eis

• Geluid:  eis    (hulp, bestand)
• IPA: /ɛɪ̯s/

• eis

• Afkomstig van het Middelnederlandse eisc, Middelnederduitse eisch

eis m

1. een dwingende vraag, een noodzakelijke voorwaarde voor iets

1. • De eisen voor toelating tot deze universiteit zijn heel zwaar. 

2. (juridisch) de straf die de officier van justitie passend vind om opgelegd te worden

1. • De eis van de officier van justitie was een levenslange gevangenisstraf. De advocaat van de verdachte pleitte echter voor vrijspraak. 

• ijs

• eisen, vereiste, eiser

• bevel

• eisen stellen aan iemand

eis

1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van eisen
   

   • Ik eis. 

2. gebiedende wijs van eisen
   

   • Eis! 

3. (bij inversie) tweede persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van eisen
   

   • Eis je? 

• Het woord eis staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'eis' herkend door:

• Zie Wikipedia voor meer informatie.

eis

1. eis

eis

1. zij (nominatief mannelijk meervoud van de derde persoon)

• IPA: /ˈɛ.jiːs/

ĕīs

1. hun, aan/voor hen; (aan/voor) deze/die (datief mannelijk of vrouwelijk meervoud van de derde persoon)
2. er, eraan/ervoor; hieraan/hiervoor, daaraan/daarvoor (datief onzijdig meervoud van de derde persoon)
3. door/met hen; door/met deze/die (ablatief mannelijk of vrouwelijk meervoud van de derde persoon)
4. erdoor, ermee; hierdoor/hierdoor, daarmee/daardoor (ablatief onzijdig meervoud van de derde persoon)

• IPA: /ɑɪ̯s/

• eis

eis

1. ons (accusatief van de eerste persoon meervoud)
2. (aan/voor) ons (datief van de eerste persoon meervoud)