werkgever eerste 6 maanden WW betalen en Ontslagrecht moderniseren) opgenomen. Het hoge btw-tarief ging van 19 naar 21 procent. Daarnaast werd er 1,6 miljard omgebogen in de zorg. Het akkoord bevatte verder een vergroening van de economie.

Daarnaast werden enkele eerder voorgenomen bezuinigingen teruggedraaid of verzacht op verzoek van D66, GroenLinks en ChristenUnie. Dit betrof onder andere de bezuinigingen op het persoonsgebonden budget (PGB), passend onderwijs, natuur, cultuur, openbaar vervoer en in de GGZ.

Sommige wetsvoorstellen werden pas na de verkiezingen van september 2012 ingediend, en dus door de daarna aantredende nieuwe Tweede Kamer behandeld; dit vormde nog wel een onzekere factor.[47]

Het begrotingsakkoord werd als basispad opgenomen in de Miljoenennota 2013 en op Prinsjesdag 2012 gepresenteerd door het kabinet. De maatregelen waren echter al in april/mei 2012 bekend.