Homoseksualiteit

Voor homoseksuele mannen bestaan in de Nederlandse taal verschillende woorden:

• Flikker: Nederlands scheldwoord voor homoseksuele mannen, ook wel als geuzennaam gebruikt
• Gay: uit het naoorlogse Engels overgenomen term. Heeft in het Nederlands een meer eufemistische en trendy klank
• Homosueel: door Gerard Reve bedacht eufemisme
• Hotero: door Jan Rot gepopulariseerde term voor homo en hetero samen
• Jeannet: scheldwoord voor (verwijfde) homo in Vlaanderen
• Mietje: scheldwoord voor een vermeend slappe en zwakke homoseksuele man, afgeleid van sodomie
• Nicht: in Nederland geaccepteerde benaming tussen homo's onderling, maar vaak afkeurend bedoeld door buitenstaanders. Samenstellingen met dit woord zijn onder meer: leernicht, Reguliersnicht, relnicht en roddelnicht.
• Poot: scheldwoord voor homo's, wat terugkomt in potenrammen en broodpoot.[4]
• Utrechtenaar: ouderwets scheldwoord in Nederland voor homoseksuele man.

Voor homoseksuele vrouwen bestaan de woorden:

• Lesbische vrouw: nu gangbare aanduiding voor homoseksuele vrouwen, ook door henzelf
• Lesbienne: verouderde term voor homoseksuele vrouwen en destijds gebruikt als tegenhanger van homo(seksueel). (Vergelijk de in onbruik geraakte aanduiding homofiel)
• Lesbo: steeds vaker voorkomende afkorting van lesbienne, met een wat stoerdere klank, ook als tegenhanger van homo
• Pot: van lollepot afgeleid scheldwoord voor lesbiennes, maar door hen zelf ook als geuzennaam gebruikt
• Tribade: ouderwets woord voor homoseksuele vrouw

Daarnaast bestaan er in de seksuele volkstaal nog een aantal (scheld)woorden voor homoseksuelen en homoseksualiteit.

Mensen met een min of meer sterke homoseksuele voorkeur en activiteiten vormen een minderheid van de totale bevolking. In de afgelopen eeuw is de grootte van deze minderheid geschat op waarden uiteenlopend van 1% en 37% van de bevolking, maar doordat het onderwerp nog steeds moeilijk ligt in de samenleving, is het moeilijk de aantallen in harde cijfers uit te drukken. In doorsnee lijken de onderzoekingen in zowel de Verenigde Staten als Europa aan te geven dat 10% of meer van de mensen ooit een homoseksueel contact heeft gehad, en dat 2% tot 5% van de mensen daar een sterke voorkeur voor heeft.

Een onderzoek door het Amerikaanse bureau Gallup uit 2012 gaf aan dat 3,4% van de volwassen Amerikanen zichzelf lgbt'er, oftewel homoseksueel, biseksueel, lesbisch of transgender noemt. Daarbij duiden niet-blanken, vrouwen en jongeren zich relatief wat vaker als zodanig aan.[5] Dit percentage steeg in 2016 naar 4,1% en naar 4,5% in 2018.[6] Uit een onderzoek uit 2002 bleek dat Amerikanen het percentage homoseksuelen veel te hoog inschatten, namelijk rond de 20%.[7] In 2018 was homoseksualiteit volgens 50% van de ondervraagden aangeboren, terwijl 30% dacht dat het voornamelijk door de omgeving en de opvoeding veroorzaakt wordt.[6]

Volgens het Australische onderzoeksbureau Roy Morgan Research beschouwde in 2018 4,1% van de mannen en 2,8% van de vrouwen in Australië zich als homoseksueel. Deze cijfers komen overeen met die uit Frankrijk waar 4,1% van de mannen en 2,6% van de vrouwen zichzelf alszodanig identificeerden. Uit het Australische onderzoek bleek dat deze cijfers per leefstijdscategorie sterk uiteenlopen: van de tieners beschouwt 4,6% zich als homoseksueel, van de twintigers 6,5%, van de dertigers 4,2%, van de veertigers 2,8% en bij mensen van 50 jaar en ouder is dat 1,7 procent.[8]

