Grand Prix-wegrace van Zweden 1979

	Grand Prix-wegrace van Zweden 1979
Officiële naam	Grand Prix of Sweden 1979
Land	Zweden
Datum	21 en 22 juli 1979
Organisator	FIM
	500 cc
Poleposition	Kenny Roberts
Snelste ronde	Wil Hartog
Eerste	Barry Sheene
Tweede	Jack Middelburg
Derde	Boet van Dulmen
	250 cc
Poleposition	Gregg Hansford
Snelste ronde	Gregg Hansford
Eerste	Graziano Rossi
Tweede	Gregg Hansford
Derde	Patrick Fernandez
	125 cc
Poleposition	Bruno Kneubühler
Snelste ronde	Gert Bender
Eerste	Pier Paolo Bianchi
Tweede	Jean-Louis Guignabodet
Derde	Thierry Noblesse
	Zijspan B2A
Poleposition	Rolf Biland/ Kurt Waltisperg
Snelste ronde	Rolf Biland/ Kurt Waltisperg
Eerste	Jock Taylor/ Benga Johansson
Tweede	Werner Schwärzel/ Andreas Huber
Derde	Rolf Biland/ Kurt Waltisperg

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1979 was de negende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1979. De races werden verreden op 21 en 22 juli 1979 in het Karlskoga Motorstadion nabij Karlskoga (Örebro län). In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 125cc-klasse beslist.

Algemeen

Een aantal Nederlandse coureurs was niet blij met de KNMV, die geen afgevaardigde naar Zweden had gestuurd en bovendien had verzuimd hen aan te melden voor de races. Zo kon er geen enkele Nederlander in de 250cc-klasse starten, Peter Looijesteijn kwam voor niets uit Portugal en Jan Huberts en Jack Middelburg konden de organisatie overtuigen hen toch te laten starten. Men was te spreken over de organisatie in Zweden: persmensen konden ongestoord werken, de organisatie luisterde naar de wensen van de coureurs. De vrije training op zaterdag werd een tijdtraining, zodat coureurs die een defecte motorfiets hadden gehad zich nog konden kwalificeren. De coureurs hadden wel nog een lijst met verbeteringen voor het circuit, maar ook die werd welwillend in ontvangst genomen. De 250cc-race werd al op zaterdag gereden, wat erg vreemd was voor een GP met slechts vier raceklassen op het programma. Voor de coureurs maakte het niet veel verschil, maar het publiek dat ook belangstelling had voor de 250cc-race moest twee dagen naar het circuit komen. Het resultaat was dat de hele Grand Prix slechts weinig toeschouwers trok.

500 cc

In de 500cc-klasse ging Philippe Coulon vier ronden lang aan de leiding, ondanks de poleposition van Kenny Roberts. Na vier ronden nam Wil Hartog de leiding en hij liep weg van de rest van het veld. Barry Sheene wist pas in de tiende ronde Kenny Roberts te passeren, waarmee hij de derde plaats pakte. Wil Hartog kreeg problemen met een hangende gasschuif en viel. Coulon was toen al gevallen en Boet van Dulmen en Jack Middelburg drongen door tot de top drie terwijl ze Steve Parrish van zich af schudden. In de 26e ronde ging van Dulmen voorbij Roberts, die weer problemen met zijn achterschokdemper had. Van Dulmen was nu tweede, maar moest die plaats door koppelingsproblemen afstaan aan Middelburg. Die wist Sheene zelfs tot vijf seconden te naderen, terwijl van Dulmen op de streep weer twee seconden achter Middelburg zat.

Uitslag 500 cc

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Barry Sheene	Suzuki	55' 27" 66	15
2	Jack Middelburg	Suzuki	+4" 96	12
3	Boet van Dulmen	Suzuki	+7" 06	12
4	Kenny Roberts	Yamaha	+25" 82	8
5	Steve Parrish	Suzuki	+27" 67	6
6	Randy Mamola	Suzuki	+35" 48	5
7	Marco Lucchinelli	Suzuki	+1' 04" 14	4
8	Ikujiro Takai	Yamaha	+1' 07" 78	3
9	Christian Sarron	Yamaha	+1' 08" 02	2
10	Seppo Rossi	Suzuki	+1 ronde	1
11	Lennart Bäckström	Suzuki	+1 ronde
12	Alan North	Suzuki	+1 ronde
13	Willem Zoet	Suzuki	+1 ronde
DNF	Gustav Reiner	Suzuki
DNF	Philippe Coulon	Suzuki	val
DNF	Kenny Blake	Suzuki	motor
DNF	Erik Björn Paulsen	Suzuki	motor
DNF	Odd Arne Lände	Suzuki	motor
DNF	Wil Hartog	Suzuki	val
DNF	Graziano Rossi	Morbidelli	motor
DNF	Didier de Radiguès	Yamaha	motor
DNF	Peter Sköld	Suzuki	motor
DNF	Johnny Cecotto	Yamaha
DNF	Dennis Ireland	Suzuki	motor
DNF	Peter Sjöström	Suzuki	motor
DNF	Chris Fisker	Suzuki	motor
DNF	Tony Head	Suzuki	motor
DNF	Michel Rougerie	Suzuki	motor
DNF	Virginio Ferrari	Suzuki	motor
DNF	Franco Uncini	Suzuki	val
DNQ	Jon Ekerold	Yamaha
DNQ	Timo Pohjola	Suzuki
DNQ	Max Wiener	Suzuki

