Orthodoxie

Het woord orthodoxie (van het Grieks: ὀρθός, orthos, recht en δόξα, doxa, mening, glorie) betekent letterlijk 'juiste aanbidding' of 'juiste leer'. Een synoniem is rechtzinnigheid.

In de loop van de eeuwen heeft het woord orthodoxie verschillende betekenissen gekregen:

• Het kan toegepast worden op elke naam van een bepaalde religie of ideologie. In zo'n geval betekent het dat een orthodox persoon of groep vasthoudt aan de traditie van de betreffende stroming, in tegenstelling tot vrijzinnigen.
• In de geschiedenis van het christendom is de periode van orthodoxie te dateren van het Concilie van Nicea (325) – het eerste van de eerste zeven oecumenische concilies tot en met het Tweede Concilie van Nicea in 787[1] – tot aan het Oosters Schisma (1054), de definitieve breuk tussen het westers christendom (gedomineerd door de kerk van Rome, bekend geworden onder de naam "Rooms-Katholieke Kerk") en het oosters christendom (gedomineerd door de kerk van Constantinopel, bekend geworden onder de naam "Oosters-Orthodoxe Kerk").[2] De christelijke stroming die de dominante stroming zou zijn binnen het vroege christendom (vanaf de periode van Jezus tot Nicea, circa 30 tot 325) wordt door nieuwtestamenticus Bart D. Ehrman "proto-orthodox christendom" genoemd.
• In de christelijke traditie is orthodoxie ook een aanduiding van de oosters-orthodoxe kerken.

• De Nederlandse overheid formuleert orthodoxie als De term orthodoxie is afgeleid van het woord orthodoxa: de rechte of zuivere leer. Meestal gaat het om een geloofsbeleving die een absolute, exclusieve en universele waarheid kent, en waarbij de loyaliteit van de aanhangers van groot belang wordt geacht.[3]