In België en Nederland wordt vaak gezegd dat één op de tien inwoners in meer of mindere mate homoseksueel is. Dit cijfer komt echter uit het Amerikaanse Kinsey report uit 1948 en werd sindsdien vooral door de homobeweging gebruikt. Nederlands onderzoek in de jaren zestig gaf een resultaat van 5% overwegend homoseksuele respondenten. Uit een rapport van het Sociaal en Cultureel Planbureau uit 2012 blijkt dat grofweg 4% van de mannen en 3% van de vrouwen zich als homoseksueel, resp. lesbisch identificeert. Als biseksueel betitelen zich 3% van de mannen en eveneens 3% van de vrouwen, terwijl 10% van de mannen en 12% van de vrouwen aangaven dat zij één of meerdere keren seks hebben gehad met mensen van het eigen geslacht.[9]

In grote steden wonen vaak relatief meer homoseksuelen. Zo bleek in 2009 dat in Amsterdam tussen de 10% en 11% van de mannen van 18 jaar en ouder homoseksueel is en tussen de 3 en 4% van de vrouwen lesbisch. Van de mannen tussen 30 en 34 jaar woonde 11,7% samen met een man en was 5,9% van de vrouwen samenwonend met een vrouw.[10]

Uit het Nederlands Autisme Register 2017 van de Vrije Universiteit Amsterdam blijkt dat homoseksualiteit onder mensen met autisme vaker voorkomt, namelijk bij 9% van de mannen en 5% van de vrouwen. Ook biseksualiteit komt onder mensen met autisme vaker voor. De oorzaak hiervoor is niet bekend, wel dat het voor deze mensen vaak extra complex is, onder meer als het gaat om de coming-out.[11]

Sommige mensen die over het algemeen heteroseksueel zijn, kunnen bij gelegenheid gevoelens voor mensen van de eigen sekse hebben. Andersom is het ook zo dat veel mensen die zichzelf als homoseksueel zien of de voorkeur geven aan homoseksuele contacten, ook heteroseksuele contacten of zelfs langdurige heteroseksuele relaties hebben gehad. Veel homoseksuelen komen pas na een langjarig huwelijk 'uit de kast'. Traditioneel was het onderhouden van een heteroseksuele relatie voor homoseksuelen een methode om de werkelijke seksuele geaardheid voor de maatschappij te verbergen. In veel landen (bijvoorbeeld China en Egypte) werd en wordt seksuele activiteit met de eigen sekse oogluikend getolereerd als de persoon in kwestie wel trouwt en kinderen krijgt. Hij of zij geldt dan officieel nog steeds als hetero. Het is mogelijk dat dit met het toenemen van de acceptatie van homoseksualiteit in de maatschappij minder vaak zal voorkomen.

Anderzijds komt het voor dat personen met een heteroseksuele aanleg die geen toegang tot personen van de andere sekse hebben, om hun seksuele instincten te kunnen "uitleven" homoseksuele handelingen aangaan. Dit kwam bijvoorbeeld voor in gevangenissen, kloosters, kostscholen, kazernes of aan boord van schepen en werd ook wel "noodhomoseksualiteit" genoemd.[12]

Seksuele activiteit met een persoon van dezelfde sekse op zich wordt niet altijd homoseksualiteit genoemd; het wordt gezien als "homoseksueel gedrag". Niet iedereen die homoseksueel gedrag vertoont, ziet zichzelf als een homoseksueel of zelfs als biseksueel. Sommige mensen hebben frequent homoseksueel contact en omschrijven zichzelf toch als heteroseksueel. Het is daarom belangrijk onderscheid te maken tussen homoseksueel gedrag, homoseksuele aantrekking, en homoseksuele identiteit; deze hoeven niet altijd gezamenlijk voor te komen. Homoseksualiteit is vandaag de dag aanvaardbaarder geworden.

Er bestaan allerlei theorieën over het ontstaan van homoseksualiteit. Veel van die theorieën worden fel bestreden. Is homoseksualiteit aangeboren of tijdens de jeugd verworven? Is homoseksuele geaardheid iets van de laatste paar eeuwen, of is zij er altijd al geweest? Hebben alle homoseksuelen iets gemeenschappelijks, afgezien van hun seksuele aanleg? Is het ontstaan van een homoseksuele aanleg bij mannen vergelijkbaar met het ontstaan van een lesbische geaardheid bij vrouwen? Over deze en verwante vraagstukken werd en wordt veel gediscussieerd. Er is nog geen verklaring op tafel gekomen die aanspraak kan maken op algemene geldigheid.