250 cc

In de 250cc-race op zaterdag werd Graziano Rossi bij het uitkomen van de eerste bocht bijna getorpedeerd door Randy Mamola, waardoor Gregg Hansford aan de leiding ging. Rossi stelde echter na een paar ronden orde op zaken en bleef de rest van de race aan de leiding. Achter hem was het ook niet spannend: Gregg Hansford bleef tweede, op behoorlijke afstand gevolgd door Patrick Fernandez.

Uitslag 250 cc

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Graziano Rossi	Morbidelli	49' 46" 37	15
2	Gregg Hansford	Kawasaki	+3" 83	12
3	Patrick Fernandez	Yamaha	+32" 28	10
4	Toni Mang	Kawasaki	+36" 92	8
5	Kork Ballington	Kawasaki	+43" 68	6
6	Christian Estrosi	Kawasaki	+58" 85	5
7	Jean-François Baldé	Kawasaki	+1' 01" 18	4
8	Roland Freymond	Yamaha	+1 ronde	3
9	Olivier Chevallier	Yamaha	+1 ronde	2
10	Eero Hyvärinen	Yamaha	+1 ronde	1
11	Vic Soussan	Yamaha	+1 ronde
12	Eilert Rundstedt	Yamaha	+1 ronde
13	Tony Head	Yamaha	+1 ronde
14	Lennart Bäckström	Yamaha	+1 ronde
15	Chas Mortimer	Yamaha	+1 ronde
16	Alan North	Yamaha	+1 ronde
17	Olivier Liégeois	Yamaha	+1 ronde
18	Göran Tunhage	Yamaha	+2 ronden
DNF	Randy Mamola	Yamaha	versnellingsbak
DNF	Paolo Pileri	MBA	val
DNF	Richard Hubin	Yamaha
DNF	Walter Villa	Yamaha
DNF	Jean-Marc Toffolo	Yamaha
DNF	Åke Grahn	Yamaha
DNF	Bengt Elgh	Yamaha
DNF	René Delaby	Yamaha
DNF	Pentti Korhonen	Yamaha
DNF	Barry Woodland	Yamaha
DNF	Reino Eskelinen	Yamaha
DNF	Didier de Radiguès	Yamaha
DNF	Peter Sköld	Yamaha
DNF	Alf Graarud	Yamaha

125 cc

Pier Paolo Bianchi had het hele seizoen diensten moeten verlenen aan eerste rijder Ángel Nieto, maar nu die geblesseerd in het ziekenhuis lag besloot teamchef Jörg Möller (vanuit een ander ziekenhuis, want hij had een voedselvergiftiging) Nieto's machine aan Bruno Kneubühler te geven. Kneubühler reed prompt de snelste trainingstijd, maar na de start gingen Bianchi en Gert Bender aan de leiding van de race. Ze wisselden elkaar aan de leiding enkele malen af, maar uiteindelijk won Bianchi, een jaar na zijn ongeval in de Finse GP, weer eens een race. Ricardo Tormo, Per-Edvard Carlsson en Jean-Louis Guignabodet vochten toen nog om de tweede plaats, gevolgd door Hans Müller en Eugenio Lazzarini. In de vijftiende ronde viel Walter Koschine en hij nam in zijn val Maurizio Massimiani in zijn val mee. Massimiani moest opgeven door een gebroken schakelpedaal en dat was het moment dat Ángel Nieto wereldkampioen werd. Massimiani was de enige die nog een theoretische kans op de titel had, maar die was nu verkeken. Vijf ronden voor het einde ging het regenen en toen werd het hele klassement nog eens overhoop gegooid. De een na de ander schoof van de baan: Carlsson, Bender, Kneubühler, Müller, Kinnunen, Tormo en in de laatste bocht ook Gianpaolo Marchetti, die vierde lag maar uiteindelijk negende werd. Guignabodet passeerde de finish als tweede en Thierry Noblesse werd derde. Noblesse lag enkele ronden voor het einde nog op de tiende plaats en had niet meer gedaan dan op zijn motor blijven zitten. De rijders voor hem schakelden zichzelf uit.

