ezel

• Geluid:  ezel    (hulp, bestand)
• IPA: / ˈezəl /; /ˈezəɫ/

• ezel

• via Middelnederlands esel ontleend van Latijn asinus, in de betekenis van ‘paardachtige’ voor het eerst aangetroffen in 1240 [1][2][3]

ezel m

1. (zoogdieren) paardachtig dier met lange oren Equus asinus

1. • De ezel was continu aan het balken. 

2. (scheldwoord) domkop

1. • Je bent een ezel omdat je de sleutel bent verloren. 

2. (gereedschap) (schilderkunst) steunmeubel, schildersezel

1. • De schilder had het doek op zijn ezel gezet. 

2. (techniek) voorste hanger van een windmolen waaraan de vangbalk vooraan met een scharnierpunt vastzit

• 
  1. paardachtig dier met lange oren
• 
  1. twee ezels
• 
  3. steunmeubel voor een kunstschilder
• 
  4. voorste hanger van een windmolen

• [1] grauwtje
• [2] sufferd, oen, onbenul, rund, stommeling, uilskuiken, oelewapper, minkukel

• [1] hoefdier

• [1] balken, ezelin, ia, muildier, muilezel

• [3] Engels: easel

• halfezel, lastezel, muilezel, pakezel, schildersezel, steenezel, werkezel, woudezel

• vervoermiddel

• De jongste ezel moet het pak dragen

• Een ezel stoot zich in het algemeen geen tweemaal aan dezelfde steen

• Een schop van een ezel kunnen verdragen

• Van de bok op de ezel gaan

• Van de os op de ezel springen

• Zolang de ezel zakken draagt, heeft de mulder hem lief

• Het woord ezel staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek van het Centrum voor Leesonderzoek uit 2013 werd 'ezel' herkend door:

• Zie de doorverwijspagina op Wikipedia voor meer informatie.

ezel

1. eerste persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van ezelen
   

   • Ik ezel. 

2. gebiedende wijs van ezelen
   

   • Ezel! 

3. (bij inversie) tweede persoon enkelvoud tegenwoordige tijd van ezelen
   

   • Ezel je? 

ezel

1. (zoogdieren) ezel; paardachtig dier met lange oren