Eén van de biologische theorieën is de volgende.[13] De ontwikkeling van neuronen en dendrieten in de amygdala en delen van de hypothalamus zijn per sekse verschillend. Dat komt doordat deze hersendelen tijdens de ontwikkeling van de foetus bij de aanwezigheid van testosteron anders ontwikkelen dan bij de afwezigheid ervan.

Het betreft overigens niet de gehele hypothalamus of amygdala, maar slechts bepaalde onderdelen ervan, die seksueel dimorfe kernen genoemd worden. Zo is in de hypothalamus de area praeoptica medialis bij mannen over het algemeen groter dan bij vrouwen. In de amygdala is de corticomediale kern ook groter bij mannen. Deze kern is verbonden met de area praeoptica medialis van de hypothalamus.

Het lijkt erop dat dit verschil in ontwikkeling zorgt voor de geslachtsgerelateerde verschillen in het denken, seksuele oriëntatie, agressie en cognitieve functies. Sommige onderzoekers denken dat homoseksualiteit ontstaat doordat tijdens de embryonale ontwikkeling er wél testosteron vrijkomt, maar bij de foetale ontwikkeling niet.

Wanneer erfelijkheid een rol speelt in de (homo)seksuele identiteit, leidt dit in eerste aanzet tot de aanname dat wegens het uitblijven van nageslacht, volgens een Darwinistische benadering dit genotype mettertijd zou verdwijnen of veel minder voorkomt dan thans wordt gemeten. Onderzoek uit 2004 door de Italiaanse wetenschappers Andrea Camperio Ciani en Giovanni Zanzotto heeft aangetoond dat vrouwen bij wie homoseksualiteit voorkomt in de mannelijke lijn van hun familie, statistisch gemiddeld meer nageslacht hebben. Volgens de onderzoekers zou dit duiden op de aanwezigheid van een gen dat seksegewijs een andere - of zelfs tegengestelde - functie heeft, een proces dat 'seksueel antagonistische selectie' wordt genoemd.[14] In vrouwen die niet homoseksueel zijn geeft dit gen het individu een evolutionaire voorsprong, wat indirect weer zou voldoen aan het Darwinmodel. De onderzoekers beschouwden totaal drie verklaringen voor het empirisch bewijs en elimineerden er twee door een vervolgonderzoek bij een grote groep, zodat het seksueel antagonistisch model resteerde.[15]

Er is ook een theorie die stelt dat de kans op homoseksualiteit bij mannen toeneemt naarmate hij meer oudere, biologische broers heeft. Dit heeft niet met de opvoeding te maken, maar met de zwangerschap. Men stelt dat bij een vrouw in de baarmoeder een immuunreactie optreedt wanneer er een jongetje in gedragen wordt. Hierdoor worden de hersenen van de foetus aangedaan, en dan specifiek de regio die de geaardheid bepaalt. Deze reactie bij de moeder zou dan bij iedere volgende zwangerschap van een jongen sterker worden. De theorie verklaart echter niet waardoor een oudste zoon homo kan zijn.[16]

Vroeger werd mede door de invloed van theologie homoseksualiteit bij de parafilieën ingedeeld. In de wereld van de psychologie en psychiatrie bestaat al geruime tijd discussie over de classificatie van parafilieën als psychische aandoening. Er is een stroming die stelt dat de classificatie te veel berust op maatschappelijke visies en normen. Men trekt dus de fundamentele psychopathologische aard van parafilieën in twijfel. Zo zijn homoseksualiteit en zoöfilie (als zelfstandige parafilie) inmiddels uit de classificatie verdwenen en is homoseksualiteit sinds 1990 niet meer opgenomen in de lijst van geestesziekten van de Wereldgezondheidsorganisatie. Anderen menen dat de parafilieën niet als zodanig geschrapt hoeven te worden, maar wel scherpere criteria behoeven.

Vele eeuwen lang hebben zowel de Rooms-Katholieke Kerk, de oosters-orthodoxe kerk als de meeste protestantse kerken op basis van de Bijbel een vijandige houding ingenomen tegenover met name homoseksuele handelingen van mannen. In de Bijbel staan enkele passages die seksuele handelingen tussen mensen van het zelfde geslacht uitdrukkelijk verbieden of hekelen.[17] Over de interpretatie van deze (oude) teksten en hun toepasbaarheid voor mensen in een moderne samenleving wordt veel gediscussieerd.