Uitslag 125 cc

Pos	Coureur	Merk	Tijd	Punten
1	Pier Paolo Bianchi	Minarelli	49' 02" 60	15
2	Jean-Louis Guignabodet	Morbidelli	+21" 15	12
3	Thierry Noblesse	Morbidelli	+23" 19	10
4	August Auinger	Morbidelli	+40" 06	8
5	Eugenio Lazzarini	Morbidelli	+44" 43	6
6	Clive Horton	Morbidelli	+52" 11	5
7	Barry Smith	Morbidelli	+58" 64	4
8	Stefan Jansen	Morbidelli	+1' 34" 93	3
9	Gianpaolo Marchetti	MBA	+3' 58" 41	2
10	Johnny Wickström	Morbidelli	+1 ronde	1
11	Fernando González De Nicolás	Morbidelli	+1 ronde
DNF	Ricardo Tormo	Bultaco	val
DNF	Gert Bender	Bender	val
DNF	Bruno Kneubühler	Minarelli[1]	val
DNF	Hans Müller	MBA	val
DNF	Per-Edvard Carlsson	MBA	val
DNF	Matti Kinnunen	MBA	val
DNF	Stefan Dörflinger	Morbidelli
DNF	Guy Bertin	Motobécane
DNF	Jan Bäckström	Morbidelli
DNF	Auno Hakala	Morbidelli
DNF	Maurizio Massimiani	MBA	schakelpedaal
DNF	Marc-Anton Constantin	Morbidelli
DNF	Walter Koschine	Fantic	val
DNF	Roland Olsson	Morbidelli
DNF	Lars Carlsson	Morbidelli
DNF	Ernst Fagerer	MBA
DNF	Kees van de Ven	Morbidelli	versnellingsbak
DNF	Harald Bartol	Morbidelli
DNF	Reiner Koster	MBA
DNF	Wolfgang Glawaty	MBA
DNF	Yves Dupont	Morbidelli
DNF	Patrick Plisson	Morbidelli
DNF	Tore Alexandersson	Morbidelli
DNF	Patrick Hérouard	Morbidelli
DNF	Berndth Börjesson	Morbidelli
DNF	Johnny Svensson	Rotax
DNQ	Jan Huberts	MBA

Zijspanklasse B2A

Rolf Biland had poleposition in Zweden, maar moest na de zevende ronde naar de pit om een nieuwe bougie te laten monteren. Rolf Steinhausen nam de leiding in de race, maar stopte een ronde later met pech. Derek Jones nam nu de leiding, maar in de 20e ronde werd hij gepasseerd door Jock Taylor met zijn gelegenheidsbakkenist[2] Benga Johansson. Hoewel Werner Schwärzel op korte afstand volgde wisten Taylor/Johansson de leiding tot de finish vast te houden. Rolf Biland en Kurt Waltisperg zorgden voor spektakel door vanaf de zestiende plaats toch nog door te dringen tot het podium.

Uitslag zijspanklasse B2A

Pos	Coureur	Bakkenist	Merk	Punten
1	Jock Taylor	Benga Johansson	Windle-Yamaha	15
2	Werner Schwärzel	Andreas Huber	Yamaha	12
3	Rolf Biland	Kurt Waltisperg	Schmid-Yamaha	10
4	Dick Greasley	John Parkins	Yamaha	8
5	Egbert Streuer	Johan van der Kaap	Schmid-Yamaha	6
6	Siegfried Schauzu	Lorenzo Puzo	Busch-Yamaha	5
7	Michel Vanneste	Paul Gérard	Busch-Suzuki	4
8	Björn Andersson	Lars Nordström	Yamaha	3
9	Roine Larsson	Håkan Bjargestad	Yamaha	2
10	Göte Brodin	Billy Gällros	Krauser-Yamaha	1
DNF	Rolf Steinhausen	Kenny Arthur	KSA-Yamaha