Tegenwoordig wordt er binnen het christendom verschillend gedacht over homoseksualiteit. Sommige kerkgenootschappen zijn uiterst negatief over homoseksuele daden, maar in andere is homoseksualiteit geaccepteerd en kan een homohuwelijk worden ingezegend. Het standpunt van de Rooms-Katholieke Kerk (en ook vele protestantse) is dat mensen met een homoseksuele geaardheid met respect behandeld dienen te worden, maar dat dit geen goedkeuring van homoseksuele handelingen of het homohuwelijk mag inhouden.[18]

Als alternatief voor de officiële leer van de grote christelijke kerken is er binnen het kader van de bevrijdingstheologie ook een homotheologie gevormd, die zich bezighoudt met de vraag "Kunnen twee mensen van hetzelfde geslacht een toegewijde, liefdevolle relatie hebben met Gods zegen?" en die de Bijbel in dat licht probeert te interpreteren.

Ook joden die homoseksualiteit afwijzen doen dit vanuit een Bijbelse interpretatie dat God de mens als man en vrouw heeft geschapen en dat alleen deze beide binnen het huwelijk seksuele gemeenschap met elkaar mogen hebben. Tegenwoordig hebben de diverse synagogegemeenschappen zeer uiteenlopende opvattingen over acceptatie of afwijzing van homoseksualiteit.

Ook veel moslims wijzen homoseksueel gedrag af omdat dat in strijd zou zijn met het islamitisch geloof.

In het Oude Testament wordt ondubbelzinnig verklaard dat homoseksuele handelingen een 'gruwel' zijn in de ogen van God en dat personen die zich er schuldig aan maken gedood moeten worden. Iets anders is of dat ook altijd de geldende praktijk is geweest. Jezus Christus doet in het Nieuwe Testament weliswaar geen uitspraken over homoseksualiteit maar wijst er wel op dat de wet van God niet heeft afgedaan[19] en laat zich in het algemeen streng-orthodox uit, bijvoorbeeld op het terrein van de echtscheiding en de prostitutie. In de brief van Paulus aan de Romeinen wordt in hoofdstuk 1 een openlijke afkeuring uitgesproken.

Op basis van de Bijbel waren homoseksuele handelingen, die destijds sodomie genoemd werden, volgens de katholieke kerk een zonde. Deze dienden opgebiecht te worden, waarna men na het tonen van berouw een kerkelijke boetedoening en tijdelijke uitsluiting van deelname aan de eucharistie opgelegd kon krijgen. Van een door de wereldlijke autoriteiten opgelegde (dood)straf was aanvankelijk nog geen sprake.

Daarnaast was (platonische) liefde tussen twee mannen in de Middeleeuwen niet ongebruikelijk, en dit werd dan ook zelden met sodomie in verband gebracht. Vriendenparen van gelijk geslacht werden soms zelfs door de kerk gezegend en naast elkaar begraven. Een dergelijke bloedbroederschap had echter niet alleen een romantische kant, maar diende vaak ook als sociaal-economische zekerheid doordat beide vrienden elkaar bescherming beloofden.[20]

In de meeste Europese landen waren homoseksuele handelingen tot aan de 13e eeuw niet strafbaar. Dit veranderde als gevolg van de propaganda van de Kruistochten, waarin sodomie een politieke lading kreeg. Zo zou Mohammed als "vijand van de natuur" sodomie bevorderd hebben en zouden Saracenen bisschoppen verkrachten en christelijke jongens voor hun vleselijke lusten misbruiken. Daarna werd sodomie een standaardbeschuldiging tegen ketters en men sprak destijds ook wel van "de ketterij die mannen met elkaar bedreven".[21]

Homoseksueel gedrag, quam faciens tam patiens (zowel actief als passief), werd voor het eerst strafbaar gesteld in 1120 tijdens het lokale Concilie van Nablus in het Koninkrijk Jeruzalem. De straf was dood door de brandstapel, maar deze straf kon ontlopen worden door berouw te tonen. Werd iemand voor de tweede maal betrapt, dan was wederom berouw mogelijk, maar volgde wel verbanning uit het koninkrijk.[22] Hierdoor veranderde sodomie tussen 1250 en 1300 van een weliswaar zondige, maar meestal geen strafbare praktijk, tot iets waar bijna overal in Europa de doodstraf op kwam te staan. Voor zover bekend was messenmaker Jean de Wettre de eerste die om deze reden op 8 september 1292 in Gent op de brandstapel kwam.[23]

Executie van "sodomieten" — Zwitsers, rond 1483

Desondanks werd de strafbaarheid van homoseksuele handelingen aanvankelijk vooral ingezet als middel om vijanden te chanteren of te beschuldigen, zoals bij de moord op koning Eduard II van Engeland of de vernietiging van de Tempeliers door koning Filips IV van Frankrijk. Bovendien werden sodomieten doorgaans alleen aangepakt als dit tot sociale onrust leidde, bijvoorbeeld bij aanranding of verkrachting van kinderen. Rechtbanken hielden zich vaker bezig met buitenechtelijk geslachtsverkeer tussen man en vrouw, dan met seksuele handelingen tussen mannen onderling, mede omdat dat laatste niet tot buitenechtelijke kinderen kon leiden. Wegens sodomie werden in de 15e en 16e eeuw in Brugge 161 personen vervolgd, in Gent 65, in Brussel 36 en in Mechelen slechts 24.[24]

Als uitzondering hierop kwam het in bepaalde plaatsen en periodes soms wel tot een heftiger vervolging van homoseksuelen, bijvoorbeeld tijdens de late middeleeuwen in Spanje en Noord-Italië, waarbij honderden terechtstellingen plaatsvonden. Zo werd in de stad Florence, nadat daar door een pestepidemie het inwoneraantal van 120.000 geslonken was tot 40.000, in 1432 de commissie van de Officieren van de Nacht (Gli Ufficiali di Notte) ingesteld, die uitsluitend diende om sodomie te bestrijden. Als reden hiervoor vermoedt men de wil om de seksuele vrijheid van jonge mannen te beperken en ze tot een huwelijk aan te sporen. De straf voor sodomie was doorgaans slechts een geldboete, maar juist daardoor lukte het een bijna totalitaire greep op de zaak te krijgen. Hierdoor kwam aan het licht dat seksuele handelingen tussen jonge mannen zeer wijdverbreid waren en bij de alledaagse sociale omgang hoorden. De Officieren van de Nacht werden pas 70 jaar later, in 1502, weer opgeheven, nadat zij 17.000 personen hadden laten arresteren en 3000 daarvan hadden veroordeeld.[25]

De strafbaarheid van sodomie werd voor het Heilige Roomse Rijk, waar destijds ook de Nederlanden toe behoorden, gecodificeerd in de Constitutio Criminalis Carolina (CCC). Deze strafwetgeving werd in 1532 door keizer Karel V uitgevaardigd en bleef geldig tot het eind van de 18e eeuw. Artikel 116 daarvan luidde (in moderne vertaling):

"Straf voor ontucht die tegen de natuur ingaat. Verder, wanneer een mens met een dier, een man met een man, een vrouw met een vrouw ontucht bedrijft, hebben zij het leven verspeeld en zullen zij naar algemeen gebruik met het vuur van het leven in de dood gebracht worden."

In Engeland werd sodomie verboden in de zogeheten Buggery Act van 1533, die door koning Hendrik VIII werd uitgevaardigd. Wie schuldig werd bevonden kon worden terechtgesteld door middel van ophanging en al zijn bezittingen konden worden geconfisqueerd. Hendrik VIII liet op basis van deze wet katholieke kloosterlingen terechtstellen en eigende zich hun kloostergoederen toe, vergelijkbaar met de manier waarop in de 14e eeuw de Tempelorde werd geliquideerd.[26] In Frankrijk werden sodomieten bij de eerste keer veroordeeld tot verlies van de testikels, bij de tweede keer tot verlies van het geslachtsdeel en bij de derde keer tot de dood door verbranding. Naar schatting werden tussen 1540 en 1700 in Europa zo'n 1600 mensen wegens sodomie veroordeeld.[27]

Plakkaat uit 1730, waarin tien mannen van sodomie beschuldigd worden en voor de rechtbank gedaagd worden.