Bronnen, noten en/of referenties

Luigi & Gianna Rivola: De geschiedenis van de motorsport, oorsprong en ontwikkeling, 1993 Uitgeverij Uniepers b.v., Abcoude ISBN 90 6825 131 7
Motor Magazine
Moto 73
https://web.archive.org/web/20150725170949/http://www.jumpingjack.nl/GP-races_1979_heden.htm

voetnoten

Bruno Kneubühler reed normaal met een MBA, maar kreeg nu de fabrieks-Minarelli van de geblesseerde Ángel Nieto
Zijspancoureur Jock Taylor kocht in 1979 een Seymaz-combinatie voor de B2B-klasse, maar kon niet wennen aan de naafbesturing. Nadat zijn bakkenist Jimmy Neil bij een ongeluk een pols brak en stopte met racen reed hij in Oulton Park met vervanger Dave Powell. Die verongelukte tijdens die race. Daarop gebruikte Jock Taylor zijn oude Windle-combinatie in de B2A-klasse. In Zweden vond hij 125cc-coureur Benga Johansson bereid in het zijspan plaats te nemen. Met deze bakkenist zonder enige ervaring won Taylor zijn eerste Grand Prix. Het zou een succesvolle combinatie blijken: ze zouden samen nog vijf GP's winnen, ze werden Brits kampioen in 1980 en 1981 en wonnen de Sidecar TT in 1980 en 1982. In 1982 deden ze dat met een nieuwe ronderecord op de Snaefell Mountain Course.

Vorige race: Grand Prix-wegrace van België 1979	FIM wereldkampioenschap wegrace 31^e seizoen (1979)	Volgende race: Grand Prix-wegrace van Finland 1979

Vorige race: Grand Prix-wegrace van Zweden 1978	Grand Prix-wegrace van Zweden	Volgende race: Grand Prix-wegrace van Zweden 1981

Grands Prix wereldkampioenschap wegrace (1970–1979)

1979:	VEN · OOS · DUI · NAT · SPA · JOE · NED · BEL · ZWE · FIN · GBR · TSL · FRA
1978:	VEN · SPA · OOS · FRA · NAT · NED · BEL · ZWE · FIN · GBR · DUI · TSL · JOE
1977:	VEN · OOS · DUI · NAT · SPA · FRA · JOE · NED · BEL · ZWE · FIN · TSL · GBR
1976:	FRA · OOS · NAT · JOE · IOM · NED · BEL · ZWE · FIN · TSL · DUI · SPA
1975:	FRA · SPA · OOS · DUI · NAT · IOM · NED · BEL · ZWE · FIN · TSL · JOE
1974:	FRA · DUI · OOS · NAT · IOM · NED · BEL · ZWE · FIN · TSL · JOE · SPA
1973:	FRA · OOS · DUI · NAT · IOM · JOE · NED · BEL · TSL · ZWE · FIN · SPA
1972:	DUI · FRA · OOS · NAT · IOM · JOE · NED · BEL · DDR · TSL · ZWE · FIN · SPA
1971:	OOS · DUI · IOM · NED · BEL · DDR · TSL · ZWE · FIN · ULS · NAT · SPA
1970:	DUI · FRA · ADR · IOM · NED · BEL · DDR · TSL · FIN · ULS · NAT · SPA

Grand Prix-wegrace van Zweden
1930 · 1931 · 1932 · 1933 · 1934 · 1935 · 1936 · 1937 · 1939 · 1949 · 1950 · 1951 · 1952 · 1953 · 1954 · 1955 · 1956 · 1957 · 1958 · 1959 · 1961 · 1970 · 1971 · 1972 · 1973 · 1974 · 1975 · 1976 · 1977 · 1978 · 1979 · 1981 · 1982 · 1983 · 1984 · 1985 · 1986 · 1987 · 1988 · 1989 · 1990

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] Bruno Kneubühler reed normaal met een MBA, maar kreeg nu de fabrieks-Minarelli van de geblesseerde Ángel Nieto

[2] Zijspancoureur Jock Taylor kocht in 1979 een Seymaz-combinatie voor de B2B-klasse, maar kon niet wennen aan de naafbesturing. Nadat zijn bakkenist Jimmy Neil bij een ongeluk een pols brak en stopte met racen reed hij in Oulton Park met vervanger Dave Powell. Die verongelukte tijdens die race. Daarop gebruikte Jock Taylor zijn oude Windle-combinatie in de B2A-klasse. In Zweden vond hij 125cc-coureur Benga Johansson bereid in het zijspan plaats te nemen. Met deze bakkenist zonder enige ervaring won Taylor zijn eerste Grand Prix. Het zou een succesvolle combinatie blijken: ze zouden samen nog vijf GP's winnen, ze werden Brits kampioen in 1980 en 1981 en wonnen de Sidecar TT in 1980 en 1982. In 1982 deden ze dat met een nieuwe ronderecord op de Snaefell Mountain Course.