Ondanks de strafbaarstelling bleef in het Heilige Roomse Rijk het aantal terechtstellingen van homoseksuelen beperkt tot een klein aantal gevallen. Zo werden in Pruisen tussen 1700 en 1730 twaalf mannen ter dood gebracht op basis van artikel 116 van de CCC, waarvan negen wegens ontucht met dieren en slechts drie wegens seksuele handelingen met mannen. De doodstraf werd in deze gevallen voltrokken door onthoofding en aansluitende verbranding van de lijken.

In de Zuidelijke Nederlanden was het aantal openbare terechtstellingen van sodomieten na 1600 sterk afgenomen. Na het geruchtmakende proces tegen de befaamde beeldhouwer Hiëronymus Duquesnoy in 1654 was Nicolaes Godtgast in 1658 de laatste persoon die hier wegens sodomie op de brandstapel eindigde. De oorzaak voor deze daling is niet bekend, maar het is mogelijk dat men in heksen een nieuwe zondebok had gevonden: hun vervolging nam in de 17e eeuw sterk toe. De weinige sodomieprocessen die nog gevoerd werden vonden in het geheim plaats, en om de indruk te wekken dat deze zonde was uitgeroeid werd doorgaans ook van publieke terechtstelling afgezien. Voor het reguleren van de moraal werd de individuele biecht bij een priester effectiever geacht.[28]

Daarentegen was er in Spanje en de Spaanse koloniën in de Nieuwe Wereld in de 17e eeuw juist een recordaantal terechtstellingen van sodomieten. In Frankrijk werd vanaf het eind van de 17e eeuw terechtstelling middels de brandstapel vervangen door een gevangenisstraf of verbanning. Sodomieten werden sindsdien echter wel versterkt in de gaten gehouden door de politie, die daarvoor o.a. veroordeelde sodomieten strafvermindering beloofde wanneer zij hun soortgenoten aangaven. In 1725 zou Parijs op zo'n 500.000 inwoners ongeveer 20.000 sodomieten hebben geteld. Doordat overheden zich terughoudender opstelden, konden zich met name in de 18e eeuw ontmoetingsplaatsen, bovenlokale netwerken, een subtiele subcultuur en de aanzet tot een eigen identiteit van sodomieten ontwikkelen.[29]

In Londen en in de Republiek der Verenigde Nederlanden kwam het in de 18e eeuw tot een grootschaliger vervolging van homoseksuelen. In de Republiek speelde dit in de jaren 1730-1731, toen tijdens de Utrechtse homoseksuelen-affaire een circuit van sodomieten werd opgerold. Zeker twaalf mannen werden geëxecuteerd en vervolgens spoelde een golf van homofobie over de Republiek. In Den Haag werden 73 processen voor de plaatselijke rechtbank en voor het Hof van Holland gevoerd. De meeste sodomieten werden bij verstek veroordeeld tot levenslange verbanning. Veertien werden geëxecuteerd en één pleegde zelfmoord tijdens zijn vlucht.

Dezelfde golf leidde tot 44 processen in Amsterdam, waarvan er 6 op executie en één op zelfmoord uitdraaiden.[30] Ten slotte werd een climax bereikt in een reeks processen in het Groninger dorpje Faan, dat uitliep op de executie van tweeëntwintig mannen die door Rudolf de Mepsche van sodomie beschuldigd waren. Dat tijdens deze processen zoveel gevallen van sodomie aan het licht kwamen werd door tijdgenoten gezien als een gevolg van zedenverval en verlies van deugden als eenvoud en spaarzaamheid. Daardoor kon de Republiek worden aangetast met deze "besmettelijke ziekte" die samen met andere uitingen van decadentie uit Italië moest zijn gekomen.[31]

In de Republiek vond de laatst bekende terechtstelling wegens sodomie plaats in 1803 in Schiedam.[32] Wie naar de Zuidelijke Nederlanden wist te vluchten was daar "vrij" - er werden gedurende de 18e eeuw nog wel zo'n 10 onderzoeken ingesteld, die doorgaans zeer grondig waren, maar nog maar zelden tot een veroordeling leidden.[33]

Jongemannen vermaken zich met elkaar — China, Tsj'ing-dynastie, eind 19e eeuw

Als gevolg van de Verlichting vond men dat wetten niet meer op religieuze denkbeelden gebaseerd mochten zijn. Zodoende werd de dood door de brandstapel afgeschaft, al bleef men homoseksuele handelingen nog wel als tegennatuurlijk zien. Na de Franse Revolutie was sodomie niet langer strafbaar en dit werd bevestigd in het nieuwe Franse wetboek van strafrecht, de Code Pénal van 1810, die in 1811 ook in de Noordelijke Nederlanden werd ingevoerd. Hoewel de doodstraf was afgeschaft konden homoseksuele handelingen echter nog wel bestraft worden wegens "schennis van de openbare eerbaarheid", danwel wegens aanranding of verkrachting van een minderjarige. Het verlaagde de drempel voor vervolging en bestraffing van homoseksuelen door de politie aanzienlijk.[34][35]

De Franse wetgeving werd overgenomen in landen als Nederland, België, Luxemburg, Beieren, Italië, Spanje en Portugal. Hiermee bevond het protestantse Nederland zich in gezelschap van louter katholieke landen waar homoseksuele handelingen tussen volwassen mannen voortaan toegestaan waren. In de andere protestantse landen, met name Pruisen en Engeland, bleef de strafbaarheid namelijk bestaan. Zo werden vanaf 1805 in Engeland en Wales nog 55 mannen wegens sodomie opgehangen, alvorens in 1835 de doodstraf door een gevangenisstraf vervangen werd. Door dit verschil ontstond in Noordwest-Europese landen een impuls om eveneens voor de afschaffing van strafbaarheid te strijden - het begin van de homo-emancipatie.[36] De eerste niet-Europese landen die homoseksueel gedrag legaliseerden waren Brazilië in 1830 en het Ottomaanse rijk in 1858. In Thailand is homoseksualiteit nooit strafbaar geweest.

Brief van Karl Maria Kertbeny uit 1869 met daarin de allereerste vermelding van het woord homosexual

In de loop van de 19e eeuw werden diverse benamingen bedacht om de vroegere sodomieten op een meer neutrale en wetenschappelijke manier aan te duiden. Zo sprak de Duitse jurist Karl Heinrich Ulrichs vanaf 1864 van 'uranisme' om seks tussen mensen van gelijk geslacht aan te duiden, waarbij hij de mannen urningen en de vrouwen urninden noemde. 'Uraniërs' werden ook wel het 'derde geslacht' genoemd, een term die ook de Duitse arts Magnus Hirschfeld soms gebruikte, hoewel hij zelf van mening was dat alle mensen zowel mannelijke als vrouwelijke eigenschappen hadden. De Hongaars-Oostenrijkse journalist Karl Maria Kertbeny bedacht vervolgens in 1869 de woorden homoseksualiteit en heteroseksualiteit, die sinds het begin van de 20e eeuw algemeen gangbaar zijn geworden. Daarmee was de basis gelegd voor een eigen identiteit die, anders dan de louter op de seksuele handelingen gerichte sodomie, voortaan de hele persoonlijkheid van homoseksuelen omvatte.

In Nederland werd met de invoering van de Zedelijkheidswet van 1911 homoseksuele contact tussen een meerderjarige en een minderjarige onder de 21 jaar verboden op basis van artikel 248-bis van het Wetboek van Strafrecht. In totaal zijn ca. 5000 mannen op basis van dit wetsartikel vervolgd, met een hoogtepunt in de jaren vijftig van de twintigste eeuw. Tussen 1947 en 1966 lag het aantal vervolgingen voortdurend boven de 100 per jaar, terwijl het vóór de oorlog slechts 1 keer boven de 100 was gekomen. Artikel 248-bis werd uiteindelijk afgeschaft in 1971, waardoor de minimumleeftijd voor homoseksuele contacten weer gelijk werd aan die voor heteroseksuele contacten, en dus weer op 16 jaar kwam te liggen. In 1989 werd de minimumleeftijd voor seksuele contacten in het algemeen verlaagd tot 12 jaar, maar in 2002 werd deze weer opgetrokken naar 16 jaar, als gevolg van een toenemende onrust over seksueel kindermisbruik.[37]

In nazi-Duitsland waren homoseksuele handelingen strafbaar, maar er was geen gecoördineerd beleid om alle homoseksuelen uit te roeien (zoals dat wel voor de Joden en de zigeuners het geval was), waardoor deze vervolging meer een incidenteel dan een systematisch karakter had. Overigens werden lesbiennes niet op deze manier vervolgd omdat vrouwen volgens Hitler seksueel passief waren. Tussen 1933 en 1945 werden naar schatting 100.000 homoseksuelen op grond van paragraaf 175 geregistreerd of opgepakt. Daarvan werden ongeveer 50.000 mannen veroordeeld, de meesten tot gevangenisstraf of tuchthuis, maar tussen de 10.000 en 15.000 van hen kwamen in een concentratiekamp terecht, waarvan 53% om het leven kwam. Daarnaast werden enkele honderden mannen door de rechter tot castratie veroordeeld.[38] In de concentratiekampen moesten homoseksuelen als herkenningsteken een roze driehoek dragen, dat vanaf de jaren zeventig een geuzenteken in de emancipatiestrijd werd.

Nadat Nederland door de Duitsers bezet was, voerden dezen op 3 augustus 1940 de "Verordening tot bestrijding van tegennatuurlijke ontucht" (Vo 81/40)[39] in. Daardoor werden voortaan ook homoseksuele handelingen tussen volwassenen strafbaar, met een maximale gevangenisstraf van 4 jaar. Omdat deze nieuwe regeling het oude artikel 248-bis overlapte, halveerde het aantal veroordelen op basis van dat artikel van ongeveer 40 naar 20 per jaar. Op basis van Vo 81/40 werden in de eerste drie bezettingsjaren eveneens ruim 20 veroordelingen per jaar uitgesproken. Voor de laatste twee oorlogsjaren is niets gedocumenteerd. Daarnaast zijn minimaal 43 zaken tegen Nederlanders door Duitse rechtbanken behandeld. In totaal zullen dan minstens 160 Nederlandse mannen wegens homoseksuele handelingen door de Duitsers veroordeeld zijn. In de meeste gevallen kregen zij een gevangenisstraf, slechts een enkeling is in een concentratiekamp beland.[40] Daarnaast zijn er nog wel homoseksuelen geweest die in een kamp terechtkwamen, maar dan omdat zij Joods waren of in het verzet zaten, zoals de homoseksuele verzetsstrijder Willem Arondeus. De enige Nederlander die na de oorlog werd erkend als oorlogsslachtoffer vanwege vervolging om zijn homoseksuele geaardheid was de Groninger Tiemon Hofman (1925-1997).[41]

In bepaalde delen van de wereld worden ook heden ten dage nog homoseksuelen vervolgd. Sodomie is in landen waar de Islamitische wetgeving Sharia richtinggevend is, een halsmisdrijf. Zo werden op 20 juli 2005 twee Iraanse jongens van 18 en 17 jaar, Mahmud Asgari en Ayez Marhoni, opgehangen nadat hun relatie door hun eigen familie was aangegeven. Behalve in Iran staat op homoseksualiteit de doodstraf in Jemen, Mauritanië, Saoedi-Arabië, Soedan en de Verenigde Arabische Emiraten. Levenslange gevangenisstraffen kunnen worden gegeven in Bangladesh, Guyana, de Maldiven, Nepal, Singapore en Oeganda. In Oeganda werd eind 2009 een wetsvoorstel in behandeling genomen om de straffen aanzienlijk te verscherpen. De doodstraf zou mogelijk worden voor mensen die homoseksuele seks hebben terwijl ze hiv-positief zijn. Om wereldwijd de discriminatie van homoseksuele mannen en vrouwen en aanverwante seksuele minderheden te bestrijden werden in 2006 de Jogjakarta-beginselen geformuleerd.

Juridische positie van homoseksuelen wereldwijd.

Toegestaan

 Homohuwelijk

 Andere vorm van partnerschap

 In het buitenland gesloten homohuwelijk wordt erkend

 Geen erkenning

 Wettelijke beperking m.b.t. meningsuiting

Verboden

 Geringe straf

 Zware straf

 Levenslang

 Doodstraf

In Nederland zijn de rechten in verband met homoseksualiteit gelijk aan die in verband met heteroseksualiteit, behalve bij het afstammings- en adoptierecht. De sociale acceptatie is bij sommige bevolkingsgroepen nog beperkt.